Выслоўяў 1 глава

Кніга Выслоўяў Саламонавых
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Прыпавесці Саламона, сына Давідава, цара Ізраэльскага,

При҄тчи соломѡ́на сы́на даві́дова, и҆́же ца́рствова во ї҆и҃ли,

каб спасцігнуць мудрасць і настаўленне, каб зразумець словы мудрасці;

позна́ти премѹ́дрость и҆ наказа́нїе и҆ ѹ҆разѹмѣ́ти словеса̀ мѹ́дрости,

каб атрымаць веды ў навучанні: справядлівасць, прыказанне і законнасць;

прїѧ́ти же и҆зви҄тїѧ слове́съ и҆ разрѣшє́нїѧ гада́нїй, ѹ҆разѹмѣ́ти же пра́вдѹ и҆́стиннѹю и҆ сѹ́дъ и҆справлѧ́ти:

каб простым людзям прыдаць кемлівасці, юнаку — ведаў і развагі.

да да́стъ неѕлѡ́бивымъ кова́рство, ѻ҆троча́ти же ю҆́нѹ чѹ́вство же и҆ смы́слъ.

Мудры слухае і павялічвае веды, а разумны прыдбае ўмеласць:

Си́хъ бо послѹ́шавъ, мѹ́дрый премѹ́дрѣе бѹ́детъ, а҆ разѹ́мный строи́телство стѧ́жетъ:

зверне ўвагу на прытчу і алегорыю, словы мудрых і іх загадкі.

ѹ҆разѹмѣ́етъ же при́тчѹ и҆ те́мное сло́во, рѣчє́нїѧ же премѹ́дрыхъ и҆ гада҄нїѧ.

Шанаванне Госпада ёсць аснова ведаў. Мудрасці і навучання адцураюцца бязглуздыя.

Нача́ло премѹ́дрости стра́хъ гд҇ень, ра́зѹмъ же бла́гъ всѣ҄мъ творѧ́щымъ є҆го̀: бл҃гоче́стїе же въ бг҃а нача́ло чѹ́вства, премѹ́дрость же и҆ наказа́нїе нечести́вїи ѹ҆ничижа́тъ.

Сыне мой, слухай перасцярогі бацькі свайго і не адхіляй запавету маці сваёй,

Слы́ши, сы́не, наказа́нїе ѻ҆тца̀ твоегѡ̀ и҆ не ѿри́ни завѣ́тѡвъ ма́тере твоеѧ̀:

бо яны — вянок годнасці на галаве тваёй і каралі на шыі тваёй.

вѣне́цъ бо благода́тей прїи́меши на твое́мъ версѣ̀ и҆ гри́внѹ зла́тѹ ѡ҆ твое́й вы́и.

Сыне мой, калі цябе будуць прыцягваць грэшнікі, не прыставай да іх.

Сы́не, да не прельстѧ́тъ тебѐ мѹ́жїе нечести́вїи, нижѐ да восхо́щеши,

Калі яны скажуць: «Пойдзем з намі! Наладзім засаду дзеля забойства, наставім прыхавана пасткі на бязвіннага;

а҆́ще помо́лѧтъ тѧ̀, глаго́люще: и҆дѝ съ на́ми, приѡбщи́сѧ кро́ве, скры́емъ же въ зе́млю мѹ́жа првдна непра́веднѡ:

праглынём іх, як пекла: тых, што жывуць, і здаровых, як тых, што сыходзяць у магілу;

пожре́мъ же є҆го̀ ѩ҆́коже а҆́дъ жи́ва, и҆ во́змемъ па́мѧть є҆гѡ̀ ѿ землѝ,

знойдзем усякую каштоўную маёмасць, запоўнім дамы свае здабыткамі;

стѧжа́нїе є҆гѡ̀ многоцѣ́нное прїи́мемъ, и҆спо́лнимъ же до́мы на́шѧ коры́стей:

далучы долю сваю да нашай, хай будзе адна кішэнь для ўсіх нас»;

жре́бїй же тво́й положѝ съ на́ми: ѻ҆́бще же влага́лище стѧ́жемъ всѝ, и҆ мѣше́цъ є҆ди́нъ да бѹ́детъ всѣ҄мъ на́мъ.

сыне мой, не хадзі з імі, утрымай нагу сваю ад іх сцежак.

Не и҆дѝ въ пѹ́ть съ ни́ми: ѹ҆клони́ же но́гѹ твою̀ ѿ сте́зь и҆́хъ:

Бо ногі іх бягуць да злачынства і спяшаюцца, каб праліць кроў.

но́зѣ бо и҆́хъ на ѕло̀ текѹ́тъ, и҆ ско́ри сѹ́ть и҆злїѧ́ти кро́вь.

Дарэмна закідваецца сетка перад вачамі мноства птушак.

Не без̾ пра́вды бо простира́ютсѧ мрє́жи перна҄тымъ:

Яны наладжваюць засаду дзеля ўласнага забойства і задумваюць злачынствы супраць сваіх душ.

