Галашэньне 1 глава

Галашэньне Ярэмава
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Як стала сталіца адзінотнаю, поўная калісь люду! яна стала, як ўдава, яна, вялікая калісь сярод народаў, княгіня меж краінаў стала даньніцаю!

А҆́лефъ. Ка́кѡ сѣ́де є҆ди́нъ гра́дъ ѹ҆мно́женный людьмѝ: бы́сть ѩ҆́кѡ вдови́ца, ѹ҆мно́женный во ѩ҆зы́цѣхъ, владѧ́й страна́ми бы́сть под̾ да́нїю.

Яна плачма плача ночы, і сьлёзы ейныя на шчоках у яе. Нямаш пацяшыцеля ёй з памеж усіх, што любілі яе; усі прыяцелі ейныя ізрадзілі яе, сталі непрыяцельмі яе.

Бе́ѳъ. Пла́чѧ пла́касѧ въ нощѝ, и҆ сле́зы є҆гѡ̀ на лани́тѣхъ є҆гѡ̀, и҆ нѣ́сть ѹ҆тѣша́ѧй є҆го̀ ѿ всѣ́хъ лю́бѧщихъ є҆го̀: всѝ дрѹжа́щїисѧ съ ни́мъ ѿверго́шасѧ є҆гѡ̀, бы́ша є҆мѹ̀ вразѝ.

Юдэя ўзята ў палон з прычыны гора й вялікае няволі, жывець меж народаў, не знаходзе супакою; усі перасьледаваньнікі ейныя насьпелі яе ў цесных праходах.

Гі́мель. Пресели́сѧ ї҆ѹ́да ра́ди смире́нїѧ своегѡ̀ и҆ ра́ди мно́жества рабо́ты своеѧ̀: сѣ́де во ѩ҆зы́цѣхъ, не ѡ҆брѣ́те поко́ѧ. Всѝ гонѧ́щїи є҆го̀ пости́гнѹша и҆̀ средѣ̀ стѹжа́ющихъ є҆мѹ̀.

У жалобе гасьцінцы Сыёну: ніхто ня прыходзе на ўрочыстасьці; усі брамы яго спусьцелі; сьвятары яго ўздыхаюць; дзеўкі яго гаруюць, і горка яму.

Да́леѳъ. Пѹтїѐ сїѡ҄ни рыда́ютъ, ѩ҆́кѡ нѣ́сть ходѧ́щихъ по ни́хъ въ пра́здникъ, всѧ҄ врата̀ є҆гѡ̀ разорє́на, жерцы̀ є҆гѡ̀ воздыха́ютъ, дѣви҄цы є҆гѡ̀ ведѡ́мы, и҆ са́мъ ѡ҆горчева́емь въ себѣ̀.

Праціўнікі ягоныя начэльнікамі, непрыяцелі ягоныя маюць дасьпех, бо СПАДАР зьнемарасьціў яго за множасьць выступаў ягоных; дзеці ягоныя йдуць у палон сьпераду непрыяцеля.

Гѐ. Бы́ша стѹжа́ющїи є҆мѹ̀ во главѹ̀, и҆ вразѝ є҆гѡ̀ ѹ҆гобзи́шасѧ, ѩ҆́кѡ гд҇ь смирѝ є҆го̀ за мно́жество нече́стїѧ є҆гѡ̀: младе́нцы є҆гѡ̀ ѿидо́ша плѣне́ни пред̾ лице́мъ стѹжа́ющагѡ.

І адышла ад дачкі Сыёну ўся харашыня ейная; князі ейныя сталі як алені, што не знаходзяць пашы, і пашлі бязь сілы сьпераду гонячага.

Ва́ѵъ. И҆ ѿѧ́сѧ ѿ дще́ре сїѡ́ни всѧ̀ лѣ́пота є҆ѧ̀: бы́ша кнѧ҄зи є҆ѧ̀ ѩ҆́кѡ ѻ҆́вни не и҆мѹ́щїи па́жити, и҆ хожда́хѹ не съ крѣ́постїю пред̾ лице́мъ гонѧ́щагѡ.

