Да гэбрэеў 1 глава

Ліст св. Паўла апостала да гэбрэеў
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Шматразова ды шмат’яка Бог прамаўляў здаўна да бацькоў праз прарокаў,

Многоча́стнѣ и҆ многоѡбра́знѣ дре́вле бг҃ъ гл҃авый ѻ҆тцє́мъ во про҇ро́цѣхъ,

у вапошніх-жа гэтых часах да нас прамовіў праз свайго Сына, якога паставіў спадкаемнікам усяго, празь яго й вякі стварыў.

въ послѣ́докъ дні́й си́хъ гл҃а на́мъ въ сн҃ѣ, є҆го́же положѝ наслѣ́дника всѣ҄мъ, и҆́мже и҆ вѣ́ки сотворѝ.

Ён — водбліск славы ягонай і вобраз яго істоты — падтрымоўваючы ўсё магутным сваім словам, зьдзейсьніў ачышчэнне з грахоў і засеў праваруч Велічы ў высех,

И҆́же сы́й сїѧ́нїе сла́вы и҆ ѡ҆́бразъ ѵ҆поста́си є҆гѡ̀, носѧ́ же всѧ́чєскаѧ гл҃го́ломъ си́лы своеѧ̀, собо́ю ѡ҆чище́нїе сотвори́въ грѣхѡ́въ на́шихъ, сѣ́де ѡ҆ деснѹ́ю пр҇то́ла вели́чествїѧ на высо́кихъ,

стаўшыся тым вышэйшым за анёлаў, чым вышэйшае за іхняе імя ўспадкаемніў.

толи́кѡ лѹ́чшїй бы́въ а҆́гг҃лѡвъ, є҆ли́кѡ пресла́внѣе па́че и҆́хъ наслѣ́дствова и҆́мѧ.

Каліж бо й каму з Анёлаў было сказана: «Ты сын мой, я сяння зрадзіў цябе» (Пс. 2:7). І яшчэ: «Я айцом яму буду, а ён мне будзе сынам» (2Кар. 7:14),

Комѹ́ бо речѐ когда̀ ѿ а҆́гг҃лъ: сн҃ъ мо́й є҆сѝ ты̀, а҆́зъ дне́сь роди́хъ тѧ̀; И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ є҆мѹ̀ во ѻ҆ц҃а̀, и҆ то́й бѹ́детъ мнѣ̀ въ сн҃а;

І калі зноў уводзіць першароднага у кругаземе, кажа: «Хай кланяюцца яму ўсе анёлы Божые!»

Є҆гда́ же па́ки вво́дитъ перворо́днаго во вселе́ннѹю, гл҃етъ: и҆ да покло́нѧтсѧ є҆мѹ̀ всѝ а҆́гг҃ли бж҃їи.

А аб анёлах: «З анёлаў сваіх творыць ён духаў (вястуноў), а з прыслужнікаў полымя вагністае» (Пс. 103:4);

И҆ ко а҆́гг҃лѡмъ ѹ҆́бѡ гл҃етъ: творѧ́й а҆́гг҃лы своѧ҄ дѹ́хи и҆ слѹги҄ своѧ҄ ѻ҆́гнь палѧ́щь.

Да Сына-ж: «Пасад твой, Божа, векавечны, посах праваўладнасьці — бэрла твайго валадарства.

Къ сн҃ѹ же: пр҇то́лъ тво́й, бж҃е, въ вѣ́къ вѣ́ка: же́злъ пра́вости же́злъ цр҇твїѧ твоегѡ̀:

Узьлюбіў ты справядлівасьць, а зьненавідзеў беззаконнасьць; таму намасьціў цябе, Божа, Бог твой алеем радасьці болей, чым тваіх супольнікаў» (Пс. 44:7−8).

возлюби́лъ є҆сѝ пра́вдѹ и҆ возненави́дѣлъ є҆сѝ беззако́нїе: сегѡ̀ ра́ди пома́за тѧ̀, бж҃е, бг҃ъ тво́й є҆ле́емъ ра́дости па́че прича҄стникъ твои́хъ.

І на пачатку, Усеспадару, заснаваў ты землю, дый нябёсы — дзела рук тваіх;

(За҄ 304.) И҆ (па́ки): въ нача́лѣ ты̀, гд҇и, зе́млю ѡ҆снова́лъ є҆сѝ, и҆ дѣла̀ рѹкѹ̀ твоє́ю сѹ́ть небеса̀:

яны загінуць, а ты трываць будзеш; усё моў адзенне састарэецца,

та҄ поги́бнѹтъ, ты́ же пребыва́еши: и҆ всѧ҄, ѩ҆́коже ри́за, ѡ҆бетша́ютъ,

ты іх як зьлінялую адзежыну згорнеш зьмененые; але Ты — той самы, і гады твае ня скончацца. (Пс. 101:26−28).

и҆ ѩ҆́кѡ ѻ҆де́ждѹ свїе́ши и҆̀хъ, и҆ и҆змѣнѧ́тсѧ: ты́ же то́йжде є҆сѝ, и҆ лѣ҄та твоѧ҄ не ѡ҆скѹдѣ́ютъ.

а да каторагаж то з Анёлаў казаў калі: «Сядзь праваруч мяне дакуль не пакладу тваіх ворагаў падножжам ног тваіх?» (Пс. 109:2).

Комѹ́ же ѿ а҆́гг҃лъ речѐ когда̀: сѣдѝ ѡ҆ деснѹ́ю менє̀, до́ндеже положѹ̀ врагѝ твоѧ҄ подно́жїе но́гъ твои́хъ;

Ціж ня ўсе яны — служэбные духі, пасыланые на помач тым, што маюцца збаўленне унасьледзіць?

Не вси́ ли сѹ́ть слѹже́бнїи дѹ́си, въ слѹже́нїе посыла́еми за хотѧ́щихъ наслѣ́довати сп҇нїе;

« 1 глава 2 глава »