1 Валадароў 1 глава

Першая кніга Валадароў
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

І валадар Давід састарэўся, і меў шмат гадоў, і накрывалі яго коўдрамі, а ён ніяк ня мог сагрэцца.

И҆ ца́рь даві́дъ бы́сть ста́ръ преше́дъ дни҄, и҆ ѡ҆дѣва́хѹ є҆го̀ ри́зами (мно́гими), и҆ не согрѣва́шесѧ.

І сказалі яму слугі ягоныя: «Няхай пашукаюць гаспадару нашаму, валадару, маладую дзяўчыну. Яна будзе служыць перад абліччам валадара, і апекавацца ім, і будзе спаць на ўлоньні ягоным, і грэць гаспадара нашага, валадара».

И҆ рѣ́ша ѻ҆́троцы є҆гѡ̀ є҆мѹ̀: да пои́щѹтъ господи́нѹ на́шемѹ царю̀ дѣви́цы ю҆́ныѧ, и҆ предстои́тъ царе́ви, и҆ бѹ́детъ грѣ́ющи є҆го̀, и҆ да лежи́тъ съ ни́мъ, и҆ согрѣ́етсѧ господи́нъ на́шъ ца́рь.

І шукалі прыгожую маладую дзяўчыну ў-ва ўсіх межах Ізраіля, і знайшлі Абішаг Шунамянку, і прывялі яе да валадара.

И҆ и҆ска́ша ѻ҆трокови́цы до́брыѧ ѿ всегѡ̀ предѣ́ла ї҆и҃лева, и҆ ѡ҆брѣто́ша а҆вїса́гѹ сѹмантѧны́ню, и҆ приведо́ша ю҆̀ ко царю̀.

Дзяўчына была вельмі прыгожая; яна апекавалася валадаром і паслугавала яму, але валадар не пазнаў яе.

И҆ бѣ̀ ѻ҆трокови́ца добра̀ видѣ́нїемъ ѕѣлѡ̀: и҆ бы́сть грѣ́ющи царѧ̀ и҆ слѹжа́ше є҆мѹ̀: ца́рь же не позна̀ є҆ѧ̀.

А Адонія, сын Хагіты, узганарыўся і сказаў: «Я буду валадарыць!» І ён зрабіў сабе калясьніцу, коньнікаў і пяцьдзясят чалавек, што беглі перад абліччам ягоным.

И҆ а҆дѡ́нїа сы́нъ а҆ггі́ѳинъ вознесе́сѧ, глаго́лѧ: а҆́зъ и҆́мамъ ца́рствовати. И҆ сотворѝ себѣ̀ колєсни́цы и҆ ко́нники, и҆ пѧтьдесѧ́тъ мѹже́й є҆́же ходи́ти пред̾ ни́мъ.

А бацька ягоны ніколі на яго не сварыўся, кажучы: «Навошта гэта робіш?» А быў ён вельмі прыгожы, яго нарадзіла [маці] пасьля Абсалома.

И҆ не возбранѝ є҆мѹ̀ ѻ҆те́цъ є҆гѡ̀ никогда̀, глаго́лѧ: почто̀ сїѐ ты̀ сотвори́лъ є҆сѝ; И҆ бѣ̀ то́й красе́нъ зра́комъ ѕѣлѡ̀, и҆ того̀ родѝ по а҆вессалѡ́мѣ.

Ён дамовіўся з Ёавам, сынам Цэруі, і з Абіятарам сьвятаром, і яны дапамагалі Адонію.

И҆ бѣ́ша совѣ́ти є҆гѡ̀ со ї҆ѡа́вомъ сы́номъ сарѹ́инымъ и҆ со а҆вїа́ѳаромъ ї҆ере́омъ, и҆ помога́хѹ в̾слѣ́дъ а҆дѡ́нїи.

Але Цадок сьвятар, і Бэная, сын Егаяды, і Натан прарок, і Шымэй, і Рэй, і волаты Давіда не былі на баку Адоніі.

Садѡ́къ же ї҆ере́й и҆ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ, и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ и҆ семе́й, и҆ рисі́й и҆ сы́нове си́льнїи даві́дѡвы не бы́ша по а҆дѡ́нїи.

І склаў у ахвяру Адонія авечак, валоў і кормных цялят каля Эвэн-Газахэлет, што каля Эн-Рагеля, і паклікаў усіх братоў сваіх, сыноў валадара, і ўсіх людзей Юды, слугаў валадара.

И҆ пожрѐ а҆дѡ́нїа ѻ҆́вцы и҆ телцы̀ и҆ а҆́гнцы при ка́мени зѡеле́ѳѣ, и҆́же бѣ̀ бли́з̾ и҆сто́чника рѡги́лѧ: и҆ призва̀ всю̀ бра́тїю свою̀, сы́ны царє́вы, и҆ всѧ҄ мѹ́жы ї҆ѹ́дѡвы, ѻ҆́троки царє́вы:

Але прарока Натана і Бэнаю, і волатаў, і брата свайго Салямона не паклікаў.

наѳа́на же про҇ро́ка и҆ ване́а и҆ си́льныхъ и҆ соломѡ́на бра́та своегѡ̀ не зва̀.

І сказаў Натан Батшэве, маці Салямона, кажучы: «Ці ты ня чула, што валадарыць Адонія, сын Хагіты, а гаспадар наш Давід [пра гэта] ня ведае?

