Лукі 4 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Іісус жа, поўны Духа Святога, вярнуўся ад Іардана; і паве́дзены быў Духам у пусты́ню,

Ї҆и҃съ же и҆спо́лнь дх҃а ст҃а возврати́сѧ ѿ ї҆ѻрда́на: и҆ ведѧ́шесѧ дх҃омъ въ пѹсты́ню,

дзе сорак дзён спакуша́ў Яго дыявал; і не еў нічога ў тыя дні; а як скончыліся яны, урэ́шце адчуў голад.

дні́й четы́ридесѧть и҆скѹша́емь ѿ дїа́вола: и҆ не ѩ҆́стъ ничесѡ́же во дни҄ ты҄ѧ: и҆ сконча́вшымсѧ и҆́мъ, послѣдѝ взалка̀.

І сказаў Яму дыявал: калі Ты Сын Божы, скажы ка́меню гэтаму, каб стаў хле́бам.

И҆ речѐ є҆мѹ̀ дїа́волъ: а҆́ще сн҃ъ є҆сѝ бж҃їй, рцы̀ ка́меневи семѹ̀, да бѹ́детъ хлѣ́бъ.

І сказаў Іісус яму ў адказ: напíсана, што «не хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім словам Божым».

И҆ ѿвѣща̀ ї҆и҃съ къ немѹ̀, глаго́лѧ: пи́сано є҆́сть, ѩ҆́кѡ не ѡ҆ хлѣ́бѣ є҆ди́номъ жи́въ бѹ́детъ человѣ́къ, но ѡ҆ всѧ́комъ гл҃го́лѣ бж҃їи.

І, узвёўшы Яго на высокую гару́, паказаў Яму дыявал усе царствы све́ту ў імгне́нне часу,

И҆ возве́дъ є҆го̀ дїа́волъ на горѹ̀ высокѹ̀, показа̀ є҆мѹ̀ всѧ҄ ца҄рствїѧ вселе́нныѧ въ ча́сѣ {чертѣ̀} вре́меннѣ.

і сказаў Яму дыявал: Табе дам усю ўла́ду гэтую і славу іх, бо мне яна перада́дзена, і я, каму хачу, даю́ яе;

И҆ речѐ є҆мѹ̀ дїа́волъ: тебѣ̀ да́мъ вла́сть сїю̀ всю̀ и҆ сла́вѹ и҆́хъ: ѩ҆́кѡ мнѣ̀ предана̀ є҆́сть, и҆, є҆мѹ́же а҆́ще хощѹ̀, да́мъ ю҆̀:

і вось, калі Ты пакло́нішся перада мною, будзе ўсё Тваё.

ты̀ ѹ҆̀бо а҆́ще поклони́шисѧ пре́до мно́ю, бѹ́дѹтъ тебѣ̀ всѧ҄.

І ў адказ Іісус сказаў яму: адыдзí ад Мяне, сатана; бо напíсана: «Госпаду Богу твайму пакланя́йся і Яму аднаму служы́».

И҆ ѿвѣща́въ речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: и҆дѝ за мно́ю, сатано̀ пи́сано є҆́сть: поклони́шисѧ гд҇ѹ бг҃ѹ твоемѹ̀, и҆ томѹ̀ є҆ди́номѹ послѹ́жиши.

І павёў Яго ў Іерусалім, і паставіў Яго на крыле́ храма, і сказаў Яму: калі Ты Сын Божы, кінься адсюль уніз;

И҆ ведѐ є҆го̀ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ поста́ви є҆го̀ на крилѣ̀ церко́внѣмъ, и҆ речѐ є҆мѹ̀: а҆́ще сн҃ъ є҆сѝ бж҃їй, ве́рзисѧ ѿсю́дѹ до́лѹ:

бо напíсана: «Ангелам Сваім Ён нака́жа пра Цябе ахава́ць Цябе;

пи́сано бо є҆́сть, ѩ҆́кѡ а҆́гг҃лѡмъ свои҄мъ заповѣ́сть ѡ҆ тебѣ̀ сохрани́ти тѧ̀:

і на рука́х панясу́ць Цябе, каб не спатыкну́ўся Ты аб ка́мень нагою Тваёю».

и҆ на рѹка́хъ во́змѹтъ тѧ̀, да не когда̀ преткне́ши ѡ҆ ка́мень но́гѹ твою̀.

І ў адказ Іісус сказаў яму: ска́зана: «не спакуша́й Госпада Бога твайго».

