Да Яўрэяў 2 глава

Да Яўрэяў Пасланне святога Апостала Паўла
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Таму мы павінны быць асабліва ўважлівымі да пачутага, каб не адпа́сці.

Сегѡ̀ ра́ди подоба́етъ на́мъ ли́шше внима́ти слы҄шаннымъ, да не когда̀ ѿпаде́мъ.

Бо, калі праз ангелаў прамоўленае слова было́ непару́шным і ўсякае парушэ́нне і непаслушэ́нства вялі да справядлівай адплаты,

(За҄ 305.) А҆́ще бо глаго́ланное а҆́гг҃лы сло́во бы́сть и҆звѣ́стно, и҆ всѧ́ко престѹпле́нїе и҆ ѡ҆слѹша́нїе првдное прїѧ́тъ мздовоздаѧ́нїе:

то як пазбе́гнем яе мы, не дба́ючы пра такую веліч — спасенне, якое, будучы спачатку абве́шчана Госпадам, ў нас было ўмацавана тымі, хто чуў гэта,

ка́кѡ мы̀ ѹ҆бѣжи́мъ, ѡ҆ толи́цѣмъ неради́вше сп҇нїи, є҆́же зача́ло прїе́мь глаго́латисѧ ѿ гд҇а, слы́шавшими въ на́съ и҆звѣсти́сѧ,

а Бог засведчыў гэта і знаме́ннямі, і цудамі, і рознымі сіламі, і раздава́ннем дароў Духа Святога па волі Сваёй?

сосвидѣ́телствѹющѹ бг҃ѹ зна́меньми же и҆ чѹдесы̀, и҆ разли́чными си́лами, и҆ дх҃а ст҃а́гѡ раздѣле́ньми, по свое́й є҆мѹ̀ во́ли;

Бо не ангелам Бог падпарадкава́ў будучы свет, пра які мы вядзём гаворку;

Не а҆́гг҃лѡмъ бо покорѝ бг҃ъ вселе́ннѹю грѧдѹ́щѹю, ѡ҆ не́йже глаго́лемъ:

засве́дчыў жа нехта недзе, кажучы: «што́ ёсць чалавек, што Ты па́мятаеш яго? альбо сын чалавечы, што Ты дба́еш пра яго?

засвидѣ́телствова же нѣ́гдѣ нѣ́кто, глаго́лѧ: что̀ є҆́сть человѣ́къ, ѩ҆́кѡ по́мниши є҆го̀; и҆лѝ сы́нъ человѣ́ческїй, ѩ҆́кѡ посѣща́еши и҆̀;

Мала ніжэйшым за ангелаў зрабіў Ты яго; славаю і пашанаю ўвянчаў Ты яго і паставіў яго над справамі рук Тваіх;

ѹ҆ма́лилъ є҆сѝ є҆го̀ ма́лымъ нѣ́чимъ ѿ а҆́гг҃лъ: сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́лъ є҆сѝ є҆го̀ и҆ поста́вилъ є҆сѝ є҆го̀ над̾ дѣ́лы рѹкѹ̀ твоє́ю,

усё пакары́ў пад ногі яго». А калі пакары́ў яму ўсё, то не пакінуў нічога непако́раным яму. Цяпер жа яшчэ не бачым, каб яму ўсё было пако́рана;

всѧ҄ покори́лъ є҆сѝ под̾ но́зѣ є҆гѡ̀. Внегда́ же покори́ти є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ, ничто́же ѡ҆ста́ви є҆мѹ̀ непокоре́но. Нн҃ѣ же не ѹ҆̀ ви́димъ є҆мѹ̀ всѧ́чєскаѧ покорє́на:

але мала ніжэйшым за ангелаў бачым Іісуса, увянча́нага славаю і пашанаю за пакуты смяротныя, каб Ён па благадаці Божай зведаў смерць за ўсіх.

а҆ ѹ҆ма́ленаго ма́лымъ чи́мъ ѿ а҆́гг҃лъ ви́димъ ї҆и҃са, за прїѧ́тїе сме́рти сла́вою и҆ чт҇їю вѣнча́нна, ѩ҆́кѡ да блгдтїю бж҃їею за всѣ́хъ вкѹ́ситъ сме́рти.

