Да Яўрэяў 2 глава

Ліст да Яўрэяў
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская Библия

Таму мы павінны асабліва прытрымлівацца пачутага, каб не аднясло нас плынню.

Сегѡ̀ ра́ди подоба́етъ на́мъ ли́шше внима́ти слы҄шаннымъ, да не когда̀ ѿпаде́мъ.

Бо калі слова, сказанае праз Анёлаў, было трывалым, а ўсялякае злачынства і непаслухмянасць атрымала справядлівую адплату,

(За҄ 305.) А҆́ще бо глаго́ланное а҆́гг҃лы сло́во бы́сть и҆звѣ́стно, и҆ всѧ́ко престѹпле́нїе и҆ ѡ҆слѹша́нїе првдное прїѧ́тъ мздовоздаѧ́нїе:

то як мы пазбегнем, занядбаўшы гэтакае вялікае выратаванне, якое, атрымаўшы пачатак у тым, што было прапаведана Госпадам, было ўмацавана ў нас тымі, хто пачуў Яго,

ка́кѡ мы̀ ѹ҆бѣжи́мъ, ѡ҆ толи́цѣмъ неради́вше сп҇нїи, є҆́же зача́ло прїе́мь глаго́латисѧ ѿ гд҇а, слы́шавшими въ на́съ и҆звѣсти́сѧ,

пры тым, што Бог засведчыў і знакамі, і цудамі, і рознымі сіламі, і дарамі Святога Духа, раздаванымі паводле Яго волі?

сосвидѣ́телствѹющѹ бг҃ѹ зна́меньми же и҆ чѹдесы̀, и҆ разли́чными си́лами, и҆ дх҃а ст҃а́гѡ раздѣле́ньми, по свое́й є҆мѹ̀ во́ли;

Бо не Анёлам Ён падпарадкаваў будучую населеную зямлю, пра якую мы кажам.

Не а҆́гг҃лѡмъ бо покорѝ бг҃ъ вселе́ннѹю грѧдѹ́щѹю, ѡ҆ не́йже глаго́лемъ:

Але нехта недзе засведчыў, кажучы: «Што ёсць чалавек, што Ты памятаеш яго, альбо сын чалавечы, што Ты клапоцішся пра яго?

засвидѣ́телствова же нѣ́гдѣ нѣ́кто, глаго́лѧ: что̀ є҆́сть человѣ́къ, ѩ҆́кѡ по́мниши є҆го̀; и҆лѝ сы́нъ человѣ́ческїй, ѩ҆́кѡ посѣща́еши и҆̀;

Ты ненадоўга прынізіў яго перад Анёламі, славаю і гонарам увянчаў яго [і паставіў яго над работаю Тваіх рук],

ѹ҆ма́лилъ є҆сѝ є҆го̀ ма́лымъ нѣ́чимъ ѿ а҆́гг҃лъ: сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́лъ є҆сѝ є҆го̀ и҆ поста́вилъ є҆сѝ є҆го̀ над̾ дѣ́лы рѹкѹ̀ твоє́ю,

усё падпарадкаваў пад яго ногі». Бо калі падпарадкаваў яму ўсё, Ён нічога не пакінуў непадпарадкаванага яму. Але цяпер мы яшчэ не бачым, каб яму ўсё было падпарадкавана.

всѧ҄ покори́лъ є҆сѝ под̾ но́зѣ є҆гѡ̀. Внегда́ же покори́ти є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ, ничто́же ѡ҆ста́ви є҆мѹ̀ непокоре́но. Нн҃ѣ же не ѹ҆̀ ви́димъ є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ покорє́на:

Але бачым Ісуса, ненадоўга прыніжанага перад Анёламі з-за таго, што Ён перацярпеў смерць, увенчанага славаю і гонарам, каб з ласкі Божай Ён спазнаў смерць за кожнага.

