Іоана 21 глава

Паводле Іоана Сьвятое Эвангельле
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская Библия

Пасьля гэтага ізноў зьявіўся Ісус вучням Сваім ля мора Тывэрыядзкага. Зьявіўся вось як:

Посе́мъ ѩ҆ви́сѧ па́ки ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ (свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ,) на мо́ри тїверїа́дстѣмъ. ѩ҆ви́сѧ же си́це:

былі разам Сымон Пётр і Хама́, званы Блізьнюк, і Натанаіл з Каны Галіле́йскай, і сыны Завядзе́явы, і двое другіх з вучняў Яго.

бѧ́хѹ вкѹ́пѣ сі́мѡнъ пе́тръ, и҆ ѳѡма̀ нарица́емый [близне́цъ], и҆ нафана́илъ, и҆́же (бѣ̀) ѿ ка́ны галїле́йскїѧ, и҆ сы҄на зеведе́ѡва, и҆ и҆́на ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ два̀.

Сымон Пётр кажа ім: іду лавіць рыбу. Кажуць яму: ідзе́м і мы з табою. Пайшлі і зараз увайшлі ў човен і не злавілі ў тую ноч нічога.

Глаго́ла и҆̀мъ сі́мѡнъ пе́тръ: и҆дѹ̀ ры́бы лови́ти. Глаго́лаша є҆мѹ̀: и҆́демъ и҆ мы̀ съ тобо́ю. И҆зыдо́ша (же) и҆ всѣдо́ша а҆́бїе въ кора́бль, и҆ въ тѹ̀ но́щь не ѩ҆́ша ничесѡ́же.

Калі-ж ужо наста́ла раніца, Ісус стаяў на бе́разе, але вучні не пазналі, што гэта Ісус.

Ѹ҆́трѹ же бы́вшѹ, ста̀ ї҆и҃съ при бре́зѣ: не позна́ша же ѹ҆чн҃цы̀, ѩ҆́кѡ ї҆и҃съ є҆́сть.

Ісус кажа ім: дзе́ці! Ці ёсьць у вас якая-не́будзь ядоміна? Яны адказалі Яму: няма.

Гл҃а же и҆̀мъ ї҆и҃съ: дѣ́ти, є҆да̀ что̀ снѣ́дно и҆́мате; Ѿвѣща́ша є҆мѹ̀: нѝ.

Ён жа сказаў ім: закіньце се́ці па правы бок чаўна і зло́віце. Яны закінулі, ды ўжо не маглі выцягнуць се́ці ад масы рыбы.

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: вве́рзите мре́жѹ ѡ҆ деснѹ́ю странѹ̀ кораблѧ̀ и҆ ѡ҆брѧ́щете. Вверго́ша же, и҆ ктомѹ̀ не можа́хѹ привлещѝ є҆ѧ̀ ѿ мно́жества ры́бъ.

Тады вучань, якога любіў Ісус, кажа Пятру: гэта Госпад. Сымон жа Пётр, пачуўшы, што гэта Госпад, падпераза́ўся (бо быў голы) і кінуўся ў мора;

Глаго́ла же ѹ҆чн҃къ то́й, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, петро́ви: гд҇ь є҆́сть. Сі́мѡнъ же пе́тръ слы́шавъ, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть, є҆пендѵ́томъ препоѧ́сасѧ, бѣ́ бо на́гъ, и҆ вве́ржесѧ въ мо́ре:

а другія вучні прыплылі ў чоўне (бо недалёка былі ад зямлі, локцяў каля двухсот), цягнучы се́ць з рыбаю.

а҆ дрѹзі́и ѹ҆чн҃цы̀ кораблеце́мъ прїидо́ша, не бѣ́ша бо дале́че ѿ землѝ, но ѩ҆́кѡ двѣ̀ стѣ̀ лакте́й, влекѹ́ще мре́жѹ ры́бъ.

Калі-ж выйшлі на зямлю, бачаць раскладзены агонь і на ім рыбу ды хле́б.

Є҆гда̀ ѹ҆̀бо и҆злѣзо́ша на зе́млю, ви́дѣша ѻ҆́гнь лежа́щь, и҆ ры́бѹ на не́мъ лежа́щѹ и҆ хлѣ́бъ.

Ісус кажа ім: прынясе́це рыбы, якую вы цяпе́р злавілі.

(И҆) гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: принеси́те ѿ ры́бъ, ѩ҆́же ѩ҆́сте нн҃ѣ.

Сымон Пётр пайшоў і выцягнуў на зямлю се́ць, поўную вялікіх рыбаў; іх было сто пяцьдзесят тры, і пры гэткім множстве се́ць не прарвалася.

Влѣ́зъ (же) сі́мѡнъ пе́тръ, и҆звлечѐ мре́жѹ на зе́млю, по́лнѹ вели́кихъ ры́бъ сто̀ (и҆) пѧтьдесѧ́тъ (и҆) трѝ: и҆ толи́кѡ сѹ́щымъ, не прото́ржесѧ мре́жа.

Ісус кажа ім: ідзіце абе́дайце. З вучняў жа ніхто не адва́жыўся папытацца ў Яго: хто Ты? бо ўсе́ ве́далі, што гэта Госпад.

Гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: прїиди́те, ѡ҆бѣ́дѹйте. Ни є҆ди́нъ же смѣ́ѧше ѿ ѹ҆чн҃къ и҆стѧза́ти є҆го̀: ты̀ кто̀ є҆сѝ; вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть.

Ісус прыходзіць, бярэ хлеб і дае́ ім; таксама й рыбу.

Прїи́де же ї҆и҃съ, и҆ прїѧ́тъ хлѣ́бъ, и҆ дадѐ и҆̀мъ, и҆ ры́бѹ та́кожде.

