Малахіі 1 глава

Кніга прарока Малахіі
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Цяжар слова ГОСПАДА да Ізраіля праз рукі Малахіі.

Про҇ро́чество словесѐ гд҇нѧ на ї҆и҃лѧ рѹко́ю а҆́гг҃ла є҆гѡ̀: положи́те ѹ҆̀бо на сердца́хъ ва́шихъ.

Я палюбіў вас, кажа ГОСПАД, а вы кажаце: «У чым Ты палюбіў нас?» Ці ня брат Эзаў для Якуба, кажа ГОСПАД, а Я палюбіў Якуба,

Возлюби́хъ вы̀, гл҃етъ гд҇ь. И҆ рѣ́сте: ѡ҆ че́мъ возлюби́лъ є҆сѝ ны̀; Не бра́тъ ли бѣ̀ и҆са́ѵъ ї҆а́кѡвѹ; гл҃етъ гд҇ь: и҆ возлюби́хъ ї҆а́кѡва, и҆са́ѵа же возненави́дѣхъ,

а Эзава зьненавідзеў і аддаў горы ягоныя на спусташэньне, і спадчыну ягоную — цмокам пустыні.

и҆ ѹ҆чини́хъ предѣ́лы є҆гѡ̀ во и҆зчезнове́нїе и҆ достоѧ́нїе є҆гѡ̀ въ ны҄рища пѹсты҄нна.

Калі скажа Эдом: «Мы зруйнаваныя, але мы вернемся і адбудуем руіны», гэтак кажа ГОСПАД Магуцьцяў: «Яны адбудуюць, але Я зруйную, і назавуць іх межамі нягоднасьці і народам, на які загневаўся ГОСПАД на вякі».

Занѐ а҆́ще рече́тъ: ї҆дѹме́а разори́сѧ, и҆ ѡ҆брати́мсѧ и҆ возсози́ждемъ ѡ҆пѹстѣ҄вшаѧ є҆ѧ̀: си́це гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель: ті́и сози́ждѹтъ, и҆ а҆́зъ разорю̀, и҆ нарекѹ́тсѧ и҆̀мъ предѣ́лѣ беззако́нїѧ, и҆ лю́дїе, на нѧ́же ѡ҆полчи́сѧ гд҇ь до вѣ́ка.

І вочы вашыя ўбачаць [гэта], і вы скажаце: «Узьвялічыўся ГОСПАД па-над межамі Ізраіля».

И҆ ѻ҆чеса̀ ва҄ша ѹ҆ви́дѧтъ, и҆ вы̀ рече́те: возвели́чисѧ гд҇ь превы́ше предѣ҄лъ ї҆и҃левыхъ.

«Сын шануе бацьку, і слуга — гаспадара свайго. Дык калі Я — Айцец, дзе пашана Мне? І калі Я — Госпад, дзе страх перада Мною?» — кажа ГОСПАД Магуцьцяў вам, сьвятары, якія грэбуеце імем Маім, і кажаце: «Як мы грэбуем імем Тваім?»

Сы́нъ сла́витъ ѻ҆тца̀, и҆ ра́бъ господи́на своегѡ̀ ѹ҆бои́тсѧ: и҆ а҆́ще ѻ҆ц҃ъ є҆́смь а҆́зъ, то̀ гдѣ̀ сла́ва моѧ̀; и҆ а҆́ще гд҇ь є҆́смь а҆́зъ, то̀ гдѣ̀ є҆́сть стра́хъ мо́й; гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель. Вы̀ свѧще́нницы презира́ющїи и҆́мѧ моѐ. И҆ рѣ́сте: ѡ҆ чесо́мъ презрѣ́хомъ и҆́мѧ твоѐ;

Вы прыносіце на ахвярнік Мой хлеб заплямлены і кажаце: «Чым мы заплямілі Цябе?» Тым, што вы кажаце: «Сталом ГОСПАДА [можна] пагрэбаваць».

Приносѧ́ще ко ѻ҆лтаре́ви моемѹ̀ хлѣ́бы сквє́рны. И҆ рѣ́сте: ѡ҆ чесо́мъ ѡ҆скверни́хомъ ѧ҆̀; Внегда̀ глаго́лати ва́мъ: трапе́за гд҇нѧ ѡ҆скверне́на є҆́сть: и҆ возложє́ннаѧ бра҄шна ѹ҆ничижи́ли є҆стѐ.

І калі вы прыносіце сьляпое, каб ахвяраваць, ці не ліхота гэта? І калі прыносіце кульгавае і хворае, ці не ліхота гэта? Наблізься з гэтым да ваяводы твайго, ці будзе ён мець ласку да цябе, альбо ці прыйме аблічча тваё? — кажа ГОСПАД Магуцьцяў.

