Лукі 6 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І давялося Яму ў суботу, першую па другім дні Пасхі, прахо́дзіць пасе́вамі, і вучні Яго зрыва́лі каласы і елі, расціра́ючы рука́мі.

Бы́сть же въ сѹббѡ́тѹ второпе́рвѹю и҆тѝ є҆мѹ̀ сквозѣ̀ сѣ҄ѧнїѧ: и҆ восторга́хѹ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ кла́сы, и҆ ѩ҆дѧ́хѹ, стира́юще рѹка́ми.

Некато́рыя ж з фарысеяў сказалі ім: чаму вы робіце тое, што не дазво́лена рабіць па суботах?

Нѣ́цыи же ѿ фарїсє́й рѣ́ша и҆̀мъ: что̀ творитѐ, є҆гѡ́же не досто́итъ твори́ти въ сѹббѡ҄ты;

І сказаў ім Іісус у адказ: хіба́ вы не чыталі, што́ зрабіў Давід, калі згалада́ўся сам і тыя, што былí з ім?

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ къ ни҄мъ: ни лѝ сегѡ̀ члѝ є҆стѐ, є҆́же сотворѝ дв҃дъ, є҆гда̀ взалка́сѧ са́мъ и҆ и҆̀же съ ни́мъ бѧ́хѹ;

як увайшоў ён у дом Божы і ўзяў хлябы́ выстаўле́ння, якіх не дазво́лена было́ есці нікому, а толькі адным святарам, і еў, і даў тым, што з ім былí.

ка́кѡ вни́де въ до́мъ бж҃їй, и҆ хлѣ́бы предложе́нїѧ взе́мъ, и҆ ѩ҆дѐ, и҆ дадѐ и҆ сѹ́щымъ съ ни́мъ, и҆́хже не досто́ѧше ѩ҆́сти, то́кмѡ є҆ди́нымъ ї҆ере́ємъ;

І казаў ім: Сын Чалавечы ёсць гаспада́р і суботы.

И҆ глаго́лаше и҆̀мъ, ѩ҆́кѡ госпо́дь є҆́сть сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй и҆ сѹббѡ́тѣ.

Давялося і ў другую суботу ўвайсці Яму ў сінагогу і вучы́ць; і быў там чалавек, і правая рука ў яго была́ сухая.

Бы́сть же и҆ въ дрѹгѹ́ю сѹббѡ́тѹ вни́ти є҆мѹ̀ въ со́нмище и҆ ѹ҆чи́ти: и҆ бѣ̀ та́мѡ человѣ́къ, и҆ рѹка̀ є҆мѹ̀ десна́ѧ бѣ̀ сѹха̀.

Кніжнікі і фарысеі сачылі за Ім, ці не ацалíць Ён у суботу, каб знайсці абвінава́чанне су́праць Яго.

Назира́хѹ же кни́жницы и҆ фарїсє́и, а҆́ще въ сѹббѡ́тѹ и҆сцѣли́тъ, да ѡ҆брѧ́щѹтъ рѣ́чь на́нь.

Але Ён ведаў по́мыслы іх і сказаў чалавеку, які меў сухую руку́: падыміся і стань пасярэ́дзіне. І той, падняўшыся, стаў.

Ѻ҆́нъ же вѣ́дѧше помышлє́нїѧ и҆́хъ, и҆ речѐ человѣ́кѹ и҆мѹ́щемѹ сѹ́хѹ рѹ́кѹ: воста́ни и҆ ста́ни посредѣ̀. Ѻ҆́нъ же воста́въ ста̀.

Іісус жа сказаў ім: спытаюся Я ў вас: што́ дазволена рабіць па суботах — дабро рабіць ці зло рабіць? душу́ ўратава́ць ці загубíць? Яны ж маўчалі.

Рече́ же ї҆и҃съ къ ни҄мъ: вопрошѹ̀ вы̀: что̀ досто́итъ въ сѹббѡ҄ты, добро̀ твори́ти, и҆лѝ ѕло̀ твори́ти; дѹ́шѹ сп҇тѝ, и҆лѝ погѹби́ти; Ѻ҆ни́ же ѹ҆молча́ша.

І, паглядзе́ўшы на ўсіх іх, сказаў яму: працягнí руку́ тваю. І ён зрабіў так, і стала рука яго здаровай, як другая.

