Лукі 17 глава

Святое Евангелле паводле Лукі
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Сказаў жа Ён вучням Сваім: немагчы́ма, каб не прыйшлí спаку́сы, але гора таму, праз каго яны прыхо́дзяць;

Рече́ же ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ: не возмо́жно є҆́сть не прїитѝ собла́знѡмъ, го́ре же, є҆гѡ́же ра́ди прихо́дѧтъ:

лепш было б яму́, калі б жаро́н млынавы́ павесілі на шы́ю яму́ ды ўкíнулі ў мора, чым каб ён спакусíў аднаго з малы́х гэтых.

ѹ҆́нѣе є҆мѹ̀ бы́ло бы, а҆́ще жерно́въ ѻ҆се́лскїй ѡ҆блежа́лъ бы ѡ҆ вы́и є҆гѡ̀, и҆ вве́рженъ въ мо́ре, не́же да соблазни́тъ ѿ ма́лыхъ си́хъ є҆ди́наго.

Будзьце ўва́жлівымі да сябе. Калі саграшы́ць су́праць цябе брат твой, вы́гавары яму, і калі пака́ецца, дару́й яму;

(За҄ 84.) Внемли́те себѣ̀. А҆́ще согрѣши́тъ къ тебѣ̀ бра́тъ тво́й, запретѝ є҆мѹ̀: и҆ а҆́ще пока́етсѧ, ѡ҆ста́ви є҆мѹ̀:

і калі сем разоў на дзень саграшы́ць су́праць цябе, і сем разоў на дзень зве́рнецца, ка́жучы: ка́юся, — дару́й яму.

и҆ а҆́ще седми́щи на де́нь согрѣши́тъ къ тебѣ̀, и҆ седми́щи на де́нь ѡ҆брати́тсѧ, глаго́лѧ: ка́юсѧ: ѡ҆ста́ви є҆мѹ̀.

І сказалі Апосталы Госпаду: прымно́ж нам веру.

И҆ реко́ша а҆п҇ли гд҇еви: приложѝ на́мъ вѣ́рѹ.

Гасподзь жа сказаў: калі б вы ме́лі веру з гарчы́чнае зе́рне і сказалі шаўко́ўніцы гэтай: вы́рвіся з ко́ранем і перасадзíся ў мора, — і яна паслу́халася б вас.

Рече́ же гд҇ь: а҆́ще бы́сте и҆мѣ́ли вѣ́рѹ ѩ҆́кѡ зерно̀ горѹ́шно, глаго́лали бы́сте ѹ҆́бѡ ѩ҆́годичинѣ се́й: восто́ргнисѧ и҆ всади́сѧ въ мо́ре: и҆ послѹ́шала бы ва́съ.

Хто з вас, ма́ючы раба́, які арэ́ ці пасе́, пасля вярта́ння яго з поля, скажа яму: адразу ж ідзі за стол?

Кото́рый же ѿ ва́съ раба̀ и҆мѣ́ѧ ѡ҆рю́ща и҆лѝ пасѹ́ща, и҆́же прише́дшѹ є҆мѹ̀ съ села̀ рече́тъ: а҆́бїе минѹ́въ {прише́дъ} возлѧ́зи;

А хіба́ не скажа яму: прыгату́й мне павячэ́раць і, падпераза́ўшыся, служы́ мне, паку́ль буду есці і піць, а потым еж і пі сам?

Но не рече́тъ ли є҆мѹ̀: ѹ҆гото́вай, что̀ вечерѧ́ю, и҆ препоѧ́савсѧ слѹжѝ мѝ, до́ндеже ѩ҆́мъ и҆ пїю̀: и҆ пото́мъ ѩ҆́си и҆ пїе́ши ты̀;

Ці падзякуе ён рабу гэтаму, што зрабіў зага́данае? Не думаю.

Є҆да̀ и҆́мать хвалѹ̀ {благодари́тъ} рабѹ̀ томѹ̀, ѩ҆́кѡ сотворѝ повелѣ҄ннаѧ; не мню̀.

Так і вы, калі зробіце ўсё зага́данае вам, кажыце: мы нічога не ва́ртыя рабы, бо зрабілі тое, што павінны зрабіць.

Та́кѡ и҆ вы̀, є҆гда̀ сотворитѐ всѧ҄ повелѣ҄ннаѧ ва́мъ, глаго́лите, ѩ҆́кѡ рабѝ неключи́ми є҆смы̀: ѩ҆́кѡ, є҆́же до́лжни бѣ́хомъ сотвори́ти, сотвори́хомъ.

І ста́лася: ідучы́ ў Іерусалім, Ён прахо́дзіў паміж Самары́яй і Галіле́яй.

