Ёеля 1 глава

Кніга прарокі Ёеля
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Слова СПАДАРОВА, што было да Ёеля Пефуеленка.

Сло́во гд҇не, и҆́же бы́сть ко ї҆ѡи́лю сы́нѹ ваѳѹи́левѹ.

Слухайце гэта, старыя, і нахініце вуха, усі жыхары зямлі: ці было гэта за дзён вашых альбо за дзён айцоў вашых?

Слы́шите сїѧ҄, ста́рцы, и҆ внѹши́те, всѝ живѹ́щїи на землѝ: а҆́ще бы́ша сицева҄ѧ во дне́хъ ва́шихъ и҆лѝ во дне́хъ ѻ҆тє́цъ ва́шихъ;

Кажыце гэта дзяцём сваім, а дзеці вашыя — дзяцём сваім, а дзеці іхныя — наступному пакаленьню:

Ѡ҆ си́хъ ча́дѡмъ свои҄мъ повѣ́дите, а҆ ча҄да ва҄ша ча́дѡмъ свои҄мъ, а҆ ча҄да и҆́хъ ро́дѹ дрѹго́мѹ:

Засталае ад вусені ела шаранча, засталае ад шаранчы елі стрэлкі, засталае ад стрэлкаў даела мошка.

ѡ҆ста́нокъ гѹ́сеницъ поѧдо́ша прѹ́зи, и҆ ѡ҆ста́нокъ прѹ́гѡвъ поѧдо́ша мши҄цы, и҆ ѡ҆ста́нокъ мши́цъ поѧдо́ша си́плеве.

Прачхніцеся, п’яніцы, і плачча, і выйце ўсі, віно п’ючыя, па вінным соку, бо ён адцяты ад вуснаў вашых.

Ѹ҆трезви́тесѧ, пїѧ́нїи, ѿ вїна̀ своегѡ̀ и҆ пла́читесѧ: рыда́йте, всѝ пїю́щїи вїно̀ до пїѧ́нства, ѩ҆́кѡ ѿѧ́сѧ ѿ ѹ҆́стъ ва́шихъ весе́лїе и҆ ра́дость.

Бо прышоў на зямлю Маю народ дужы а няшчысьлёны, каторага зубы — зубы лявіныя, і шчэляпы — вялікага лява.

Поне́же ѩ҆зы́къ взы́де на зе́млю мою̀ крѣ́покъ и҆ безчи́сленъ: зѹ́бы є҆гѡ̀ (ѩ҆́коже) зѹ́бы львѡ́вы, и҆ членѡ́вныѧ є҆гѡ̀ ѩ҆́коже льви́чища:

Спустошыў ён маё віно, акарыў фіґу, агаліў яе й адкінуў; галузы яе зьбялелі.

положѝ вїногра́дъ мо́й въ погѹбле́нїе и҆ смѡ́квы моѧ҄ въ сломле́нїе: взыскѹ́ѧ ѡ҆б̾иска̀ и҆̀ и҆ све́рже, ѡ҆бѣлѝ ло́зїе є҆гѡ̀.

Галасі, як маладзіца, паперазаўшыся зрэбнінаю, па мужу маладосьці свае.

Воспла́чисѧ ко мнѣ̀ па́че невѣ́сты препоѧ́саныѧ во вре́тище по мѹ́жи свое́мъ дѣ́вственнѣмъ.

Адцяты хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому СПАДАРОВАГА; сьвятарове, слугі СПАДАРОВЫ, у жалобе.

И҆зве́ржесѧ же́ртва и҆ возлїѧ́нїе и҆з̾ до́мѹ гд҇нѧ: пла́читесѧ, жерцы̀, слѹжа́щїи же́ртвенникѹ гд҇ню,

Спустошана поле, зямля ў жалобе, бо збожжа збузавана, вінны сок высах, аліўка зьвяла.

ѩ҆́кѡ ѡ҆пѹстѣ́ша полѧ̀. пла́чисѧ, землѐ, ѩ҆́кѡ пострада̀ пшени́ца, и҆ и҆́зсше вїно̀, ѹ҆ма́лисѧ є҆ле́й,

Саромцеся, ралейнікі, выйце, віньнікі, па пшонцы а па ячменю, бо жніво загінула ў полю.