И҆ ѿвѣща́въ речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, ѩ҆́кѡ рече́но є҆́сть: не и҆скѹ́сиши гд҇а бг҃а твоегѡ̀.

І, скончыўшы ўсё спакушэ́нне, дыявал адышоў ад Яго да пэўнага часу.

И҆ сконча́въ всѐ и҆скѹше́нїе дїа́волъ, ѿи́де ѿ негѡ̀ до вре́мене.

І вярнуўся Іісус у сіле Духа ў Галілею; і вестка пра Яго разышла́ся па ўсім навако́ллі.

И҆ возврати́сѧ ї҆и҃съ въ си́лѣ дх҃о́внѣй въ галїле́ю: и҆ вѣ́сть и҆зы́де по все́й странѣ̀ ѡ҆ не́мъ.

І Ён вучыў у іх сінагогах, і ўсімі быў сла́ўлены.

И҆ то́й ѹ҆ча́ше на со́нмищихъ и҆́хъ, сла́вимъ всѣ́ми.

І прыйшоў у Назарэт, дзе быў узгадава́ны, і ўвайшоў, па звы́чаю Свайму, у дзень суботні ў сінагогу, і ўстаў, каб чытаць.

(За҄ 13.) И҆ прїи́де въ назаре́тъ, и҆дѣ́же бѣ̀ воспита́нъ: и҆ вни́де, по ѡ҆бы́чаю своемѹ̀, въ де́нь сѹббѡ́тный въ со́нмище, и҆ воста̀ честѝ.

І падалí Яму кнігу Іса́іі прарока; і, разгарну́ўшы кнігу, Ён знайшоў ме́сца, дзе было напíсана:

И҆ да́ша є҆мѹ̀ кни́гѹ и҆са́їи про҇ро́ка: и҆ разгнѹ́въ кни́гѹ, ѡ҆брѣ́те мѣ́сто, и҆дѣ́же бѣ̀ напи́сано:

«Дух Гасподні на Мне, бо Ён пама́заў Мяне дабраве́сціць убогім, паслаў Мяне ацалíць скру́шаных у сэрцы, абвясцíць палонным вызвале́нне і сляпым віду́шчасць, адпусцíць прыгне́чаных на волю,

дх҃ъ гд҇ень на мнѣ̀: є҆гѡ́же ра́ди пома́за мѧ̀ бл҃говѣсти́ти ни́щымъ, посла́ мѧ и҆сцѣли́ти сокрѹшє́нныѧ се́рдцемъ, проповѣ́дати плѣнє́ннымъ ѿпѹще́нїе и҆ слѣпы҄мъ прозрѣ́нїе, ѿпѹсти́ти сокрѹшє́нныѧ во ѿра́дѹ,

абвясцíць год Гасподні спрыя́льны».

проповѣ́дати лѣ́то гд҇не прїѧ́тно.

І, згарну́ўшы кнігу, аддаў служыцелю і сеў; і вочы ўсіх у сінагозе былі зве́рнуты да Яго.

И҆ согнѹ́въ кни́гѹ, ѿда́въ слѹзѣ̀, сѣ́де: и҆ всѣ҄мъ въ со́нмищи ѻ҆́чи бѣ́хѹ зрѧ́ще на́нь.

І Ён пачаў гаварыць ім: сёння спо́ўнілася пісанне гэтае, пачутае вамі.

И҆ нача́тъ гл҃ати къ ни҄мъ, ѩ҆́кѡ дне́сь сбы́стсѧ писа́нїе сїѐ во ѹ҆́шїю ва́шєю.

І ўсе засве́дчылі Яму гэта, і дзівíліся сло́вам благадаці, якія выхо́дзілі з вуснаў Яго, і гаварылі: ці не Іосіфаў гэта Сын?

И҆ всѝ свидѣ́телствовахѹ є҆мѹ̀, (За҄ 14.) и҆ дивлѧ́хѹсѧ ѡ҆ словесѣ́хъ блгдти, и҆сходѧ́щихъ и҆з̾ ѹ҆́стъ є҆гѡ̀, и҆ глаго́лахѹ: не се́й ли є҆́сть сн҃ъ ї҆ѡ́сифовъ;

Ён жа сказаў ім: вы, пэўна, скажаце Мне гэтае выслоўе: «ле́кару! ацалí само́га сябе»; тое, што, як мы чулі, адбыло́ся ў Капернау́ме, зрабі і тут, на ба́цькаўшчыне Тваёй.

