Марка 1 глава

Святое Евангелле паводле Марка
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Пачатак Ева́нгелля Іісуса Хрыста, Сына Божага,

Зача́ло є҆ѵⷢлїа ї҆и҃са хр҇та̀, сн҃а бж҃їѧ,

як напíсана ў прарокаў: «вось, Я пасылаю Ангела Майго перад аблíччам Тваім, які падрыхту́е шлях Твой перад Табою».

ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано во про҇ро́цѣхъ: сѐ, а҆́зъ посыла́ю а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ѹ҆гото́витъ пѹ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.

«Голас таго, хто кліча ў пусты́ні: падрыхту́йце шлях Госпаду, про́стымі зрабіце сце́жкі Яму».

Гла́съ вопїю́щагѡ въ пѹсты́ни: ѹ҆гото́вайте пѹ́ть гд҇ень, пра҄вы твори́те стєзѝ є҆гѡ̀.

З’явіўся Іаан, хры́сцячы ў пусты́ні і прапаведуючы хрышчэнне пакая́ння дзе́ля адпушчэ́ння грахоў.

Бы́сть ї҆ѡа́ннъ крестѧ́й въ пѹсты́ни и҆ проповѣ́даѧ кр҃ще́нїе покаѧ́нїѧ во ѿпѹще́нїе грѣхѡ́въ.

І выхо́дзілі да яго ўся краіна Іудзейская ды Іерусалíмляне, і хрысцíліся ад яго ўсе ў рацэ́ Іардане, спавяда́ючыся ў грахах сваіх.

И҆ и҆схожда́ше къ немѹ̀ всѧ̀ ї҆ѹде́йскаѧ страна̀ и҆ ї҆ер҇ли́млѧне: и҆ креща́хѹсѧ всѝ во ї҆ѻрда́нѣ рѣцѣ̀ ѿ негѡ̀, и҆сповѣ́дающе грѣхѝ своѧ҄.

Іаан жа насіў вопратку з вярблю́джага воласу і скураны́ пояс на паяснíцы сваёй і еў акры́ды і дзікі мёд.

Бѣ́ же ї҆ѡа́ннъ ѡ҆болче́нъ власы҄ велблѹ҄жди, и҆ по́ѧсъ ѹ҆сме́нъ ѡ҆ чреслѣ́хъ є҆гѡ̀, и҆ ѩ҆ды́й а҆крї҄ды и҆ ме́дъ ди́вїй.

І прапаве́даваў, ка́жучы: ідзе за мною Мацнейшы за мяне, у Якога я нява́рты, нахілíўшыся, развязаць раме́нь абутку Яго;

И҆ проповѣ́даше, глаго́лѧ: грѧде́тъ крѣ́плїй менє̀ в̾слѣ́дъ менє̀, є҆мѹ́же нѣ́смь досто́инъ прекло́ньсѧ разрѣши́ти реме́нь сапѡ́гъ є҆гѡ̀:

я хрысцíў вас вадою, а Ён будзе хрысцíць вас Духам Святым.

а҆́зъ ѹ҆́бѡ крести́хъ вы̀ водо́ю: то́й же кр҇ти́тъ вы̀ дх҃омъ ст҃ы́мъ.

І было́ ў тыя дні, прыйшоў Іісус з Назарэта Галіле́йскага і хрысцíўся ад Іаана ў Іардане.

(За҄ 2.) И҆ бы́сть во ѻ҆́нѣхъ дне́хъ, прїи́де ї҆и҃съ ѿ назаре́та галїле́йскагѡ и҆ кр҇ти́сѧ ѿ ї҆ѡа́нна во ї҆ѻрда́нѣ.

І калі выхо́дзіў з вады, убачыў адразу Іаан, што раскрываюцца нябёсы і Дух як голуб сыходзіць на Яго.

И҆ а҆́бїе восходѧ̀ ѿ воды̀, ви́дѣ разводѧ҄щасѧ небеса̀ и҆ дх҃а ѩ҆́кѡ го́лѹбѧ, сходѧ́ща на́нь.

І голас быў з нябёсаў: Ты Сын Мой узлю́блены, Якога Я ўпадаба́ў.

