Дзеі 1 глава

Дзеі святых Апосталаў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Перш, што праўда, стварыў я аповед, Тэафіле, пра ўсё, што пачаў Ісус рабіць і чаму навучаць

Пе́рвое ѹ҆́бѡ сло́во сотвори́хъ ѡ҆ всѣ́хъ, ѽ, ѳео́фїле, ѩ҆̀же нача́тъ ї҆и҃съ твори́ти же и҆ ѹ҆чи́ти

аж да дня, у які быў узяты у неба, даўшы даручэнні праз Духа Святога Апосталам, якіх Ён выбраў.

да́же до днѐ, въ ѻ҆́ньже, заповѣ́давъ а҆п҇лѡмъ дх҃омъ ст҃ы́мъ, и҆̀хже и҆збра̀, вознесе́сѧ:

Пасля пакуты Сваёй даў Ён ім многа доказаў, што Ён жывы, на працягу сарака дзён паказваючыся ім ды прамаўляючы пра Валадарства Божае.

пред̾ ни́миже и҆ поста́ви себѐ жи́ва по страда́нїи свое́мъ во мно́зѣхъ и҆́стинныхъ зна́менїихъ, де́нми четы́редесѧтьми ѩ҆влѧ́ѧсѧ и҆̀мъ и҆ гл҃ѧ ѩ҆̀же ѡ҆ цр҇твїи бж҃їи:

І, сабраўшы іх, загадаў ім не выходзіць з Ерузаліма, але чакаць абяцання Айца: «Аб чым вы чулі ад Мяне,

съ ни́миже и҆ ѩ҆ды́й повелѣ̀ и҆̀мъ ѿ ї҆ер҇ли́ма не ѿлѹча́тисѧ, но жда́ти ѡ҆бѣтова́нїѧ ѻ҆́ч҃а, є҆́же слы́шасте ѿ менє̀:

што Ян хрысціў вадою, а вось, вы праз некалькі дзён будзеце ахрышчаны Духам Святым».

ѩ҆́кѡ ї҆ѡа́ннъ ѹ҆́бѡ крести́лъ є҆́сть водо́ю, вы́ же и҆́мате крести́тисѧ дх҃омъ ст҃ы́мъ не по мно́зѣхъ си́хъ дне́хъ.

Пыталіся ў Яго тыя, што былі сабраны, кажучы: «Госпадзе, ці не ў гэты час адновіш царства Ізраэля?»

Ѻ҆ни́ же ѹ҆̀бо соше́дшесѧ вопроша́хѹ є҆го̀, глаго́люще: гд҇и, а҆́ще въ лѣ́то сїѐ ѹ҆строѧ́еши ца́рствїе ї҆и҃лево;

Ён жа сказаў ім: «Не ваша справа ведаць час і хвіліну, якія ўстанавіў Айцец Сваёй уладаю,

Рече́ же къ ни҄мъ: нѣ́сть ва́ше разѹмѣ́ти времена̀ и҆ лѣ҄та, ѩ҆̀же ѻ҆ц҃ъ положѝ во свое́й вла́сти:

але калі атрымаеце моц ад сышоўшага на вас Духа Святога, тады будзеце Мне сведкамі ў Ерузаліме, і ва ўсёй Юдэі ды Самарыі, і аж па край зямлі».

но прїи́мете си́лѹ, наше́дшѹ ст҃о́мѹ дх҃ѹ на вы̀, и҆ бѹ́дете мѝ свидѣ́тєлїе во ї҆ер҇ли́мѣ же и҆ во все́й ї҆ѹде́и и҆ самарі́и и҆ да́же до послѣ́днихъ землѝ.

І, калі гэта сказаў, на вачах іх падняўся ўгору, і воблака ўзяло Яго ад іх вачэй.

И҆ сїѧ҄ ре́къ, зрѧ́щымъ и҆̀мъ взѧ́тсѧ, и҆ ѡ҆́блакъ под̾ѧ́тъ є҆го̀ ѿ ѻ҆́чїю и҆́хъ.

