Да Гебраяў 1 глава

Ліст да Гебраяў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Многа разоў і многімі спосабамі прамаўляў здаўна Бог да бацькоў нашых праз прарокаў.

Многоча́стнѣ и҆ многоѡбра́знѣ дре́вле бг҃ъ гл҃авый ѻ҆тцє́мъ во про҇ро́цѣхъ,

У апошнія ж гэтыя дні прамовіў Ён да нас праз Сына, Якога паставіў спадкаемцам усяго, праз Якога стварыў і вякі.

въ послѣ́докъ дні́й си́хъ гл҃а на́мъ въ сн҃ѣ, є҆го́же положѝ наслѣ́дника всѣ҄мъ, и҆́мже и҆ вѣ́ки сотворѝ.

Ён — ззянне славы і вобраз Яго істоты, Які трымае ўсё словам магутнасці Сваёй і, здзейсніўшы праз Сябе ачышчэнне грахоў нашых, сядзіць праваруч велічы на вышынях,

И҆́же сы́й сїѧ́нїе сла́вы и҆ ѡ҆́бразъ ѵ҆поста́си є҆гѡ̀, носѧ́ же всѧ́чєскаѧ гл҃го́ломъ си́лы своеѧ̀, собо́ю ѡ҆чище́нїе сотвори́въ грѣхѡ́въ на́шихъ, сѣ́де ѡ҆ деснѹ́ю пр҇то́ла вели́чествїѧ на высо́кихъ,

настолькі вышэйшы за анёлаў, наколькі вышэйшае ад іх дастаў у спадчыне імя.

толи́кѡ лѹ́чшїй бы́въ а҆́гг҃лѡвъ, є҆ли́кѡ пресла́внѣе па́че и҆́хъ наслѣ́дствова и҆́мѧ.

Бо каму з анёлаў сказаў Ён калісьці: «Ты — Сын Мой, Я Цябе сёння спарадзіў»? Або зноў: «Я буду Яму Айцом, а Ён будзе Мне Сынам»?

Комѹ́ бо речѐ когда̀ ѿ а҆́гг҃лъ: сн҃ъ мо́й є҆сѝ ты̀, а҆́зъ дне́сь роди́хъ тѧ̀; И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ є҆мѹ̀ во ѻ҆ц҃а̀, и҆ то́й бѹ́детъ мнѣ̀ въ сн҃а;

І зноў жа, калі ўводзіць Першароднага ў свет, кажа: «І будуць пакланяцца Яму ўсе Божыя анёлы».

Є҆гда́ же па́ки вво́дитъ перворо́днаго во вселе́ннѹю, гл҃етъ: и҆ да покло́нѧтсѧ є҆мѹ̀ всѝ а҆́гг҃ли бж҃їи.

А да анёлаў вось што кажа: «Ён творыць анёламі Сваімі духаў і паслугачамі Сваімі полымя агню».

И҆ ко а҆́гг҃лѡмъ ѹ҆́бѡ гл҃етъ: творѧ́й а҆́гг҃лы своѧ҄ дѹ́хи и҆ слѹги҄ своѧ҄ ѻ҆́гнь палѧ́щь.

А да Сына: «Пасад Твой, Божа, на векі вечныя, і жазло справядлівасці — жазло валадарства Твайго.

Къ сн҃ѹ же: пр҇то́лъ тво́й, бж҃е, въ вѣ́къ вѣ́ка: же́злъ пра́вости же́злъ цр҇твїѧ твоегѡ̀:

Узлюбіў Ты справядлівасць і ўзненавідзеў беззаконне, таму намасціў Цябе, Божа, Бог Твой алеем радасці больш за супольнікаў Тваіх».

возлюби́лъ є҆сѝ пра́вдѹ и҆ возненави́дѣлъ є҆сѝ беззако́нїе: сегѡ̀ ра́ди пома́за тѧ̀, бж҃е, бг҃ъ тво́й є҆ле́емъ ра́дости па́че прича҄стникъ твои́хъ.

І: «Госпадзе, напачатку заснаваў Ты зямлю, і неба — стварэнне рук Тваіх.

(За҄ 304.) И҆ (па́ки): въ нача́лѣ ты̀, гд҇и, зе́млю ѡ҆снова́лъ є҆сѝ, и҆ дѣла̀ рѹкѹ̀ твоє́ю сѹ́ть небеса̀:

Яны загінуць, а Ты застанешся, і ўсе яны, як вопратка, састарэюць,

та҄ поги́бнѹтъ, ты́ же пребыва́еши: и҆ всѧ҄, ѩ҆́коже ри́за, ѡ҆бетша́ютъ,

і, як шаты, скруціш іх, і яны пераменяцца. А Ты Той самы, і гады Твае не скончацца».

и҆ ѩ҆́кѡ ѻ҆де́ждѹ свїе́ши и҆̀хъ, и҆ и҆змѣнѧ́тсѧ: ты́ же то́йжде є҆сѝ, и҆ лѣ҄та твоѧ҄ не ѡ҆скѹдѣ́ютъ.

Да каго ж з анёлаў сказаў Ён калісьці: «Сядзь праваруч Мяне, аж дакуль не пакладу непрыяцеляў Тваіх пад ногі Твае»?

Комѹ́ же ѿ а҆́гг҃лъ речѐ когда̀: сѣдѝ ѡ҆ деснѹ́ю менє̀, до́ндеже положѹ̀ врагѝ твоѧ҄ подно́жїе но́гъ твои́хъ;

Ці ж не ўсе яны ёсць паслугуючыя духі, пасланыя на паслугу тым, якія атрымаюць у спадчыну збаўленне?

Не вси́ ли сѹ́ть слѹже́бнїи дѹ́си, въ слѹже́нїе посыла́еми за хотѧ́щихъ наслѣ́довати сп҇нїе;

« 1 глава 2 глава »