Захары 1 глава

Кніга прарокі Захары
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Восьмага месяца, другога году Дара, было слова СПАДАРОВА да Захары, сына Верэхі Ідзянка, прарокі, кажучы:

Во ѻ҆смы́й мц҇ъ, втора́гѡ лѣ́та, при да́рїи, бы́сть сло́во гд҇не ко заха́рїи варахі́инѹ, сы́нѹ а҆ддѡ́вѹ, про҇ро́кѹ, гл҃ѧ:

«Вельма загневаўся СПАДАР на айцоў вашых.

прогнѣ́васѧ гд҇ь на ѻ҆тцы̀ ва́шѧ гнѣ́вомъ ве́лїимъ,

Затым скажы ім: "Гэтак кажа СПАДАР войскаў: ’Навярніцеся да Мяне, — агалашае СПАДАР войскаў, — дык Я абярнуся да вас, кажа СПАДАР войскаў.

и҆ рече́ши къ ни҄мъ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ѡ҆брати́тесѧ ко мнѣ̀, гл҃етъ гд҇ь си́лъ, и҆ ѡ҆бращѹ́сѧ къ ва́мъ, гл҃етъ гд҇ь си́лъ.

Ня будзьце, як айцове вашы, каторых гукалі першыя прарокі, кажучы: "Гэтак кажа СПАДАР войскаў: ’Адвярніцеся ж ад сваіх дарогаў благіх і ад сваіх учынкаў благіх’"; але яны ня слухалі ані ўважалі на Мяне, — агалашае СПАДАР. —

И҆ не бѹ́дите, ѩ҆́коже ѻ҆тцы̀ ва́ши, и҆̀хже ѡ҆блича́хѹ про҇ро́цы пре́жнїи, глаго́люще: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ѿврати́тесѧ ѿ пѹті́й ва́шихъ лѹка́выхъ и҆ ѿ начина́нїй ва́шихъ ѕлы́хъ: и҆ не послѹ́шаша и҆ не внѧ́ша послѹ́шати менѐ, гл҃етъ гд҇ь (вседержи́тель).

Айцове вашы, ідзе яны? дый прарокі ці жывуць вечна?

Ѻ҆тцы̀ ва́ши гдѣ̀ сѹ́ть и҆ про҇ро́цы; є҆да̀ во вѣ́къ поживѹ́тъ;

Словы Мае, адылі, а ўставы Мае, што Я расказаў слугам Сваім прарокам, ці не дасяглі да айцоў вашых? і яны наварачаліся й казалі: "Як СПАДАР войскаў думаў зрабіць нам подле дарогаў нашых і подле ўчынкаў нашых, так зрабіў нам"».

Ѻ҆ба́че словеса̀ моѧ҄ и҆ зако́ны моѧ҄ прїе́млете, є҆ли҄ка а҆́зъ заповѣ́даю въ дс҃ѣ мое́мъ рабѡ́мъ мои҄мъ про҇ро́кѡмъ, и҆̀же пости́гнѹша ѻ҆тцє́въ ва́шихъ. И҆ ѿвѣща́ша и҆ рѣ́ша: ѩ҆́коже ѹ҆ста́ви гд҇ь вседержи́тель сотвори́ти на́мъ по пѹтє́мъ на́шымъ и҆ по начина́нїємъ на́шымъ, та́кѡ сотворѝ на́мъ.

Дваццаць чацьвертага дня адзінанцатага месяца (гэта месяц Шэват), другога году Дара, было слова СПАДАРОВА да Захары, сына Верэхі Ідзянка, прарокі, кажучы:

Въ два́десѧть четве́ртый первагѡна́десѧть мц҇а, се́й є҆́сть мц҇ъ сава́тъ, во второ́е лѣ́то, при да́рїи, бы́сть сло́во гд҇не ко заха́рїи варахі́инѹ, сы́нѹ а҆ддѡ́вѹ, про҇ро́кѹ, гл҃ѧ:

Я відзеў ночы: вось, муж едзе на рудым каню, і стаў памеж міртаў, што ў нізіне, а адзаду яго коні рудыя, гнядыя а белыя.

ви́дѣхъ но́щїю, и҆ сѐ, мѹ́жъ всѣ́дъ на конѧ̀ ры́жа, и҆ се́й стоѧ́ше междѹ̀ гора́ми ѡ҆сѣнѧ́ющими, и҆ за ни́мъ ко́ни ры́жы и҆ сѣ́ри, и҆ пе́стри и҆ бѣ́ли,

І сказаў я: «Што яны, Спадару мой?» і сказаў імне Ангіл, што гутарыў з імною: «Я пакажу табе, што яны».

и҆ рѣ́хъ: что̀ сі́и, го́споди; И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: а҆́зъ покажѹ́ ти, что̀ сѹ́ть сїѧ҄.

І адказаў муж, што стаў памеж міртаў, і сказаў: «Гэта тыя, каторых СПАДАР паслаў абыйсьці зямлю».

И҆ ѿвѣща̀ мѹ́жъ стоѧ́й междѹ̀ гора́ми и҆ речѐ ко мнѣ̀: сі́и сѹ́ть, и҆̀хже посла̀ гд҇ь ѡ҆б̾итѝ зе́млю.

І адказалі яны Ангілу СПАДАРОВАМУ, што стаяў меж міртаў, і сказалі: «Мы абышлі зямлю, і вось, уся зямля ціха супачывае».

