Марка 1 глава

Евангелле паводле Марка
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская Библия

Пачатак Дабравесця Ісуса Хрыста, [Сына Божага].

Зача́ло є҆ѵⷢлїа ї҆и҃са хр҇та̀, сн҃а бж҃їѧ,

Як напісана ў прарока Ісаіі1: «Вось, Я пасылаю Майго пасланца перад Тваім абліччам, які падрыхтуе Тваю дарогу [перад Табою];

ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано во про҇ро́цѣхъ: сѐ, а҆́зъ посыла́ю а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ѹ҆гото́витъ пѹ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.

голас вестуна ў пустэльні: «Падрыхтуйце дарогу Госпаду, прастуйце сцежкі Яму».

Гла́съ вопїю́щагѡ въ пѹсты́ни: ѹ҆гото́вайте пѹ́ть гд҇ень, пра҄вы твори́те стєзѝ є҆гѡ̀.

З’явіўся Іаан, які хрысціў у пустэльні і абвяшчаў хрышчэнне пакаяння дзеля даравання грахоў.

Бы́сть ї҆ѡа́ннъ крестѧ́й въ пѹсты́ни и҆ проповѣ́даѧ кр҃ще́нїе покаѧ́нїѧ во ѿпѹще́нїе грѣхѡ́въ.

І выходзіла да яго ўся Іудзейская краіна і ўсе іерусалімцы, і хрысціліся ад яго ў рацэ Іардане, вызнаючы свае грахі.

И҆ и҆схожда́ше къ немѹ̀ всѧ̀ ї҆ѹде́йскаѧ страна̀ и҆ ї҆ер҇ли́млѧне: и҆ креща́хѹсѧ всѝ во ї҆ѻрда́нѣ рѣцѣ̀ ѿ негѡ̀, и҆сповѣ́дающе грѣхѝ своѧ҄.

І быў Іаан у вопратцы з вярблюджай шэрсці і са скураным поясам на паясніцы сваёй, і еў саранчу ды палявы мёд.

Бѣ́ же ї҆ѡа́ннъ ѡ҆болче́нъ власы҄ велблѹ҄жди, и҆ по́ѧсъ ѹ҆сме́нъ ѡ҆ чреслѣ́хъ є҆гѡ̀, и҆ ѩ҆ды́й а҆крї҄ды и҆ ме́дъ ди́вїй.

І абвяшчаў, кажучы: Ідзе за мною Мацнейшы за мяне, у Якога я няварты, нахіліўшыся, развязаць раменьчык Яго сандаляў.

И҆ проповѣ́даше, глаго́лѧ: грѧде́тъ крѣ́плїй менє̀ в̾слѣ́дъ менє̀, є҆мѹ́же нѣ́смь досто́инъ прекло́ньсѧ разрѣши́ти реме́нь сапѡ́гъ є҆гѡ̀:

Я хрысціў вас вадою, а Ён будзе хрысціць у Святым Духу.

а҆́зъ ѹ҆́бѡ крести́хъ вы̀ водо́ю: то́й же кр҇ти́тъ вы̀ дх҃омъ ст҃ы́мъ.

І сталася: у тыя дні прыйшоў Ісус з Назарэта Галілейскага і быў ахрышчаны Іаанам у Іардане.

(За҄ 2.) И҆ бы́сть во ѻ҆́нѣхъ дне́хъ, прїи́де ї҆и҃съ ѿ назаре́та галїле́йскагѡ и҆ кр҇ти́сѧ ѿ ї҆ѡа́нна во ї҆ѻрда́нѣ.

І адразу, выходзячы з вады, убачыў, як раскрываюцца нябёсы і Дух, як голуб, зыходзіць на Яго;

И҆ а҆́бїе восходѧ̀ ѿ воды̀, ви́дѣ разводѧ҄щасѧ небеса̀ и҆ дх҃а ѩ҆́кѡ го́лѹбѧ, сходѧ́ща на́нь.

І голас пачуўся з нябёсаў: Ты Мой Сын улюбёны, у Табе Маё задавальненне.

И҆ гла́съ бы́сть съ небесѐ: ты̀ є҆сѝ сн҃ъ мо́й возлю́бленный, ѡ҆ не́мже бл҃говоли́хъ.

