Маркі 1 глава

Евангеля подле сьвятога Маркі
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Пачатак Евангелі Ісуса Хрыста, Сына Божага.

Зача́ло є҆ѵⷢлїа ї҆и҃са хр҇та̀, сн҃а бж҃їѧ,

Як напісана ў Ісаі прарокі: «Вось, Я пасылаю ангіла Свайго перад відзеньням Тваім, каторы прыгатуе дарогу Тваю перад Табою.

ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано во про҇ро́цѣхъ: сѐ, а҆́зъ посыла́ю а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ѹ҆гото́витъ пѹ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.

Голас гукаючага на пустыні: гатуйце дарогу Спадарову, раўнуйце сьцежкі Яму!».

Гла́съ вопїю́щагѡ въ пѹсты́ни: ѹ҆гото́вайте пѹ́ть гд҇ень, пра҄вы твори́те стєзѝ є҆гѡ̀.

Сталася, што Яан хрысьціў на пустыні, абяшчаючы хрэст каяты на дараваньне храхоў.

Бы́сть ї҆ѡа́ннъ крестѧ́й въ пѹсты́ни и҆ проповѣ́даѧ кр҃ще́нїе покаѧ́нїѧ во ѿпѹще́нїе грѣхѡ́въ.

І выходзілі да яго ўся краіна Юдэйская а Ерузалімляне ўсі, і хрысьціліся ў яго ўсі ў раццэ Ёрдане, вызнаючы грахі свае.

И҆ и҆схожда́ше къ немѹ̀ всѧ̀ ї҆ѹде́йскаѧ страна̀ и҆ ї҆ер҇ли́млѧне: и҆ креща́хѹсѧ всѝ во ї҆ѻрда́нѣ рѣцѣ̀ ѿ негѡ̀, и҆сповѣ́дающе грѣхѝ своѧ҄.

Яан жа насіў адзецьце зь вярблюджае поўсьці і дзягу на сьцёгнах сваіх, і еў шаранчу а дзікі мёд.

Бѣ́ же ї҆ѡа́ннъ ѡ҆болче́нъ власы҄ велблѹ҄жди, и҆ по́ѧсъ ѹ҆сме́нъ ѡ҆ чреслѣ́хъ є҆гѡ̀, и҆ ѩ҆ды́й а҆крї҄ды и҆ ме́дъ ди́вїй.

І абяшчаў, кажучы: «Ідзець за імною дужшы за мяне, Катораму я ня гожы, нахінуўшыся, разьвязаць рэменьчык вобую Ягонага.

И҆ проповѣ́даше, глаго́лѧ: грѧде́тъ крѣ́плїй менє̀ в̾слѣ́дъ менє̀, є҆мѹ́же нѣ́смь досто́инъ прекло́ньсѧ разрѣши́ти реме́нь сапѡ́гъ є҆гѡ̀:

Я запраўды хрысьціў вас вадою, але Ён будзе хрысьціць вас Духам Сьвятым».

а҆́зъ ѹ҆́бѡ крести́хъ вы̀ водо́ю: то́й же кр҇ти́тъ вы̀ дх҃омъ ст҃ы́мъ.

І сталася тых дзён, што Ісус прышоў з Назарэту Ґалілейскага і хрысьціўся ў Яана ў Ёрдане.

(За҄ 2.) И҆ бы́сть во ѻ҆́нѣхъ дне́хъ, прїи́де ї҆и҃съ ѿ назаре́та галїле́йскагѡ и҆ кр҇ти́сѧ ѿ ї҆ѡа́нна во ї҆ѻрда́нѣ.

І зараз, выходзячы з вады, абачыў нябёсы расьхіненыя і Духа, як галубу, зыходзячага на Яго.

И҆ а҆́бїе восходѧ̀ ѿ воды̀, ви́дѣ разводѧ҄щасѧ небеса̀ и҆ дх҃а ѩ҆́кѡ го́лѹбѧ, сходѧ́ща на́нь.

І быў голас ізь нябёсаў: «Ты Сын Мой любовы, у Табе Мае вялікае ўпадабаньне».