И҆ ѿвѣща́ша а҆́гг҃лѹ гд҇ню стоѧ́щемѹ междѹ̀ гора́ми и҆ рѣ́ша: ѡ҆быдо́хомъ всю̀ зе́млю, и҆ сѐ, всѧ̀ землѧ̀ населе́на є҆́сть и҆ молчи́тъ.

Тады Ангіл СПАДАРОЎ адказаў і сказаў: «СПАДАРУ войскаў! пакуль Ты ня зьмілуешся над Ерузалімам а над местамі Юдэйскім! на каторыя Ты гневаўся ўжо семдзясят год?»

И҆ ѿвѣща̀ а҆́гг҃лъ гд҇ень и҆ речѐ: гд҇и вседержи́телю, доко́лѣ не и҆́маши поми́ловати ї҆ер҇ли́ма и҆ гра́ды ї҆ѹ́дѡвы, ѩ҆̀же презрѣ́лъ є҆сѝ, сїѐ седмьдесѧ́тое лѣ́то;

І адказаў СПАДАР Ангілу, што гутарыў з імною, словамі добрымі, словамі пацешнымі.

И҆ ѿвѣща̀ гд҇ь вседержи́тель а҆́гг҃лѹ глаго́лющемѹ во мнѣ̀ гл҃го́лы добры҄ и҆ словеса̀ ѹ҆тѣ҄шна.

І сказаў імне Ангіл, што гутарыў з імною: «Гукай, кажучы: "Гэтак кажа СПАДАР войскаў: ’Я завідны празь Ерузалім а праз Сыён завісьцяй вялікай.

И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: возопі́й глаго́лѧ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ревнова́хъ по ї҆ер҇ли́мѹ и҆ сїѡ́нѹ рве́нїемъ вели́кимъ,

І гневам вялікім Я гневаюся на народы, што ў супакою, бо Я быў троху загневаўшыся, а яны памагалі да ліха’.

и҆ гнѣ́вомъ ве́лїимъ а҆́зъ гнѣ́ваюсѧ на ѩ҆зы́ки напа́дающыѧ: занѐ а҆́зъ ѹ҆́бѡ прогнѣ́вахсѧ ма́лѡ, ѻ҆ни́ же налего́ша во ѕла҄ѧ.

Затым гэтак кажа СПАДАР: ’Я зьвярнуся да Ерузаліму із спагадаю; дом Мой будзе пастаноўлены ў ім, — агалашае СПАДАР войскаў, — і павароз будуць цягаць па Ерузаліме’".

Сегѡ̀ ра́ди си́це гл҃етъ гд҇ь: ѡ҆бращѹ́сѧ ко ї҆ер҇ли́мѹ щедро́тами, и҆ хра́мъ мо́й сози́ждетсѧ въ не́мъ, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель, и҆ мѣ́ра протѧ́гнетсѧ во ї҆ер҇ли́мѣ є҆щѐ.

Яшчэ гукай, кажучы: "Гэтак кажа СПАДАР войскаў: ’Яшчэ пашырацца месты Мае, дзякуючы дабрабыту, і пацеша СПАДАР ізноў Сыён і выбяра ізноў Ерузалім’"».

И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: є҆щѐ возопі́й глаго́лѧ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: є҆щѐ прелїѧ́тисѧ и҆́мѹтъ гра́ди благи́ми, и҆ поми́лѹетъ гд҇ь є҆щѐ сїѡ́на и҆ и҆збере́тъ є҆щѐ ї҆ер҇ли́ма.

І падняў я вочы свае, і абачыў, і вось, чатыры рагі.

И҆ возведо́хъ ѻ҆́чи моѝ и҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, четы́ри ро́зи,

І сказаў я Ангілу, каторы гутарыў з імною: «Што гэтыя?» І адказаў ён імне: «Гэта рогі, каторыя раськідалі Юдэю, Ізраеля а Ерузалім».

и҆ рѣ́хъ ко а҆́гг҃лѹ глаго́лющемѹ во мнѣ̀: что̀ сѹ́ть сїѧ҄, го́споди; И҆ речѐ ко мнѣ̀: сі́и ро́зи расточи́вшїи ї҆ѹ́дѹ и҆ ї҆и҃лѧ и҆ ї҆ер҇ли́ма.

І паказаў імне СПАДАР чатырох рамесьнікаў.

И҆ показа́ ми гд҇ь четы́ри древодѣ҄лѧ.

Тады я сказаў: «Што гэтыя прыходзяць рабіць?» І казаў ён, кажучы: «Гэтыя рогі раськідалі Юдэю, так што ніхто не падняў галавы свае, а яны прышлі ўцерці іх, ськінуць рогі народаў, што паднялі рог свой на зямлю Юды, каб раськідаць яе».

И҆ рѣ́хъ: что̀ сі́и грѧдѹ́тъ сотвори́ти, (го́споди); И҆ речѐ: сі́и ро́зи расточи́вшїи ї҆ѹ́дѹ, и҆ ї҆и҃лѧ сокрѹши́ша, и҆ никто́же ѿ ни́хъ воздви́же главы̀: и҆ и҆зыдо́ша сі́и поѡстри́ти ѧ҆̀ въ рѹка́хъ свои́хъ четы́ри ро́зи, ѩ҆зы́цы возносѧ́щїи ро́гъ на зе́млю гд҇ню, є҆́же расточи́ти ю҆̀.

« 2 глава 2 глава »