Да Галатаў 1 глава

Да Галатаў Пасланне святога Апостала Паўла
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Павел, Апостал не ад людзей і не праз чалавека, а праз Іісуса Хрыста і Бога Айца, Які ўваскрасіў Яго з мёртвых,

Па́ѵелъ, а҆п҇лъ ни ѿ челѡвѣ́къ, ни человѣ́комъ, но ї҆и҃съ хр҇то́мъ и҆ бг҃омъ ѻ҆ц҃е́мъ воскр҃си́вшимъ є҆го̀ и҆з̾ ме́ртвыхъ,

і ўсе браты, што са мною, — цэрквам Галатыйскім:

и҆ и҆̀же со мно́ю всѧ҄ бра́тїѧ, цр҃квамъ галатї҄йскимъ:

благадаць вам і мір ад Бога Айца і Госпада нашага Іісуса Хрыста,

(За҄ 199.) блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ и҆ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

Які аддаў Самога Сябе за грахі нашы, каб вызваліць нас з цяперашняга веку злога, па волі Бога і Айца нашага;

да́вшагѡ себѐ по грѣсѣ́хъ на́шихъ, ѩ҆́кѡ да и҆зба́витъ на́съ ѿ настоѧ́щагѡ вѣ́ка лѹка́вагѡ, по во́ли бг҃а и҆ ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ,

Яму слава на векі вякоў. Амінь.

є҆мѹ́же сла́ва во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Здзіўляюся, што вы ад Таго, Хто паклікаў вас благадаццю Хрыстовай, так хутка пераходзіце да іншага дабравесця,

Чѹждѹ́сѧ, ѩ҆́кѡ та́кѡ ско́рѡ прелага́етесѧ ѿ зва́вшагѡ вы̀ блгдтїю хр҇то́вою, во и҆́но благовѣствова́нїе:

якое і не з’яўляецца іншым, але ёсць некаторыя, што сеюць смуту сярод вас і хочуць сказіць дабравесце Хрыстова.

є҆́же нѣ́сть и҆́но, то́чїю нѣ́цыи сѹ́ть смѹща́ющїи вы̀ и҆ хотѧ́щїи преврати́ти бл҃говѣствова́нїе хр҇то́во.

Калі б нават мы альбо Ангел з неба стаў дабраве́сціць вам не тое, што мы дабраве́сцілі вам, — няхай будзе анафема.

Но и҆ а҆́ще мы̀, и҆лѝ а҆́гг҃лъ съ нб҃сѐ благовѣсти́тъ ва́мъ па́че, є҆́же благовѣсти́хомъ ва́мъ, а҆на́ѳема да бѹ́детъ.

Як раней мы сказалі, так і цяпер зноў кажу: калі хто дабраве́сціць вам не тое, што вы прынялí, — няхай будзе анафема.

ѩ҆́коже предреко́хомъ, и҆ нн҃ѣ па́ки глаго́лю: а҆́ще кто̀ ва́мъ благовѣсти́тъ па́че, є҆́же прїѧ́сте, а҆на́ѳема да бѹ́детъ.

Ці ў людзей я цяпер шукаю прыхільнасці, ці ў Бога́ хіба лю́дзям намагаюся дагаджаць? Калі б я ўсё яшчэ лю́дзям дагаджаў, то не быў бы рабом Хрыстовым.

Нн҃ѣ бо человѣ́ки препира́ю, и҆лѝ бг҃а, и҆лѝ и҆щѹ̀ человѣ́кѡмъ ѹ҆гожда́ти; А҆́ще бо бы́хъ є҆щѐ человѣ́кѡмъ ѹ҆гожда́лъ, хр҇то́въ ра́бъ не бы́хъ ѹ҆́бѡ бы́лъ.

Абвяшчаю вам, браты, што Евангелле, якое я дабраве́сціў, не ёсць нешта чалавечае;

(За҄ 200.) Сказѹ́ю же ва́мъ, бра́тїе, бл҃говѣствова́нїе благовѣще́нное ѿ менє̀, ѩ҆́кѡ нѣ́сть по человѣ́кѹ:

бо і я не ад чалавека прыняў яго і быў наву́чаны, а праз адкравенне Іісуса Хрыста.