ті́и бо ѹ҆бі́йствѹ приѡбща́ющесѧ, сокро́вищствѹютъ себѣ̀ ѕла҄ѧ: разрѹше́нїе же мѹже́й законопрестѹ́пныхъ ѕло̀.

Такі шлях у кожнага, хто імкнецца да нарабаванага: захоплівае яно душу таго, хто валодае ім.

Сі́и пѹтїѐ сѹ́ть всѣ́хъ творѧ́щихъ беззакѡ́ннаѧ: нече́стїемъ бо свою̀ дѹ́шѹ ѿе́млютъ.

Мудрасць гукае па плошчах, на вуліцах падымае голас свой,

Премѹ́дрость во и҆схо́дѣхъ пое́тсѧ, въ сто́гнахъ же дерзнове́нїе во́дитъ,

на важнейшым месцы дарог шматлюдных крычыць, каля ўваходу ў гарадскую браму гучаць яе словы:

на кра́ехъ же стѣ́нъ проповѣ́дѹетсѧ, ѹ҆ вра́тъ же си́льныхъ присѣди́тъ, во вратѣ́хъ же гра́да дерза́ющи глаго́летъ:

«Дакуль жа, невукі, будзеце любіць невуцтва, а насмешнікі — жадаць для сябе высмейвання, і недасведчаныя — ненавідзець навукі?

є҆ли́ко ѹ҆́бѡ вре́мѧ неѕло́бивїи держа́тсѧ пра́вды, не постыдѧ́тсѧ: безѹ́мнїи же доса́ды сѹ́ще жела́телїе, нечести́вїи бы́вше, возненави́дѣша чѹ́вство

Звярніцеся да майго выкрывання: вось, удыхну ў вас дух мой і выкажу вам словы мае.

и҆ пови́нни бы́ша ѡ҆бличе́нїємъ. Сѐ, предложѹ̀ ва́мъ моегѡ̀ дыха́нїѧ рѣче́нїе, наѹчѹ́ же ва́съ моемѹ̀ словесѝ.

Бо вось, я клікала, а вы адмовіліся, працягнула руку сваю, але не было нікога, хто заўважыў бы яе.

Поне́же зва́хъ, и҆ не послѹ́шасте, и҆ простира́хъ словеса̀, и҆ не внима́сте,

Вы пагрэбавалі ўсякаю маёю парадаю і адхілілі мае папрокі.

но ѿмета́сте моѧ҄ совѣ́ты и҆ мои҄мъ ѡ҆бличе́нїємъ не внима́сте:

Такім чынам, і я буду смяяцца з вашай пагібелі і кпіць буду, калі прыйдзе да вас трывога.

ѹ҆̀бо и҆ а҆́зъ ва́шей поги́бели посмѣю́сѧ, пора́дѹюсѧ же, є҆гда̀ прїи́детъ ва́мъ па́гѹба,

Калі накінецца, як бура, страх, і пагібель узнікне, быццам віхура, калі апануе вас бяда і цесната.

и҆ є҆гда̀ прїи́детъ на вы̀ внеза́пѹ мѧте́жъ, низвраще́нїе же подо́бно бѹ́ри прїи́детъ, и҆лѝ є҆гда̀ прїи́детъ ва́мъ печа́ль и҆ градоразоре́нїе, и҆лѝ є҆гда̀ на́йдетъ на вы̀ па́гѹба.

Тады прызываць будуць мяне, а не выслухаю, рупліва шукаць мяне будуць, а не знойдуць мяне.

Бѹ́детъ бо є҆гда̀ призове́те мѧ̀, а҆́зъ же не послѹ́шаю ва́съ: взы́щѹтъ менѐ ѕлі́и и҆ не ѡ҆брѧ́щѹтъ.

З-за таго, што настаўленне ненавідзелі і не выбралі страх Госпадаў,

Возненави́дѣша бо премѹ́дрость, словесе́ же гд҇нѧ не прїѧ́ша:

не згадзіліся з маёю парадаю і пагрэбавалі ўсім маім выкрываннем.

нижѐ хотѣ́ша внима́ти мои҄мъ совѣ́тѡмъ, рѹга́хѹсѧ же мои҄мъ ѡ҆бличе́нїємъ.

І вось, хай яны спажываюць плён свайго шляху, насычаюцца сваімі парадамі.

Тѣ́мже снѣдѧ́тъ свои́хъ пѹті́й плоды̀ и҆ своегѡ̀ нече́стїѧ насы́тѧтсѧ:

Адступніцтва невукаў заб’е іх, а нядбаласць бязглуздых загубіць іх.

и҆́бо, занѐ ѡ҆би́дѣша младе́нцєвъ, ѹ҆бїе́ни бѹ́дѹтъ, и҆ и҆стѧза́нїе нечести҄выѧ погѹби́тъ.

А той, хто слухае мяне, і прытулак ад страху знойдзе, і спакойны будзе, пазбавіўшыся страху перад ліхімі людзьмі».

Мене́ же слѹ́шаѧй всели́тсѧ на ѹ҆пова́нїи и҆ почі́етъ без̾ стра́ха ѿ всѧ́кагѡ ѕла̀.

« 150 глава 2 глава »