Ярэміі 1 глава

Кніга Ярэміі
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Словы Ярэміі, сына Хэлькіі, з ліку святароў, якія былі ў Анатоце, у зямлі Бэньяміна.

Сло́во бж҃їе, є҆́же бы́сть ко ї҆еремі́и сы́нѹ хелкі́евѹ ѿ свѧщє́нникъ, и҆́же ѡ҆бита́ше во а҆наѳѡ́ѳѣ, въ землѝ венїамі́новѣ,

Да яго скіраваў Госпад слова ў дні Осіі, сына Амона, цара Юдэйскага, у трынаццатым годзе яго царавання,

ѩ҆́коже бы́сть сло́во гд҇не къ немѹ̀, во дни҄ ї҆ѡсі́и сы́на а҆мѡ́са царѧ̀ ї҆ѹ́дина, въ третїена́десѧть лѣ́то ца́рства є҆гѡ̀,

і было ў дні Ёакіма, сына Осіі, цара Юдэйскага, аж да канца адзінаццатага года Сэдэцыі, сына Осіі, цара Юдэйскага, аж да перасялення Ерузаліма ў пятым месяцы.

и҆ бы́сть во дни҄ ї҆ѡакі́ма сы́на ї҆ѡсі́и царѧ̀ ї҆ѹ́дина, да́же до первагѡна́десѧть лѣ́та седекі́и сы́на ї҆ѡсі́и царѧ̀ ї҆ѹ́дина, да́же до плѣне́нїѧ ї҆ер҇ли́мскагѡ въ мц҇ъ пѧ́тый.

Госпад скіраваў да мяне слова, кажучы:

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ:

«Перш, чым Я ўфармаваў цябе ва ўлонні, Я ведаў цябе, і перш, чым выйшаў ты з нутра, Я пасвяціў цябе і паставіў цябе прарокам для народаў».

пре́жде не́же мнѣ̀ созда́ти тѧ̀ во чре́вѣ, позна́хъ тѧ̀, и҆ пре́жде не́же и҆зы́ти тебѣ̀ и҆з̾ ложе́снъ, ѡ҆ст҃и́хъ тѧ̀, про҇ро́ка во ѩ҆зы́ки поста́вихъ тѧ̀.

І сказаў я: «О Госпадзе, Божа! Дык жа я не ўмею гаварыць, бо я яшчэ юнак!»

И҆ реко́хъ: ѽ, сы́й влдко гд҇и, сѐ, не вѣ́мъ глаго́лати, ѩ҆́кѡ ѻ҆́трокъ а҆́зъ є҆́смь.

І сказаў мне Госпад: «Не кажы: “Я юнак”, бо ты пойдзеш да ўсіх, да каго Я цябе пашлю, і будзеш казаць усё, што Я табе даручу.

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: не глаго́ли, ѩ҆́кѡ ѻ҆́трокъ а҆́зъ є҆́смь, и҆́бо ко всѣ҄мъ, къ ни҄мже послю́ тѧ, по́йдеши, и҆ всѧ҄, є҆ли҄ка повелю̀ тебѣ̀, возглаго́леши:

Не бойся іх, бо Я з табою, каб цябе ратаваць», — кажа Госпад.

не ѹ҆бо́йсѧ ѿ лица̀ и҆́хъ, ѩ҆́кѡ съ тобо́ю а҆́зъ є҆́смь, є҆́же и҆зба́вити тѧ̀, гл҃етъ гд҇ь.

І працягнуў Госпад руку Сваю, і дакрануўся да вуснаў маіх, і сказаў мне Госпад: «Вось, перадаў Я словы Мае вуснамі тваімі;

И҆ прострѐ гд҇ь рѹ́кѹ свою̀ ко мнѣ̀ и҆ прикоснѹ́сѧ ѹ҆стѡ́мъ мои҄мъ, и҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: сѐ, да́хъ словеса̀ моѧ҄ во ѹ҆ста̀ твоѧ҄:

зірні: Я даю табе сёння ўладу над валадарствамі, каб вырываў і разбураў, каб нішчыў і руйнаваў, каб садзіў і будаваў».

сѐ, поста́вихъ тѧ̀ дне́сь над̾ ѩ҆зы҄ки и҆ над̾ ца́рствы, да и҆скорени́ши и҆ разори́ши, и҆ расточи́ши и҆ разрѹши́ши, и҆ па́ки сози́ждеши и҆ насади́ши.

І скіраваў Госпад да мяне наступнае слова: «Што ты бачыш, Ярэмія?» І адказаў я: «Бачу я галіну міндальнага дрэва Таго, Хто чувае».