ни бо а҆́зъ ѿ человѣ́ка прїѧ́хъ є҆̀, нижѐ наѹчи́хсѧ, но ѩ҆вле́нїемъ ї҆и҃съ хр҇то́вымъ.

Вы ж чулі пра маё ранейшае жыццё ў Іудзействе, пра тое, што я жорстка пераследаваў Царкву Божую і вынішчаў яе,

Слы́шасте бо моѐ житїѐ и҆ногда̀ въ жидо́вствѣ, ѩ҆́кѡ по премно́гѹ гони́хъ цр҃ковь бж҃їю и҆ разрѹша́хъ ю҆̀,

і пераўзыходзіў у Іудзействе многіх равеснікаў з роду майго, будучы заўзя́тым паборнікам бацькоўскіх паданняў маіх.

и҆ преспѣва́хъ въ жидо́вствѣ па́че мно́гихъ свє́рстникъ мои́хъ въ ро́дѣ мое́мъ, и҆́злиха ревни́тель сы́й ѻ҆те́ческихъ мои́хъ преда́нїй.

Калі ж Бог, Які вы́браў мяне ад улоння маці маёй і паклікаў благадаццю Сваёю, пажада́ў

Є҆гда́ же бл҃говолѝ бг҃ъ, и҆збра́вый мѧ̀ ѿ чре́ва ма́тере моеѧ̀ и҆ призва́вый блгдтїю свое́ю,

адкрыць Сына Свайго ўва мне, каб я дабраве́сціў Яго сярод язычнікаў, то я адразу не стаў раіцца з плоццю і крывёю

ѩ҆ви́ти сн҃а своего̀ во мнѣ̀, да благовѣствѹ́ю є҆го̀ во ѩ҆зы́цѣхъ, а҆́бїе не приложи́хсѧ пло́ти и҆ кро́ви,

і не пайшоў у Іерусалім да тых, якія раней за мяне сталі Апосталамі, а пайшоў у Аравію і зноў вярнуўся ў Дамаск.

ни взыдо́хъ во ї҆ер҇ли́мъ къ пе́рвѣйшымъ менє̀ а҆п҇лѡмъ, но и҆до́хъ во а҆раві́ю и҆ па́ки возврати́хсѧ въ дама́скъ.

Потым, праз тры гады, хадзіў я ў Іерусалім пазнаёміцца з Пятром і прабыў у яго пятнаццаць дзён.

Пото́мъ же по трїе́хъ лѣ́тѣхъ взыдо́хъ во ї҆ер҇ли́мъ соглѧ́дати петра̀, и҆ пребы́хъ ѹ҆ негѡ̀ дні́й пѧтьна́десѧть.

Іншага ж з Апосталаў я не бачыў нікога, акрамя Іакава, брата Гасподняга.

И҆но́гѡ же ѿ а҆п҇лъ не ви́дѣхъ, то́кмѡ ї҆а́кѡва бра́та гд҇нѧ.

А тое, што пішу вам, — вось, перад Богам, — не лгу.

А҆ ѩ҆̀же пишѹ̀ ва́мъ, сѐ пред̾ бг҃омъ, ѩ҆́кѡ не лгѹ̀.

Потым пайшоў я ў землі Сірыі і Кілікіі.

Пото́мъ же прїидо́хъ въ страны҄ сѵ҄рскїѧ и҆ кїлїкї҄йскїѧ.

Цэрквам Хрыстовым у Іудзеі я асабіста не быў вядомы,

Бѣ́хъ же не зна́емь лице́мъ цр҃квамъ ї҆ѹдє́йскимъ, ѩ҆̀же ѡ҆ хр҇тѣ̀,

а толькі чулі яны, што той, хто некалі пераследаваў іх, цяпер дабраве́сціць веру, якую тады вынішчаў, —

то́чїю же слы́шаще бѧ́хѹ, ѩ҆́кѡ гонѧ́й на́съ и҆ногда̀, нн҃ѣ благовѣствѹ́етъ вѣ́рѹ, ю҆́же и҆ногда̀ разрѹша́ше:

і праслаўлялі за мяне Бога.

и҆ сла́влѧхѹ ѡ҆ мнѣ̀ бг҃а.

« 13 глава 2 глава »