Прыказяў Салямонавае 1 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Прыказі Салямона Давідзёнка, караля Ізраельскага,

При҄тчи соломѡ́на сы́на даві́дова, и҆́же ца́рствова во ї҆и҃ли,

Каб пазнаць мудрасьць а навуку, цяміць словы розуму,

позна́ти премѹ́дрость и҆ наказа́нїе и҆ ѹ҆разѹмѣ́ти словеса̀ мѹ́дрости,

Каб дзяржаць навуку добрага розуму, справядлівасьці, суду а пасьцівасьці,

прїѧ́ти же и҆зви҄тїѧ слове́съ и҆ разрѣшє́нїѧ гада́нїй, ѹ҆разѹмѣ́ти же пра́вдѹ и҆́стиннѹю и҆ сѹ́дъ и҆справлѧ́ти:

Даць простым кемнасьць, маладзёну — веданьне а разважнасьць;

да да́стъ неѕлѡ́бивымъ кова́рство, ѻ҆троча́ти же ю҆́нѹ чѹ́вство же и҆ смы́слъ.

Мудры пачуе й павялічыцца веданьне ягонае, і разумны асягае ўменьне,

Си́хъ бо послѹ́шавъ, мѹ́дрый премѹ́дрѣе бѹ́детъ, а҆ разѹ́мный строи́телство стѧ́жетъ:

Каб уцяміць прыказь а атумекі, словы мудрыцоў а загадкі іхныя.

ѹ҆разѹмѣ́етъ же при́тчѹ и҆ те́мное сло́во, рѣчє́нїѧ же премѹ́дрыхъ и҆ гада҄нїѧ.

Боязьнь СПАДАРОВА — пачатак веданьня. Мудрасьцяй а навукаю дурныя грэбуюць.

Нача́ло премѹ́дрости стра́хъ гд҇ень, ра́зѹмъ же бла́гъ всѣ҄мъ творѧ́щымъ є҆го̀: бл҃гоче́стїе же въ бг҃а нача́ло чѹ́вства, премѹ́дрость же и҆ наказа́нїе нечести́вїи ѹ҆ничижа́тъ.

Сыну мой! слухай навукі айца свайго і не пакідай навучаньня маці свае;

Слы́ши, сы́не, наказа́нїе ѻ҆тца̀ твоегѡ̀ и҆ не ѿри́ни завѣ́тѡвъ ма́тере твоеѧ̀:

Бо яны — вянок зычлівасьці на галаву тваю і прыборы на шыю тваю.

вѣне́цъ бо благода́тей прїи́меши на твое́мъ версѣ̀ и҆ гри́внѹ зла́тѹ ѡ҆ твое́й вы́и.

Сыну мой! калі грэшнікі надзяць цябе, не гадзіся.

Сы́не, да не прельстѧ́тъ тебѐ мѹ́жїе нечести́вїи, нижѐ да восхо́щеши,

Калі яны скажуць: «Хадзі з намі, будзем цікаваць на кроў, зробім засадку бяз прычыны на нявіннага;

а҆́ще помо́лѧтъ тѧ̀, глаго́люще: и҆дѝ съ на́ми, приѡбщи́сѧ кро́ве, скры́емъ же въ зе́млю мѹ́жа првдна непра́веднѡ:

Праглыніма іх жывых, як шэоль, і цэлых, як тых, што зыходзяць да долу;

пожре́мъ же є҆го̀ ѩ҆́коже а҆́дъ жи́ва, и҆ во́змемъ па́мѧть є҆гѡ̀ ѿ землѝ,

Усялякую дарагую маемасьць знойдзем, напоўнім дамы нашы глабаньням;

стѧжа́нїе є҆гѡ̀ многоцѣ́нное прїи́мемъ, и҆спо́лнимъ же до́мы на́шѧ коры́стей:

Кінь жэрабя свае сярод нас, майма ўсі адзін капшук».

жре́бїй же тво́й положѝ съ на́ми: ѻ҆́бще же влага́лище стѧ́жемъ всѝ, и҆ мѣше́цъ є҆ди́нъ да бѹ́детъ всѣ҄мъ на́мъ.

Сыну мой, не хадзі ў дарогу зь імі, узьдзерж нагу сваю ад сьцежкі іхнае;

Не и҆дѝ въ пѹ́ть съ ни́ми: ѹ҆клони́ же но́гѹ твою̀ ѿ сте́зь и҆́хъ:

Бо ногі іхныя бягуць да благога і барзьдзяць разьліваць кроў.

но́зѣ бо и҆́хъ на ѕло̀ текѹ́тъ, и҆ ско́ри сѹ́ть и҆злїѧ́ти кро́вь.

Дарма расьцягаюць сеці на аччу якое-колечы птушкі;

Не без̾ пра́вды бо простира́ютсѧ мрє́жи перна҄тымъ:

А яны цікуюць на сваю собскую кроў, робяць засаду на душы свае.

