Данеля 1 глава

Кніга прарокі Данеля
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Трэйцяга году дзяржавы Егоякіма, караля Юдэйскага, прышоў Невухаднецар, кароль Бабілёнскі, к Ерузаліму й аблёг яго.

Въ лѣ́то тре́тїе ца́рства ї҆ѡакі́ма царѧ̀ ї҆ѹ́дина, прїи́де навѹходоно́соръ ца́рь вавѷлѡ́нскъ на ї҆ер҇ли́мъ и҆ воева́ше на́нь.

І аддаў Спадар у руку яму Егоякіма, караля Юдэйскага, з часьцяй судзьдзя дому Божага, і ён прывёз да зямлі Шынар да дому бога свайго, і ўнёс судзьдзе ў скарбніцу бога свайго.

И҆ дадѐ гд҇ь въ рѹ́цѣ є҆гѡ̀ ї҆ѡакі́ма царѧ̀ ї҆ѹ́дина и҆ ѿ ча́сти сосѹ́дѡвъ хра́ма бж҃їѧ. И҆ принесѐ ѧ҆̀ въ зе́млю сеннаа́ръ въ до́мъ бо́га своегѡ̀ и҆ сосѹ́ды внесѐ въ до́мъ сокро́вищный бо́га своегѡ̀.

І казаў кароль Ашпеназу, начэльніку легчанцоў сваіх, каб ён прывёў із сыноў Ізраелявых, ды з насеньня каралеўскага, і з князёў

И҆ речѐ ца́рь ко а҆сфане́зѹ, старѣ́йшинѣ є҆ѵнѹ́хѡвъ свои́хъ, ввестѝ ѿ сынѡ́въ плѣ́на ї҆и҃лева и҆ ѿ пле́мене ца́рска и҆ ѿ кнѧзе́й

Дзяцюкоў бяз гану, добра выглядаючых, навытыраных да кажнае мудрасьці і кемных да навукі, і здольных да веды, і такіх, каб маглі стаяць у палацу каралеўскім, і каторых маглі б вучыць кніг а мовы хальдэйскае.

ю҆́ношы, на ни́хже нѣ́сть поро́ка, и҆ дѡбры̀ зра́комъ и҆ смы́слєны во всѧ́цѣй премѹ́дрости, и҆ вѣ́дѹщыѧ ѹ҆мѣ́нїе и҆ размышлѧ́ющыѧ ра́зѹмъ, и҆ и҆̀мже є҆́сть крѣ́пость въ ни́хъ, є҆́же предстоѧ́ти въ домѹ̀ пред̾ царе́мъ и҆ наѹчи́ти ѧ҆̀ кни́гамъ и҆ ѧ҆зы́кѹ халде́йскѹ.

І прызначыў ім кароль на кажны дзень ежу каралеўскую й віно, каторае сам піў, і каб гадаваць іх так тры гады, каб у канцы іх маглі яны стаць перад каралём.

И҆ повелѣ̀ и҆̀мъ (даѧ́ти) ца́рь по всѧ҄ дни҄ ѿ трапе́зы царе́вы и҆ ѿ вїна̀ питїѧ̀ своегѡ̀ и҆ корми́ти и҆̀хъ лѣ҄та трѝ, и҆ пото́мъ ста́ти пред̾ царе́мъ.

І былі памеж іх із сыноў Юдзіных Данель, Гананя, Місайла а Азара,

И҆ бы́сть въ ни́хъ ѿ сынѡ́въ ї҆ѹ́диныхъ данїи́лъ и҆ а҆на́нїа, и҆ а҆за́рїа и҆ мїсаи́лъ.

Каторым князь легчанцоў даў імёны: Данеля назваў Велтэшазар, а Гананю — Шэдрах, а Місайлу — Мішах, а Азару — Авед-Неґо.

И҆ возложѝ и҆̀мъ и҆мена̀ старѣ́йшина є҆ѵнѹ́хѡвъ: данїи́лѹ валтаса́ръ, и҆ а҆на́нїи седра́хъ, и҆ мїсаи́лѹ мїса́хъ, а҆за́рїи же а҆вденагѡ̀.

Данель, адылі, пастанавіў у сэрцу сваім, каб яму ня сплюгавіцца ежаю каралеўскаю ані віном, каторае гэты піў; затым ён прасіў князя легчанцоў, каб магчы ня плюгавіцца.

И҆ положѝ данїи́лъ на се́рдцы свое́мъ, є҆́же не ѡ҆скверни́тисѧ ѿ трапе́зы царе́вы и҆ ѿ вїна̀ питїѧ̀ є҆гѡ̀, и҆ молѝ старѣ́йшинѹ є҆ѵнѹ́хѡвъ, ѩ҆́кѡ да не ѡ҆скверни́тсѧ.

І даў Бог Данелю ласку а спагаду ў князя легчанцоў.

И҆ вдадѐ бг҃ъ данїи́ла въ ми́лость и҆ въ щедрѡ́ты пред̾ старѣ́йшиною є҆ѵнѹ́хѡвъ.

І сказаў князь легчанцоў Данелю: «Я баюся спадара свайго, караля, каторы прызначыў вам ежы і напіткі, бо чаму меў бы ён бачыць віды вашы хмарнейшыя, чымся дзяцюкоў вашага веку? тады вы прычыніце ў караля небясьпечнасьць галаве маёй».