За дзён гароты а немарасьці свае, як люд яго ўпаў у руку непрыяцеля, і ніхто не паможа яму, непрыяцелі бачаць яго й сьмяюцца із сыботаў ягоных, — ўспомнеў Ерузалім усю любату сваю, што ён меў за дзён даўнейшых.

За́їнъ. Помѧнѹ̀ ї҆ер҇ли́мъ дни҄ смире́нїѧ своегѡ̀ и҆ ѿринове́нїй свои́хъ, всѧ҄ вождєлѣ́нїѧ своѧ҄, ѩ҆̀же и҆мѣ́ѧше ѿ дні́й пе́рвыхъ, є҆гда̀ падо́ша лю́дїе є҆гѡ̀ въ рѹ́цѣ стѹжа́ющагѡ, и҆ не бѣ̀ помага́ющагѡ є҆мѹ̀: ви́дѣвше вразѝ є҆гѡ̀ посмѣѧ́шасѧ ѡ҆ преселе́нїи є҆гѡ̀.

Грэхам ізграшыла дачка Ерузаліму, за тое здалілі яе як нячыстую; усі, што паважалі яе, грэбуюць ёй, бо яны бачылі голасьць яе; але, яна ўздыхае й адварачаецца.

И҆́ѳъ. Грѣхо́мъ согрѣшѝ ї҆ер҇ли́мъ, тогѡ̀ ра́ди въ мѧте́жъ бы́сть: всѝ сла́вѧщїи є҆го̀ смири́ша и҆̀, ви́дѣша бо сра́мъ є҆гѡ̀: се́й же стенѧ́щь ѡ҆брати́сѧ вспѧ́ть.

Нечысьць ейная была на крысах ейных, яна ня думала праз свой апошні канец; ад тога цяжка ўпала, ня было пацяшыцеля ў яе. «Глянь, СПАДАРУ, на гароту маю, бо непрыяцель узьвяльмуваўся».

Те́ѳъ. Нечистота̀ є҆гѡ̀ пред̾ нога́ма є҆гѡ̀, не помѧнѹ̀ послѣ́днихъ свои́хъ и҆ низведе́сѧ пречѹ́днѡ: нѣ́сть ѹ҆тѣша́ѧй є҆го̀. Ви́ждь, гд҇и, смире́нїе моѐ, ѩ҆́кѡ возвели́чисѧ вра́гъ.

Праціўнік выцягнуў руку сваю на ўсі любовыя рэчы ейныя, яна бачыла, што пагане ўвыйшлі ў сьвятыню, праз каторых Ты расказаў, каб яны ня ўходзілі на збор Твой.

Ї҆ѡ́дъ. Рѹ́кѹ свою̀ прострѐ стѹжа́ѧй на всѧ҄ вожделѣ҄ннаѧ є҆гѡ̀, ви́дѣ бо ѩ҆зы́ки вше́дшыѧ во ст҃ы́ню свою̀, и҆̀мже повелѣ́лъ є҆сѝ не входи́ти во цр҃ковь твою̀.

Увесь люд ейны ўздыхае, яны шукаюць хлеба, аддалі любовыя рэчы свае за еміну, каб ажывіць душу. «Глянь, СПАДАРУ, і прыгледзься, бо я стала зьняважанаю».

Ка́фъ. Всѝ лю́дїе є҆гѡ̀ воздыха́юще и҆́щѹтъ хлѣ́ба: да́ша вождєлѣ́ннаѧ своѧ҄ за пи́щѹ, є҆́же бы ѡ҆брати́ти дѹ́шѹ. Ви́ждь, гд҇и, и҆ при́зри, ѩ҆́кѡ бы́хъ безче́стенъ.