И҆ гла́съ бы́сть съ небесѐ: ты̀ є҆сѝ сн҃ъ мо́й возлю́бленный, ѡ҆ не́мже бл҃говоли́хъ.

І адразу Дух вядзе Яго ў пусты́ню.

И҆ а҆́бїе дх҃ъ и҆зведѐ є҆го̀ въ пѹсты́ню.

І быў Ён там у пусты́ні сорак дзён, спакуша́ны сатаною, і быў са звярамі. І Ангелы служы́лі Яму.

И҆ бѣ̀ тѹ̀ въ пѹсты́ни дні́й четы́редесѧть, и҆скѹша́емь сатано́ю, и҆ бѣ̀ со ѕвѣрьмѝ: и҆ а҆́гг҃ли слѹжа́хѹ є҆мѹ̀.

Пасля ж таго, як узя́ты быў Іаан, прыйшоў Іісус у Галіле́ю, прапаве́дуючы Ева́нгелле Царства Божага

По преда́нїи же ї҆ѡа́нновѣ, прїи́де ї҆и҃съ въ галїле́ю, проповѣ́даѧ є҆ѵⷢлїе цр҇твїѧ бж҃їѧ

і ка́жучы, што споўніўся час і наблізілася Царства Божае: пака́йцеся і веруйце ў Ева́нгелле.

и҆ гл҃ѧ, ѩ҆́кѡ и҆спо́лнисѧ вре́мѧ и҆ прибли́жисѧ цр҇твїе бж҃їе: пока́йтесѧ и҆ вѣ́рѹйте во є҆ѵⷢлїе.

А ідучы́ каля мора Галіле́йскага, убачыў Сíмана і Андрэя, брата Сíманавага, якія закідвалі мярэ́жы ў мора, бо яны былí рыбаловы.

(За҄ 3.) Ходѧ́ же при мо́ри галїле́йстѣмъ, ви́дѣ сі́мѡна и҆ а҆ндре́а бра́та (тогѡ̀) сі́мѡна, вмета҄юща мрє́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры҄барѧ.

І сказаў ім Іісус: ідзіце за Мною, і Я зраблю, што вы будзеце лаўца́мі людзе́й.

И҆ речѐ и҆́ма ї҆и҃съ: прїиди́та в̾слѣ́дъ менє̀, и҆ сотворю̀ ва́съ бы́ти ловца҄ человѣ́кѡмъ.

І яны адразу, пакінуўшы мярэ́жы свае, пайшлі ўслед за Ім.

И҆ а҆́бїе ѡ҆ста҄вльша мрє́жи своѧ҄, по не́мъ и҆до́ста.

І, прайшоўшы крыху́ адтуль, Ён убачыў Іакава Зевядзе́евага і Іаана, брата яго, як яны, таксама ў лодцы, ла́дзілі мярэ́жы;

И҆ преше́дъ ма́лѡ ѿтѹ́дѹ, ѹ҆зрѣ̀ ї҆а́кѡва зеведе́ова и҆ ї҆ѡа́нна бра́та є҆гѡ̀, и҆ та҄ въ кораблѝ стрѡ́ѧща мрє́жа:

і адразу паклíкаў іх. І яны, пакінуўшы бацьку свайго Зевядзе́я ў лодцы з работнікамі, пайшлі за Ім.

и҆ а҆́бїе воззва̀ ѧ҆̀. И҆ ѡ҆ста҄вльша ѻ҆тца̀ своего̀ зеведе́а въ кораблѝ съ нає́мники, по не́мъ и҆до́ста.

І прыходзяць у Капернау́м; і неўзаба́ве ў суботу ўвайшоў Ён у сінагогу і вучыў.

И҆ внидо́ша въ капернаѹ́мъ: и҆ а҆́бїе въ сѹббѡ҄ты вше́дъ въ со́нмище, ѹ҆ча́ше.

І здзіўля́ліся вучэнню Яго; бо Ён вучыў іх, як той, хто ма́е ўла́ду, а не як кніжнікі.

И҆ дивлѧ́хѹсѧ ѡ҆ ѹ҆ч҃нїи є҆гѡ̀: бѣ́ бо ѹ҆чѧ̀ и҆̀хъ ѩ҆́кѡ вла́сть и҆мы́й, и҆ не ѩ҆́кѡ кни́жницы.

