1 Пётры 1 глава

Першы суборны ліст сьвятога Пётры апостала
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Пётра, апостал Ісуса Хрыста, прыходным расьцярушэньня ў Понце, Ґаляце, Кападоццы, Азі а Віфіні, абраным

Пе́тръ, а҆п҇лъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, и҆збра҄ннымъ прише́лцємъ разсѣ́ѧнїѧ по́нта, галаті́и, каппадокі́и, а҆сі́и и҆ вїѳѷні́и,

Зь перадведаньня Бога Айца, пасьвячэньням Духа, да паслухменства а пакрапленьня крывёй Ісуса Хрыста: ласка вам а супакой няхай памножацца.

по прозрѣ́нїю бг҃а ѻ҆ц҃а̀, во ст҃ы́ни дх҃а, въ послѹша́нїе и҆ кропле́нїе кро́ве ї҆и҃съ хр҇то́вы: блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ да ѹ҆мно́житсѧ.

Дабраславёны Бог а Айцец Спадара нашага Ісуса Хрыста, Каторы, подле вялікага міласэрдзя Свайго, адрадзіў нас да надзеі жывое пераз ускрысеньне Ісуса Хрыста зь мертвых,

(За҄.) Блг҇ве́нъ бг҃ъ и҆ ѻ҆ц҃ъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, и҆́же по мно́зей свое́й мл҇ти порожде́й на́съ во ѹ҆пова́нїе жи́во воскр҇нїемъ ї҆и҃съ хр҇то́вымъ ѿ ме́ртвыхъ,

Да непсавальнага а незабрудзяненага а нязьвялага спадку, захаванага ў нябёсах вам,

въ наслѣ́дїе нетлѣ́нно и҆ нескве́рно и҆ неѹвѧда́емо, соблюде́но на нб҃сѣ́хъ ва́съ ра́ди,

Сілаю Божаю перазь веру сьцеражоных да спасеньня, гатовага аб’явіцца ў вапошнім часе.

и҆̀же си́лою бж҃їею соблюда́еми є҆стѐ чрез̾ вѣ́рѹ, во сп҇нїе гото́вое ѩ҆ви́тисѧ во вре́мѧ послѣ́днее.

Гэтым захапляйцеся, пасмуціўшыся цяпер крыху (калі надабе) ад розных дазнаньняў,

Ѡ҆ не́мже ра́дѹйтесѧ, ма́лѡ нн҃ѣ, а҆́ще лѣ́по є҆́сть, приско́рбни бы́вше въ разли́чныхъ напа́стѣхъ:

Каб выпрабаваная вера вашая была дарожшая за гінучае, хоць прабаванае агнём, золата, да пахвалы а славы а сьці ў зьяўленьне Ісуса Хрыста,

да и҆скѹше́нїе ва́шеѧ вѣ́ры многочестнѣ́йше зла́та ги́бнѹща, ѻ҆гне́мъ же и҆скѹше́на, ѡ҆брѧ́щетсѧ въ похвалѹ̀ и҆ че́сть и҆ сла́вѹ, во ѿкрове́нїи ї҆и҃съ хр҇то́вѣ,

Каторага, ня бачыўшы, мілуеце, Каторага цяпер ня бачачы, але верачы, захапляецеся радасьцяй нявымоўнай і найславутшай,

є҆го́же не ви́дѣвше лю́бите, (и҆) на него́же нн҃ѣ не зрѧ́ще, вѣ́рѹюще же, ра́дѹетесѧ ра́достїю неизглаго́ланною и҆ просла́вленною,

Адзержуючы канец веры сваей — спасеньне душаў.

прїе́млюще кончи́нѹ вѣ́рѣ ва́шей, сп҇нїе дѹша́мъ:

Прарокі, што праракалі ласку вам, даведаваліся а дасьледавалі гэтае спасеньне,

ѡ҆ не́мже сп҇нїи взыска́ша и҆ и҆спыта́ша про҇ро́цы, и҆̀же ѡ҆ ва́шей блгдти прореко́ша,

Дасьлядуючы, на каторы або на які час зьясьняў Дух Хрыстоў, каторы быў у іх, сьветчачы наперад празь цярпеньні Хрыстовы і славу па іх.

и҆спыта́юще, въ каково̀ и҆лѝ въ ко́е вре́мѧ ѩ҆влѧ́ше въ ни́хъ дх҃ъ хр҇то́въ, пре́жде свидѣ́телствѹѧ ѡ҆ хр҇то́выхъ стр҇те́хъ, и҆ ѡ҆ сла́вахъ, ѩ҆̀же по си́хъ:

Ім аб’яўлена было, што ня ім самым, але нам служыла тое, што цяпер абешчана вам тымі, каторыя зьясьняюць вам Дабравесьць Духам Сьвятым, пасланым ізь нябёс, на што ангілы жадаюць глядзець.

и҆̀мже ѿкры́сѧ, ѩ҆́кѡ не и҆̀мъ самѣ҄мъ, но на́мъ слѹжа́хѹ сїѧ҄, ѩ҆̀же нн҃ѣ возвѣсти́шасѧ ва́мъ благовѣствова́вшими ва́мъ дх҃омъ ст҃ы́мъ по́сланнымъ съ нб҃сѐ, въ нѧ́же жела́ютъ а҆́гг҃ли прини́кнѹти.

