Іаана 21 глава

Святое Евангелле паводле Іаана
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Пасля гэтага явíўся зноў Іісус вучням на моры Тыверыя́дскім. Явíўся ж так:

Посе́мъ ѩ҆ви́сѧ па́ки ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ (свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ,) на мо́ри тїверїа́дстѣмъ. ѩ҆ви́сѧ же си́це:

былí разам Сíман Пётр і Фама́, зва́ны Блізню́к, і Нафана́іл з Ка́ны Галілейскай, і сыны́ Зевядзе́евы, і двое іншых з вучняў Яго;

бѧ́хѹ вкѹ́пѣ сі́мѡнъ пе́тръ, и҆ ѳѡма̀ нарица́емый [близне́цъ], и҆ нафана́илъ, и҆́же (бѣ̀) ѿ ка́ны галїле́йскїѧ, и҆ сы҄на зеведе́ѡва, и҆ и҆́на ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ два̀.

кажа ім Сíман Пётр: іду рыбу лавíць. Кажуць яму: ідзём і мы з табою. Вы́йшлі яны і селі адразу ў лодку, і ў тую ноч не злавíлі нічога.

Глаго́ла и҆̀мъ сі́мѡнъ пе́тръ: и҆дѹ̀ ры́бы лови́ти. Глаго́лаша є҆мѹ̀: и҆́демъ и҆ мы̀ съ тобо́ю. И҆зыдо́ша (же) и҆ всѣдо́ша а҆́бїе въ кора́бль, и҆ въ тѹ̀ но́щь не ѩ҆́ша ничесѡ́же.

Калі ж настала ўжо раніца, стаў Іісус на бе́разе, але не пазна́лі вучні, што гэта Іісус;

Ѹ҆́трѹ же бы́вшѹ, ста̀ ї҆и҃съ при бре́зѣ: не позна́ша же ѹ҆чн҃цы̀, ѩ҆́кѡ ї҆и҃съ є҆́сть.

кажа ім Іісус: дзеці! ці ёсць у вас якая ежа? Яны адказалі Яму: няма.

Гл҃а же и҆̀мъ ї҆и҃съ: дѣ́ти, є҆да̀ что̀ снѣ́дно и҆́мате; Ѿвѣща́ша є҆мѹ̀: нѝ.

Ён жа сказаў ім: закіньце мярэ́жу з правага боку лодкі, і зло́віце. Яны закінулі і ўжо не маглі вы́цягнуць яе з-за мноства рыбы.

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: вве́рзите мре́жѹ ѡ҆ деснѹ́ю странѹ̀ кораблѧ̀ и҆ ѡ҆брѧ́щете. Вверго́ша же, и҆ ктомѹ̀ не можа́хѹ привлещѝ є҆ѧ̀ ѿ мно́жества ры́бъ.

Тады вучань, якога любіў Іісус, кажа Пятру: гэта Гасподзь. А Сíман Пётр, пачуўшы, што гэта Гасподзь, апая́саўся во́праткай, бо быў голы, і кінуўся ў мора;

Глаго́ла же ѹ҆чн҃къ то́й, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, петро́ви: гд҇ь є҆́сть. Сі́мѡнъ же пе́тръ слы́шавъ, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть, є҆пендѵ́томъ препоѧ́сасѧ, бѣ́ бо на́гъ, и҆ вве́ржесѧ въ мо́ре:

іншыя ж вучні прыплылí ў лодцы, — бо яны былí не далёка ад зямлí, а локцяў каля двухсот, — ця́гнучы мярэ́жу з рыбаю;

а҆ дрѹзі́и ѹ҆чн҃цы̀ кораблеце́мъ прїидо́ша, не бѣ́ша бо дале́че ѿ землѝ, но ѩ҆́кѡ двѣ̀ стѣ̀ лакте́й, влекѹ́ще мре́жѹ ры́бъ.