посрами́шасѧ земледѣ́лателє. пла́читесѧ, се́ла, по пшени́цѣ и҆ по ѩ҆чме́ни, ѩ҆́кѡ поги́бе ѡ҆б̾има́нїе ѿ ни́вы,

Віно ссохла, і фіґа зьвяла, гранатовае дзерва, пальма таксама, і яблына, усі дзервы палявыя пасохлі; бо высахла весялосьць сыноў людзкіх.

вїногра́дъ и҆́зсше, и҆ смѡ́квы ѹ҆ма́лишасѧ: ши́пки, и҆ фі́нїѯъ, и҆ ѩ҆́блонь, и҆ всѧ҄ древа̀ пѡльска́ѧ и҆зсхо́ша, ѩ҆́кѡ посрами́ша ра́дость сы́нове челѡвѣ́чи.

Паперажыцеся й галасіце, сьвятарове, выйце, слугі аброчнікавы, ідзіце, начуйце ў зрэбніне, слугі Бога майго, бо ўзьдзержаны хлебныя аброкі а ўзьліваньні ад дому Бога нашага.

Препоѧ́шитесѧ и҆ бі́йтесѧ, жерцы̀, пла́читесѧ, слѹжа́щїи же́ртвенникѹ: вни́дите, поспи́те во вре́тищихъ, слѹжа́щїи бг҃ѹ, ѩ҆́кѡ ѿѧ́сѧ ѿ до́мѹ бг҃а ва́шегѡ же́ртва и҆ возлїѧ́нїе:

Пасьвяціце дзень посту, згукайце ўрочысты збор, зьбярыце старых і ўсіх жыхараў зямлі гэтае да дому СПАДАРА, Бога нашага, і гукайце да СПАДАРА.

ѡ҆свѧти́те по́стъ, проповѣ́дите цѣльбѹ̀, собери́те старѣ҄йшины всѧ҄ живѹ́щыѧ на землѝ въ до́мъ бг҃а ва́шегѡ и҆ воззови́те ко гд҇ѹ ѹ҆се́рднѡ:

Бяда, бо дзень, бо дзень СПАДАРОЎ блізка, і прыходзе як зьнішчэньне ад Усемагучага.

ѹ҆вы̀ мнѣ̀, ѹ҆вы̀ мнѣ̀, ѹ҆вы̀ мнѣ̀ въ де́нь! ѩ҆́кѡ бли́з̾ є҆́сть де́нь гд҇ень, и҆ ѩ҆́кѡ бѣда̀ ѿ бѣды̀ прїи́детъ:

Ці не перад ачыма нашымі адцята ежа, ад дому Бога нашага весялосьць а радасьць?

ѩ҆́кѡ пред̾ ѻ҆чи́ма ва́шима пи́щы взѧ́шасѧ и҆ ѿ до́мѹ бг҃а ва́шегѡ весе́лїе и҆ ра́дость.

Згінула сяўба пад ськібамі сваімі, спусьцелі сьвірны, разбураны такі, бо збожжа ссохла.

Вскочи́ша ю҆́ницы ѹ҆ ѩ҆́слей свои́хъ, погибо́ша сокрѡ́вища, раскопа́шасѧ точи҄ла, ѩ҆́кѡ посшѐ пшени́ца.

Як стогне жывёла, мучыцца чарада статку! бо няма ім пашы, і чароды авец спустошаны.

Что̀ положи́мъ себѣ̀; воспла́кашасѧ стада̀ волѡ́въ, ѩ҆́кѡ не бѣ̀ па́жити и҆̀мъ, и҆ па҄ствы ѻ҆́вчыѧ погибо́ша.

Да Цябе, СПАДАРУ, гукаю, бо цяпло пажэрла пасьбішча пустыні, і полымя спаліла ўсі палявыя дзервы.

Къ тебѣ̀, гд҇и, возопїю̀, ѩ҆́кѡ ѻ҆́гнь потребѝ кра҄снаѧ пѹсты́ни, и҆ пла́мень пожжѐ всѧ҄ древа̀ пѡльска́ѧ,

Таксам жывёла палявае рыкае да цябе, бо рэкі водаў высахлі, і цяпло пажэрла пасьбішчы пустыні.

и҆ ско́ти польсті́и воззрѣ́ша къ тебѣ̀, ѩ҆́кѡ посхо́ша и҆сто́чницы водні́и, и҆ ѻ҆́гнь поѧдѐ кра҄снаѧ пѹсты́ни.

« 14 глава 2 глава »