Затым, паперазаўшы сьцёгны розуму свайго, будучы цьвярозыя, супоўна спадзявайцеся ласкі, каторая будзе дана вам у зьяўленьню Ісуса Хрыста.

(За҄.) Тѣ́мже, (возлю́бленнїи,) препоѧ́савше чре́сла помышле́нїѧ ва́шегѡ, трезвѧ́щесѧ, соверше́ннѣ ѹ҆пова́йте на приноси́мѹю ва́мъ блгдть ѿкрове́нїемъ ї҆и҃съ хр҇то́вымъ.

Як паслухменыя дзеці, не тарнуйцеся да пярэдніх жадлівасьцяў у нясьведам’ю сваім;

ѩ҆́кѡ ча҄да послѹша́нїѧ, не преѡбразѹ́ющесѧ пе́рвыми невѣ́дѣнїѧ ва́шего похотѣ҄нїи,

Але як Тый, што пагукаў вас, ё сьвяты, будзьце таксама сьвятыя ў вусім паступку;

но по зва́вшемѹ вы̀ ст҃о́мѹ, и҆ са́ми ст҃и во все́мъ житїѝ бѹ́дите.

Бо напісана: «Будзьце сьвятыя, бо Я сьвяты».

Занѐ пи́сано є҆́сть: ст҃и бѹ́дите, ѩ҆́кѡ а҆́зъ ст҃ъ є҆́смь.

І калі вы завіце Айцом Таго, Хто, не зважаючы на асобы, судзе кажнага подле ўчынкаў ягоных, каратайце час падарожжаваньня свайго із страхам,

И҆ а҆́ще ѻ҆ц҃а̀ называ́ете нелицемѣ́рнѡ сѹдѧ́ща комѹ́ждо по дѣ́лѹ, со стра́хомъ житїѧ̀ ва́шегѡ вре́мѧ жи́телствѹйте,

Ведаючы, што не псавальным срэбрам альбо золатам вы адкуплены ад марнага паступку, пераданага ад бацькоў,

вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ не и҆стлѣ́ннымъ сребро́мъ и҆лѝ зла́томъ и҆зба́вистесѧ ѿ сѹ́етнагѡ ва́шегѡ житїѧ̀ ѻ҆тцы҄ пре́даннагѡ,

Але каштоўнай крывёю Хрыстовай, як беззаганнага а чыстага ягнётка,

но чт҇но́ю кро́вїю ѩ҆́кѡ а҆́гнца непоро́чна и҆ преч҇та хр҇та̀,

Наканаванага запраўды перад закладзінамі сьвету, але зьяўленага ў канцы часоў вам,

пред̾ѹвѣ́дѣна ѹ҆́бѡ пре́жде сложе́нїѧ мі́ра, ѩ҆́вльшасѧ же въ послѣ҄днѧѧ лѣ҄та ва́съ ра́ди,

Каторыя ўверылі перазь Яго ў Бога, Каторы ўскрысіў Яго зь мертвых і даў Яму славу, каб вера вашая а надзея былі ў Богу.

и҆̀же є҆гѡ̀ ра́ди вѣ́рѹете въ бг҃а воздви́гшаго є҆го̀ и҆з̾ ме́ртвыхъ и҆ сла́вѹ є҆мѹ̀ да́вша, ѩ҆́кѡ да вѣ́ра ва́ша и҆ ѹ҆пова́нїе бѹ́детъ на бг҃а.

Ачысьціўшы душы свае паслухменствам праўдзе да нядвудушнае братняе любові, горача мілуўце адзін аднаго з чыстага сэрца,

Дѹ́шы ва́шѧ ѡ҆чи́стивше въ послѹша́нїи и҆́стины дх҃омъ, въ братолю́бїе нелицемѣ́рно, ѿ чи́ста се́рдца дрѹ́гъ дрѹ́га люби́те прилѣ́жнѡ,

Будучы ізноў народжаныя не з псавальнага семені, але зь непсавальнага, жывым і трываючым на векі Словам Божым.

порожде́ни не ѿ сѣ́мене и҆стлѣ́нна, но неистлѣ́нна, сло́вомъ жива́гѡ бг҃а и҆ пребыва́юща во вѣ́ки.

Бо кажнае цела —як трава, і кажная слава — як краса травы; трава зьвяла, і краса апала;

Занѐ всѧ́ка пло́ть ѩ҆́кѡ трава̀, и҆ всѧ́ка сла́ва человѣ́ча ѩ҆́кѡ цвѣ́тъ тра́вный: и҆́зсше трава̀, и҆ цвѣ́тъ є҆ѧ̀ ѿпадѐ:

Але слова Спадарова трывае на векі. А гэта ё тое слова, што вам абешчана.

гл҃го́лъ же гд҇нь пребыва́етъ во вѣ́ки. Се́ же є҆́сть гл҃го́лъ благовѣствова́нный въ ва́съ.

« 5 глава 2 глава »