Выслоўяў 1 глава

Кніга Выслоўяў Саламонавых
Пераклад Чарняўскага 2017 → Пераклад Яна Станкевіча

Прыпавесці Саламона, сына Давідава, цара Ізраэльскага,

Прыказі Салямона Давідзёнка, караля Ізраельскага,

каб спасцігнуць мудрасць і настаўленне, каб зразумець словы мудрасці;

Каб пазнаць мудрасьць а навуку, цяміць словы розуму,

каб атрымаць веды ў навучанні: справядлівасць, прыказанне і законнасць;

Каб дзяржаць навуку добрага розуму, справядлівасьці, суду а пасьцівасьці,

каб простым людзям прыдаць кемлівасці, юнаку — ведаў і развагі.

Даць простым кемнасьць, маладзёну — веданьне а разважнасьць;

Мудры слухае і павялічвае веды, а разумны прыдбае ўмеласць:

Мудры пачуе й павялічыцца веданьне ягонае, і разумны асягае ўменьне,

зверне ўвагу на прытчу і алегорыю, словы мудрых і іх загадкі.

Каб уцяміць прыказь а атумекі, словы мудрыцоў а загадкі іхныя.

Шанаванне Госпада ёсць аснова ведаў. Мудрасці і навучання адцураюцца бязглуздыя.

Боязьнь СПАДАРОВА — пачатак веданьня. Мудрасьцяй а навукаю дурныя грэбуюць.

Сыне мой, слухай перасцярогі бацькі свайго і не адхіляй запавету маці сваёй,

Сыну мой! слухай навукі айца свайго і не пакідай навучаньня маці свае;

бо яны — вянок годнасці на галаве тваёй і каралі на шыі тваёй.

Бо яны — вянок зычлівасьці на галаву тваю і прыборы на шыю тваю.

Сыне мой, калі цябе будуць прыцягваць грэшнікі, не прыставай да іх.

Сыну мой! калі грэшнікі надзяць цябе, не гадзіся.

Калі яны скажуць: «Пойдзем з намі! Наладзім засаду дзеля забойства, наставім прыхавана пасткі на бязвіннага;

Калі яны скажуць: «Хадзі з намі, будзем цікаваць на кроў, зробім засадку бяз прычыны на нявіннага;

праглынём іх, як пекла: тых, што жывуць, і здаровых, як тых, што сыходзяць у магілу;

Праглыніма іх жывых, як шэоль, і цэлых, як тых, што зыходзяць да долу;

знойдзем усякую каштоўную маёмасць, запоўнім дамы свае здабыткамі;

Усялякую дарагую маемасьць знойдзем, напоўнім дамы нашы глабаньням;

далучы долю сваю да нашай, хай будзе адна кішэнь для ўсіх нас»;

Кінь жэрабя свае сярод нас, майма ўсі адзін капшук».

сыне мой, не хадзі з імі, утрымай нагу сваю ад іх сцежак.

Сыну мой, не хадзі ў дарогу зь імі, узьдзерж нагу сваю ад сьцежкі іхнае;

Бо ногі іх бягуць да злачынства і спяшаюцца, каб праліць кроў.

Бо ногі іхныя бягуць да благога і барзьдзяць разьліваць кроў.

Дарэмна закідваецца сетка перад вачамі мноства птушак.

Дарма расьцягаюць сеці на аччу якое-колечы птушкі;

Яны наладжваюць засаду дзеля ўласнага забойства і задумваюць злачынствы супраць сваіх душ.

А яны цікуюць на сваю собскую кроў, робяць засаду на душы свае.

Такі шлях у кожнага, хто імкнецца да нарабаванага: захоплівае яно душу таго, хто валодае ім.

Гэткія сьцежкі кажнага прагавітага на чужую маемасьць: яна адбірае жыцьцё тым, хто адбярэць яе.

Мудрасць гукае па плошчах, на вуліцах падымае голас свой,

Мудрасьць вонках голасна гукае, на вуліцах узьнімае голас свой,

на важнейшым месцы дарог шматлюдных крычыць, каля ўваходу ў гарадскую браму гучаць яе словы:

На шумлівых ростанях гукае яна, у варотах месцкіх брамаў гукае яна словы свае:

«Дакуль жа, невукі, будзеце любіць невуцтва, а насмешнікі — жадаць для сябе высмейвання, і недасведчаныя — ненавідзець навукі?

«Пакуль, простыя, будзеце любіць прасьціню? пакуль, скалазубы, будзеце любаваць насьміханьне свае і, дурныя, ненавідзіць веду?

Звярніцеся да майго выкрывання: вось, удыхну ў вас дух мой і выкажу вам словы мае.

Зьвярніцеся да казьнераньня майго; гля, я выльлю дух свой на вас, выяўлю словы свае вам;

Бо вось, я клікала, а вы адмовіліся, працягнула руку сваю, але не было нікога, хто заўважыў бы яе.

Бо я гукала, і вы адмовіліся, выцягнула руку сваю, і ня было зважаючага;

Вы пагрэбавалі ўсякаю маёю парадаю і адхілілі мае папрокі.

І пагрэбавалі ўсімі радамі маімі, і не хацелі казьнераньняў маіх;

Такім чынам, і я буду смяяцца з вашай пагібелі і кпіць буду, калі прыйдзе да вас трывога.

Дык і я буду сьміяцца з вашага няшчасьця, і буду насьміхацца, як нойдзе на вас спалох ваш.

Калі накінецца, як бура, страх, і пагібель узнікне, быццам віхура, калі апануе вас бяда і цесната.

Як прыйдзе, як разбурэньне, спалох ваш, і прылучыцца няшчасьце ваша, як віхор, як прыйдзе на вас гарота а безнадзееньне;

Тады прызываць будуць мяне, а не выслухаю, рупліва шукаць мяне будуць, а не знойдуць мяне.

Тады будуць гукаць мяне, але я не адкажу; золкам будуць шукаць мяне, але ня знойдуць мяне;

З-за таго, што настаўленне ненавідзелі і не выбралі страх Госпадаў,

Бо ненавідзілі веду й страху СПАДАРОВАГА не абралі,

не згадзіліся з маёю парадаю і пагрэбавалі ўсім маім выкрываннем.

Не хацелі мае рады, пагрэбавалі ўсім казьнераньням маім.

І вось, хай яны спажываюць плён свайго шляху, насычаюцца сваімі парадамі.

За тое будуць есьці з пладоў дарогі свае і насыцяцца радамі сваімі;

Адступніцтва невукаў заб’е іх, а нядбаласць бязглуздых загубіць іх.

Бо адварачаньне простых заб’ець іх, нядбайнасьць дурных загубіць іх.

А той, хто слухае мяне, і прытулак ад страху знойдзе, і спакойны будзе, пазбавіўшыся страху перад ліхімі людзьмі».

Але слухаючы мяне будзе жыць бясьпечна й будзе супакойны, бяз страху ліха».

« 150 глава 2 глава »