И҆ речѐ къ ни҄мъ: всѧ́кѡ рече́те мѝ при́тчѹ сїю̀: врачѹ̀, и҆сцѣли́сѧ са́мъ: є҆ли҄ка слы́шахомъ бы҄вшаѧ въ капернаѹ́мѣ, сотворѝ и҆ здѣ̀ во ѻ҆те́чествїи свое́мъ.

І сказаў: праўду кажу вам, што ніякага прарока не прымаюць на ба́цькаўшчыне яго.

Рече́ же: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ ни кото́рый про҇ро́къ прїѧ́тенъ є҆́сть во ѻ҆те́чествїи свое́мъ:

Па праўдзе кажу вам: многа было́ ўдоў у Ізраілі ў дні Іліí, калі зачы́нена было неба на тры гады і шэсць месяцаў, так што настаў голад вялікі па ўсёй зямлі;

пои́стиннѣ же гл҃ю ва́мъ: мнѡ́ги вдови҄цы бѣ́ша во дни҄ и҆лїины҄ во ї҆и҃ли, є҆гда̀ заключи́сѧ не́бо трѝ лѣ҄та и҆ мц҇ъ ше́сть, ѩ҆́кѡ бы́сть гла́дъ вели́къ по все́й землѝ:

і ні адной з іх не быў пасла́ны Ілія́, толькі ў Сарэ́пту Сідо́нскую, да жанчыны-ўдавы́;

и҆ ни ко є҆ди́ной и҆́хъ по́сланъ бы́сть и҆лїа̀, то́кмѡ въ саре́птѹ сїдѡ́нскѹю къ женѣ̀ вдови́цѣ.

і шмат было пракажо́ных у Ізра́ілі пры Елісе́і прароку, і ніводзін з іх не быў ачы́шчаны, акрамя Неема́на Сірыянíна.

И҆ мно́зи прокаже́ни бѣ́хѹ при є҆лїссе́и про҇ро́цѣ во ї҆и҃ли: и҆ ни є҆ди́нъ же ѿ ни́хъ ѡ҆чи́стисѧ, то́кмѡ неема́нъ сѷрїани́нъ.

І напоўніліся я́расцю ўсе ў сінагозе, пачуўшы гэта;

И҆ и҆спо́лнишасѧ всѝ ѩ҆́рости въ со́нмищи, слы́шавшїи сїѧ҄:

і, падняўшыся, вы́гналі Яго прэч з горада, і павялі Яго на верх гары́, на якой горад іх быў пабудаваны, каб скíнуць Яго;

и҆ воста́вше и҆згна́ша є҆го̀ во́нъ и҆з̾ гра́да, и҆ ведо́ша є҆го̀ до верхѹ̀ горы̀, на не́йже гра́дъ и҆́хъ со́зданъ бѧ́ше, да бы́ша є҆го̀ низри́нѹли:

Ён жа, прайшоўшы паміж імі, адышоў.

ѻ҆́нъ же проше́дъ посредѣ̀ и҆́хъ, и҆дѧ́ше.

І спусціўся ў Капернау́м, горад Галілейскі; і вучыў іх па суботах.

(За҄ 15.) И҆ сни́де въ капернаѹ́мъ гра́дъ галїле́йскїй: и҆ бѣ̀ ѹ҆чѧ̀ и҆̀хъ въ сѹббѡ҄ты.

І здзіўляліся вельмі вучэнню Яго, бо з ула́даю было́ слова Яго.

И҆ ѹ҆жаса́хѹсѧ ѡ҆ ѹ҆че́нїи є҆гѡ̀: ѩ҆́кѡ со вла́стїю бѣ̀ сло́во є҆гѡ̀.

І быў у сінагозе чалавек, які меў духа дэмана нячыстага, і закрычаў моцным голасам,

И҆ въ со́нмищи бѣ̀ человѣ́къ и҆мы́й дѹ́ха бѣ́са нечи́ста, и҆ возопѝ гла́сомъ ве́лїимъ,

ка́жучы: пакінь; што Табе да нас, Іісусе Назаранíне? Ты прыйшоў загубíць нас; ведаю Цябе, хто Ты, Святы́ Божы.

глаго́лѧ: ѡ҆ста́ви, что̀ на́мъ и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се назарѧ́нине, прише́лъ є҆сѝ погѹби́ти на́съ: вѣ́мъ тѧ̀, кто̀ є҆сѝ, ст҃ы́й бж҃їй.

Але Іісус забаранíў яму, ка́жучы: змоўкні і выйдзі з яго. І дэман, кінуўшы яго на сярэ́дзіну, выйшаў з яго, зусім не пашкодзіўшы яму.