И҆ бы́сть и҆дѹ́щѹ є҆мѹ̀ во ї҆ер҇ли́мъ, и҆ то́й прохожда́ше междѹ̀ сама́рїею и҆ галїле́ею.

І калі ўваходзіў Ён у нейкае паселішча, сустрэлі Яго дзесяць чалавек пракажоных, якія спыніліся воддаль;

(За҄ 85.) Входѧ́щѹ же є҆мѹ̀ въ нѣ́кѹю ве́сь, срѣто́ша є҆го̀ де́сѧть прокаже́нныхъ мѹже́й, и҆̀же ста́ша и҆здале́ча:

і яны голасна казалі: Іісусе Настаўнік, памілуй нас.

и҆ ті́и вознесо́ша гла́съ, глаго́люще: ї҆и҃се наста́вниче, поми́лѹй ны̀.

І, убачыўшы, Ён сказаў ім: ідзіце, пакажыцеся святарам. І сталася: калі яны ішлі — ачы́сціліся.

И҆ ви́дѣвъ речѐ и҆̀мъ: ше́дше покажи́тесѧ свѧще́нникѡмъ. И҆ бы́сть и҆дѹ́щымъ и҆̀мъ, ѡ҆чи́стишасѧ.

Адзін жа з іх, убачыўшы, што ацаліўся, вярнуўся, голасна славячы Бога,

Є҆ди́нъ же ѿ ни́хъ, ви́дѣвъ, ѩ҆́кѡ и҆сцѣлѣ̀, возврати́сѧ, со гла́сомъ ве́лїимъ сла́вѧ бг҃а,

і ўпаў ніц да ног Яго, дзякуючы Яму, і гэта быў Самаранíн.

и҆ падѐ ни́цъ при ногѹ̀ є҆гѡ̀, хвалѹ̀ є҆мѹ̀ воздаѧ̀: и҆ то́й бѣ̀ самарѧни́нъ.

І ў адказ Іісус сказаў: ці не дзесяць ачысціліся? а дзе ж дзевяць?

Ѿвѣща́въ же ї҆и҃съ речѐ: не де́сѧть ли ѡ҆чи́стишасѧ; да де́вѧть гдѣ̀;

хіба́ не знайшлося з іх нікога, хто б вярнуўся аддаць хвалу Богу, акрамя гэтага іншародца?

ка́кѡ не ѡ҆брѣто́шасѧ возвра́щшесѧ да́ти сла́вѹ бг҃ѹ, то́кмѡ и҆ноплеме́нникъ се́й;

І сказаў яму: устань і ідзі, вера твая ўратавала цябе.

И҆ речѐ є҆мѹ̀: воста́въ и҆дѝ: вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ.

А як спыталіся фарысеі, калі пры́йдзе Царства Божае, Ён, адка́зваючы ім, сказаў: не пры́йдзе Царства Божае прыкме́тна,

(За҄ 86.) Вопроше́нъ же бы́въ ѿ фарїсє́й, когда̀ прїи́детъ цр҇твїе бж҃їе, ѿвѣща́въ и҆̀мъ речѐ: не прїи́детъ цр҇твїе бж҃їе съ соблюде́нїемъ {со ѹ҆смотре́нїемъ}:

і не скажуць: «вось, яно тут», ці: «вось, там». Бо вось, Царства Божае ўнутры́ вас.

нижѐ рекѹ́тъ: сѐ здѣ̀, и҆лѝ: ѻ҆́ндѣ. Се́ бо цр҇твїе бж҃їе внѹ́трь ва́съ є҆́сть.

Сказаў жа вучням Сваім: пры́йдуць дні, калі пажада́еце ўба́чыць хоць бы адзін з дзён Сына Чалавечага, і не ўбачыце;

Рече́ же ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ (свои҄мъ): прїи́дѹтъ дні́е, є҆гда̀ вожделѣ́ете є҆ди́нагѡ днѐ сн҃а чл҃вѣ́ческагѡ ви́дѣти, и҆ не ѹ҆́зрите.

і скажуць вам: «вось, тут», ці: «вось, там», — не выходзьце і не ганяйцеся;

И҆ рекѹ́тъ ва́мъ: сѐ здѣ̀, и҆лѝ: сѐ, ѻ҆́ндѣ: не и҆зы́дите, ни пожени́те.

бо як маланка, блíскаючы, ад аднаго краю нябёс да другога свеціць, так будзе Сын Чалавечы ў дзень Свой.

ѩ҆́кѡ бо мо́лнїѧ блиста́ющисѧ ѿ поднебе́сныѧ на поднебе́снѣй свѣ́титсѧ: та́кѡ бѹ́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй въ де́нь сво́й.