І быў у сінагозе іхняй чалавек у духу нячыстым, і закрычаў ён,

(За҄ 4.) И҆ бѣ̀ въ со́нмищи и҆́хъ человѣ́къ въ дѹ́сѣ нечи́сте, и҆ воззва̀,

ка́жучы: пакінь, што́ Табе да нас, Іісусе Назаранíне? Ты прыйшоў загубíць нас; ведаю Цябе, хто Ты, Святы́ Божы.

глаго́лѧ: ѡ҆ста́ви, что̀ на́мъ и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се назарѧни́не; прише́лъ є҆сѝ погѹби́ти на́съ: вѣ́мъ тѧ̀, кто̀ є҆сѝ, ст҃ы́й бж҃їй.

Але Іісус забаранíў яму, ка́жучы: змоўкні і выйдзі з яго.

И҆ запретѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, гл҃ѧ: ѹ҆молчѝ и҆ и҆зы́ди и҆з̾ негѡ̀.

І дух нячысты, скалану́ўшы яго і ўскры́кнуўшы моцным голасам, выйшаў з яго.

И҆ стрѧсѐ є҆го̀ дѹ́хъ нечи́стый, и҆ возопѝ гла́сомъ вели́кимъ, и҆ и҆зы́де и҆з̾ негѡ̀.

І жахну́ліся ўсе, так што пыталіся адзін у аднаго, гаворачы: што гэта́ за новае вучэнне, што Ён з ула́даю і духам нячыстым зага́двае, і яны слухаюцца Яго?

И҆ ѹ҆жасо́шасѧ всѝ, ѩ҆́коже стѧза́тисѧ и҆̀мъ къ себѣ̀, глаго́лющымъ: что̀ є҆́сть сїѐ; (и҆) что̀ ѹ҆ч҃нїе но́вое сїѐ, ѩ҆́кѡ по ѡ҆́бласти и҆ дѹховѡ́мъ нечи҄стымъ вели́тъ, и҆ послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І разне́слася чутка пра Яго адразу па ўсіх ваколіцах Галіле́і.

И҆зы́де же слѹ́хъ є҆гѡ̀ а҆́бїе во всю̀ странѹ̀ галїле́йскѹ.

І адразу, вы́йшаўшы з сінагогі, яны прыйшлі ў дом Сíмана і Андрэя з Іакавам і Іаанам.

(За҄ 5.) И҆ а҆́бїе и҆з̾ со́нмища и҆зше́дше, прїидо́ша въ до́мъ сі́мѡновъ и҆ а҆ндре́овъ, со ї҆а́кѡвомъ и҆ ї҆ѡа́нномъ.

А це́шча Сíманава ляжала ў гарачцы, і адразу кажуць Яму пра яе.

Те́ща же сі́мѡнова лежа́ше ѻ҆гне́мъ жего́ма: и҆ а҆́бїе глаго́лаша є҆мѹ̀ ѡ҆ не́й.

І, падышоўшы, Ён падняў яе, узяўшы за руку́; і гарачка адразу пакінула яе, і яна прыслу́жвала ім.

И҆ пристѹ́пль воздви́же ю҆̀, є҆́мь за рѹ́кѹ є҆ѧ̀: и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь а҆́бїе, и҆ слѹжа́ше и҆̀мъ.

А як вечарэ́ла і сонца зайшло, прыносілі да Яго ўсіх хворых і апанава́ных дэманамі.

По́здѣ же бы́вшѹ, є҆гда̀ захожда́ше со́лнце, приноша́хѹ къ немѹ̀ всѧ҄ недѹ҄жныѧ и҆ бѣсны҄ѧ.

І ўвесь горад сабраўся да дзвярэй.

И҆ бѣ̀ ве́сь гра́дъ собра́лсѧ къ две́ремъ.

І Ён ацаліў многіх, якія пакутавалі ад розных хвароб, і дэманаў многіх вы́гнаў, і не дазваляў дэманам гаварыць, бо яны ведалі, што Ён Хрыстос.

