Да Гебраяў 2 глава

Ліст да Гебраяў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

Таму неабходна нам пільна сачыць за тым, што мы чулі, каб часам не сысці з дарогі.

Сегѡ̀ ра́ди подоба́етъ на́мъ ли́шше внима́ти слы҄шаннымъ, да не когда̀ ѿпаде́мъ.

Бо калі праз анёлаў абвешчанае слова мела такую моц, што ўсякае злачынства і непаслухмянасць атрымлівалі справядлівую адплату,

(За҄ 305.) А҆́ще бо глаго́ланное а҆́гг҃лы сло́во бы́сть и҆звѣ́стно, и҆ всѧ́ко престѹпле́нїе и҆ ѡ҆слѹша́нїе првдное прїѧ́тъ мздовоздаѧ́нїе:

то якім чынам мы зможам ухіліцца, калі занядбаем гэткае збаўленне, якое спачатку было абвешчана Госпадам, а ў нас умацавана было тымі, што чулі ад Яго

ка́кѡ мы̀ ѹ҆бѣжи́мъ, ѡ҆ толи́цѣмъ неради́вше сп҇нїи, є҆́же зача́ло прїе́мь глаго́латисѧ ѿ гд҇а, слы́шавшими въ на́съ и҆звѣсти́сѧ,

за пацвярджэннем Божым знакамі, і цудамі, і ўсякімі магутнасцямі, і дарамі Духа Святога па Яго волі.

сосвидѣ́телствѹющѹ бг҃ѹ зна́меньми же и҆ чѹдесы̀, и҆ разли́чными си́лами, и҆ дх҃а ст҃а́гѡ раздѣле́ньми, по свое́й є҆мѹ̀ во́ли;

Не анёлам бо падуладніў Бог будучы свет, пра які мы гаворым.

Не а҆́гг҃лѡмъ бо покорѝ бг҃ъ вселе́ннѹю грѧдѹ́щѹю, ѡ҆ не́йже глаго́лемъ:

Засведчыў жа хтосьці ў нейкім месцы, кажучы: «Што ж ёсць чалавек, што Ты памятаеш пра яго, або сын чалавечы, што Ты адведваеш яго?

засвидѣ́телствова же нѣ́гдѣ нѣ́кто, глаго́лѧ: что̀ є҆́сть человѣ́къ, ѩ҆́кѡ по́мниши є҆го̀; и҆лѝ сы́нъ человѣ́ческїй, ѩ҆́кѡ посѣща́еши и҆̀;

Мала панізіў Ты яго за анёлаў, славаю і пашанаю ўвянчаў яго, і паставіў яго па-над творамі рук Тваіх,

ѹ҆ма́лилъ є҆сѝ є҆го̀ ма́лымъ нѣ́чимъ ѿ а҆́гг҃лъ: сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́лъ є҆сѝ є҆го̀ и҆ поста́вилъ є҆сѝ є҆го̀ над̾ дѣ́лы рѹкѹ̀ твоє́ю,

і ўсё Ты кінуў пад ногі яго». Калі ж усё падуладніў Яму, то нічога не засталося непадуладным Яму. Цяпер жа бачым, што яшчэ не ўсё падуладнена Яму.

всѧ҄ покори́лъ є҆сѝ под̾ но́зѣ є҆гѡ̀. Внегда́ же покори́ти є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ, ничто́же ѡ҆ста́ви є҆мѹ̀ непокоре́но. Нн҃ѣ же не ѹ҆̀ ви́димъ є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ покорє́на:

Вось у Тым, Які быў мала паніжаны за анёлаў, бачым Ісуса, замучанага смерцю, вянчанага славай і пашанай, каб з ласкі Божай за ўсіх спазнаў смерць.

а҆ ѹ҆ма́ленаго ма́лымъ чи́мъ ѿ а҆́гг҃лъ ви́димъ ї҆и҃са, за прїѧ́тїе сме́рти сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́нна, ѩ҆́кѡ да блгдтїю бж҃їею за всѣ́хъ вкѹ́ситъ сме́рти.

Бо належала, каб Той, для Якога ўсё і праз Якога ўсё, Таго, Які шмат сыноў прывёў у славу, Правадыра іх збаўлення, удасканаліў праз цярпенне.

Подоба́ше бо є҆мѹ̀, є҆гѡ́же ра́ди всѧ́чєскаѧ и҆ и҆́мже всѧ́чєскаѧ, приве́дшѹ мнѡ́ги сы́ны въ сла́вѹ, нача́лника сп҇нїѧ и҆́хъ страда́ньми соверши́ти.

Бо Той, Хто ўсвячае, і тыя, якія ўсвячаюцца, ад Аднаго ўсе. Дзеля таго Ён не саромеецца называць іх братамі,

(За҄ 306.) И҆ ст҃ѧ́й бо и҆ ѡ҆сщ҃а́емїи, ѿ є҆ди́нагѡ всѝ: є҆ѧ́же ра́ди вины̀ не стыди́тсѧ бра́тїю нарица́ти и҆̀хъ, гл҃ѧ:

кажучы: «Абвяшчу імя Тваё Маім братам, пасярод святыні буду славіць Цябе».

возвѣщѹ̀ и҆́мѧ твоѐ бра́тїи мое́й, посредѣ̀ це́ркве воспою́ тѧ.

І яшчэ: «Я буду спадзявацца на Яго». Ды яшчэ: «Вось Я і дзеці, якіх даў Мне Бог».

И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ надѣ́ѧсѧ на́нь. И҆ па́ки: сѐ, а҆́зъ и҆ дѣ́ти, ѩ҆̀же мѝ да́лъ є҆́сть бг҃ъ.

Дык калі дзеці сталіся супольнікамі ў целе і крыві, і Ён таксама стаўся супольнікам іх, каб смерцю знішчыць таго, які мае ўладу смерці, гэта значыць д’ябла,

Поне́же ѹ҆̀бо дѣ́ти приѡбщи́шасѧ пло́ти и҆ кро́ви, и҆ то́й прїи́скреннѣ приѡбщи́сѧ тѣ́хже, да см҃ртїю ѹ҆праздни́тъ и҆мѹ́щаго держа́вѹ сме́рти, си́рѣчь дїа́вола,

і каб вызваліць тых, што праз страх смерці на ўсё жыццё былі аддадзены ў няволю.

и҆ и҆зба́витъ си́хъ, є҆ли́цы стра́хомъ сме́рти чрез̾ всѐ житїѐ пови́нни бѣ́ша рабо́тѣ.

Бо не анёлаў Ён прымае, але семя Абрагама прымае.

Не ѿ а҆́гг҃лъ бо когда̀ {вои́стиннѹ} прїе́млетъ, но ѿ сѣ́мене а҆враа́мова прїе́млетъ:

Дзеля гэтага Ён павінен быў ва ўсім упадобніцца братам, каб стацца міласэрным і верным Першасвятаром у Бога, каб ачысціць грахі народа,

ѿню́дѹже до́лженъ бѣ̀ по всемѹ̀ подо́битисѧ бра́тїи, да мл҇тивъ бѹ́детъ и҆ вѣ́ренъ первосщ҃е́нникъ въ тѣ́хъ, ѩ҆̀же къ бг҃ѹ, во є҆́же ѡ҆ч҇тити грѣхѝ людскї҄ѧ.

бо таму, што Ён Сам быў спакушаны і цярпеў, можа тым, якія спакушаны, дапамагчы.

Въ не́мже бо пострада̀, са́мъ и҆скѹше́нъ бы́въ, мо́жетъ и҆ и҆скѹша́ємымъ помощѝ.

« 1 глава 3 глава »