Прыповесьцяў 1 глава

Кніга Прыповесьцяў
Пераклад Антонія Бокуна → Пераклад Яна Станкевіча

Прыповесьці Салямона, сына Давіда, валадара Ізраіля,

Прыказі Салямона Давідзёнка, караля Ізраельскага,

каб спазнаць мудрасьць і настаўленьне, зразумець словы розуму,

Каб пазнаць мудрасьць а навуку, цяміць словы розуму,

каб атрымаць настаўленьні ў разважлівасьці, праведнасьці, судзе і справядлівасьці,

Каб дзяржаць навуку добрага розуму, справядлівасьці, суду а пасьцівасьці,

каб неразумным даць разумнасьць, юнаку — веды і разважлівасьць.

Даць простым кемнасьць, маладзёну — веданьне а разважнасьць;

Мудры няхай слухае і павялічвае веды, а разумны няхай прыдбае мудрыя думкі,

Мудры пачуе й павялічыцца веданьне ягонае, і разумны асягае ўменьне,

каб зразумець выслоўе і прыповесьць, словы мудрых і загадкі іхнія.

Каб уцяміць прыказь а атумекі, словы мудрыцоў а загадкі іхныя.

Страх перад ГОСПАДАМ — пачатак веданьня. Неразумныя пагарджаюць мудрасьцю і настаўленьнем.

Боязьнь СПАДАРОВА — пачатак веданьня. Мудрасьцяй а навукаю дурныя грэбуюць.

Сыне мой, паслухай перасьцярогаў бацькі твайго і не адкідай настаўленьняў маці тваёй,

Сыну мой! слухай навукі айца свайго і не пакідай навучаньня маці свае;

бо яны — прывабны вянок на галаве тваёй і каштоўныя каралі на шыі тваёй.

Бо яны — вянок зычлівасьці на галаву тваю і прыборы на шыю тваю.

Сыне мой, калі б цябе намаўлялі грэшнікі, не далучайся да іх.

Сыну мой! калі грэшнікі надзяць цябе, не гадзіся.

Калі яны скажуць: «Хадзем з намі! Зробім засаду дзеля праліцьця крыві; наставім без прычыны пастку на нявіннага;

Калі яны скажуць: «Хадзі з намі, будзем цікаваць на кроў, зробім засадку бяз прычыны на нявіннага;

праглынем іх жыўцом, як пекла, і цалкам, як тых, што зыходзяць у магілу;

Праглыніма іх жывых, як шэоль, і цэлых, як тых, што зыходзяць да долу;

знойдзем усялякія каштоўнасьці, напоўнім дамы свае здабычаю.

Усялякую дарагую маемасьць знойдзем, напоўнім дамы нашы глабаньням;

Жэрабя сваё кідай разам з намі, няхай адзін мех будзе для нас усіх».

Кінь жэрабя свае сярод нас, майма ўсі адзін капшук».

Сыне мой, не хадзі з імі, устрымай нагу тваю ад сьцежкі іхняй,

Сыну мой, не хадзі ў дарогу зь імі, узьдзерж нагу сваю ад сьцежкі іхнае;

бо ногі іхнія бягуць да злачынства і сьпяшаюцца на праліцьцё крыві.

Бо ногі іхныя бягуць да благога і барзьдзяць разьліваць кроў.

Бо надарэмна настаўляецца сетка на вачах усяго птаства.

Дарма расьцягаюць сеці на аччу якое-колечы птушкі;

А яны цікуюць на ўласную кроў, робяць засаду супраць душы сваёй.

А яны цікуюць на сваю собскую кроў, робяць засаду на душы свае.

Такія вось сьцежкі кожнага, хто прагне чужога даброцьця; яно забірае душу таго, хто завалодае ім.

Гэткія сьцежкі кажнага прагавітага на чужую маемасьць: яна адбірае жыцьцё тым, хто адбярэць яе.

Мудрасьць гукае на вуліцах, на плошчах узьнімае голас свой,

Мудрасьць вонках голасна гукае, на вуліцах узьнімае голас свой,

на скрыжаваньнях шумлівых дарог кліча, у брамах гарадзкіх гучаць яе словы:

На шумлівых ростанях гукае яна, у варотах месцкіх брамаў гукае яна словы свае:

«Дакуль, неразумныя, будзеце любіць неразумнасьць; дакуль, насьмешнікі, будзеце захапляцца насьмешкамі сваімі, а невукі — пагарджаць веданьнем?

«Пакуль, простыя, будзеце любіць прасьціню? пакуль, скалазубы, будзеце любаваць насьміханьне свае і, дурныя, ненавідзіць веду?

Зьвярніцеся да настаўленьня майго, і я выльлю на вас духа майго, і абвяшчу вам словы мае.

Зьвярніцеся да казьнераньня майго; гля, я выльлю дух свой на вас, выяўлю словы свае вам;

Вось жа я клікала, але вы адмаўляліся, працягвала руку сваю, але ніхто не зьвярнуў увагі.

Бо я гукала, і вы адмовіліся, выцягнула руку сваю, і ня было зважаючага;

Вы ўзгардзілі радай маёю і адкінулі дакараньні мае.

І пагрэбавалі ўсімі радамі маімі, і не хацелі казьнераньняў маіх;

Дык і я буду сьмяяцца з падзеньня вашага, і насьміхацца буду, калі прыйдзе на вас жах.

Дык і я буду сьміяцца з вашага няшчасьця, і буду насьміхацца, як нойдзе на вас спалох ваш.

Калі нахлыне жах, як бура, і загуба ваша, быццам віхура, калі прыйдуць на вас трывога і гора,

Як прыйдзе, як разбурэньне, спалох ваш, і прылучыцца няшчасьце ваша, як віхор, як прыйдзе на вас гарота а безнадзееньне;

тады будуць клікаць мяне, але я не адкажу, будуць шукаць мяне, і ня знойдуць мяне.

Тады будуць гукаць мяне, але я не адкажу; золкам будуць шукаць мяне, але ня знойдуць мяне;

Бо яны зьненавідзелі веданьне і ня выбралі для сябе страху перад ГОСПАДАМ,

Бо ненавідзілі веду й страху СПАДАРОВАГА не абралі,

і не пайшлі за парадамі маімі, і ўзгардзілі перасьцярогамі маімі.

Не хацелі мае рады, пагрэбавалі ўсім казьнераньням маім.

Дык няхай ядуць яны плады шляху свайго і насыцяцца намерамі сваімі.

За тое будуць есьці з пладоў дарогі свае і насыцяцца радамі сваімі;

Бо адступніцтва неразумных заб’е іх, бяздумнасьць дурняў загубіць іх.

Бо адварачаньне простых заб’ець іх, нядбайнасьць дурных загубіць іх.

А хто слухае мяне, будзе жыць бясьпечна, будзе спакойны, не баючыся зла».

Але слухаючы мяне будзе жыць бясьпечна й будзе супакойны, бяз страху ліха».

« 150 глава 2 глава »