1 Іісус жа, поўны Духа Святога, вярнуўся ад Іардана; і паве́дзены быў Духам у пусты́ню,
2 дзе сорак дзён спакуша́ў Яго дыявал; і не еў нічога ў тыя дні; а як скончыліся яны, урэ́шце адчуў голад.
3 І сказаў Яму дыявал: калі Ты Сын Божы, скажы ка́меню гэтаму, каб стаў хле́бам.
4 І сказаў Іісус яму ў адказ: напíсана, што «не хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім словам Божым».
5 І, узвёўшы Яго на высокую гару́, паказаў Яму дыявал усе царствы све́ту ў імгне́нне часу,
6 і сказаў Яму дыявал: Табе дам усю ўла́ду гэтую і славу іх, бо мне яна перада́дзена, і я, каму хачу, даю́ яе;
7 і вось, калі Ты пакло́нішся перада мною, будзе ўсё Тваё.
8 І ў адказ Іісус сказаў яму: адыдзí ад Мяне, сатана; бо напíсана: «Госпаду Богу твайму пакланя́йся і Яму аднаму служы́».
9 І павёў Яго ў Іерусалім, і паставіў Яго на крыле́ храма, і сказаў Яму: калі Ты Сын Божы, кінься адсюль уніз;
10 бо напíсана: «Ангелам Сваім Ён нака́жа пра Цябе ахава́ць Цябе;
11 і на рука́х панясу́ць Цябе, каб не спатыкну́ўся Ты аб ка́мень нагою Тваёю».
12 І ў адказ Іісус сказаў яму: ска́зана: «не спакуша́й Госпада Бога твайго».
13 І, скончыўшы ўсё спакушэ́нне, дыявал адышоў ад Яго да пэўнага часу.
14 І вярнуўся Іісус у сіле Духа ў Галілею; і вестка пра Яго разышла́ся па ўсім навако́ллі.
15 І Ён вучыў у іх сінагогах, і ўсімі быў сла́ўлены.
16 І прыйшоў у Назарэт, дзе быў узгадава́ны, і ўвайшоў, па звы́чаю Свайму, у дзень суботні ў сінагогу, і ўстаў, каб чытаць.
17 І падалí Яму кнігу Іса́іі прарока; і, разгарну́ўшы кнігу, Ён знайшоў ме́сца, дзе было напíсана:
18 «Дух Гасподні на Мне, бо Ён пама́заў Мяне дабраве́сціць убогім, паслаў Мяне ацалíць скру́шаных у сэрцы, абвясцíць палонным вызвале́нне і сляпым віду́шчасць, адпусцíць прыгне́чаных на волю,
19 абвясцíць год Гасподні спрыя́льны».
20 І, згарну́ўшы кнігу, аддаў служыцелю і сеў; і вочы ўсіх у сінагозе былі зве́рнуты да Яго.
21 І Ён пачаў гаварыць ім: сёння спо́ўнілася пісанне гэтае, пачутае вамі.
22 І ўсе засве́дчылі Яму гэта, і дзівíліся сло́вам благадаці, якія выхо́дзілі з вуснаў Яго, і гаварылі: ці не Іосіфаў гэта Сын?
23 Ён жа сказаў ім: вы, пэўна, скажаце Мне гэтае выслоўе: «ле́кару! ацалí само́га сябе»; тое, што, як мы чулі, адбыло́ся ў Капернау́ме, зрабі і тут, на ба́цькаўшчыне Тваёй.
24 І сказаў: праўду кажу вам, што ніякага прарока не прымаюць на ба́цькаўшчыне яго.
25 Па праўдзе кажу вам: многа было́ ўдоў у Ізраілі ў дні Іліí, калі зачы́нена было неба на тры гады і шэсць месяцаў, так што настаў голад вялікі па ўсёй зямлі;
26 і ні адной з іх не быў пасла́ны Ілія́, толькі ў Сарэ́пту Сідо́нскую, да жанчыны-ўдавы́;
27 і шмат было пракажо́ных у Ізра́ілі пры Елісе́і прароку, і ніводзін з іх не быў ачы́шчаны, акрамя Неема́на Сірыянíна.
28 І напоўніліся я́расцю ўсе ў сінагозе, пачуўшы гэта;
29 і, падняўшыся, вы́гналі Яго прэч з горада, і павялі Яго на верх гары́, на якой горад іх быў пабудаваны, каб скíнуць Яго;
30 Ён жа, прайшоўшы паміж імі, адышоў.
31 І спусціўся ў Капернау́м, горад Галілейскі; і вучыў іх па суботах.
32 І здзіўляліся вельмі вучэнню Яго, бо з ула́даю было́ слова Яго.
33 І быў у сінагозе чалавек, які меў духа дэмана нячыстага, і закрычаў моцным голасам,
34 ка́жучы: пакінь; што Табе да нас, Іісусе Назаранíне? Ты прыйшоў загубíць нас; ведаю Цябе, хто Ты, Святы́ Божы.
35 Але Іісус забаранíў яму, ка́жучы: змоўкні і выйдзі з яго. І дэман, кінуўшы яго на сярэ́дзіну, выйшаў з яго, зусім не пашкодзіўшы яму.
36 І жах ахапíў усіх, і размаўлялі паміж сабою, гаворачы: што́ гэта за слова, што Ён з ула́даю і сілаю зага́двае духам нячыстым, і яны выхо́дзяць?
37 І разне́слася по́галаска пра Яго па ўсіх навако́льных мясцíнах.
38 Вы́йшаўшы з сінагогі, Ён увайшоў у дом Сíмана; а це́шча Сíманава была́ ахо́плена моцнай гара́чкай; і прасілі Яго за яе.
39 І, стаўшы над ёю, Ён забаранíў гара́чцы; і пакінула яе; і адразу ўстаўшы, яна прыслу́жвала ім.
40 А як захо́дзіла сонца, усе, хто меў хворых на розныя хваробы, прыво́дзілі іх да Яго; Ён жа, усклада́ючы ру́кі на кожнага з іх, ацаля́ў іх.
41 Выходзілі таксама з многіх і дэманы, якія крычалі і казалі: Ты Хрыстос, Сын Божы. І, забараня́ючы, не дазваля́ў ім гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.
42 А як настаў дзень, Ён, вы́йшаўшы, адправіўся ў пустэ́льнае ме́сца; і людзі шукалі Яго, і прыйшлі да Яго, і затры́млівалі Яго, каб не адыходзіў ад іх.
43 Але Ён сказаў ім: і іншым гарадам павінен дабраве́сціць Я Царства Божае, бо на тое Я пасла́ны.
44 І прапаве́даваў у сінагогах Галілейскіх.
16 После начала Своего служения Господь посетил Назарет дважды. См. Мф 13:54−58; Мк 6:1−б.
19 Сравнение этого стиха с цитируемыми здесь из Исаии (61:1−2) лишний раз свидетельствует об исключительной точности Священного Писания. Иисус остановился на фразе «лето Господне благоприятное», подразумевая время Своего первого пришествия и начало периода благодати (Быт 3:15; Деян 1:11, примеч.); «день отмщения Божьего» относится ко Второму пришествию (Втор 30:3; Деян 1:11, примеч.) и к суду.