ті́и бо ѹ҆бі́йствѹ приѡбща́ющесѧ, сокро́вищствѹютъ себѣ̀ ѕла҄ѧ: разрѹше́нїе же мѹже́й законопрестѹ́пныхъ ѕло̀.

Гэткія сьцежкі кажнага прагавітага на чужую маемасьць: яна адбірае жыцьцё тым, хто адбярэць яе.

Сі́и пѹтїѐ сѹ́ть всѣ́хъ творѧ́щихъ беззакѡ́ннаѧ: нече́стїемъ бо свою̀ дѹ́шѹ ѿе́млютъ.

Мудрасьць вонках голасна гукае, на вуліцах узьнімае голас свой,

Премѹ́дрость во и҆схо́дѣхъ пое́тсѧ, въ сто́гнахъ же дерзнове́нїе во́дитъ,

На шумлівых ростанях гукае яна, у варотах месцкіх брамаў гукае яна словы свае:

на кра́ехъ же стѣ́нъ проповѣ́дѹетсѧ, ѹ҆ вра́тъ же си́льныхъ присѣди́тъ, во вратѣ́хъ же гра́да дерза́ющи глаго́летъ:

«Пакуль, простыя, будзеце любіць прасьціню? пакуль, скалазубы, будзеце любаваць насьміханьне свае і, дурныя, ненавідзіць веду?

є҆ли́ко ѹ҆́бѡ вре́мѧ неѕло́бивїи держа́тсѧ пра́вды, не постыдѧ́тсѧ: безѹ́мнїи же доса́ды сѹ́ще жела́телїе, нечести́вїи бы́вше, возненави́дѣша чѹ́вство

Зьвярніцеся да казьнераньня майго; гля, я выльлю дух свой на вас, выяўлю словы свае вам;

и҆ пови́нни бы́ша ѡ҆бличе́нїємъ. Сѐ, предложѹ̀ ва́мъ моегѡ̀ дыха́нїѧ рѣче́нїе, наѹчѹ́ же ва́съ моемѹ̀ словесѝ.

Бо я гукала, і вы адмовіліся, выцягнула руку сваю, і ня было зважаючага;

Поне́же зва́хъ, и҆ не послѹ́шасте, и҆ простира́хъ словеса̀, и҆ не внима́сте,

І пагрэбавалі ўсімі радамі маімі, і не хацелі казьнераньняў маіх;

но ѿмета́сте моѧ҄ совѣ́ты и҆ мои҄мъ ѡ҆бличе́нїємъ не внима́сте:

Дык і я буду сьміяцца з вашага няшчасьця, і буду насьміхацца, як нойдзе на вас спалох ваш.

ѹ҆̀бо и҆ а҆́зъ ва́шей поги́бели посмѣю́сѧ, пора́дѹюсѧ же, є҆гда̀ прїи́детъ ва́мъ па́гѹба,

Як прыйдзе, як разбурэньне, спалох ваш, і прылучыцца няшчасьце ваша, як віхор, як прыйдзе на вас гарота а безнадзееньне;

и҆ є҆гда̀ прїи́детъ на вы̀ внеза́пѹ мѧте́жъ, низвраще́нїе же подо́бно бѹ́ри прїи́детъ, и҆лѝ є҆гда̀ прїи́детъ ва́мъ печа́ль и҆ градоразоре́нїе, и҆лѝ є҆гда̀ на́йдетъ на вы̀ па́гѹба.

Тады будуць гукаць мяне, але я не адкажу; золкам будуць шукаць мяне, але ня знойдуць мяне;

Бѹ́детъ бо є҆гда̀ призове́те мѧ̀, а҆́зъ же не послѹ́шаю ва́съ: взы́щѹтъ менѐ ѕлі́и и҆ не ѡ҆брѧ́щѹтъ.

Бо ненавідзілі веду й страху СПАДАРОВАГА не абралі,

Возненави́дѣша бо премѹ́дрость, словесе́ же гд҇нѧ не прїѧ́ша:

Не хацелі мае рады, пагрэбавалі ўсім казьнераньням маім.

нижѐ хотѣ́ша внима́ти мои҄мъ совѣ́тѡмъ, рѹга́хѹсѧ же мои҄мъ ѡ҆бличе́нїємъ.

За тое будуць есьці з пладоў дарогі свае і насыцяцца радамі сваімі;

Тѣ́мже снѣдѧ́тъ свои́хъ пѹті́й плоды̀ и҆ своегѡ̀ нече́стїѧ насы́тѧтсѧ:

Бо адварачаньне простых заб’ець іх, нядбайнасьць дурных загубіць іх.

и҆́бо, занѐ ѡ҆би́дѣша младе́нцєвъ, ѹ҆бїе́ни бѹ́дѹтъ, и҆ и҆стѧза́нїе нечести҄выѧ погѹби́тъ.

Але слухаючы мяне будзе жыць бясьпечна й будзе супакойны, бяз страху ліха».

Мене́ же слѹ́шаѧй всели́тсѧ на ѹ҆пова́нїи и҆ почі́етъ без̾ стра́ха ѿ всѧ́кагѡ ѕла̀.

« 150 глава 2 глава »