Яна 21 глава

Евангелле паводле Яна
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Далей аб’явіўся зноў Ісус вучням каля мора Тыберыядскага, а аб’явіўся ім так.

Посе́мъ ѩ҆ви́сѧ па́ки ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ (свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ,) на мо́ри тїверїа́дстѣмъ. ѩ҆ви́сѧ же си́це:

Былі разам Сімон Пётра і Тамаш, званы Блізнюк, Натанаэль, які быў з Каны Галілейскай, і сыны Зебядзея, і два іншых з вучняў Яго.

бѧ́хѹ вкѹ́пѣ сі́мѡнъ пе́тръ, и҆ ѳѡма̀ нарица́емый [близне́цъ], и҆ нафана́илъ, и҆́же (бѣ̀) ѿ ка́ны галїле́йскїѧ, и҆ сы҄на зеведе́ѡва, и҆ и҆́на ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ два̀.

Кажа ім Сімон Пётра: «Іду лавіць рыбу». Кажуць яму: «І мы пойдзем з табой». Дык пайшлі адразу, і селі ў лодку, і ў тую ноч нічога не злавілі.

Глаго́ла и҆̀мъ сі́мѡнъ пе́тръ: и҆дѹ̀ ры́бы лови́ти. Глаго́лаша є҆мѹ̀: и҆́демъ и҆ мы̀ съ тобо́ю. И҆зыдо́ша (же) и҆ всѣдо́ша а҆́бїе въ кора́бль, и҆ въ тѹ̀ но́щь не ѩ҆́ша ничесѡ́же.

А калі настала раніца, стаў Ісус на беразе, але вучні не пазналі, што гэта Ісус.

Ѹ҆́трѹ же бы́вшѹ, ста̀ ї҆и҃съ при бре́зѣ: не позна́ша же ѹ҆чн҃цы̀, ѩ҆́кѡ ї҆и҃съ є҆́сть.

Кажа ім затым Ісус: «Дзеці, ці маеце што есці?» Адказалі яму: «Не».

Гл҃а же и҆̀мъ ї҆и҃съ: дѣ́ти, є҆да̀ что̀ снѣ́дно и҆́мате; Ѿвѣща́ша є҆мѹ̀: нѝ.

Дык сказаў ім: «Закіньце сетку па правы бок лодкі і зловіце». Закінулі тады, і з-за мноства рыбы ўжо не маглі выцягнуць сетку.

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: вве́рзите мре́жѹ ѡ҆ деснѹ́ю странѹ̀ кораблѧ̀ и҆ ѡ҆брѧ́щете. Вверго́ша же, и҆ ктомѹ̀ не можа́хѹ привлещѝ є҆ѧ̀ ѿ мно́жества ры́бъ.

Тады той вучань, якога любіў Ісус, кажа Пётры: «Гэта ж Госпад!» Дык Сімон Пётра, пачуўшы, што гэта Госпад, апрануў туніку, бо быў голы, і кінуўся ў мора;

Глаго́ла же ѹ҆чн҃къ то́й, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, петро́ви: гд҇ь є҆́сть. Сі́мѡнъ же пе́тръ слы́шавъ, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть, є҆пендѵ́томъ препоѧ́сасѧ, бѣ́ бо на́гъ, и҆ вве́ржесѧ въ мо́ре:

іншыя ж вучні прыплылі ў лодцы, бо былі недалёка ад берага, каля двухсот локцяў, цягнучы сетку з рыбаю.

а҆ дрѹзі́и ѹ҆чн҃цы̀ кораблеце́мъ прїидо́ша, не бѣ́ша бо дале́че ѿ землѝ, но ѩ҆́кѡ двѣ̀ стѣ̀ лакте́й, влекѹ́ще мре́жѹ ры́бъ.

А калі выйшлі на бераг, убачылі раскладзеныя вуглі, і рыбу, пакладзеную зверху, і хлеб.

Є҆гда̀ ѹ҆̀бо и҆злѣзо́ша на зе́млю, ви́дѣша ѻ҆́гнь лежа́щь, и҆ ры́бѹ на не́мъ лежа́щѹ и҆ хлѣ́бъ.

Кажа ім Ісус: «Прынясіце тую рыбу, што цяпер налавілі».

(И҆) гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: принеси́те ѿ ры́бъ, ѩ҆́же ѩ҆́сте нн҃ѣ.

Дык пайшоў Сімон Пётра і выцягнуў на бераг сетку, поўную вялікіх рыб, [якіх было] сто пяцьдзясят тры; і хоць было так шмат, сетка не падралася.

Влѣ́зъ (же) сі́мѡнъ пе́тръ, и҆звлечѐ мре́жѹ на зе́млю, по́лнѹ вели́кихъ ры́бъ сто̀ (и҆) пѧтьдесѧ́тъ (и҆) трѝ: и҆ толи́кѡ сѹ́щымъ, не прото́ржесѧ мре́жа.

Кажа ім Ісус: «Ідзіце, ежце». Але ніхто з вучняў не адважыўся спытацца ў Яго: «Хто Ты?», бо ведалі, што гэта Госпад.

Гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: прїиди́те, ѡ҆бѣ́дѹйте. Ни є҆ди́нъ же смѣ́ѧше ѿ ѹ҆чн҃къ и҆стѧза́ти є҆го̀: ты̀ кто̀ є҆сѝ; вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть.

Ісус падышоў, узяў хлеб і даў ім, падобна і рыбу.

Прїи́де же ї҆и҃съ, и҆ прїѧ́тъ хлѣ́бъ, и҆ дадѐ и҆̀мъ, и҆ ры́бѹ та́кожде.