И҆ воззрѣ́въ на всѣ́хъ и҆́хъ, речѐ є҆мѹ̀: прострѝ рѹ́кѹ твою̀. Ѻ҆́нъ же сотворѝ та́кѡ: и҆ ѹ҆тверди́сѧ рѹка̀ є҆гѡ̀ здра́ва ѩ҆́кѡ дрѹга́ѧ.

Яны ж перапоўніліся шале́нствам і гаварылі між сабою, што́ ім рабіць з Іісусам.

Ѻ҆ни́ же и҆спо́лнишасѧ безѹ́мїѧ, и҆ глаго́лахѹ дрѹ́гъ ко дрѹ́гѹ, что̀ бы́ша сотвори́ли ї҆и҃сови.

І сталася ў тыя дні: выйшаў Ён на гару памаліцца і правёў усю ноч у малітве да Бога.

(За҄ 23.) Бы́сть же во дни҄ ты҄ѧ, и҆зы́де въ го́рѹ помоли́тисѧ: и҆ бѣ̀ ѡ҆б̾ но́щь въ моли́твѣ бж҃їи.

А калі настаў дзень, паклíкаў вучняў Сваіх і вы́браў з іх двана́ццаць, якіх і назваў Апосталамі:

И҆ є҆гда̀ бы́сть де́нь, призва̀ ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄: и҆ и҆збра̀ ѿ ни́хъ двана́десѧте, и҆̀хже и҆ а҆п҇лы наречѐ:

Сíмана, якога і назваў Пятром, і Андрэя, брата яго, Іакава і Іаана, Філіпа і Варфаламе́я,

сі́мѡна, є҆го́же и҆менова̀ петра̀, и҆ а҆ндре́а бра́та є҆гѡ̀, ї҆а́кѡва и҆ ї҆ѡа́нна, фїлі́ппа и҆ варѳоломе́а,

Матфея і Фаму́, Іакава Алфе́евага і Сíмана, называнага Зіло́там,

матѳе́а и҆ ѳѡмѹ̀, ї҆а́кѡва а҆лфе́ева и҆ сїмѡ́на нарица́емаго зилѡ́та,

Іуду Іа́кавага і Іуду Іскарыёта, які і стаў прада́жнікам.

ї҆ѹ́дѹ ї҆а́кѡвлѧ, и҆ ї҆ѹ́дѹ ї҆скарїѡ́тскаго, и҆́же и҆ бы́сть преда́тель.

І, спусцíўшыся з імі, стаў Ён на роўным ме́сцы і многа вучняў Яго і вялікае мноства людзей з усёй Іудзеі і Іерусаліма, і ўзбярэ́жжа Ты́рскага і Сідонскага,

(За҄ 24.) И҆зше́дъ съ ни́ми, ста̀ на мѣ́стѣ ра́внѣ: и҆ наро́дъ ѹ҆чени҄къ є҆гѡ̀, и҆ мно́жество мно́го люде́й ѿ всеѧ̀ ї҆ѹде́и и҆ ї҆ер҇ли́ма и҆ помо́рїѧ тѵ́рска и҆ сїдѡ́нска,

што прыйшлі паслухаць Яго і ацалíцца ад хвароб сваіх, таксама і тыя, што паку́тавалі ад духаў нячыстых; і ацаля́ліся.

и҆̀же прїидо́ша послѹ́шати є҆гѡ̀ и҆ и҆сцѣли́тисѧ ѿ недѹ҄гъ свои́хъ, и҆ стра́ждѹщїи ѿ дѹ҄хъ нечи́стыхъ: и҆ и҆сцѣлѧ́хѹсѧ.

І ўсе людзі імкну́ліся дакрану́цца да Яго, бо сіла ад Яго сыходзіла і ацаля́ла ўсіх.

И҆ ве́сь наро́дъ и҆ска́ше прикаса́тисѧ є҆мѹ̀: ѩ҆́кѡ си́ла ѿ негѡ̀ и҆схожда́ше и҆ и҆сцѣлѧ́ше всѧ҄.

І Ён, узвёўшы вочы Свае на вучняў Сваіх, гаварыў: блажэ́нныя ўбогія духам, бо ваша ёсць Царства Божае.

И҆ то́й возве́дъ ѻ҆́чи своѝ на ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, глаго́лаше: блаже́ни ни́щїи дѹ́хомъ: ѩ҆́кѡ ва́ше є҆́сть цр҇твїе бж҃їе.

Блажэ́нныя галодныя цяпер, бо насы́ціцеся. Блажэ́нныя, хто плача цяпер, бо засмеяце́ся.