Але перш нале́жыць Яму многа адпаку́таваць і быць адры́нутым родам гэтым.

Пре́жде же подоба́етъ є҆мѹ̀ мно́гѡ пострада́ти и҆ и҆скѹше́нѹ {ѿве́рженѹ} бы́ти ѿ ро́да сегѡ̀.

І як было́ ў дні Ноя, так будзе і ў дні Сы́на Чалавечага:

(За҄ 87.) И҆ ѩ҆́коже бы́сть во дни҄ нѡ́євы, та́кѡ бѹ́детъ и҆ во дни҄ сн҃а чл҃вѣ́ческа:

елі, пілí, жаніліся, выхо́дзілі за́муж да таго дня, як увайшоў Ной у каўчэг; і прыйшоў патоп і вы́нішчыў усіх.

ѩ҆дѧ́хѹ, пїѧ́хѹ, женѧ́хѹсѧ, посѧга́хѹ, до негѡ́же днѐ вни́де нѡ́е въ ковче́гъ: и҆ прїи́де пото́пъ, и҆ погѹбѝ всѧ҄.

Таксама, як было і ў дні Лота: елі, пілí, купля́лі, прадава́лі, садзíлі, будава́лі;

Та́кожде и҆ ѩ҆́коже бы́сть во дни҄ лѡ́тѡвы: ѩ҆дѧ́хѹ, пїѧ́хѹ, кѹпова́хѹ, продаѧ́хѹ, сажда́хѹ, зда́хѹ:

а ў той дзень, калі вы́йшаў Лот з Садо́ма, пралілíся дажджом з неба агонь і се́ра і вы́нішчылі ўсіх;

во́ньже де́нь и҆зы́де лѡ́тъ ѿ содо́млѧнъ, ѡ҆дождѝ ка́мыкъ горѧ́щь и҆ ѻ҆́гнь съ небесѐ, и҆ погѹбѝ всѧ҄.

так будзе і ў той дзень, калі Сын Чалавечы я́віцца.

По томѹ́же бѹ́детъ и҆ въ де́нь, во́ньже сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй ѩ҆ви́тсѧ.

У той дзень хто будзе на да́ху, а рэ́чы яго ў доме, няхай не сыхо́дзіць узяць іх; і хто будзе на полі, таксама няхай не вярта́ецца назад.

Въ то́й де́нь, и҆́же бѹ́детъ на кро́вѣ, и҆ сосѹ́ди є҆гѡ̀ въ домѹ̀, да не сла́зитъ взѧ́ти и҆́хъ: и҆ и҆́же на селѣ̀, та́кожде да не возврати́тсѧ вспѧ́ть:

Па́мятайце пра жонку Лотаву.

помина́йте женѹ̀ лѡ́товѹ.

Хто будзе старацца ўратава́ць душу́ сваю, той загу́біць яе, а хто загу́біць яе, той ажы́віць яе.

И҆́же а҆́ще взы́щетъ дѹ́шѹ свою̀ спастѝ, погѹби́тъ ю҆̀: и҆ и҆́же а҆́ще погѹби́тъ ю҆̀, живи́тъ ю҆̀.

Кажу вам: у тую ноч будуць двое на адной пасцелі: адзін будзе ўзя́ты, а другі пакíнуты;

Гл҃ю ва́мъ: въ тѹ̀ но́щь бѹ́дета два̀ на ѻ҆дрѣ̀ є҆ди́номъ: є҆ди́нъ пое́млетсѧ, а҆ дрѹгі́й ѡ҆ставлѧ́етсѧ.

будуць дзве разам малоць: адна будзе ўзя́та, а другая пакíнута;

Бѹ́детѣ двѣ̀ вкѹ́пѣ ме́лющѣ: є҆ди́на пое́млетсѧ, а҆ дрѹга́ѧ ѡ҆ставлѧ́етсѧ.

двое будуць на полі: адзін будзе ўзя́ты, а другі пакíнуты.

Два̀ бѹ́дета на селѣ̀: є҆ди́нъ пое́млетсѧ, а҆ дрѹгі́й ѡ҆ставлѧ́етсѧ.

І ў адказ сказалі яму: дзе, Госпадзí Ён жа сказаў ім: дзе це́ла, там збяру́цца і арлы.

И҆ ѿвѣща́вше глаго́лаша є҆мѹ̀: гдѣ̀, гд҇и; Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: и҆дѣ́же тѣ́ло, та́мѡ соберѹ́тсѧ и҆ ѻ҆рлѝ.

« 16 глава 18 глава »