Захарыі 1 глава

Кніга прарока Захарыі
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

У восьмым месяцы, у другім годзе Дарыя было слова ГОСПАДА да Захарыі, сына Бэрэхіі, сына Іддо, прарока, кажучы:

Во ѻ҆смы́й мц҇ъ, втора́гѡ лѣ́та, при да́рїи, бы́сть сло́во гд҇не ко заха́рїи варахі́инѹ, сы́нѹ а҆ддѡ́вѹ, про҇ро́кѹ, гл҃ѧ:

«Загневаўся гневам ГОСПАД на бацькоў вашых.

прогнѣ́васѧ гд҇ь на ѻ҆тцы̀ ва́шѧ гнѣ́вомъ ве́лїимъ,

І ты скажы ім: “Гэта кажа ГОСПАД Магуцьцяў. Павярніцеся да Мяне, кажа ГОСПАД Магуцьцяў, і Я павярнуся да вас, кажа ГОСПАД Магуцьцяў.

и҆ рече́ши къ ни҄мъ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ѡ҆брати́тесѧ ко мнѣ̀, гл҃етъ гд҇ь си́лъ, и҆ ѡ҆бращѹ́сѧ къ ва́мъ, гл҃етъ гд҇ь си́лъ.

Ня будзьце як бацькі вашыя, да якіх клікалі прарокі, кажучы: “Гэта кажа ГОСПАД Магуцьцяў. Адвярніцеся, прашу, ад шляхоў сваіх злых і ад учынкаў сваіх злых; але яны ня слухалі і не зважалі на Мяне, кажа ГОСПАД”.

И҆ не бѹ́дите, ѩ҆́коже ѻ҆тцы̀ ва́ши, и҆̀хже ѡ҆блича́хѹ про҇ро́цы пре́жнїи, глаго́люще: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ѿврати́тесѧ ѿ пѹті́й ва́шихъ лѹка́выхъ и҆ ѿ начина́нїй ва́шихъ ѕлы́хъ: и҆ не послѹ́шаша и҆ не внѧ́ша послѹ́шати менѐ, гл҃етъ гд҇ь (вседержи́тель).

Бацькі вашыя, дзе яны? І прарокі ці жывуць вечна?

Ѻ҆тцы̀ ва́ши гдѣ̀ сѹ́ть и҆ про҇ро́цы; є҆да̀ во вѣ́къ поживѹ́тъ;

Толькі словы Мае і пастановы Мае, якія Я загадаў слугам Маім прарокам, ці не дасягалі бацькоў вашых? І яны навярнуліся, і сказалі: “Як ГОСПАД Магуцьцяў думаў зрабіць нам паводле шляхоў нашых і паводле ўчынкаў нашых, так і зрабіў нам”».

Ѻ҆ба́че словеса̀ моѧ҄ и҆ зако́ны моѧ҄ прїе́млете, є҆ли҄ка а҆́зъ заповѣ́даю въ дс҃ѣ мое́мъ рабѡ́мъ мои҄мъ про҇ро́кѡмъ, и҆̀же пости́гнѹша ѻ҆тцє́въ ва́шихъ. И҆ ѿвѣща́ша и҆ рѣ́ша: ѩ҆́коже ѹ҆ста́ви гд҇ь вседержи́тель сотвори́ти на́мъ по пѹтє́мъ на́шымъ и҆ по начина́нїємъ на́шымъ, та́кѡ сотворѝ на́мъ.

У дваццаць чацьвёрты дзень адзінаццатага месяца, гэта месяц Шэват, у другім годзе Дарыя было слова ГОСПАДА да Захарыі, сына Бэрэхіі, сына Іддо, прарока, кажучы:

Въ два́десѧть четве́ртый первагѡна́десѧть мц҇а, се́й є҆́сть мц҇ъ сава́тъ, во второ́е лѣ́то, при да́рїи, бы́сть сло́во гд҇не ко заха́рїи варахі́инѹ, сы́нѹ а҆ддѡ́вѹ, про҇ро́кѹ, гл҃ѧ:

«Я бачыў у гэтую ноч; і вось, муж едзе на кані чырвоным, ён стаіць паміж міртаў, якія ў нізіне, а за ім коні чырвоныя, рудыя і белыя.

ви́дѣхъ но́щїю, и҆ сѐ, мѹ́жъ всѣ́дъ на конѧ̀ ры́жа, и҆ се́й стоѧ́ше междѹ̀ гора́ми ѡ҆сѣнѧ́ющими, и҆ за ни́мъ ко́ни ры́жы и҆ сѣ́ри, и҆ пе́стри и҆ бѣ́ли,

І я сказаў: “Што гэта, Госпадзе мой?” І сказаў мне анёл, які гаварыў са мною: “Я пакажу табе, што гэта”.

и҆ рѣ́хъ: что̀ сі́и, го́споди; И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: а҆́зъ покажѹ́ ти, что̀ сѹ́ть сїѧ҄.

І адказаў муж, які стаяў паміж міртаў, і сказаў: “Гэта тыя, якіх паслаў ГОСПАД абыйсьці зямлю”.

И҆ ѿвѣща̀ мѹ́жъ стоѧ́й междѹ̀ гора́ми и҆ речѐ ко мнѣ̀: сі́и сѹ́ть, и҆̀хже посла̀ гд҇ь ѡ҆б̾итѝ зе́млю.

І адказалі яны анёлу ГОСПАДА, які стаяў паміж міртаў, і сказалі: “Мы абыйшлі зямлю, і вось, уся зямля заселеная і ў супакоі”.