І адразу Дух вядзе Яго ў пустэльню.

И҆ а҆́бїе дх҃ъ и҆зведѐ є҆го̀ въ пѹсты́ню.

І быў Ён [там] у пустэльні сорак дзён, спакушваны сатаною; і быў са звярамі, і Анёлы служылі Яму.

И҆ бѣ̀ тѹ̀ въ пѹсты́ни дні́й четы́редесѧть, и҆скѹша́емь сатано́ю, и҆ бѣ̀ со ѕвѣрьмѝ: и҆ а҆́гг҃ли слѹжа́хѹ є҆мѹ̀.

А пасля таго, як Іаан быў зняволены, прыйшоў Ісус у Галілею, абвяшчаючы Дабравесце2 Божае

По преда́нїи же ї҆ѡа́нновѣ, прїи́де ї҆и҃съ въ галїле́ю, проповѣ́даѧ є҆ѵⷢлїе цр҇твїѧ бж҃їѧ

і кажучы: Споўніўся час, і наблізілася Царства Божае: кайцеся і веруйце ў Дабравесце.

и҆ гл҃ѧ, ѩ҆́кѡ и҆спо́лнисѧ вре́мѧ и҆ прибли́жисѧ цр҇твїе бж҃їе: пока́йтесѧ и҆ вѣ́рѹйте во є҆ѵⷢлїе.

І, праходзячы паўз Галілейскае мора, Ён убачыў Сімана і Андрэя, Сіманавага брата, якія закідвалі сеткі ў мора; бо яны былі лаўцамі рыбы.

(За҄ 3.) Ходѧ́ же при мо́ри галїле́йстѣмъ, ви́дѣ сі́мѡна и҆ а҆ндре́а бра́та (тогѡ̀) сі́мѡна, вмета҄юща мрє́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры҄барѧ.

І сказаў ім Ісус: Ідзіце за Мною, і Я зраблю, што вы будзеце лаўцамі людзей.

И҆ речѐ и҆́ма ї҆и҃съ: прїиди́та в̾слѣ́дъ менє̀, и҆ сотворю̀ ва́съ бы́ти ловца҄ человѣ́кѡмъ.

І, адразу пакінуўшы [свае] сеткі, яны пайшлі ўслед за Ім.

И҆ а҆́бїе ѡ҆ста҄вльша мрє́жи своѧ҄, по не́мъ и҆до́ста.

І, прайшоўшы [адтуль] крыху, Ён убачыў Іякава Зевядзеевага і яго брата Іаана, якія, таксама ў лодцы, папраўлялі сеткі,

И҆ преше́дъ ма́лѡ ѿтѹ́дѹ, ѹ҆зрѣ̀ ї҆а́кѡва зеведе́ова и҆ ї҆ѡа́нна бра́та є҆гѡ̀, и҆ та҄ въ кораблѝ стрѡ́ѧща мрє́жа:

і адразу паклікаў іх. І яны, пакінуўшы свайго бацьку Зевядзея ў лодцы з наймітамі, пайшлі за Ім.

и҆ а҆́бїе воззва̀ ѧ҆̀. И҆ ѡ҆ста҄вльша ѻ҆тца̀ своего̀ зеведе́а въ кораблѝ съ нає́мники, по не́мъ и҆до́ста.

І ўваходзяць яны ў Капернаум; і адразу, у суботу, Ён, увайшоўшы ў сінагогу, вучыў.

И҆ внидо́ша въ капернаѹ́мъ: и҆ а҆́бїе въ сѹббѡ҄ты вше́дъ въ со́нмище, ѹ҆ча́ше.

І здзіўляліся Яго навуцы: бо Ён вучыў іх як Той, Хто мае ўладу, а не як кніжнікі.

И҆ дивлѧ́хѹсѧ ѡ҆ ѹ҆ч҃нїи є҆гѡ̀: бѣ́ бо ѹ҆чѧ̀ и҆̀хъ ѩ҆́кѡ вла́сть и҆мы́й, и҆ не ѩ҆́кѡ кни́жницы.