а҆ ѹ҆ма́ленаго ма́лымъ чи́мъ ѿ а҆́гг҃лъ ви́димъ ї҆и҃са, за прїѧ́тїе сме́рти сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́нна, ѩ҆́кѡ да блгдтїю бж҃їею за всѣ́хъ вкѹ́ситъ сме́рти.

Бо належала Яму, для Якога — усё, і праз Якога — усё, прыводзячы многіх сыноў у славу, зрабіць Пачынальніка іх выратавання дасканалым праз пакуты.

Подоба́ше бо є҆мѹ̀, є҆гѡ́же ра́ди всѧ́чєскаѧ и҆ и҆́мже всѧ́чєскаѧ, приве́дшѹ мнѡ́ги сы́ны въ сла́вѹ, нача́лника сп҇нїѧ и҆́хъ страда́ньми соверши́ти.

Бо Той, Хто асвячае, і тыя, каго асвячаюць, — усе ад Аднаго; з гэтай прычыны Ён не саромеецца называць іх братамі,

(За҄ 306.) И҆ ст҃ѧ́й бо и҆ ѡ҆сщ҃а́емїи, ѿ є҆ди́нагѡ всѝ: є҆ѧ́же ра́ди вины̀ не стыди́тсѧ бра́тїю нарица́ти и҆̀хъ, гл҃ѧ:

кажучы: «Я абвяшчу Тваё імя Маім братам; сярод царквы буду ўслаўляць Цябе».

возвѣщѹ̀ и҆́мѧ твоѐ бра́тїи мое́й, посредѣ̀ це́ркве воспою́ тѧ.

І яшчэ: «Я буду ўпэўнены ў Ім». І яшчэ: «Вось Я і дзеці, якіх Мне даў Бог».

И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ надѣ́ѧсѧ на́нь. И҆ па́ки: сѐ, а҆́зъ и҆ дѣ́ти, ѩ҆̀же мѝ да́лъ є҆́сть бг҃ъ.

Таму, як дзеці далучаны да крыві і цела, то Ён і Сам такім жа чынам прычасціўся таго ж, каб смерцю пазбавіць сілы таго, хто мае ўладу смерці, гэта значыць д’ябла,

Поне́же ѹ҆̀бо дѣ́ти приѡбщи́шасѧ пло́ти и҆ кро́ви, и҆ то́й прїи́скреннѣ приѡбщи́сѧ тѣ́хже, да см҃ртїю ѹ҆праздни́тъ и҆мѹ́щаго держа́вѹ сме́рти, си́рѣчь дїа́вола,

і вызваліць усіх тых, якія з-за страху смерці былі праз усё жыццё падданы рабству.

и҆ и҆зба́витъ си́хъ, є҆ли́цы стра́хомъ сме́рти чрез̾ всѐ житїѐ пови́нни бѣ́ша рабо́тѣ.

Бо, вядома, Ён не пра Анёлаў клапоціцца, а клапоціцца пра нашчадкаў Аўраамавых.

Не ѿ а҆́гг҃лъ бо когда̀ {вои́стиннѹ} прїе́млетъ, но ѿ сѣ́мене а҆враа́мова прїе́млетъ:

Таму Ён павінен быў ва ўсім прыпадобніцца да Сваіх братоў, каб стаць літасцівым і адданым Першасвятаром на службе перад Богам дзеля выкупу грахоў народа.

ѿню́дѹже до́лженъ бѣ̀ по всемѹ̀ подо́битисѧ бра́тїи, да мл҇тивъ бѹ́детъ и҆ вѣ́ренъ первосщ҃е́нникъ въ тѣ́хъ, ѩ҆̀же къ бг҃ѹ, во є҆́же ѡ҆ч҇тити грѣхѝ людскї҄ѧ.

Бо як Сам перацярпеў, будучы выпрабаваны, так Ён можа дапамагчы тым, каго выпрабоўваюць.

Въ не́мже бо пострада̀, са́мъ и҆скѹше́нъ бы́въ, мо́жетъ и҆ и҆скѹша́ємымъ помощѝ.

« 1 глава 3 глава »