Гэта ўжо трэці раз аб’явіўся Ісус вучням Сваім пасля ўваскрэсення з мёртвых.

Сѐ ѹ҆жѐ тре́тїе ѩ҆ви́сѧ ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ.

Дык калі яны наеліся, кажа Ісус Сімону Пётры: «Сімоне Ёнаў, ці любіш Мяне больш за гэтых?» Кажа Яму: «Так, Госпадзе, Ты ведаеш, што я люблю Цябе». Кажа яму Ісус: «Пасі ягнятак Маіх».

(За҄ 67.) Є҆гда́ же ѡ҆бѣ́доваше, гл҃а сі́мѡнѹ петрѹ̀ ї҆и҃съ: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀ па́че си́хъ; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ а҆́гнцы моѧ҄.

Кажа яму ў другі раз: «Сімон Ёнаў, ці любіш ты Мяне?» Гаворыць Яму: «Так, Госпадзе, Ты ведаеш, што я люблю Цябе». Кажа яму: «Пасі авечак Маіх».

Гл҃а є҆мѹ̀ па́ки второ́е: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

І кажа яму ў трэці раз: «Сімон Ёнаў, ці любіш ты Мяне?» Засмуціўся Пётра, што ўжо ў трэці раз сказаў яму: «Ці любіш ты Мяне?», дык кажа Яму: «Госпадзе, Ты ўсё ведаеш. Ты разумееш, што я люблю Цябе». Кажа яму: «Пасі авечак Маіх.

Гл҃а є҆мѹ̀ тре́тїе: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Ѡ҆скорбѣ́ (же) пе́тръ, ѩ҆́кѡ речѐ є҆мѹ̀ тре́тїе: лю́биши ли мѧ̀; и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: гд҇и, ты̀ всѧ҄ вѣ́си: ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

Сапраўды, сапраўды кажу табе: калі ты быў малады, падпяразваўся сам і хадзіў, куды сам хацеў, а як састарэеш, выцягнеш рукі твае ды хто іншы цябе падпяража і павядзе туды, куды ты не хочаш».

А҆ми́нь, а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀: є҆гда̀ бы́лъ є҆сѝ ю҆́нъ, поѧ́салсѧ є҆сѝ са́мъ, и҆ ходи́лъ є҆сѝ, а҆́може хотѣ́лъ є҆сѝ: є҆гда́ же состарѣ́ешисѧ, воздѣ́жеши рѹ́цѣ твоѝ, и҆ и҆́нъ тѧ̀ поѧ́шетъ, и҆ веде́тъ, а҆́може не хо́щеши.

А гэта сказаў, паказваючы, якою ён смерцю праславіць Бога. Ды, гэта сказаўшы, кажа яму: «Ідзі за Мной!»

Сїе́ же речѐ, назна́менѹѧ, ко́ею сме́ртїю просла́витъ бг҃а. И҆ сїѧ҄ ре́къ, гл҃а є҆мѹ̀: и҆дѝ по мнѣ̀.

Пётра, азірнуўшыся, убачыў таго вучня, якога Ісус любіў, ідучага за ім, які на вячэры прытуляўся да грудзей Яго і сказаў: «Госпадзе, хто гэта, што Цябе выдае?»

Ѡ҆бра́щьсѧ же пе́тръ ви́дѣ ѹ҆чн҃ка̀, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, в̾слѣ́дъ и҆дѹ́ща, и҆́же и҆ возлежѐ на ве́чери на пе́рси є҆гѡ̀ и҆ речѐ: гд҇и, кто̀ є҆́сть предаѧ́й тѧ̀;

І, калі ўбачыў яго Пётра, то кажа Ісусу: «Госпадзе, а ён што?»

Сего̀ ви́дѣвъ пе́тръ, глаго́ла ї҆и҃сови: гд҇и, се́й же что̀;

Кажа яму Ісус: «Калі Я хачу, каб ён застаўся, пакуль прыйду, што табе да таго? Ты ідзі за Мной».

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́ще хощѹ̀, да то́й пребыва́етъ, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀; ты̀ по мнѣ̀ грѧдѝ.

Разышлася тады гэтая вестка між братамі, што вучань той не памрэ. Але Ісус не сказаў яму: «Не памрэ», а толькі: «Калі Я хачу, каб ён застаўся, пакуль прыйду, што табе да таго?»

И҆зы́де же сло́во сѐ въ бра́тїю, ѩ҆́кѡ ѹ҆чн҃къ то́й не ѹ҆́мретъ. И҆ не речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆́мретъ, но: а҆́ще хощѹ̀ томѹ̀ пребыва́ти, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀;

Дык вось той вучань, які сведчыць пра гэта, і напісаў гэта, і мы ведаем, што сведчанне яго праўдзівае.

Се́й є҆́сть ѹ҆чн҃къ свидѣ́телствѹѧй ѡ҆ си́хъ, и҆́же и҆ написа̀ сїѧ҄: и҆ вѣ́мъ, ѩ҆́кѡ и҆́стинно є҆́сть свидѣ́телство є҆гѡ̀.

Ёсць яшчэ шмат іншага, што ўчыніў Ісус, але каб усё запісаць падрабязна, дык, думаю, не змясціў бы ўвесь свет кніг, якія меліся б быць напісаны. Амін.

Сѹ́ть же и҆ и҆́на мнѡ́га, ѩ҆̀же сотворѝ ї҆и҃съ, ѩ҆̀же а҆́ще бы по є҆ди́номѹ пи҄сана бы́ша, ни самомѹ̀ мню̀ (всемѹ̀) мі́рѹ вмѣсти́ти пи́шемыхъ кни́гъ. А҆ми́нь.

« 20 глава 1 глава »