Гэта ўжо трэці раз зьявіўся Ісус вучням Сваім пасьля ўваскрасе́ньня Свайго.

Сѐ ѹ҆жѐ тре́тїе ѩ҆ви́сѧ ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ.

Калі-ж яны абе́далі, Ісус кажа Сымону Пятру: Сымон Іонін, ці любіш ты Мяне́ больш, чым яны? Пётр кажа Яму: так, Госпадзе! Ты ве́даеш, што я люблю Цябе́. Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́.

(За҄ 67.) Є҆гда́ же ѡ҆бѣ́доваше, гл҃а сі́мѡнѹ петрѹ̀ ї҆и҃съ: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀ па́че си́хъ; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ а҆́гнцы моѧ҄.

Яшчэ кажа яму другі раз: Сымон Іонін! ці любіш ты Мяне́? Пётр кажа Яму: так, Госпадзе, Ты ведаеш, што я люблю Цябе́. Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́.

Гл҃а є҆мѹ̀ па́ки второ́е: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

І кажа яму трэці раз: Сымон Іонін! Ці любіш ты Мяне́? Пётр засмуціўся, што трэці раз спытаўся ў Яго: ці любіш ты Мяне́? і сказаў Яму: Госпадзе! Ты ўсё ве́даеш; Ты ве́даеш, што я люблю Цябе́! Ісус кажа яму: пасі аве́чкі Мае́!

Гл҃а є҆мѹ̀ тре́тїе: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Ѡ҆скорбѣ́ (же) пе́тръ, ѩ҆́кѡ речѐ є҆мѹ̀ тре́тїе: лю́биши ли мѧ̀; и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: гд҇и, ты̀ всѧ҄ вѣ́си: ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

Запраўды́, запраўды́ кажу табе́: калі ты быў малады́, дык падпяра́зваўся сам і хадзіў, куды хаце́ў; а як састарэеш, то вы́цягнеш рукі твае́, і другі цябе́ падперажэ́ і павядзе́, куды ня схочаш.

А҆ми́нь, а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀: є҆гда̀ бы́лъ є҆сѝ ю҆́нъ, поѧ́салсѧ є҆сѝ са́мъ, и҆ ходи́лъ є҆сѝ, а҆́може хотѣ́лъ є҆сѝ: є҆гда́ же состарѣ́ешисѧ, воздѣ́жеши рѹ́цѣ твоѝ, и҆ и҆́нъ тѧ̀ поѧ́шетъ, и҆ веде́тъ, а҆́може не хо́щеши.

Гэтае-ж сказаў, пака́зуючы, якою сьме́рцяю Пётр уславіць Бога. І, сказаўшы гэтае, кажа яму: ідзі за Мною.

Сїе́ же речѐ, назна́менѹѧ, ко́ею сме́ртїю просла́витъ бг҃а. И҆ сїѧ҄ ре́къ, гл҃а є҆мѹ̀: и҆дѝ по мнѣ̀.

Пётр жа, аглянуўшыся, бачыць за ім вучня, якога любіў Ісус, ды што на вячэры, прыпаўшы да грудзе́й Яго, сказаў: Госпадзе! хто прадасьць Цябе́?

Ѡ҆бра́щьсѧ же пе́тръ ви́дѣ ѹ҆чн҃ка̀, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, в̾слѣ́дъ и҆дѹ́ща, и҆́же и҆ возлежѐ на ве́чери на пе́рси є҆гѡ̀ и҆ речѐ: гд҇и, кто̀ є҆́сть предаѧ́й тѧ̀;

Убачыўшы яго, Пётр кажа Ісусу: Госпадзе! а ён што?

Сего̀ ви́дѣвъ пе́тръ, глаго́ла ї҆и҃сови: гд҇и, се́й же что̀;

Ісус кажа яму: калі Я хачу, каб ён ператрываў, пакуль прыду, што́ табе́ да гэтага? Ты йдзі за Мною!

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́ще хощѹ̀, да то́й пребыва́етъ, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀; ты̀ по мнѣ̀ грѧдѝ.

І праняслося тое слова між братоў, што вучань той не памрэ. Але Ісус не сказаў яму, што не памрэ, а: калі Я хачу, каб ён ператрываў, пакуль прыду, што табе́ да гэтага?

И҆зы́де же сло́во сѐ въ бра́тїю, ѩ҆́кѡ ѹ҆чн҃къ то́й не ѹ҆́мретъ. И҆ не речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆́мретъ, но: а҆́ще хощѹ̀ томѹ̀ пребыва́ти, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀;

Гэты вучань і сьве́дчыць аб гэтым і напісаў гэтае. І мы ве́даем, што праўдзівае сьвядоцтва яго.

Се́й є҆́сть ѹ҆чн҃къ свидѣ́телствѹѧй ѡ҆ си́хъ, и҆́же и҆ написа̀ сїѧ҄: и҆ вѣ́мъ, ѩ҆́кѡ и҆́стинно є҆́сть свидѣ́телство є҆гѡ̀.

Ёсьць і многа другога, што ўчыніў Ісус, але, каб напісаць гэтае асобна, дык, думаю, і самому сьве́ту не зьмясьціць бы напісаных кнігаў. Амін.

Сѹ́ть же и҆ и҆́на мнѡ́га, ѩ҆̀же сотворѝ ї҆и҃съ, ѩ҆̀же а҆́ще бы по є҆ди́номѹ пи҄сана бы́ша, ни самомѹ̀ мню̀ (всемѹ̀) мі́рѹ вмѣсти́ти пи́шемыхъ кни́гъ. А҆ми́нь.

« 20 глава 1 глава »