Госі 1 глава

Кніга прарокі Госі
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Слова СПАДАРОВА, што было Госі Беронку за дзён Узі, Ёфама, Агаза, Гэзэкі, каралёў Юдэйскіх, і за дзён Еровоама Ёашонка, караля Ізраельскага.

Сло́во гд҇не, є҆́же бы́сть ко ѡ҆сі́и сы́нѹ веирі́инѹ, во дне́хъ ѻ҆зі́и и҆ ї҆ѡаѳа́ма, и҆ а҆ха́за и҆ ї҆езекі́и царе́й ї҆ѹ́диныхъ, и҆ во дни҄ ї҆еровоа́ма сы́на ї҆ѡа́сова царѧ̀ ї҆и҃лева.

Пачатак слова СПАДАРОВАГА Госям. І сказаў СПАДАР Госі: «Ідзі, вазьмі сабе жонку зь бязуляў і дзеці зь бязулства, бо зямля надта бязулствавала, адыходзячы ад СПАДАРА».

Нача́ло словесѐ гд҇нѧ ко ѡ҆сі́и. И҆ речѐ гд҇ь ко ѡ҆сі́и: и҆дѝ, поимѝ себѣ̀ женѹ̀ блѹже́нїѧ, (и҆ родѝ) ча҄да блѹже́нїѧ: поне́же блѹдѧ́щи соблѹ́дитъ землѧ̀ ѿ гд҇а.

І пайшоў ён, і ўзяў Ґомер Дыў-Лаімішку; і яна зачала, і нарадзіла яму сына.

И҆ и҆́де и҆ поѧ̀ го́мерь дще́рь девилаі́млю: и҆ зача́тъ и҆ родѝ є҆мѹ̀ сы́на.

І сказаў СПАДАР яму: «Назаві імя ягонае Езрэель, бо яшчэ крыху, і Я спаганю кроў Езрэеля на доме Егавым, і спыню каралеўства дому Ізраелявага.

И҆ речѐ гд҇ь къ немѹ̀: прозовѝ и҆́мѧ є҆мѹ̀ ї҆езрае́ль: занѐ є҆щѐ ма́лѡ, и҆ ѿмщѹ̀ кро́вь ї҆езрае́левѹ на домѹ̀ ї҆ѹ́довѣ и҆ ѹ҆поко́ю ца́рство до́мѹ ї҆и҃лева:

І станецца таго дня, што я патрышчу лук Ізраеляў у даліне Езрэелявай».

и҆ бѹ́детъ въ то́й де́нь, сокрѹшѹ̀ лѹ́къ ї҆и҃левъ во ѹ҆до́лѣ ї҆езрае́левѣ.

І зачала яна ізноў, і сказаў яму: «Назаві імя ейнае: Ло-Ругама, бо наперад Я ня буду спагадаць дому Ізраеляваму, каб, даруючы, дараваў ім.

И҆ зача́тъ є҆щѐ и҆ родѝ дще́рь. И҆ речѐ є҆мѹ̀ (гд҇ь): прозовѝ и҆́мѧ є҆́й непоми́лована: занѐ не приложѹ̀ ксемѹ̀ поми́ловати до́мѹ ї҆и҃лева, но противлѧ́ѧсѧ возсопроти́влюсѧ и҆̀мъ:

А дом Юдзін я пажалею а выбаўлю іх СПАДАРОМ, Богам іхным, а ня выбаўлю іх лукам, ані мячом, ані бітвою, ані коньмі, ані коньнікамі».

сы́ны же ї҆ѹ҄дины поми́лѹю и҆ сп҃сѹ̀ ѧ҆̀ ѡ҆ гдѣ̀ бз҃ѣ и҆́хъ: и҆ не сп҃сѹ̀ и҆̀хъ лѹ́комъ, ни мече́мъ, ни бра́нїю, ни ко́ньми, нижѐ ко́нниками.

Адвучыўшы Ло-Ругаму, яна зачала а нарадзіла сына.

И҆ ѿдоѝ непоми́лованнѹю: и҆ зача́тъ па́ки и҆ родѝ сы́на.

І сказаў: «Назаві імя ягонае: Лоамі, бо вы ня люд Мой, і я ня буду вашым».

И҆ речѐ (гд҇ь): прозовѝ и҆́мѧ є҆мѹ̀ не лю́дїе моѝ: занѐ вы̀ не лю́дїе моѝ, и҆ а҆́зъ нѣ́смь бг҃ъ ва́шъ:

яшчэ будзе лік сыноў Ізраелявых, як пясок морскі, каторага нельга памераць ані палічыць; і станецца, замест тога, што казалі ім: «Вы ня люд Мой», скажуць ім: «Вы сынове БОГА жывога».

и҆ бѹ́детъ число̀ сынѡ́въ ї҆и҃левыхъ а҆́ки песо́къ морскі́й, и҆́же не и҆змѣ́ритсѧ, ни и҆зочте́тсѧ: и҆ бѹ́детъ, на мѣ́стѣ, на не́мже рече́сѧ и҆̀мъ: не лю́дїе моѝ вы̀: сі́и та́мѡ прозовѹ́тсѧ сы́нове бг҃а жива́гѡ.

І зьбяруцца разам, і прызначаць сабе аднаго за галаву, і ўзыйдуць ізь зямлі; бо вялікі дзень Езрэеляў.

И҆ соберѹ́тсѧ сы́нове ї҆ѹ҄дины и҆ сы́нове ї҆и҃лєвы вкѹ́пѣ, и҆ поста́вѧтъ себѣ̀ вла́сть є҆ди́нѹ, и҆ и҆зы́дѹтъ ѿ землѝ, ѩ҆́кѡ вели́къ де́нь ї҆езрае́левъ.

« 12 глава 2 глава »