«Ці гэта ня мае ўзрушаць вас, усі вы, праходзячыя міма? Прыгледзьцеся й паглядзіце, ці ё які боль, як мой боль, што зроблены імне, каторым СПАДАР зьнемарасьціў у дзень палкага гневу Свайго.

Ла́медъ. Всѝ, и҆̀же къ ва́мъ проходѧ́щїи пѹте́мъ, ѡ҆брати́тесѧ и҆ ви́дите, а҆́ще є҆́сть болѣ́знь, ѩ҆́кѡ болѣ́знь моѧ̀, ѩ҆́же бы́сть: гл҃авый ѡ҆ мнѣ̀ смири́ мѧ гд҇ь въ де́нь гнѣ́ва ѩ҆́рости своеѧ̀.

З вышы Ён паслаў цяпло ў косьці мае, і яно перамагло іх; расьцягнуў сетку пад ногі мае, павярнуў мяне назад, зрабіў мяне спустошанаю а мляваю ўвесь дзень.

Ме́мъ. Съ высоты̀ своеѧ̀ посла̀ ѻ҆́гнь, въ кѡ́сти моѧ҄ сведѐ є҆го̀: прострѐ сѣ́ть нога́ма мои́ма, ѡ҆брати́ мѧ вспѧ́ть, даде́ мѧ гд҇ь въ погѹбле́нїе, ве́сь де́нь болѣ́знѹюща.

Іго выступкаў маіх зьвязана рукою Ягонаю; яны скруціліся, узышлі на шыю маю; Ён прычыніў упадак сілы мае; СПАДАР аддаў мяне ў рукі, з каторых я не магу падняцца.

Нѹ́нъ. Бдѧ́ше на нечє́стїѧ моѧ҄, въ рѹкѹ̀ моє́ю сплето́шасѧ: взыдо́ша на вы́ю мою̀, и҆знемо́же крѣ́пость моѧ̀, ѩ҆́кѡ дадѐ гд҇ь въ рѹ́цѣ моѝ бѡлѣ́зни, не возмогѹ̀ ста́ти.

СПАДАР патаптаў усіх дужых сярод мяне, згукаў на ўрочысты збор на мяне, каб патрышчыць дзяцюкоў маіх; як у таўчэльні, Спадар патоўк дзеўку, дачку Юдзіну.

Са́мехъ. Ѿѧ̀ всѧ҄ крѣ҄пкїѧ моѧ҄ гд҇ь ѿ среды̀ менє̀, призва̀ на мѧ̀ вре́мѧ, є҆́же сокрѹши́ти и҆збра҄нныѧ моѧ҄: точи́ло и҆стопта̀ гд҇ь дѣви́цѣ, дще́ри ї҆ѹ́динѣ: ѡ҆ си́хъ а҆́зъ пла́чѹ.

З гэтае прычыны я плачу; вока мае, вока мае выцякае вадою; бо далёка ад мяне пацяшыцель, што ажывіў бы душу маю; дзеці мае спустошаны, бо непрыяцель перамог».

А҆́їнъ. Ѻ҆́чи моѝ и҆злїѧ́стѣ во́дѹ, ѩ҆́кѡ ѹ҆дали́сѧ ѿ менє̀ ѹ҆тѣша́ѧй мѧ̀, возвраща́ѧй дѹ́шѹ мою̀: погибо́ша сы́нове моѝ, ѩ҆́кѡ возмо́же вра́гъ.

Сыён выцягае рукі свае, няма каму пацешыць яго. СПАДАР расказаў празь Якава: праціўнікі ягоныя будуць навокал яго; Ерузалім памеж іх, як здаленая за нечысьць.

