Ярэмы 1 глава

Кніга прарокі Ярэмы
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Словы Ярэмы Гілчанка ізь сьвятароў, што ўв Анафофе, у зямлі Веняміновай,

Сло́во бж҃їе, є҆́же бы́сть ко ї҆еремі́и сы́нѹ хелкі́евѹ ѿ свѧщє́нникъ, и҆́же ѡ҆бита́ше во а҆наѳѡ́ѳѣ, въ землѝ венїамі́новѣ,

Да каторага было слова СПАДАРОВА за дзён Ёсі Амосёнка, караля Юдэйскага, трынанцатага году дзяржавы ягонае.

ѩ҆́коже бы́сть сло́во гд҇не къ немѹ̀, во дни҄ ї҆ѡсі́и сы́на а҆мѡ́са царѧ̀ ї҆ѹ́дина, въ третїена́десѧть лѣ́то ца́рства є҆гѡ̀,

І яно было за дзён Егоякіма Ёсянка, караля Юдэйскага, аж да канца адзінанцатага году Сэдэкі Ёсянка, караля Юдэйскага, аж да перасяленьня Ерузаліму ў пятым месяцу.

и҆ бы́сть во дни҄ ї҆ѡакі́ма сы́на ї҆ѡсі́и царѧ̀ ї҆ѹ́дина, да́же до первагѡна́десѧть лѣ́та седекі́и сы́на ї҆ѡсі́и царѧ̀ ї҆ѹ́дина, да́же до плѣне́нїѧ ї҆ер҇ли́мскагѡ въ мц҇ъ пѧ́тый.

І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы:

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ:

«Уперад, чымся Я ўхармаваў цябе ў жываце, Я знаў цябе, і ўперад, чымся ты вышаў з улоньня, Я пасьвяціў цябе; за прароку народам Я даў цябе».

пре́жде не́же мнѣ̀ созда́ти тѧ̀ во чре́вѣ, позна́хъ тѧ̀, и҆ пре́жде не́же и҆зы́ти тебѣ̀ и҆з̾ ложе́снъ, ѡ҆ст҃и́хъ тѧ̀, про҇ро́ка во ѩ҆зы́ки поста́вихъ тѧ̀.

І сказаў: «Ах, Спадару СПАДАРУ, вось, я ня ўмею гукаць, бо дзяцюк я».

И҆ реко́хъ: ѽ, сы́й влдко гд҇и, сѐ, не вѣ́мъ глаго́лати, ѩ҆́кѡ ѻ҆́трокъ а҆́зъ є҆́смь.

І сказаў СПАДАР імне: «Не кажы: "Я дзяцюк", бо да ўсіх, куды Я пашлю цябе, ты пойдзеш, і, што Я раскажу табе, будзеш гукаць.

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: не глаго́ли, ѩ҆́кѡ ѻ҆́трокъ а҆́зъ є҆́смь, и҆́бо ко всѣ҄мъ, къ ни҄мже послю́ тѧ, по́йдеши, и҆ всѧ҄, є҆ли҄ка повелю̀ тебѣ̀, возглаго́леши:

Ня бойся відаў іхных, бо з табою Я, каб вывальніць цябе», — агалашае СПАДАР.

не ѹ҆бо́йсѧ ѿ лица̀ и҆́хъ, ѩ҆́кѡ съ тобо́ю а҆́зъ є҆́смь, є҆́же и҆зба́вити тѧ̀, гл҃етъ гд҇ь.

І выцягнуў СПАДАР руку Сваю, і даткнуўся да вуснаў маіх, і сказаў імне СПАДАР: «Я ўлажыў словы Свае ў вусны твае.

И҆ прострѐ гд҇ь рѹ́кѹ свою̀ ко мнѣ̀ и҆ прикоснѹ́сѧ ѹ҆стѡ́мъ мои҄мъ, и҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: сѐ, да́хъ словеса̀ моѧ҄ во ѹ҆ста̀ твоѧ҄:

Гля, сядні Я прызначыў цябе над народамі а над каралеўствамі, выкараняць а разбураць, губіць а ськідаць, будаваць а садзіць».

сѐ, поста́вихъ тѧ̀ дне́сь над̾ ѩ҆зы҄ки и҆ над̾ ца́рствы, да и҆скорени́ши и҆ разори́ши, и҆ расточи́ши и҆ разрѹши́ши, и҆ па́ки сози́ждеши и҆ насади́ши.

І было слова СПАДАРОВА да мяне, кажучы: «Ярэма, што бачыш ты?» І я сказаў: «Пруток ізь міндальнага дзерва я бачу».