Бо нале́жала, каб Той, дзеля Якога ўсё і праз Якога ўсё, Які многіх сыноў прыводзіць да славы, правадыра́ спасення іх зрабіў даскана́лым праз пакуты.

Подоба́ше бо є҆мѹ̀, є҆гѡ́же ра́ди всѧ́чєскаѧ и҆ и҆́мже всѧ́чєскаѧ, приве́дшѹ мнѡ́ги сы́ны въ сла́вѹ, нача́лника сп҇нїѧ и҆́хъ страда́ньми соверши́ти.

Бо і Той, Хто асвяча́е, і тыя, што асвяча́юцца, усе — ад Адзінага; таму Ён не саромеецца называць іх братамі, кажучы:

(За҄ 306.) И҆ ст҃ѧ́й бо и҆ ѡ҆сщ҃а́емїи, ѿ є҆ди́нагѡ всѝ: є҆ѧ́же ра́ди вины̀ не стыди́тсѧ бра́тїю нарица́ти и҆̀хъ, гл҃ѧ:

«абвяшчу́ імя́ Тваё брата́м Маім, пасярод царквы буду апяваць Цябе».

возвѣщѹ̀ и҆́мѧ твоѐ бра́тїи мое́й, посредѣ̀ це́ркве воспою́ тѧ.

І яшчэ: «Я буду спадзявацца на Яго». І яшчэ: «вось Я і дзеці, якіх даў Мне Бог».

И҆ па́ки: а҆́зъ бѹ́дѹ надѣ́ѧсѧ на́нь. И҆ па́ки: сѐ, а҆́зъ и҆ дѣ́ти, ѩ҆̀же мѝ да́лъ є҆́сть бг҃ъ.

А паколькі гэтыя дзеці адзінай плоці і крыві, то і Ён таксама ўспрыняў плоць і кроў, каб смерцю пазба́віць сілы таго, хто ма́е ўладу смерці, гэта значыць дыявала,

Поне́же ѹ҆̀бо дѣ́ти приѡбщи́шасѧ пло́ти и҆ кро́ви, и҆ то́й прїи́скреннѣ приѡбщи́сѧ тѣ́хже, да см҃ртїю ѹ҆праздни́тъ и҆мѹ́щаго держа́вѹ сме́рти, си́рѣчь дїа́вола,

і вы́зваліць тых, якія з-за страху смерці ўсё жыццё былі падле́глыя рабству.

и҆ и҆зба́витъ си́хъ, є҆ли́цы стра́хомъ сме́рти чрез̾ всѐ житїѐ пови́нни бѣ́ша рабо́тѣ.

Бо не ад ангелаў Ён успрыма́е прыроду, а ўспрымае ад семені Аўраамава.

Не ѿ а҆́гг҃лъ бо когда̀ {вои́стиннѹ} прїе́млетъ, но ѿ сѣ́мене а҆враа́мова прїе́млетъ:

Таму Ён павінен быў ва ўсім стаць падобным да братоў, каб быць мíласцівым і верным Першасвятаром перад Богам для ўміласціўле́ння за грахі народа.

ѿню́дѹже до́лженъ бѣ̀ по всемѹ̀ подо́битисѧ бра́тїи, да мл҇тивъ бѹ́детъ и҆ вѣ́ренъ первосщ҃е́нникъ въ тѣ́хъ, ѩ҆̀же къ бг҃ѹ, во є҆́же ѡ҆ч҇тити грѣхѝ людскї҄ѧ.

Бо паколькі Ён прыня́ў пакуты, Сам прайшоўшы праз выпрабава́нні, то можа дапамагчы́ тым, хто ў выпрабава́ннях.

Въ не́мже бо пострада̀, са́мъ и҆скѹше́нъ бы́въ, мо́жетъ и҆ и҆скѹша́ємымъ помощѝ.

« 1 глава 3 глава »