И҆ запретѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, глаго́лѧ: премолчѝ и҆ и҆зы́ди и҆з̾ негѡ̀. И҆ пове́ргъ є҆го̀ бѣ́съ посредѣ̀, и҆зы́де и҆з̾ негѡ̀, ника́коже вреди́въ є҆го̀.

І жах ахапíў усіх, і размаўлялі паміж сабою, гаворачы: што́ гэта за слова, што Ён з ула́даю і сілаю зага́двае духам нячыстым, і яны выхо́дзяць?

И҆ бы́сть ѹ҆́жасъ на всѣ́хъ, и҆ стѧза́хѹсѧ, дрѹ́гъ ко дрѹ́гѹ глаго́люще: что̀ сло́во сїѐ, ѩ҆́кѡ вла́стїю и҆ си́лою вели́тъ нечи҄стымъ дѹховѡ́мъ, и҆ и҆схо́дѧтъ;

І разне́слася по́галаска пра Яго па ўсіх навако́льных мясцíнах.

(За҄ 16.) И҆ и҆схожда́ше гла́съ ѡ҆ не́мъ во всѧ́ко мѣ́сто страны̀.

Вы́йшаўшы з сінагогі, Ён увайшоў у дом Сíмана; а це́шча Сíманава была́ ахо́плена моцнай гара́чкай; і прасілі Яго за яе.

Воста́въ же и҆з̾ со́нмища, вни́де въ до́мъ сі́мѡновъ: те́ща же сі́мѡнова бѣ̀ ѡ҆держи́ма ѻ҆гне́мъ ве́лїимъ: и҆ моли́ша є҆го̀ ѡ҆ не́й.

І, стаўшы над ёю, Ён забаранíў гара́чцы; і пакінула яе; і адразу ўстаўшы, яна прыслу́жвала ім.

И҆ ста́въ над̾ не́ю, запретѝ ѻ҆гню̀, и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀: а҆́бїе же воста́вши слѹжа́ше и҆́мъ.

А як захо́дзіла сонца, усе, хто меў хворых на розныя хваробы, прыво́дзілі іх да Яго; Ён жа, усклада́ючы ру́кі на кожнага з іх, ацаля́ў іх.

Заходѧ́щѹ же со́лнцѹ, всѝ, є҆ли́цы и҆мѣ́ѧхѹ болѧ́щыѧ недѹ҄ги разли́чными, привожда́хѹ и҆̀хъ къ немѹ̀: ѻ҆́нъ же на є҆ди́наго коего́ждо и҆́хъ рѹ́цѣ возло́жь, и҆сцѣлѧ́ше и҆̀хъ.

Выходзілі таксама з многіх і дэманы, якія крычалі і казалі: Ты Хрыстос, Сын Божы. І, забараня́ючы, не дазваля́ў ім гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.

И҆схожда́хѹ же и҆ бѣ́си ѿ мно́гихъ, вопїю́ще и҆ глаго́люще, ѩ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ хр҇то́съ сн҃ъ бж҃їй. И҆ запреща́ѧ не даѧ́ше и҆́мъ глаго́лати, ѩ҆́кѡ вѣ́дѧхѹ хр҇та̀ самаго̀ сѹ́ща.

А як настаў дзень, Ён, вы́йшаўшы, адправіўся ў пустэ́льнае ме́сца; і людзі шукалі Яго, і прыйшлі да Яго, і затры́млівалі Яго, каб не адыходзіў ад іх.

Бы́вшѹ же днѝ, и҆зше́дъ и҆дѐ въ пѹ́сто мѣ́сто: и҆ наро́ди и҆ска́хѹ є҆го̀, и҆ прїидо́ша къ немѹ̀, и҆ ѹ҆держава́хѹ є҆го̀, да бы̀ не ѿше́лъ ѿ ни́хъ.

Але Ён сказаў ім: і іншым гарадам павінен дабраве́сціць Я Царства Божае, бо на тое Я пасла́ны.

Ѻ҆́нъ же речѐ къ ни҄мъ, ѩ҆́кѡ и҆ дрѹги҄мъ градовѡ́мъ бл҃говѣсти́ти мѝ подоба́етъ цр҇твїе бж҃їе: ѩ҆́кѡ на сѐ по́сланъ є҆́смь.

І прапаве́даваў у сінагогах Галілейскіх.

И҆ бѣ̀ проповѣ́даѧ на со́нмищихъ галїле́йскихъ.

« 3 глава 5 глава »