Фѝ. Воздѣ̀ рѹцѣ̀ своѝ сїѡ́нъ, нѣ́сть ѹ҆тѣша́ѧй є҆го̀. Заповѣ́да гд҇ь на ї҆а́кѡва, ѡ҆́крестъ є҆гѡ̀ вразѝ є҆гѡ̀: бы́сть ї҆ер҇ли́мъ ѩ҆́кѡ ѡ҆скверне́на кровоточе́нїемъ въ ни́хъ.

«СПАДАР справядлівы, бо я збунтаваўся супроці расказаньня Ягонага. Слухайце, малю вас, усі люды, і паглядзіце на мучэньне мае: дзеўкі мае й дзяцюкі мае пашлі ў палон;

Ца́ди. Првднъ є҆́сть гд҇ь, ѩ҆́кѡ ѹ҆ста̀ є҆гѡ̀ ѡ҆горчи́хъ. Слы́шите ѹ҆̀бо, всѝ лю́дїе, и҆ ви́дите болѣ́знь мою̀: дѣви҄цы моѧ҄ и҆ ю҆́нѡты ѿидо́ша въ плѣ́нъ.

Я гукаў тых, што любілі мяне, але яны зьвялі мяне; сьвятары мае а старцы мае каналі ў месьце, як шукалі ежы сабе, каб ажывіць душы свае.

Кѡ́фъ. Позва́хъ люби́тєли моѧ҄, и҆ ті́и прельсти́ша мѧ̀: жерцы̀ моѝ и҆ ста́рцы моѝ во гра́дѣ ѡ҆скѹдѣ́ша, ѩ҆́кѡ взыска́ша пи́щи себѣ̀, да ѹ҆крѣпѧ́тъ дѹ́шы своѧ҄, и҆ не ѡ҆брѣто́ша.

Глянь, СПАДАРУ, бо немарасна імне, нутр мой скорчыўся, сэрца мае перавярнулася ў імне, бо я надта збунтаваўся; вонках меч спабывае дзеці, ўнутры — як сьмерць.

Ре́шъ. Ви́ждь, гд҇и, ѩ҆́кѡ скорблю̀, ѹ҆тро́ба моѧ̀ смѧте́сѧ во мнѣ̀, и҆ преврати́сѧ се́рдце моѐ, ѩ҆́кѡ го́рести и҆спо́лнихсѧ: ѿвнѣ̀ ѡ҆безча́ди менѐ ме́чь, а҆́ки сме́рть въ домѹ̀.

Яны пачулі, што я ўздыхаю, і няма каму пацешыць мяне; усі варагі мае пачулі празь немарасьць маю, цешацца, што Ты ўчыніў; прывядзі дзень, менаваны Табою, і няхай ім будзе, як імне!

Ши́нъ. Слы́шаша ѹ҆́бѡ, ѩ҆́кѡ воздыха́ю а҆́зъ, нѣ́сть ѹ҆тѣша́ющагѡ мѧ̀. Всѝ вразѝ моѝ слы́шаша ѕла҄ѧ моѧ҄ и҆ пора́довашасѧ, ѩ҆́кѡ ты̀ сотвори́лъ є҆сѝ: приве́лъ є҆сѝ де́нь, призва́лъ є҆сѝ вре́мѧ, и҆ бѹ́дѹтъ подо́бни мнѣ̀.

Няхай уся нягоднасьць іхная стане перад Табою, і ўчыні ім, як учыніў імне за ўсі выступкі мае, бо чысьленыя ўздыхі мае, і сэрца мае замлела».

Ѳа́ѵъ. Да прїи́детъ всѧ̀ ѕло́ба и҆́хъ пред̾ лицѐ твоѐ, и҆ ѡ҆требѝ и҆̀хъ, ѩ҆́коже сотвори́ша ѡ҆требле́нїе ѡ҆ всѣ́хъ грѣсѣ́хъ мои́хъ, ѩ҆́кѡ мнѡ́га сѹ́ть стєна́нїѧ моѧ҄, и҆ се́рдце моѐ скорби́тъ.

« 52 глава 2 глава »