Блаже́ни, а҆́лчѹщїи нн҃ѣ: ѩ҆́кѡ насы́титесѧ. Блаже́ни, пла́чѹщїи нн҃ѣ: ѩ҆́кѡ возсмѣе́тесѧ.

Блажэ́нныя вы, калі ўзненавíдзяць вас людзі і калі адлу́чаць вас, і зга́ньбяць, і вы́кінуць імя́ ваша як зло, за Сына Чалавечага.

Блаже́ни бѹ́дете, є҆гда̀ возненави́дѧтъ ва́съ человѣ́цы, и҆ є҆гда̀ разлѹча́тъ вы̀, и҆ поно́сѧтъ, и҆ пронесѹ́тъ и҆́мѧ ва́ше ѩ҆́кѡ ѕло̀, сн҃а чл҃вѣ́ческагѡ ра́ди.

Узрадуйцеся ў той дзень і ўзвесялíцеся, бо вось узнагарода ваша вялікая на небе. Таму што гэтак рабілі прарокам бацькí іх.

Возра́дѹйтесѧ въ то́й де́нь и҆ взыгра́йте: се́ бо мзда̀ ва́ша мно́га на нб҃сѝ. По си҄мъ бо творѧ́хѹ про҇ро́кѡмъ ѻ҆тцы̀ и҆́хъ.

Але гора вам, багатыя, бо вы ўжо атры́мліваеце ўце́ху вашу.

(За҄ 25.) Ѻ҆ба́че го́ре ва́мъ бога҄тымъ: ѩ҆́кѡ ѿстоитѐ ѹ҆тѣше́нїѧ ва́шегѡ {ѩ҆́кѡ воспрїе́млете ѹ҆тѣше́нїе ва́ше}.

Гора вам, перасы́чаныя цяпер, бо голад зазна́еце. Гора вам, хто смяе́цца цяпер, бо засмутку́еце і запла́чаце.

Го́ре ва́мъ, насы́щеннїи нн҃ѣ: ѩ҆́кѡ вза́лчете. Го́ре ва́мъ смѣю́щымсѧ нн҃ѣ: ѩ҆́кѡ возрыда́ете и҆ воспла́чете.

Гора вам, калі добра будуць гаварыць пра вас усе людзі. Бо так рабілі лжэпрарокам бацькí іх.

Го́ре, є҆гда̀ до́брѣ рекѹ́тъ ва́мъ всѝ человѣ́цы: по си҄мъ бо творѧ́хѹ лжепроро́кѡмъ ѻ҆тцы̀ и҆́хъ.

А вам, хто слухае, кажу: любíце ворагаў вашых, дабро рабіце тым, што ненавíдзяць вас,

Но ва́мъ глаго́лю слы́шащымъ: люби́те врагѝ ва́шѧ, добро̀ твори́те ненави́дѧщымъ ва́съ,

благаслаўля́йце тых, што пракліна́юць вас, і малíцеся за тых, што кры́ўдзяць вас.

благослови́те кленѹ́щыѧ вы̀, и҆ моли́тесѧ за творѧ́щихъ ва́мъ ѡ҆би́дѹ.

Таму, хто б’е цябе па шчацэ́, падстаў і другую; а таму, хто забірае ў цябе вопратку, не перашкаджа́й узяць і сарочку.

Бїю́щемѹ тѧ̀ въ лани́тѹ, пода́ждь и҆ дрѹгѹ́ю: и҆ ѿ взима́ющагѡ тѝ ри́зѹ, и҆ срачи́цѹ не возбранѝ.

Кожнаму, хто просіць у цябе, дай; і ў таго, хто забірае тваё, не патрабуй назад.

Всѧ́комѹ же просѧ́щемѹ ѹ҆ тебє̀, да́й: и҆ ѿ взима́ющаго твоѧ҄, не и҆стѧзѹ́й.

І як вы хочаце, каб рабілі вам людзі, так і вы ім рабіце.

(За҄ 26.) И҆ ѩ҆́коже хо́щете да творѧ́тъ ва́мъ человѣ́цы, и҆ вы̀ твори́те и҆̀мъ та́кожде.

А калі вы лю́біце тых, што лю́бяць вас, якая вам за гэта падзяка́ бо і грэшнікі лю́бяць тых, хто іх лю́біць.

И҆ а҆́ще лю́бите лю́бѧщыѧ вы̀, ка́ѧ ва́мъ благода́ть є҆́сть; и҆́бо и҆ грѣ҄шницы лю́бѧщыѧ и҆́хъ лю́бѧтъ.