Занѐ а҆́ще приведетѐ слѣ́по на же́ртвѹ, не ѕло́ ли; и҆ а҆́ще приведетѐ хро́мо и҆лѝ недѹ́жно, то̀ не ѕло́ ли; приведѝ є҆̀ кнѧ́зю твоемѹ̀, є҆да̀ прїи́метъ є҆̀; є҆да̀ прїи́метъ лицѐ твоѐ; гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель.

А цяпер, прашу, маліце аблічча Божае, каб Ён зьлітаваўся над вамі. З рук вашых было гэта, дык ці Ён прыйме аблічча каго з вас? — кажа ГОСПАД Магуцьцяў.

И҆ нн҃ѣ ѹ҆ми́лостивите лицѐ бг҃а ва́шегѡ и҆ помоли́тесѧ є҆мѹ̀, (да поми́лѹетъ вы̀). Въ рѹка́хъ ва́шихъ бы́ша сїѧ҄, а҆́ще прїимѹ̀ ѿ ва́съ ли́ца ва҄ша; гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель.

Няхай нехта з вас замкне дзьверы [сьвятыні], і не распальвайце ахвярнік Мой надарэмна. Я ня маю ўпадабаньня да вас, кажа ГОСПАД Магуцьцяў, і не прыйму дару з рукі вашай.

Занѐ и҆ въ ва́съ затворѧ́тсѧ двє́ри, и҆ не возгнѣтитѐ ѻ҆гнѧ̀ ѻ҆лтаре́ви моемѹ̀ тѹ́не: нѣ́сть во́лѧ моѧ̀ въ ва́съ, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель, и҆ же́ртвы не прїимѹ̀ ѿ рѹ́къ ва́шихъ.

Бо ад усходу сонца аж да заходу яго вялікае [будзе] імя Маё сярод народаў, і на кожным месцы будуць прыносіць кадзіла для імя Майго, і дар чысты, бо вялікае [будзе] імя Маё сярод народаў, кажа ГОСПАД Магуцьцяў.

Занѐ ѿ востѡ́къ со́лнца и҆ до за҄падъ и҆́мѧ моѐ просла́висѧ во ѩ҆зы́цѣхъ, и҆ на всѧ́цѣмъ мѣ́стѣ ѳѷмїа́мъ прино́ситсѧ и҆́мени моемѹ̀ и҆ же́ртва чи́ста: занѐ ве́лїе и҆́мѧ моѐ во ѩ҆зы́цѣхъ, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель.

Але вы зьневажаеце яго тым, што кажаце: «Стол ГОСПАДА заплямлены, і прыбытак з яго, пасілак ягоны ня [варты] пашаны».

Вы́ же сквернитѐ є҆̀ глаго́люще: трапе́за гд҇нѧ ѡ҆скверне́на є҆́сть, и҆ возлага́ємаѧ бра҄шна є҆гѡ̀ ѹ҆ничтожє́на бы́ша.

І вы кажаце: «Вось, якая цяжкасьць», хоць зьдзьмухнуць гэта можаце, кажа ГОСПАД Магуцьцяў, і прыносіце крадзенае, кульгавае і хворае, вы прыносіце гэтакі дар. Ці магу Я прыняць гэта з рукі вашай? — кажа ГОСПАД.

И҆ рѣ́сте: сїѧ҄ ѿ ѕлострада́нїѧ сѹ́ть. И҆ ѿдѹ́нѹхъ ѧ҆̀, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель. И҆ внесо́сте хищє́нїѧ и҆ хрѡ́маѧ и҆ недѹ҄жнаѧ, и҆ приведетѐ ѧ҆̀ на же́ртвѹ, є҆да̀ прїимѹ̀ и҆́хъ ѿ рѹ́къ ва́шихъ; гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель.

І пракляты ашуканец, які мае ў чарадзе самца і абяцае [яго], і ахвяруе Госпаду папсаванае; бо Я — Валадар вялікі, кажа ГОСПАД Магуцьцяў, і імя Маё страшнае сярод народаў.

И҆ про́клѧтъ, и҆́же бѣ̀ си́ленъ, и҆ бѣ̀ є҆мѹ̀ въ ста́дѣ є҆гѡ̀ мѹ́жескъ по́лъ, и҆ ѡ҆бѣ́тъ є҆гѡ̀ на не́мъ, и҆ жре́тъ растлѣ́нное гд҇еви: занѐ цр҃ь ве́лїй а҆́зъ є҆́смь, гл҃етъ гд҇ь вседержи́тель, и҆ и҆́мѧ моѐ свѣ́тло во ѩ҆зы́цѣхъ.

« 14 глава 2 глава »