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: что́ ты ви́диши, ї҆еремі́е; И҆ реко́хъ: же́злъ ѻ҆рѣ́ховый (а҆́зъ ви́ждѹ).

Тады сказаў СПАДАР імне: «Ты добра бачыў, бо Я чукавы да слова Свайго, каб выпаўніць гэта».

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: бла́гѡ ви́дѣлъ є҆сѝ, поне́же бдѣ́хъ а҆́зъ над̾ словесы̀ мои́ми, є҆́же сотвори́ти ѧ҆̀.

І было слова СПАДАРОВА да мяне ўдругава, кажучы: «Што ты бачыш?» І я сказаў: «Бачу кіпячы гаршчок, зьвернены на поўнач».

И҆ бы́сть сло́во гд҇не втори́цею ко мнѣ̀ гл҃ѧ: что́ ты ви́диши; И҆ реко́хъ: коно́бъ поджига́емый (а҆́зъ ви́ждѹ) и҆ лицѐ є҆гѡ̀ ѿ лица̀ сѣ́вера.

І сказаў СПАДАР імне: «З поўначы закіпіць бяда на ўсіх жыхараў гэтае зямлі;

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: ѿ лица̀ сѣ́вера возгорѧ́тсѧ ѕла҄ѧ на всѣ́хъ ѡ҆бита́ющихъ на землѝ,

Бо гля, Я гукаю ўсі радзімы паўночных каралеўстваў, — агаласіў СПАДАР, — і прыйдуць яны, і пастановяць кажны пасад свой ля ўходу брамаў Ерузалімскіх, і на ўсіх сьценах яго навокал, і ля ўсіх местаў юдэйскіх.

занѐ сѐ, а҆́зъ созовѹ̀ всѧ҄ ца҄рства зємна́ѧ ѿ сѣ́вера, речѐ гд҇ь: и҆ прїи́дѹтъ и҆ поста́вѧтъ кі́йждо престо́лъ сво́й въ преддве́рїихъ вра́тъ ї҆ер҇ли́мскихъ и҆ на всѣ́хъ стѣна́хъ ѡ҆́крестъ є҆гѡ̀ и҆ на всѣ́хъ градѣ́хъ ї҆ѹ́диныхъ:

І я выдам суд Свой на іх за ўсі нягоднасьці іхныя, што пакінулі Мяне, і кадзілі багом іншым, і кланяліся вырабам рук сваіх.

и҆ возгл҃ю къ ни҄мъ съ сѹдо́мъ ѡ҆ всѧ́цѣй ѕло́бѣ и҆́хъ, ка́кѡ ѡ҆ста́виша мѧ̀ и҆ пожро́ша богѡ́мъ чѹжди҄мъ и҆ поклони́шасѧ дѣлѡ́мъ рѹ́къ свои́хъ.

А ты паперажы сьцёгны свае, устань і скажы ім усе, што Я табе расказую; не лякайся відаў іхных, каб Я не зьлякаў цябе перад імі.

Ты́ же препоѧ́ши чрє́сла твоѧ҄, и҆ воста́ни и҆ глаго́ли къ ни҄мъ всѧ҄, є҆ли҄ка заповѣ́даю тебѣ̀: не ѹ҆бо́йсѧ ѿ лица̀ и҆́хъ, нижѐ ѹ҆страши́сѧ пред̾ ни́ми, ѩ҆́кѡ съ тобо́ю є҆́смь, є҆́же и҆зба́вити тѧ̀, гл҃етъ гд҇ь:

А Я вось, Я пастанавіў цябе сядні местам умацаваным, зялезным стаўпом а мядзянымі сьценамі супроці ўсяе зямлі, супроці каралёў юдэйскіх, супроці князёў яе, супроці сьвятароў яе й супроці люду зямлі.

сѐ, положи́хъ тѧ̀ дне́сь а҆́ки гра́дъ тве́рдъ и҆ въ сто́лпъ желѣ́зный, и҆ а҆́ки стѣ́нѹ мѣ́дѧнѹ, крѣ́пкѹ всѣ҄мъ царє́мъ ї҆ѹ҄динымъ и҆ кнѧзє́мъ є҆гѡ̀, и҆ свѧще́нникѡмъ є҆гѡ̀ и҆ лю́демъ землѝ:

Яны будуць ваяваць із табою, але не перамогуць цябе, бо з табою Я, каб выбаўляць цябе», — агалашае СПАДАР.

и҆ ра́товати бѹ́дѹтъ на тѧ̀ и҆ не премо́гѹтъ тѧ̀, поне́же съ тобо́ю а҆́зъ є҆́смь, да и҆зба́влю тѧ̀, речѐ гд҇ь.

« 66 глава 2 глава »