И҆ ѿвѣща́ша а҆́гг҃лѹ гд҇ню стоѧ́щемѹ междѹ̀ гора́ми и҆ рѣ́ша: ѡ҆быдо́хомъ всю̀ зе́млю, и҆ сѐ, всѧ̀ землѧ̀ населе́на є҆́сть и҆ молчи́тъ.

І адказаў анёл ГОСПАДА, і сказаў: “ГОСПАДЗЕ Магуцьцяў, калі Ты зьлітуешся над Ерусалімам і над гарадамі Юды, на якія Ты гневаешся ўжо семдзясят гадоў?”

И҆ ѿвѣща̀ а҆́гг҃лъ гд҇ень и҆ речѐ: гд҇и вседержи́телю, доко́лѣ не и҆́маши поми́ловати ї҆ер҇ли́ма и҆ гра́ды ї҆ѹ́дѡвы, ѩ҆̀же презрѣ́лъ є҆сѝ, сїѐ седмьдесѧ́тое лѣ́то;

І адказаў ГОСПАД анёлу, які гаварыў са мною, словы добрыя, словы пацяшальныя.

И҆ ѿвѣща̀ гд҇ь вседержи́тель а҆́гг҃лѹ глаго́лющемѹ во мнѣ̀ гл҃го́лы добры҄ и҆ словеса̀ ѹ҆тѣ҄шна.

І сказаў мне анёл, які гаварыў са мною: “Клікай, кажучы: "Гэта кажа ГОСПАД Магуцьцяў. Я раўную пра Ерусалім і пра Сыён рэўнасьцю вялікай.

И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: возопі́й глаго́лѧ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ревнова́хъ по ї҆ер҇ли́мѹ и҆ сїѡ́нѹ рве́нїемъ вели́кимъ,

І гневам вялікім Я гневаюся на народы, якія ў супакоі, бо Я загневаўся крыху, а яны дапамагалі [рабіць] зло"”.

и҆ гнѣ́вомъ ве́лїимъ а҆́зъ гнѣ́ваюсѧ на ѩ҆зы́ки напа́дающыѧ: занѐ а҆́зъ ѹ҆́бѡ прогнѣ́вахсѧ ма́лѡ, ѻ҆ни́ же налего́ша во ѕла҄ѧ.

Дзеля гэтага кажа ГОСПАД: “Я зьвярнуся да Ерусаліму з літасьцю. Дом Мой будзе адбудаваны ў ім, кажа ГОСПАД Магуцьцяў, і меральны шнур будзе расьцягнуты над Ерусалімам”.

Сегѡ̀ ра́ди си́це гл҃етъ гд҇ь: ѡ҆бращѹ́сѧ ко ї҆ер҇ли́мѹ щедро́тами, и҆ хра́мъ мо́й сози́ждетсѧ въ не́мъ, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель, и҆ мѣ́ра протѧ́гнетсѧ во ї҆ер҇ли́мѣ є҆щѐ.

І зноў клікай, кажучы: “Гэта кажа ГОСПАД Магуцьцяў. Зноўку напоўняцца гарады Мае дабром, і зноў пацешыць ГОСПАД Сыён, і выбярэ ізноў Ерусалім”.

И҆ речѐ ко мнѣ̀ а҆́гг҃лъ глаго́лѧй во мнѣ̀: є҆щѐ возопі́й глаго́лѧ: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: є҆щѐ прелїѧ́тисѧ и҆́мѹтъ гра́ди благи́ми, и҆ поми́лѹетъ гд҇ь є҆щѐ сїѡ́на и҆ и҆збере́тъ є҆щѐ ї҆ер҇ли́ма.

І ўзьняў я вочы мае, і ўбачыў, і вось, чатыры рогі.

И҆ возведо́хъ ѻ҆́чи моѝ и҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, четы́ри ро́зи,

І я сказаў анёлу, які гаварыў са мною: “Што гэта?” І ён сказаў мне: “Гэта рогі, якія раскідалі Юду, Ізраіля і Ерусалім”.

и҆ рѣ́хъ ко а҆́гг҃лѹ глаго́лющемѹ во мнѣ̀: что̀ сѹ́ть сїѧ҄, го́споди; И҆ речѐ ко мнѣ̀: сі́и ро́зи расточи́вшїи ї҆ѹ́дѹ и҆ ї҆и҃лѧ и҆ ї҆ер҇ли́ма.

І паказаў мне ГОСПАД чатырох рамесьнікаў.

И҆ показа́ ми гд҇ь четы́ри древодѣ҄лѧ.

І я сказаў: “Што яны прыходзяць рабіць?” І Ён сказаў, кажучы: “Гэта рогі, якія раскідалі Юду, так што ніхто не падняў галавы сваёй. А яны прыйшлі, каб стрывожыць іх, каб скрышыць рогі народаў, якія паднялі рог супраць зямлі Юды, каб раскідаць яе”.

И҆ рѣ́хъ: что̀ сі́и грѧдѹ́тъ сотвори́ти, (го́споди); И҆ речѐ: сі́и ро́зи расточи́вшїи ї҆ѹ́дѹ, и҆ ї҆и҃лѧ сокрѹши́ша, и҆ никто́же ѿ ни́хъ воздви́же главы̀: и҆ и҆зыдо́ша сі́и поѡстри́ти ѧ҆̀ въ рѹка́хъ свои́хъ четы́ри ро́зи, ѩ҆зы́цы возносѧ́щїи ро́гъ на зе́млю гд҇ню, є҆́же расточи́ти ю҆̀.

« 2 глава 2 глава »