Эклезіяста 1 глава

Кніга Эклезіяста
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Слова Эклезіяста, сына Давіда, валадара ў Ерусаліме.

Глаго́лы є҆кклесїа́ста, сы́на даві́дова, царѧ̀ ї҆и҃лева во ї҆ер҇ли́мѣ.

Марнасьць марнасьцяў, сказаў Эклезіяст, марнасьць марнасьцяў, усё — марнасьць.

Сѹета̀ сѹ́етствїй, речѐ є҆кклесїа́стъ, сѹета̀ сѹ́етствїй, всѧ́чєскаѧ сѹета̀.

Якая карысьць чалавеку з усёй цяжкай працы ягонай, якую ён робіць пад сонцам?

Ко́е и҆з̾ѻби́лїе человѣ́кѹ во все́мъ трѹдѣ̀ є҆гѡ̀, и҆́мже трѹди́тсѧ под̾ со́лнцемъ;

Пакаленьне адыходзіць і пакаленьне прыходзіць, а зямля на вякі трывае.

Ро́дъ прехо́дитъ и҆ ро́дъ прихо́дитъ, а҆ землѧ̀ во вѣ́къ стои́тъ.

Узыйшло сонца, і зайшло сонца, і сьпяшаецца на месца сваё, дзе яно ўзыходзіць.

И҆ восхо́дитъ со́лнце и҆ захо́дитъ со́лнце и҆ въ мѣ́сто своѐ влече́тсѧ, сїѐ возсїѧва́ѧ та́мѡ.

Вецер ідзе на поўдзень і паварочвае на поўнач, кружляючы, кружляе, дзьме вецер і вяртаецца вецер на кружэньне сваё.

И҆́детъ къ ю҆́гѹ и҆ ѡ҆бхо́дитъ къ сѣ́верѹ, ѡ҆бхо́дитъ ѡ҆́крестъ, и҆́детъ дѹ́хъ и҆ на крѹ́ги своѧ҄ ѡ҆браща́етсѧ дѹ́хъ.

Усе рэкі цякуць у мора, і мора не перапаўняецца; да месца, з якога рэкі цякуць, вяртаюцца яны, каб [зноў] адтуль выцякаць.

Всѝ пото́цы и҆́дѹтъ въ мо́ре, и҆ мо́ре нѣ́сть насыща́емо: на мѣ́сто, а҆́може пото́цы и҆́дѹтъ, та́мѡ ті́и возвраща́ютсѧ и҆тѝ.

Усе словы стамляюць, ня можа чалавек выказаць [усяго]. Не насыціцца вока гляджэньнем, і не напоўніцца вуха слуханьнем.

Всѧ҄ словеса̀ трѹ҄дна, не возмо́жетъ мѹ́жъ глаго́лати: и҆ не насы́титсѧ ѻ҆́ко зрѣ́ти, ни и҆спо́лнитсѧ ѹ҆́хо слы́шанїѧ.

Што было, тое і будзе, а што рабілася, тое і будзе рабіцца, і няма нічога новага пад сонцам.

Что̀ бы́ло, то́жде є҆́сть, є҆́же бѹ́детъ: и҆ что̀ бы́ло сотворе́ное, то́жде и҆́мать сотвори́тисѧ:

Бывае рэч, пра якую кажуць: “Глядзі, вось гэта новае”, але гэта было ўжо ў вяках, што былі перад намі.

и҆ ничто́же но́во под̾ со́лнцемъ. И҆́же возглаго́летъ и҆ рече́тъ: сѐ, сїѐ но́во є҆́сть: ѹ҆жѐ бы́сть въ вѣ́цѣхъ бы́вшихъ пре́жде на́съ.

Няма памяці пра тых, што раней жылі, і таксама пра тых, што потым жыць будуць, ня будзе памяці ў тых, якія будуць пасьля іх.

Нѣ́сть па́мѧть пе́рвыхъ, и҆ послѣ҄днимъ бы́вшымъ не бѹ́детъ и҆́хъ па́мѧть съ бѹ́дѹщими на послѣ́докъ.

Я, Эклезіяст, быў валадаром Ізраіля ў Ерусаліме.

А҆́зъ є҆кклесїа́стъ бы́хъ ца́рь над̾ ї҆и҃лемъ во ї҆ер҇ли́мѣ

І аддаў я сэрца маё, каб шукаць і дасьледаваць з мудрасьцю ўсё, што дзеецца пад небам. Гэты кепскі занятак даў Бог сынам чалавечым, каб былі занятыя ім.

и҆ вда́хъ се́рдце моѐ, є҆́же взыска́ти и҆ разсмотри́ти въ мѹ́дрости ѡ҆ всѣ́хъ быва́ющихъ под̾ небесе́мъ: ѩ҆́кѡ попече́нїе лѹка́во дадѐ бг҃ъ сынѡ́мъ человѣ́чєскимъ, є҆́же ѹ҆пражднѧ́тисѧ въ не́мъ.

Глядзеў я на ўсе справы, якія робяцца пад сонцам; і вось, усё — марнасьць і пагоня за ветрам.

Ви́дѣхъ всѧ́чєскаѧ сотворє́нїѧ сотворє́ннаѧ под̾ со́лнцемъ: и҆ сѐ, всѧ҄ сѹ́етство и҆ произволе́нїе дѹ́ха.

Крывое ня можна зрабіць простым, і тое, чаго няма, нельга палічыць.

Развраще́нное не мо́жетъ и҆спра́витисѧ, и҆ лише́нїе не мо́жетъ и҆зчи́слитисѧ.

Сказаў я ў сэрцы маім, кажучы: “Вось, я ўзьвялічыўся і прыдбаў мудрасьці больш за ўсіх, што былі раней за мяне ў Ерусаліме; і сэрца маё ўбачыла шмат мудрасьці і веданьня”.

Глаго́лахъ а҆́зъ въ се́рдцы мое́мъ, є҆́же рещѝ: сѐ, а҆́зъ возвели́чихсѧ и҆ ѹ҆мно́жихъ мѹ́дрость па́че всѣ́хъ, и҆̀же бы́ша пре́жде менє̀ во ї҆ер҇ли́мѣ,

І аддаў я сэрца маё, каб пазнаць мудрасьць і пазнаць шаленства і глупоту; і спазнаў, што і гэта — турбаваньне духа.

и҆ се́рдце моѐ вда́хъ, є҆́же вѣ́дѣти премѹ́дрость и҆ ра́зѹмъ: и҆ се́рдце моѐ ви́дѣ мнѡ́гаѧ, премѹ́дрость и҆ ра́зѹмъ, при҄тчи и҆ хи́трость: ѹ҆разѹмѣ́хъ а҆́зъ, ѩ҆́кѡ и҆ сїѐ є҆́сть произволе́нїе дѹ́ха:

Бо з вялікай мудрасьці шмат смутку, і хто павялічвае веданьне, павялічвае боль.

ѩ҆́кѡ во мно́жествѣ мѹ́дрости мно́жество ра́зѹма, и҆ приложи́вый ра́зѹмъ приложи́тъ болѣ́знь.

« 31 глава 2 глава »