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко мнѣ̀ гл҃ѧ: что́ ты ви́диши, ї҆еремі́е; И҆ реко́хъ: же́злъ ѻ҆рѣ́ховый (а҆́зъ ви́ждѹ).

Госпад жа сказаў мне: «Добра бачыш, бо Я чуваю над словам Маім, каб скора споўніць яго».

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: бла́гѡ ви́дѣлъ є҆сѝ, поне́же бдѣ́хъ а҆́зъ над̾ словесы̀ мои́ми, є҆́же сотвори́ти ѧ҆̀.

Другі раз скіраваў Госпад слова Сваё да мяне: «Што ты бачыш?» І сказаў я: «Бачу я кацёл, што кіпіць, і твар яго з паўночнага боку».

И҆ бы́сть сло́во гд҇не втори́цею ко мнѣ̀ гл҃ѧ: что́ ты ви́диши; И҆ реко́хъ: коно́бъ поджига́емый (а҆́зъ ви́ждѹ) и҆ лицѐ є҆гѡ̀ ѿ лица̀ сѣ́вера.

І сказаў мне Госпад: «Ад поўначы распрастрэцца ліха на ўсіх жыхароў зямлі,

И҆ речѐ гд҇ь ко мнѣ̀: ѿ лица̀ сѣ́вера возгорѧ́тсѧ ѕла҄ѧ на всѣ́хъ ѡ҆бита́ющихъ на землѝ,

бо вось, Я склічу ўсе валадарствы поўначы, — кажа Госпад, — і прыйдуць яны, і паставяць кожны свой пасад ля ўваходу ў брамы Ерузаліма, і супраць усіх муроў яго навокал, і супраць усіх гарадоў юдэйскіх.

занѐ сѐ, а҆́зъ созовѹ̀ всѧ҄ ца҄рства зємна́ѧ ѿ сѣ́вера, речѐ гд҇ь: и҆ прїи́дѹтъ и҆ поста́вѧтъ кі́йждо престо́лъ сво́й въ преддве́рїихъ вра́тъ ї҆ер҇ли́мскихъ и҆ на всѣ́хъ стѣна́хъ ѡ҆́крестъ є҆гѡ̀ и҆ на всѣ́хъ градѣ́хъ ї҆ѹ́диныхъ:

І выдам прысуды Мае на іх за ўсю іх ліхоту, што пакінулі Мяне, і палілі кадзіла чужым багам, ды пакланяліся творам рук сваіх.

и҆ возгл҃ю къ ни҄мъ съ сѹдо́мъ ѡ҆ всѧ́цѣй ѕло́бѣ и҆́хъ, ка́кѡ ѡ҆ста́виша мѧ̀ и҆ пожро́ша богѡ́мъ чѹжди҄мъ и҆ поклони́шасѧ дѣлѡ́мъ рѹ́къ свои́хъ.

Ты, вось, перапаяшы сцёгны свае, устань і гавары ім усё, што Я табе загадваю. Не бойся іх, каб Я часам не напоўніў цябе страхам перад імі.

Ты́ же препоѧ́ши чрє́сла твоѧ҄, и҆ воста́ни и҆ глаго́ли къ ни҄мъ всѧ҄, є҆ли҄ка заповѣ́даю тебѣ̀: не ѹ҆бо́йсѧ ѿ лица̀ и҆́хъ, нижѐ ѹ҆страши́сѧ пред̾ ни́ми, ѩ҆́кѡ съ тобо́ю є҆́смь, є҆́же и҆зба́вити тѧ̀, гл҃етъ гд҇ь:

Вось, сёння Я раблю цябе мураванай цвярдыняй, жалезным слупам і медным мурам супраць усёй зямлі, для цароў юдэйскіх, для кіраўнікоў іх і святароў, і для народа зямлі.

сѐ, положи́хъ тѧ̀ дне́сь а҆́ки гра́дъ тве́рдъ и҆ въ сто́лпъ желѣ́зный, и҆ а҆́ки стѣ́нѹ мѣ́дѧнѹ, крѣ́пкѹ всѣ҄мъ царє́мъ ї҆ѹ҄динымъ и҆ кнѧзє́мъ є҆гѡ̀, и҆ свѧще́нникѡмъ є҆гѡ̀ и҆ лю́демъ землѝ:

І будуць яны ваяваць супраць цябе, але не змогуць цябе перамагчы, бо Я з табою, — кажа Госпад, — каб ратаваць цябе».

и҆ ра́товати бѹ́дѹтъ на тѧ̀ и҆ не премо́гѹтъ тѧ̀, поне́же съ тобо́ю а҆́зъ є҆́смь, да и҆зба́влю тѧ̀, речѐ гд҇ь.

« 66 глава 2 глава »