И҆ и҆сцѣлѝ мнѡ́ги ѕлѣ̀ стра́ждѹщыѧ разли́чными недѹ҄ги: и҆ бѣ́сы мнѡ́ги и҆згна̀, и҆ не ѡ҆ставлѧ́ше глаго́лати бѣ́сы, ѩ҆́кѡ вѣ́дѧхѹ є҆го̀ хр҇та̀ сѹ́ща.

А раніцай, калі было яшчэ вельмі цёмна, Ён, устаўшы, выйшаў; і пайшоў у пустэ́льнае месца, і там маліўся.

(За҄ 6.) И҆ ѹ҆́трѡ, но́щи сѹ́щей ѕѣлѡ̀, воста́въ и҆зы́де, и҆ и҆́де въ пѹ́сто мѣ́сто, и҆ тѹ̀ мл҃твѹ дѣ́ѧше.

І паспяша́ліся ўслед Яму Сíман і тыя, што былí з ім.

И҆ гна́ша є҆го̀ сі́мѡнъ и҆ и҆̀же съ ни́мъ:

І, знайшоўшы Яго, кажуць Яму: усе шукаюць Цябе.

и҆ ѡ҆брѣ́тше є҆го̀, глаго́лаша є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ всѝ тебѐ и҆́щѹтъ.

І кажа Ён ім: хадзе́м у бліжэйшыя вёскі і гарады, каб Мне і там прапаве́даваць; бо на тое Я і выйшаў.

И҆ гл҃а и҆̀мъ: и҆́демъ въ бли҄жнїѧ вє́си и҆ гра́ды, да и҆ та́мѡ проповѣ́мъ: на сїе́ бо и҆зыдо́хъ.

І Ён прапаве́даваў у сінагогах іхніх па ўсёй Галіле́і і дэманаў выганя́ў.

И҆ бѣ̀ проповѣ́даѧ на со́нмищихъ и҆́хъ, во все́й галїле́и, и҆ бѣ́сы и҆згонѧ̀.

І прыхо́дзіць да Яго пракажоны, просячы Яго і на калені па́даючы перад Ім, кажа Яму: калі Ты хочаш, можаш ачы́сціць мяне.

И҆ прїи́де къ немѹ̀ прокаже́нъ, молѧ̀ є҆го̀ и҆ на колѣ҄нѹ припада́ѧ пред̾ ни́мъ, и҆ глаго́лѧ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

Іісус жа, злíтаваўшыся над ім, працягнуў руку́, дакрану́ўся да яго і кажа яму: хачу, ачы́сціся.

Ї҆и҃съ же мл҇рдовавъ, просте́ръ рѹ́кѹ, коснѹ́сѧ є҆гѡ̀, и҆ гл҃а є҆мѹ̀: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ.

І калі сказаў Ён, адразу сышла з яго праказа, і ён стаў чысты.

И҆ ре́кшѹ є҆мѹ̀, а҆́бїе ѿи́де ѿ негѡ̀ прокаже́нїе, и҆ чи́стъ бы́сть.

І, звярну́ўшыся да яго сурова, Ён адразу адаслаў яго,

И҆ запре́щь є҆мѹ̀, а҆́бїе и҆згна̀ є҆го̀:

і кажа яму: глядзі, нікому нічога не гавары; а ідзі, пакажы́ся святару і прынясі за ачышчэнне тваё, што загадаў Маісей, дзе́ля све́дчання ім.

и҆ гл҃а є҆мѹ̀: блюдѝ, никомѹ́же ничесѡ́же рцы̀: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́еви и҆ принесѝ за ѡ҆чище́нїе твоѐ, ѩ҆̀же повелѣ̀ мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

А ён, выйшаўшы, пачаў шмат абвяшча́ць і распавяда́ць, так што Іісус ужо не мог адкрыта ўвайсці ў горад, а быў звонку, у пустэ́льных мясцінах. І прыхо́дзілі да Яго адусюль.

Ѻ҆́нъ же и҆зше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́гѡ и҆ проноси́ти сло́во, ѩ҆́коже ктомѹ̀ не мощѝ є҆мѹ̀ ѩ҆́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ̀ въ пѹсты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ̀. И҆ прихожда́хѹ къ немѹ̀ ѿвсю́дѹ.

« 28 глава 2 глава »