І адразу выявіўся ў іх сінагозе чалавек, апантаны нячыстым духам, і ён закрычаў,

(За҄ 4.) И҆ бѣ̀ въ со́нмищи и҆́хъ человѣ́къ въ дѹ́сѣ нечи́сте, и҆ воззва̀,

кажучы: Што Табе да нас, Ісусе Назаранін? Ты прыйшоў загубіць нас? Я ведаю Цябе, хто Ты, — Святы Божы.

глаго́лѧ: ѡ҆ста́ви, что̀ на́мъ и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се назарѧни́не; прише́лъ є҆сѝ погѹби́ти на́съ: вѣ́мъ тѧ̀, кто̀ є҆сѝ, ст҃ы́й бж҃їй.

Але Ісус забараніў яму, кажучы: Змоўкні і выйдзі з яго!

И҆ запретѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, гл҃ѧ: ѹ҆молчѝ и҆ и҆зы́ди и҆з̾ негѡ̀.

І нячысты дух, скурчыўшы яго і ўскрыкнуўшы гучным голасам, выйшаў з яго.

И҆ стрѧсѐ є҆го̀ дѹ́хъ нечи́стый, и҆ возопѝ гла́сомъ вели́кимъ, и҆ и҆зы́де и҆з̾ негѡ̀.

І ўсе жахнуліся, так што пыталіся адзін у аднаго, кажучы: Што гэта? Навука новая з уладаю? І Ён загадвае нячыстым духам, і яны слухаюцца Яго.

И҆ ѹ҆жасо́шасѧ всѝ, ѩ҆́коже стѧза́тисѧ и҆̀мъ къ себѣ̀, глаго́лющымъ: что̀ є҆́сть сїѐ; (и҆) что̀ ѹ҆ч҃нїе но́вое сїѐ, ѩ҆́кѡ по ѡ҆́бласти и҆ дѹховѡ́мъ нечи҄стымъ вели́тъ, и҆ послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І адразу чутка пра Яго разышлася скрозь па ўсёй ваколіцы ў Галілеі.

И҆зы́де же слѹ́хъ є҆гѡ̀ а҆́бїе во всю̀ странѹ̀ галїле́йскѹ.

І адразу, выйшаўшы з сінагогі, яны з Іякавам і Іаанам прыйшлі ў дом Сімана і Андрэя.

(За҄ 5.) И҆ а҆́бїе и҆з̾ со́нмища и҆зше́дше, прїидо́ша въ до́мъ сі́мѡновъ и҆ а҆ндре́овъ, со ї҆а́кѡвомъ и҆ ї҆ѡа́нномъ.

А Сіманава цешча ляжала ў гарачцы, і адразу кажуць Яму пра яе.

Те́ща же сі́мѡнова лежа́ше ѻ҆гне́мъ жего́ма: и҆ а҆́бїе глаго́лаша є҆мѹ̀ ѡ҆ не́й.

І, падышоўшы, Ён падняў яе, узяўшы за руку; і гарачка [тут жа] адпусціла яе, і яна прыслужвала ім.

И҆ пристѹ́пль воздви́же ю҆̀, є҆́мь за рѹ́кѹ є҆ѧ̀: и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь а҆́бїе, и҆ слѹжа́ше и҆̀мъ.

А з надыходам вечара, калі зайшло сонца, дастаўлялі да Яго ўсіх нямоглых і апантаных дэманамі;

По́здѣ же бы́вшѹ, є҆гда̀ захожда́ше со́лнце, приноша́хѹ къ немѹ̀ всѧ҄ недѹ҄жныѧ и҆ бѣсны҄ѧ.

і ўвесь горад сабраўся да дзвярэй.

И҆ бѣ̀ ве́сь гра́дъ собра́лсѧ къ две́ремъ.

І Ён вылечыў многіх заняпалых на розныя хваробы і шмат дэманаў выгнаў і не дапускаў дэманам гаварыць, бо яны ведалі3 Яго.

И҆ и҆сцѣлѝ мнѡ́ги ѕлѣ̀ стра́ждѹщыѧ разли́чными недѹ҄ги: и҆ бѣ́сы мнѡ́ги и҆згна̀, и҆ не ѡ҆ставлѧ́ше глаго́лати бѣ́сы, ѩ҆́кѡ вѣ́дѧхѹ є҆го̀ хр҇та̀ сѹ́ща.