И҆ гла́съ бы́сть съ небесѐ: ты̀ є҆сѝ сн҃ъ мо́й возлю́бленный, ѡ҆ не́мже бл҃говоли́хъ.

І зараз Дух павёў Яго на пустыню.

И҆ а҆́бїе дх҃ъ и҆зведѐ є҆го̀ въ пѹсты́ню.

І быў Ён там на пустыні сорак дзён, спакушаны шайтаном, і быў ізь зьверанятамі; і ангілы паслугавалі Яму.

И҆ бѣ̀ тѹ̀ въ пѹсты́ни дні́й четы́редесѧть, и҆скѹша́емь сатано́ю, и҆ бѣ̀ со ѕвѣрьмѝ: и҆ а҆́гг҃ли слѹжа́хѹ є҆мѹ̀.

І просьле таго, як Яан быў выданы, прышоў Ісус да Ґалілеі, абяшчаючы Евангелю гаспадарства Божага,

По преда́нїи же ї҆ѡа́нновѣ, прїи́де ї҆и҃съ въ галїле́ю, проповѣ́даѧ є҆ѵⷢлїе цр҇твїѧ бж҃їѧ

І кажучы: «Выпаўніўся час і дабліжылася гаспадарства Божае; пакайцеся а верце ў Евангелю».

и҆ гл҃ѧ, ѩ҆́кѡ и҆спо́лнисѧ вре́мѧ и҆ прибли́жисѧ цр҇твїе бж҃їе: пока́йтесѧ и҆ вѣ́рѹйте во є҆ѵⷢлїе.

І праходзячы ж ля мора Ґалілейскага, абачыў Сымона а Андрэя, брата ягонага, што закідалі сеці ў мора, бо яны былі рыбнікі.

(За҄ 3.) Ходѧ́ же при мо́ри галїле́йстѣмъ, ви́дѣ сі́мѡна и҆ а҆ндре́а бра́та (тогѡ̀) сі́мѡна, вмета҄юща мрє́жи въ мо́ре: бѣ́ста бо ры҄барѧ.

І сказаў ім Ісус: «Ідзіце за Імною, і Я зраблю, што вы станеце лаўбітамі людзёў».

И҆ речѐ и҆́ма ї҆и҃съ: прїиди́та в̾слѣ́дъ менє̀, и҆ сотворю̀ ва́съ бы́ти ловца҄ человѣ́кѡмъ.

І яны зараз, пакінуўшы сеці свае, пайшлі за Ім.

И҆ а҆́бїе ѡ҆ста҄вльша мрє́жи своѧ҄, по не́мъ и҆до́ста.

І прайшоўшы стуль крыху, Ён абачыў Якава Зэведэявага а Яана, брата ягонага, што таксама былі ў струзе, правячы сеці свае;

И҆ преше́дъ ма́лѡ ѿтѹ́дѹ, ѹ҆зрѣ̀ ї҆а́кѡва зеведе́ова и҆ ї҆ѡа́нна бра́та є҆гѡ̀, и҆ та҄ въ кораблѝ стрѡ́ѧща мрє́жа:

І зараз пагукаў Ён іх, і, пакінуўшы айца свайго Зэведэя ў струзе з наймітамі, пайшлі за Ім.

и҆ а҆́бїе воззва̀ ѧ҆̀. И҆ ѡ҆ста҄вльша ѻ҆тца̀ своего̀ зеведе́а въ кораблѝ съ нає́мники, по не́мъ и҆до́ста.

І прыйшлі да Капернауму; і зараз у сыботу ўвыйшоў ён у бажніцу, і навучаў.

И҆ внидо́ша въ капернаѹ́мъ: и҆ а҆́бїе въ сѹббѡ҄ты вше́дъ въ со́нмище, ѹ҆ча́ше.

І зумяваліся з навукі Ягонае, бо Ён навучаў іх, як уладу маючы, а не як кніжнікі.

И҆ дивлѧ́хѹсѧ ѡ҆ ѹ҆ч҃нїи є҆гѡ̀: бѣ́ бо ѹ҆чѧ̀ и҆̀хъ ѩ҆́кѡ вла́сть и҆мы́й, и҆ не ѩ҆́кѡ кни́жницы.