калі ж яны вы́йшлі на зямлю, бачаць раскла́дзенае во́гнішча, а на ім рыба ляжы́ць і хлеб;

Є҆гда̀ ѹ҆̀бо и҆злѣзо́ша на зе́млю, ви́дѣша ѻ҆́гнь лежа́щь, и҆ ры́бѹ на не́мъ лежа́щѹ и҆ хлѣ́бъ.

кажа ім Іісус: прынясíце той рыбы, што вы злавíлі цяпер.

(И҆) гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: принеси́те ѿ ры́бъ, ѩ҆́же ѩ҆́сте нн҃ѣ.

Пайшоў Сíман Пётр і вы́цягнуў на зямлю мярэ́жу, поўную вялікіх рыб, якіх было́ сто пяцьдзесят тры, і пры такой колькасці не парва́лася мярэжа.

Влѣ́зъ (же) сі́мѡнъ пе́тръ, и҆звлечѐ мре́жѹ на зе́млю, по́лнѹ вели́кихъ ры́бъ сто̀ (и҆) пѧтьдесѧ́тъ (и҆) трѝ: и҆ толи́кѡ сѹ́щымъ, не прото́ржесѧ мре́жа.

Кажа ім Іісус: хадзíце сюды́, сне́дайце. І ніхто з вучняў не пасмеў спыта́цца ў Яго: хто Ты́ — ведаючы, што гэта Гасподзь.

Гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: прїиди́те, ѡ҆бѣ́дѹйте. Ни є҆ди́нъ же смѣ́ѧше ѿ ѹ҆чн҃къ и҆стѧза́ти є҆го̀: ты̀ кто̀ є҆сѝ; вѣ́дѧще, ѩ҆́кѡ гд҇ь є҆́сть.

Падыхо́дзіць Іісус, бярэ хлеб і дае́ ім; і рыбу таксама.

Прїи́де же ї҆и҃съ, и҆ прїѧ́тъ хлѣ́бъ, и҆ дадѐ и҆̀мъ, и҆ ры́бѹ та́кожде.

Гэта ўжо трэці раз явіўся Іісус вучням Сваім, уваскрэ́сшы з мёртвых.

Сѐ ѹ҆жѐ тре́тїе ѩ҆ви́сѧ ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, воста́въ ѿ ме́ртвыхъ.

Калі ж яны пасне́далі, кажа Сíману Пятру Іісус: Сíмане Іонаў, ці лю́біш ты Мяне больш, чым яны? Той кажа Яму: так, Госпадзі! Ты ве́даеш, што я люблю́ Цябе. Іісус кажа яму: пасі ягнят Маіх.

(За҄ 67.) Є҆гда́ же ѡ҆бѣ́доваше, гл҃а сі́мѡнѹ петрѹ̀ ї҆и҃съ: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀ па́че си́хъ; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ а҆́гнцы моѧ҄.

Кажа яму зноў, другі раз: Сíмане Іонаў, ці лю́біш ты Мяне? Той кажа Яму: так, Госпадзі! Ты ведаеш, што я люблю́ Цябе. Іісус кажа яму: будзь пастухом аве́чак Маіх.

Гл҃а є҆мѹ̀ па́ки второ́е: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Глаго́ла є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и, ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

Кажа яму трэці раз: Сíмане Іонаў, ці любіш ты Мяне? Засмуцíўся Пётр, што Іісус трэці раз спытаўся ў Яго: ці любіш ты Мяне? — і сказаў Яму: Госпадзі! Ты ўсё ведаеш; Ты ведаеш, што я люблю́ Цябе. Кажа яму Іісус: пасі авечак Маіх;

Гл҃а є҆мѹ̀ тре́тїе: сі́мѡне ї҆ѡ́нинъ, лю́биши ли мѧ̀; Ѡ҆скорбѣ́ (же) пе́тръ, ѩ҆́кѡ речѐ є҆мѹ̀ тре́тїе: лю́биши ли мѧ̀; и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: гд҇и, ты̀ всѧ҄ вѣ́си: ты̀ вѣ́си, ѩ҆́кѡ люблю́ тѧ. Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: пасѝ ѻ҆́вцы моѧ҄.