І калі робіце дабро тым, хто вам робіць дабро, якая вам за гэта падзя́ка? бо і грэшнікі тое самае робяць.

И҆ а҆́ще благотворитѐ благотворѧ́щымъ ва́мъ, ка́ѧ ва́мъ благода́ть є҆́сть; и҆́бо и҆ грѣ҄шницы то́жде творѧ́тъ.

І калі пазыча́еце тым, ад каго спадзеяце́ся атрымаць назад, якая вам за гэта падзя́ка? бо і грэшнікі пазыча́юць грэшнікам, каб атрымаць назад столькі ж.

И҆ а҆́ще взаи́мъ даетѐ, ѿ ни́хже ча́ете воспрїѧ́ти, ка́ѧ ва́мъ благода́ть є҆́сть, и҆́бо и҆ грѣ҄шницы грѣ́шникѡмъ взаи́мъ дава́ютъ, да воспрїи́мѹтъ ра҄внаѧ.

Але вы любíце ворагаў вашых, і дабро рабíце, і пазыча́йце, ні на што не спадзеючы́ся; і будзе ўзнагаро́да ваша вялікай, і будзеце сына́мі Усявы́шняга; бо Ён добры і да няўдзя́чных і злых.

Ѻ҆ба́че люби́те врагѝ ва́шѧ, и҆ благотвори́те, и҆ взаи́мъ да́йте, ничесѡ́же ча́юще: и҆ бѹ́детъ мзда̀ ва́ша мно́га, и҆ бѹ́дете сы́нове вы́шнѧгѡ: ѩ҆́кѡ то́й бл҃гъ є҆́сть на безблагода҄тныѧ {неблагода҄рныѧ} и҆ ѕлы҄ѧ.

Дык вось, будзьце міласэ́рныя, як і Айцец ваш міласэ́рны.

Бѹ́дите ѹ҆̀бо милосе́рди, ѩ҆́коже и҆ ѻ҆ц҃ъ ва́шъ милосе́рдъ є҆́сть.

Не судзíце, і вас не будуць судзíць; і не асуджа́йце, і не будзеце асу́джаны; прабача́йце, і вам праба́чаць;

(За҄ 27.) И҆ не сѹди́те, и҆ не сѹ́дѧтъ ва́мъ: (и҆) не ѡ҆сѹжда́йте, да не ѡ҆сѹжде́ни бѹ́дете: ѿпѹща́йте, и҆ ѿпѹ́стѧтъ ва́мъ:

давайце, і вам будзе да́дзена: ме́ру добрую, шчы́льна накла́дзеную, утрэ́сеную, перапо́ўненую дадуць вам у прыпо́л; бо якою ме́раю ме́раеце, такою і вам адме́раецца.

да́йте, и҆ да́стсѧ ва́мъ: мѣ́рѹ добрѹ̀, натка́нѹ и҆ потрѧ́снѹ и҆ прелива́ющѹсѧ дадѧ́тъ на ло́но ва́ше: то́ю бо мѣ́рою, є҆́юже мѣ́рите, возмѣ́ритсѧ ва́мъ.

Сказаў ім таксама прытчу: хіба́ можа сляпы сляпога вадзíць? ці не абодва ў яму ўпаду́ць?

Рече́ же при́тчѹ и҆̀мъ: є҆да̀ мо́жетъ слѣпе́цъ слѣпца̀ води́ти; не ѻ҆́ба ли въ ѩ҆́мѹ впаде́тасѧ;

Вучань не вышэйшы за настаўніка свайго, але, удаскана́ліўшыся, кожны будзе, як настаўнік яго.

Нѣ́сть ѹ҆чени҄къ над̾ ѹ҆чи́телѧ своего̀: соверше́нъ же всѧ́къ бѹ́детъ, ѩ҆́коже (и҆) ѹ҆чи́тель є҆гѡ̀.

Што ж ты глядзіш на парушы́нку ў воку брата твайго, а бервяна́ ў сваім воку не заўважа́еш?

Что́ же ви́диши сѹче́цъ, и҆́же є҆́сть во ѻ҆чесѝ бра́та твоегѡ̀, бервна́ же, є҆́же є҆́сть во ѻ҆чесѝ твое́мъ, не чѹ́еши;

Альбо, як можаш казаць брату твайму: бра́це, дай, я вы́му парушы́нку з вока твайго, — калі сам бервяна́ ў воку тваім не бачыш. Крываду́шнік, вы́мі перш бервяно з твайго вока, і тады ўбачыш, як вы́няць парушы́нку з вока брата твайго.