І зараз у бажніцы іхнай апынуўся чалавек, маючы духа нячыстага, і закрычэў,

(За҄ 4.) И҆ бѣ̀ въ со́нмищи и҆́хъ человѣ́къ въ дѹ́сѣ нечи́сте, и҆ воззва̀,

Кажучы: «Пакінь, чаго Табе да нас, Ісусе Назарэцкі? ці Ты прышоў загубіць нас? Знаю Цябе, хто Ты, Сьвяты Божы».

глаго́лѧ: ѡ҆ста́ви, что̀ на́мъ и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се назарѧни́не; прише́лъ є҆сѝ погѹби́ти на́съ: вѣ́мъ тѧ̀, кто̀ є҆сѝ, ст҃ы́й бж҃їй.

Але Ісус зганіў, кажучы: «Змоўкні і выйдзі зь яго».

И҆ запретѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, гл҃ѧ: ѹ҆молчѝ и҆ и҆зы́ди и҆з̾ негѡ̀.

Тады дух нячысты, скалатнуўшы яго й закрычэўшы вялікім голасам, вышаў зь яго.

И҆ стрѧсѐ є҆го̀ дѹ́хъ нечи́стый, и҆ возопѝ гла́сомъ вели́кимъ, и҆ и҆зы́де и҆з̾ негѡ̀.

І ўсі зжахнуліся, ажно адзін у ваднаго пыталіся: «Што гэта? што гэта за новая навука, што Ён і духом нячыстым расказуе з уладаю, і яны слухаюць яго?»

И҆ ѹ҆жасо́шасѧ всѝ, ѩ҆́коже стѧза́тисѧ и҆̀мъ къ себѣ̀, глаго́лющымъ: что̀ є҆́сть сїѐ; (и҆) что̀ ѹ҆ч҃нїе но́вое сїѐ, ѩ҆́кѡ по ѡ҆́бласти и҆ дѹховѡ́мъ нечи҄стымъ вели́тъ, и҆ послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І ўборзьдзе разышлася празь Яго ведамка па ўсёй аколіцы ў Ґалілеі.

И҆зы́де же слѹ́хъ є҆гѡ̀ а҆́бїе во всю̀ странѹ̀ галїле́йскѹ.

Вышаўшы неўзабаве з бажніцы, прышлі да дому Сымонавага а Андрэевага зь Якавам а Яанам.

(За҄ 5.) И҆ а҆́бїе и҆з̾ со́нмища и҆зше́дше, прїидо́ша въ до́мъ сі́мѡновъ и҆ а҆ндре́овъ, со ї҆а́кѡвомъ и҆ ї҆ѡа́нномъ.

Цешча ж Сымонава ляжала ў гаручцы; і без адвалокі кажуць яму празь яе.

Те́ща же сі́мѡнова лежа́ше ѻ҆гне́мъ жего́ма: и҆ а҆́бїе глаго́лаша є҆мѹ̀ ѡ҆ не́й.

І, дабліжыўшыся, Ён падняў яе, узяўшы яе за руку; і гаручка якга пакінула яе, і яна паслугавала ім.

И҆ пристѹ́пль воздви́же ю҆̀, є҆́мь за рѹ́кѹ є҆ѧ̀: и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь а҆́бїе, и҆ слѹжа́ше и҆̀мъ.

І ўвечары заходам сонца прыносілі да Яго ўсіх хворых і апанаваных нячысьцікам.

По́здѣ же бы́вшѹ, є҆гда̀ захожда́ше со́лнце, приноша́хѹ къ немѹ̀ всѧ҄ недѹ҄жныѧ и҆ бѣсны҄ѧ.

І ўсе места зьберлася да дзьвярэй.

И҆ бѣ̀ ве́сь гра́дъ собра́лсѧ къ две́ремъ.

І Ён уздаравіў шмат якіх, хворых на розныя хваробы, і выгнаў шмат нячысьцікаў, і не дазваляў нячысьцікам гукаць, бо яны зналі Яго.