праўду, праўду кажу табе: калі ты быў малады́, то падпяра́зваўся сам і хадзіў, куды хацеў; а калі састарэ́ешся, то вы́цягнеш ру́кі твае, і іншы падпяра́жа цябе і павядзе́, куды не хочаш.

А҆ми́нь, а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀: є҆гда̀ бы́лъ є҆сѝ ю҆́нъ, поѧ́салсѧ є҆сѝ са́мъ, и҆ ходи́лъ є҆сѝ, а҆́може хотѣ́лъ є҆сѝ: є҆гда́ же состарѣ́ешисѧ, воздѣ́жеши рѹ́цѣ твоѝ, и҆ и҆́нъ тѧ̀ поѧ́шетъ, и҆ веде́тъ, а҆́може не хо́щеши.

А гэта Ён сказаў, даючы́ зразумець, якою смерцю Пётр прасла́віць Бога. І, сказаўшы гэта, кажа яму: ідзі за Мною.

Сїе́ же речѐ, назна́менѹѧ, ко́ею сме́ртїю просла́витъ бг҃а. И҆ сїѧ҄ ре́къ, гл҃а є҆мѹ̀: и҆дѝ по мнѣ̀.

Агляну́ўшыся, Пётр бачыць, што ўслед ідзе вучань, якога любіў Іісус і які на вячэ́ры, прыхілíўшыся да грудзе́й Яго, сказаў: Госпадзі! хто вы́дасць Цябе?

Ѡ҆бра́щьсѧ же пе́тръ ви́дѣ ѹ҆чн҃ка̀, є҆го́же люблѧ́ше ї҆и҃съ, в̾слѣ́дъ и҆дѹ́ща, и҆́же и҆ возлежѐ на ве́чери на пе́рси є҆гѡ̀ и҆ речѐ: гд҇и, кто̀ є҆́сть предаѧ́й тѧ̀;

Яго ўбачыўшы, Пётр кажа Іісусу: Госпадзі! а ён што?

Сего̀ ви́дѣвъ пе́тръ, глаго́ла ї҆и҃сови: гд҇и, се́й же что̀;

Кажа яму Іісус: калі Я хачу, каб ён быў, паку́ль Я прыйду́, то што табе да гэтага? ты за Мною ідзі.

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́ще хощѹ̀, да то́й пребыва́етъ, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀; ты̀ по мнѣ̀ грѧдѝ.

І разне́слася слова гэтае сярод братоў, што вучань той не памрэ. Але не сказаў яму Іісус, што той не памрэ, а сказаў: калі Я хачу, каб ён быў, пакуль Я прыйду́, то што табе да гэтага?

И҆зы́де же сло́во сѐ въ бра́тїю, ѩ҆́кѡ ѹ҆чн҃къ то́й не ѹ҆́мретъ. И҆ не речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆́мретъ, но: а҆́ще хощѹ̀ томѹ̀ пребыва́ти, до́ндеже прїидѹ̀, что̀ къ тебѣ̀;

Гэта і ёсць той вучань, які све́дчыць пра гэта і напіса́ў гэта; і ведаем, што све́дчанне яго íсціннае.

Се́й є҆́сть ѹ҆чн҃къ свидѣ́телствѹѧй ѡ҆ си́хъ, и҆́же и҆ написа̀ сїѧ҄: и҆ вѣ́мъ, ѩ҆́кѡ и҆́стинно є҆́сть свидѣ́телство є҆гѡ̀.

Ёсць і многае іншае, што зрабіў Іісус, але, калі б падрабя́зна апісаць гэта, думаю, што і сам свет не ўмясцíў бы напíсаных кніг. Амінь.

Сѹ́ть же и҆ и҆́на мнѡ́га, ѩ҆̀же сотворѝ ї҆и҃съ, ѩ҆̀же а҆́ще бы по є҆ди́номѹ пи҄сана бы́ша, ни самомѹ̀ мню̀ (всемѹ̀) мі́рѹ вмѣсти́ти пи́шемыхъ кни́гъ. А҆ми́нь.

« 20 глава 1 глава »