Калі яны так углядаліся ў неба, як Ён падымаўся, вось, два мужы ў белых шатах паўсталі каля іх,

И҆ є҆гда̀ взира́юще бѧ́хѹ на не́бо, и҆дѹ́щѹ є҆мѹ̀, и҆ сѐ, мѹ҄жа два̀ ста́ста пред̾ ни́ми во ѻ҆де́жди бѣлѣ̀,

і сказалі яны: «Мужы галілейскія, чаго стаіце, углядаючыся ў неба? Гэты Ісус, Які ўзяты ад вас у неба, так прыйдзе, як бачылі Яго, што ўзыходзіць у неба».

ѩ҆̀же и҆ реко́ста: мѹ́жїе галїле́йстїи, что̀ стоитѐ зрѧ́ще на не́бо; се́й ї҆и҃съ, вознесы́йсѧ ѿ ва́съ на нб҃о, та́кожде прїи́детъ, и҆́мже ѡ҆́бразомъ ви́дѣсте є҆го̀ и҆дѹ́ща на нб҃о.

Тады вярнуліся яны ў Ерузалім з гары, званай Аліўнай, якая каля Ерузаліма, за дзень суботні ходу.

(За҄ 2.) Тогда̀ возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ ѿ горы̀ нарица́емыѧ є҆леѡ́нъ, ѩ҆́же є҆́сть бли́з̾ ї҆ер҇ли́ма, сѹббѡ́ты и҆мѹ́щїѧ пѹ́ть.

І, прыйшоўшы, сабраліся яны ў святліцу, дзе і заставаліся, Пётра і Ян, Якуб і Андрэй, Піліп і Тамаш, Баўтрамей і Мацвей, Якуб Алфееў і Сімон Зэлот ды Юда, брат Якубаў.

И҆ є҆гда̀ внидо́ша, взыдо́ша на го́рницѹ, и҆дѣ́же бѧ́хѹ пребыва́юще, пе́тръ же и҆ ї҆а́кѡвъ, и҆ ї҆ѡа́ннъ и҆ а҆ндре́й, фїлі́ппъ и҆ ѳѡма̀, варѳоломе́й и҆ матѳе́й, ї҆а́кѡвъ а҆лфе́овъ и҆ сі́мѡнъ зилѡ́тъ и҆ ї҆ѹ́да ї҆а́кѡвль:

Яны ўсе аднадушна трывалі ў малітве і прашэнні разам з жанчынамі і Марыяй, Маці Ісуса, ды братамі Яго.

сі́и всѝ бѧ́хѹ терпѧ́ще є҆динодѹ́шнѡ въ моли́твѣ и҆ моле́нїи, съ жена́ми и҆ мр҃і́ею мт҃рїю ї҆и҃совою и҆ съ бра́тїею є҆гѡ̀.

У тыя дні, устаўшы пасярод братоў, — а там была грамада людзей каля ста дваццаці чалавек, — Пётра сказаў:

И҆ во дни҄ ты҄ѧ воста́въ пе́тръ посредѣ̀ ѹ҆чн҃къ, речѐ,

«Мужы браты, здзейснілася тое, што ў Пісанні прадказаў Дух Святы вуснамі Давіда пра Юду, які быў правадыром тых, што ўзялі Ісуса,

бѣ́ же и҆ме́нъ наро́да вкѹ́пѣ ѩ҆́кѡ сто̀ и҆ два́десѧть: мѹ́жїе бра́тїе, подоба́ше сконча́тисѧ писа́нїю семѹ̀, є҆́же предречѐ дх҃ъ ст҃ы́й ѹ҆сты҄ дв҃довыми ѡ҆ ї҆ѹ́дѣ, бы́вшемъ вождѝ є҆́мшымъ ї҆и҃са:

што ён быў залічаны да нас і быў прызначаны яму ўдзел у гэтым служэнні.