И҆ и҆сцѣлѝ мнѡ́ги ѕлѣ̀ стра́ждѹщыѧ разли́чными недѹ҄ги: и҆ бѣ́сы мнѡ́ги и҆згна̀, и҆ не ѡ҆ставлѧ́ше глаго́лати бѣ́сы, ѩ҆́кѡ вѣ́дѧхѹ є҆го̀ хр҇та̀ сѹ́ща.

І нараніцы, устаўшы рана на додніцы, вышаў, і адышоў на пустыннае месца, і там маліўся.

(За҄ 6.) И҆ ѹ҆́трѡ, но́щи сѹ́щей ѕѣлѡ̀, воста́въ и҆зы́де, и҆ и҆́де въ пѹ́сто мѣ́сто, и҆ тѹ̀ мл҃твѹ дѣ́ѧше.

Сымон а бытыя зь Ім пайшлі глядзець Яго.

И҆ гна́ша є҆го̀ сі́мѡнъ и҆ и҆̀же съ ни́мъ:

І, знайшоўшы Яго, кажуць Яму: «Усі шукаюць Цябе».

и҆ ѡ҆брѣ́тше є҆го̀, глаго́лаша є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ всѝ тебѐ и҆́щѹтъ.

Ён кажа ім: «Пайдзіма да іншае мясцовасьці, да суседніх местачкаў, каб Імне й там абяшчаць, бо на тое Я прышоў».

И҆ гл҃а и҆̀мъ: и҆́демъ въ бли҄жнїѧ вє́си и҆ гра́ды, да и҆ та́мѡ проповѣ́мъ: на сїе́ бо и҆зыдо́хъ.

І Ён абяшчаў у бажніцах іхных па ўсёй Ґалілеі, і выганяў нячысьцікаў.

И҆ бѣ̀ проповѣ́даѧ на со́нмищихъ и҆́хъ, во все́й галїле́и, и҆ бѣ́сы и҆згонѧ̀.

Прыходзе да Яго хворы на праказу і, молячы Яго а клякаючы перад Ім, кажа Яму: «Калі хочаш, можаш мяне ачысьціць».

И҆ прїи́де къ немѹ̀ прокаже́нъ, молѧ̀ є҆го̀ и҆ на колѣ҄нѹ припада́ѧ пред̾ ни́мъ, и҆ глаго́лѧ є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

Ісус, пажалеўшы яго, выцягнуў руку, даткнуўся да яго й сказаў яму: «Хачу, ачысьціся».

Ї҆и҃съ же мл҇рдовавъ, просте́ръ рѹ́кѹ, коснѹ́сѧ є҆гѡ̀, и҆ гл҃а є҆мѹ̀: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ.

І якга зышла зь яго праказа, і ён быў чысты.

И҆ ре́кшѹ є҆мѹ̀, а҆́бїе ѿи́де ѿ негѡ̀ прокаже́нїе, и҆ чи́стъ бы́сть.

І із стродкім заказам зараз выслаў яго.

И҆ запре́щь є҆мѹ̀, а҆́бїе и҆згна̀ є҆го̀:

І сказаў яму: «Глядзі нікому нічога не кажы, але йдзі, пакажыся сьвятару і абрачы за ачышчэньне свае тое, што расказаў Масей, на сьветчаньне ім».

и҆ гл҃а є҆мѹ̀: блюдѝ, никомѹ́же ничесѡ́же рцы̀: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́еви и҆ принесѝ за ѡ҆чище́нїе твоѐ, ѩ҆̀же повелѣ̀ мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

Але ён, вышаўшы, пачаў шмат агалашаць праз сталае, ажно Ісус ня мог ужо яўна ўвыйсьці ў места, але быў вонках на месцах пустых. І прыходзілі да Яго адусюль.

Ѻ҆́нъ же и҆зше́дъ нача́тъ проповѣ́дати мно́гѡ и҆ проноси́ти сло́во, ѩ҆́коже ктомѹ̀ не мощѝ є҆мѹ̀ ѩ҆́вѣ во гра́дъ вни́ти: но внѣ̀ въ пѹсты́хъ мѣ́стѣхъ бѣ̀. И҆ прихожда́хѹ къ немѹ̀ ѿвсю́дѹ.

« 28 глава 2 глава »