И҆лѝ ка́кѡ мо́жеши рещѝ бра́тѹ твоемѹ̀: бра́те, ѡ҆ста́ви, да и҆змѹ̀ сѹче́цъ, и҆́же є҆́сть во ѻ҆чесѝ твое́мъ, са́мъ сѹ́щагѡ во ѻ҆чесѝ твое́мъ бервна̀ не ви́дѧ; Лицемѣ́ре, и҆змѝ пе́рвѣе бервно̀ и҆з̾ ѻ҆чесѐ твоегѡ̀, и҆ тогда̀ про́зриши и҆з̾ѧ́ти сѹче́цъ и҆з̾ ѻ҆чесѐ бра́та твоегѡ̀.

Бо няма добрага дрэва, якое б радзíла кепскі плод, няма і кепскага дрэва, якое б радзíла добры плод.

Нѣ́сть бо дре́во добро̀, творѧ̀ плода̀ ѕла̀: нижѐ дре́во ѕло̀, творѧ̀ плода̀ добра̀.

Бо ўсякае дрэва па сваім пло́дзе пазнае́цца: бо з калючых кустоў не збіраюць смокваў і з цярно́ўніку не здымаюць вінаграду.

Всѧ́ко бо дре́во ѿ плода̀ своегѡ̀ познае́тсѧ: не ѿ те́рнїѧ бо че́шѹтъ смѡ́квы, ни ѿ кѹпины̀ є҆́млютъ грѡ́здїѧ.

Добры чалавек з добрай ска́рбніцы сэ́рца свайго выно́сіць добрае, а ліхí чалавек з ліхо́й ска́рбніцы сэрца свайго выно́сіць ліхо́е; бо ад перапо́ўненасці сэ́рца гавораць ву́сны яго.

Бл҃гі́й человѣ́къ ѿ бл҃га́гѡ сокро́вища се́рдца своегѡ̀ и҆зно́ситъ бл҃го́е: и҆ ѕлы́й человѣ́къ ѿ ѕла́гѡ сокро́вища се́рдца своегѡ̀ и҆зно́ситъ ѕло́е: ѿ и҆збы́тка бо се́рдца глаго́лютъ ѹ҆ста̀ є҆гѡ̀.

Што́ ж клíчаце Мяне: «Госпадзі, Госпадзі!», а не робіце таго, што Я кажу?

(За҄ 28.) Что́ же мѧ̀ зоветѐ: гд҇и, гд҇и, и҆ не творитѐ, ѩ҆̀же гл҃ю;

Кожны, хто прыхо́дзіць да Мяне і слухае словы Мае́ і выко́нвае іх, пакажу вам, да каго падо́бны.

Всѧ́къ грѧды́й ко мнѣ̀ и҆ слы́шай словеса̀ моѧ҄ и҆ творѧ̀ ѧ҆̀, скажѹ̀ ва́мъ, комѹ̀ є҆́сть подо́бенъ:

Ён падо́бны да чалавека, які, буду́ючы дом, капа́ў і паглы́біўся і закла́ў падму́рак на ка́мені; калі ж зда́рылася разво́ддзе, нахлы́нула рака́ на дом той і не змагла́ пахісну́ць яго, бо ён быў закла́дзены на ка́мені.

подо́бенъ є҆́сть человѣ́кѹ зи́ждѹщѹ хра́минѹ, и҆́же и҆скопа̀ и҆ ѹ҆глѹбѝ, и҆ положѝ ѡ҆снова́нїе на ка́мени: наводне́нїю же бы́вшѹ, припадѐ рѣка̀ ко хра́минѣ то́й, и҆ не мо́же поколеба́ти є҆ѧ̀: ѡ҆снована́ бо бѣ̀ на ка́мени.

А хто пачуў і не вы́канаў, той падо́бны да чалавека, які збудава́ў дом на зямлі без падму́рка; калі ж нахлы́нула на яго рака́, адразу ён абвалíўся і было разбурэ́нне дома таго вялікае.

Слы́шавый же и҆ не сотвори́вый подо́бенъ є҆́сть человѣ́кѹ созда́вшемѹ хра́минѹ на землѝ без̾ ѡ҆снова́нїѧ: къ не́йже припадѐ рѣка̀, и҆ а҆́бїе паде́сѧ, и҆ бы́сть разрѹше́нїе хра́мины тоѧ̀ ве́лїе.

« 5 глава 7 глава »