ѩ҆́кѡ причте́нъ бѣ̀ съ на́ми и҆ прїѧ́лъ бѧ́ше жре́бїй слѹ́жбы сеѧ̀:

Ён, вось, атрымаў зямлю як узнагароду за злачынства і, рынуўшыся, раздзёрся напалам, ды вылілася ўсё нутро яго.

се́й ѹ҆̀бо стѧжа̀ село̀ ѿ мзды̀ непра́ведныѧ, и҆ ни́цъ бы́въ просѣ́десѧ посредѣ̀, и҆ и҆злїѧ́сѧ всѧ̀ ѹ҆тро́ба є҆гѡ̀:

І гэта стала вядома ўсім жыхарам Ерузаліма, так што гэтае поле на іх мове было названа Гакельдама, гэта значыць «Поле Крыві».

и҆ разѹ́мно бы́сть всѣ́мъ живѹ́щымъ во ї҆ер҇ли́мѣ, ѩ҆́кѡ нарещи́сѧ селѹ̀ томѹ̀ свои́мъ и҆́хъ ѧ҆зы́комъ [а҆келдама̀], є҆́же є҆́сть [село̀ кро́ве]:

Бо ў Кнізе псальмаў напісана: “Хай яго панадворак будзе пустым, ды хай ніхто на ім не жыве”, і: “Хай служэнне яго атрымае хто іншы”.

пи́шетсѧ бо въ кни́зѣ ѱало́мстѣй: да бѹ́детъ дво́ръ є҆гѡ̀ пѹ́стъ, и҆ да не бѹ́детъ живѹ́щагѡ въ не́мъ, и҆ є҆пі́скопство є҆гѡ̀ да прїи́метъ и҆́нъ:

Дык трэба, каб адзін з тых мужоў, што з намі хадзілі ўвесь час, пакуль уваходзіў і выходзіў з намі Госпад Ісус,

подоба́етъ ѹ҆̀бо ѿ сходи́вшихсѧ съ на́ми мѹже́й во всѧ́ко лѣ́то, въ не́же вни́де и҆ и҆зы́де въ на́съ гд҇ь ї҆и҃съ,

пачынаючы ад Янавага хросту аж да дня, у які Ён быў узяты ад нас, каб стаўся адзін з іх разам з намі сведкам уваскрэсення Яго».

наче́нъ ѿ креще́нїѧ ї҆ѡа́ннова да́же до днѐ, въ ѻ҆́ньже вознесе́сѧ (на нб҃о) ѿ на́съ, свидѣ́телю воскр҇нїѧ є҆гѡ̀ бы́ти съ на́ми є҆ди́номѹ ѿ си́хъ.

І прызначылі двух: Язэпа, называнага Барсабам, па мянушцы Справядлівы, ды Мацея.

И҆ поста́виша два̀, ї҆ѡ́сифа нарица́емаго [варса́вѹ], и҆́же нарече́нъ бы́сть [ї҆ѹ́стъ], и҆ матѳі́а,

І ў малітве прасілі: «Ты, Госпадзе, што ведаеш сэрцы ўсіх, пакажы, якога аднаго з гэтых двух выбраў

и҆ помоли́вшесѧ рѣ́ша: ты̀, гд҇и, срдцевѣ́дче всѣ́хъ, покажѝ, є҆го́же и҆збра́лъ є҆сѝ ѿ сею̀ двою̀ є҆ди́наго,

заняць месца той паслугі і Апостальства, ад якога адступіўся Юда, каб адысці на сваё месца».

прїѧ́ти жре́бїй слѹже́нїѧ сегѡ̀ и҆ а҆п҇лства, и҆з̾ негѡ́же и҆спадѐ ї҆ѹ́да, и҆тѝ въ мѣ́сто своѐ.

І кінулі між імі жэрабя, і жэрабя выпала на Мацея, і ён быў далучаны да адзінаццаці Апосталаў.

И҆ да́ша жрє́бїѧ и҆́ма, и҆ падѐ жре́бїй на матѳі́а, и҆ причте́нъ бы́сть ко є҆динона́десѧти а҆п҇лѡмъ.

« 21 глава 2 глава »