І вельмі рана, яшчэ ўначы ўстаўшы, выйшаў Ён і пайшоў у пустэльнае месца і там маліўся.

(За҄ 6.) И҆ ѹ҆́трѡ, но́щи сѹ́щей ѕѣлѡ̀, воста́въ и҆зы́де, и҆ и҆́де въ пѹ́сто мѣ́сто, и҆ тѹ̀ мл҃твѹ дѣ́ѧше.

А Сіман і тыя, што былі з Ім, нагналі Яго

И҆ гна́ша є҆го̀ сі́мѡнъ и҆ и҆̀же съ ни́мъ:

і знайшлі Яго і кажуць Яму: Усе шукаюць Цябе.

и҆ ѡ҆брѣ́тше є҆го̀, глаго́лаша є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ всѝ тебѐ и҆́щѹтъ.

І Ён кажа ім: Хадзем у іншае месца, у навакольныя мястэчкі, каб і там Я прапаведаваў: бо на тое Я выйшаў.

И҆ гл҃а и҆̀мъ: и҆́демъ въ бли҄жнїѧ вє́си и҆ гра́ды, да и҆ та́мѡ проповѣ́мъ: на сїе́ бо и҆зыдо́хъ.

І Ён пайшоў, прапаведуючы ў іх сінагогах па ўсёй Галілеі і выганяючы дэманаў.

И҆ бѣ̀ проповѣ́даѧ на со́нмищихъ и҆́хъ, во все́й галїле́и, и҆ бѣ́сы и҆згонѧ̀.

І прыходзіць да Яго пракажоны і просіць, [упаўшы на калені], кажучы Яму: Калі Ты хочаш, можаш ачысціць мяне.

И҆ прїи́де къ немѹ̀ прокаже́нъ, молѧ̀ є҆го̀ и҆ на колѣ҄нѹ припада́ѧ пред̾ ни́мъ, и҆ глаго́лѧ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

І [Ісус], злітаваўшыся, працягнуў руку, дакрануўся да яго і кажа: Хачу — ачысціся!

Ї҆и҃съ же мл҇рдовавъ, просте́ръ рѹ́кѹ, коснѹ́сѧ є҆гѡ̀, и҆ гл҃а є҆мѹ̀: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ.

І [калі Ён сказаў], праказа адразу сышла з таго, і той ачысціўся.

И҆ ре́кшѹ є҆мѹ̀, а҆́бїе ѿи́де ѿ негѡ̀ прокаже́нїе, и҆ чи́стъ бы́сть.

І, сурова загадаўшы яму, адразу адправіў яго

И҆ запре́щь є҆мѹ̀, а҆́бїе и҆згна̀ є҆го̀:

і кажа яму: Глядзі, нікому нічога не кажы, а ідзі, пакажыся святару і прынясі за сваё ачышчэнне, што загадаў Маісей, у сведчанне ім.

и҆ гл҃а є҆мѹ̀: блюдѝ, никомѹ́же ничесѡ́же рцы̀: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́еви и҆ принесѝ за ѡ҆чище́нїе твоѐ, ѩ҆̀же повелѣ̀ мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

А той, выйшаўшы, пачаў шмат абвяшчаць і расказваць пра тое, што адбылося, так што [Ісус] не мог ужо адкрыта ўвайсці ў горад, а быў наводшыбе ў пустэльных месцах; і прыходзілі да Яго адусюль.

Ѻ҆́нъ же и҆зше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́гѡ и҆ проноси́ти сло́во, ѩ҆́коже ктомѹ̀ не мощѝ є҆мѹ̀ ѩ҆́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ̀ въ пѹсты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ̀. И҆ прихожда́хѹ къ немѹ̀ ѿвсю́дѹ.

Примечания:

Пераклад Анатоля Клышкi

2 1: У некат. рукап.: у прарокаў.

14 2: У некат. рукап.: Царства.

34 3: У некат. рукап.: ведалі, што Ён — Хрыстос.

« 28 глава 2 глава »