И҆ речѐ старѣ́йшина є҆ѵнѹ́хѡвъ данїи́лѹ: бою́сѧ а҆́зъ господи́на моегѡ̀ царѧ̀, заповѣ́давшагѡ ѡ҆ пи́щи ва́шей и҆ питїѝ ва́шемъ, да не когда̀ ѹ҆ви́дитъ лица̀ ва҄ша ѹ҆ны҄ла па́че ѻ҆трокѡ́въ све́рстникѡвъ ва́шихъ, и҆ ѡ҆сѹ́дите главѹ̀ мою̀ царю̀.

Тады сказаў Данель наглядніку, каторага князь легчанцоў пастанавіў над Данелям, Гананяю, Місайлам а Азараю:

И҆ речѐ данїи́лъ ко а҆мелса́рѹ, є҆го́же приста́ви старѣ́йшина є҆ѵнѹ́хѡвъ къ данїи́лѹ и҆ а҆на́нїи, и҆ а҆за́рїи и҆ мїсаи́лѹ:

«Спрабуй, калі ласка, слугаў сваіх, я малю цябе, дзён дзесяць: і няхай даюць нам гародніну, і будзем есьці, і ваду, і будзем піць;

и҆скѹсѝ ѻ҆́троки твоѧ҄ до десѧтѝ дні́й, и҆ да дадѧ́тъ на́мъ ѿ сѣ́менъ земны́хъ, да ѩ҆ди́мъ, и҆ во́дѹ да пїе́мъ:

Тады пабачыш віды нашыя і віды дзяцюкоў, што ядуць ежу каралеўскую; і подле бачаньня свайго рабі із слугамі сваімі».

и҆ да ѩ҆вѧ́тсѧ пред̾ тобо́ю ли́ца на҄ша и҆ ли́ца ѻ҆трокѡ́въ ѩ҆дѹ́щихъ ѿ трапе́зы царе́вы, и҆ ѩ҆́коже ѹ҆́зриши, сотворѝ со ѻ҆́трѡки твои́ми.

І паслухаў ён іх у гэтай справе, і прабаваў іх дзесяць дзён.

И҆ послѹ́ша и҆̀хъ и҆ и҆скѹсѝ ѧ҆̀ до десѧтѝ дні́й.

І ў канцы дзесяцёх дзён віды іхныя выглядалі харашэй а сыцей, чымся ў дзяцюкоў, што елі ежу каралеўскую.

По сконча́нїи же десѧти́хъ дні́й, ѩ҆ви́шасѧ ли́ца и҆́хъ бла҄га и҆ крѣ҄пка пло́тїю па́че ѻ҆трокѡ́въ ѩ҆дѹ́щихъ ѿ трапе́зы царе́вы.

І затым нагляднік забіраў ад іх ежу й віно, што яны мелі, і даваў ім гародніну.

И҆ бы́сть а҆мелса́ръ ѿе́млѧ ѩ҆́ди и҆́хъ и҆ вїно̀ питїѧ̀ и҆́хъ и҆ даѧ́ше и҆̀мъ сѣ́мена.

Што да гэтых чатырох дзяцюкоў, то Бог даў ім веду а навытыранасьць у кажнай кнізе а ў мудрасьці, а Данель разумеў усялякія відзені а сны.

И҆ четы́ремъ ѻ҆трокѡ́мъ си҄мъ и҆̀мъ дадѐ и҆̀мъ бг҃ъ смы́слъ и҆ мѹ́дрость во всѧ́цѣй кни́жнѣй премѹ́дрости: данїи́лъ же разѹ́менъ бы́сть во всѧ́цѣмъ видѣ́нїи и҆ со́нїихъ.

І на канцы дзён, што кароль казаў, каб ён прывёў іх, князь легчанцоў прывёў іх перад Невухаднецара.

И҆ по сконча́нїи тѣ́хъ дні́й, въ нѧ́же речѐ ца́рь привестѝ ѧ҆̀, введѐ ѧ҆̀ старѣ́йшина є҆ѵнѹ́хѡвъ пред̾ навѹходоно́сора.

І мужаваў ізь імі кароль, і з усіх іх не знайшлося, як Данель, Гананя, Місайла а Азара; і стаялі яны перад каралём.

И҆ бесѣ́дова съ ни́ми ца́рь, и҆ не ѡ҆брѣто́шасѧ ѿ всѣ́хъ и҆́хъ подо́бни данїи́лѹ и҆ а҆на́нїи, и҆ а҆за́рїи и҆ мїсаи́лѹ: и҆ ста́ша пред̾ царе́мъ.

І ў вусіх справах мудрага разуменьня, што кароль пытаўся ў іх, ён знайшоў іх дзесяць разоў лепшымі за ўсіх чараўнікоў, гвездароў, што ў вусім каралеўстве ягоным.

И҆ во всѧ́цѣмъ глаго́лѣ премѹ́дрости и҆ ѹ҆мѣ́нїѧ, ѡ҆ ни́хже вопроша́ше ѿ ни́хъ ца́рь, ѡ҆брѣ́те ѧ҆̀ десѧтери́цею па́че всѣ́хъ ѡ҆баѧ́телей и҆ волхвѡ́въ сѹ́щихъ во все́мъ ца́рствѣ є҆гѡ̀.

І Данель заставаўся да першага году караля Кіра.

И҆ бы́сть данїи́лъ да́же до пе́рвагѡ лѣ́та кѵ́ра царѧ̀.

« 48 глава 2 глава »