И҆ речѐ наѳа́нъ ко вирсаві́и ма́тери соломѡ́ни, глаго́лѧ: не слы́шала ли є҆сѝ, ѩ҆́кѡ воцари́сѧ а҆дѡ́нїа сы́нъ а҆ггі́ѳинъ, господи́нъ же на́шъ даві́дъ не вѣ́сть:

І цяпер дазволь даць раду табе, каб ты захавала душу тваю і душу сына твайго Салямона.

нн҃ѣ ѹ҆̀бо совѣща́ю тѝ совѣ́тъ, и҆ и҆зба́виши дѹ́шѹ свою̀ и҆ дѹ́шѹ сы́на твоегѡ̀ соломѡ́на:

Ідзі і ўвайдзі да валадара Давіда, і скажы яму: “Гаспадару мой, валадар, ці не запрысяг ты мне, служцы тваёй, кажучы: "Салямон, сын твой, будзе пасьля мяне валадаром, і ён будзе сядзець на пасадзе"? Дык чаму валадарыць Адонія?”

грѧдѝ, вни́ди къ царю̀ даві́дѹ и҆ рече́ши къ немѹ̀, глаго́лющи: не ты́ ли, го́споди мо́й царю̀, клѧ́лсѧ є҆сѝ рабѣ̀ твое́й, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ соломѡ́нъ сы́нъ тво́й и҆́мать ца́рствовати по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ; и҆ что̀ ѩ҆́кѡ воцари́сѧ а҆дѡ́нїа;

Вось, калі ты яшчэ будзеш размаўляць з валадаром, пасьля цябе прыйду я і падтрымаю словы твае».

и҆ сѐ, є҆щѐ глаго́лющей тебѣ̀ та́мѡ со царе́мъ, и҆ а҆́зъ вни́дѹ в̾слѣ́дъ тебє̀ и҆ допо́лню словеса̀ твоѧ҄.

І Батшэва ўвайшла да валадара ў спальню, а валадар быў вельмі стары, і Абішаг Шунамянка паслугавала валадару.

И҆ вни́де вирсаві́а ко царю̀ въ ло́жницѹ. И҆ ца́рь ста́ръ ѕѣлѡ̀, и҆ а҆вїса́гъ сѹмантѧны́нѧ бѧ́ше слѹжа́щи царю̀.

І ўкленчыла Батшэва, і пакланілася валадару. І сказаў валадар «Што табе [трэба]?»

И҆ приклони́сѧ вирсаві́а и҆ поклони́сѧ царе́ви. И҆ речѐ ца́рь: что́ ти є҆́сть;

І яна сказала яму: «Гаспадару мой, ты прысягаў на ГОСПАДА, Бога твайго, служцы тваёй: “Салямон, сын твой, будзе валдарыць пасьля мяне, і ён будзе сядзець на пасадзе маім”.

Ѻ҆на́ же речѐ: го́споди мо́й царю̀, ты̀ клѧ́лсѧ є҆сѝ пред̾ гд҇емъ бг҃омъ твои́мъ рабѣ̀ твое́й, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ сы́нъ тво́й соломѡ́нъ и҆́мать ца́рствовати по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ:

А вось цяпер Адонія стаў валадаром, а ты, гаспадару мой, валадар, ня ведаеш [пра гэта].

и҆ сѐ, нн҃ѣ а҆дѡ́нїа ца́рствѹетъ, ты́ же, го́споди мо́й царю̀, не вѣ́си:

І ён склаў у ахвяру мноства валоў, кормных цялят і авечак, і паклікаў усіх сыноў валадара, і Абіятара сьвятара, і Ёава, начальніка войска. А Салямона, слугу твайго, не паклікаў.

и҆ пожрѐ телцы̀ и҆ а҆́гнцы и҆ ѻ҆́вцы во мно́жествѣ, и҆ созва̀ всѧ҄ сы́ны царє́вы, и҆ а҆вїа́ѳара жерца̀ и҆ ї҆ѡа́ва кнѧ́зѧ си́лы, соломѡ́на же раба̀ твоегѡ̀ не призва̀:

Але ты, гаспадару мой, — валадар, і на цябе [зьвернуты] вочы ўсяго Ізраіля, каб ты паведаміў, хто пасьля цябе, гаспадару мой, валадар, будзе сядзець на пасадзе!

ты́ же, го́споди мо́й царю̀, ѻ҆́чи всегѡ̀ ї҆и҃лѧ къ тебѣ̀: да возвѣсти́ши и҆̀мъ, кто̀ сѧ́детъ на престо́лѣ господи́на моегѡ̀ царѧ̀ по не́мъ:

Іначай, калі ты, гаспадару мой, валадар, засьнеш з бацькамі сваімі, я і сын мой Салямон будуць [абвешчаны] грэшнікамі».

и҆ бѹ́детъ є҆гда̀ ѹ҆́снетъ господи́нъ мо́й ца́рь со ѻ҆тцы҄ свои́ми, и҆ бѹ́дѹ а҆́зъ и҆ сы́нъ мо́й соломѡ́нъ грѣ́шни.

І вось, яна яшчэ гаварыла з валадаром, і прыйшоў Натан прарок.

И҆ сѐ, є҆щѐ є҆́й глаго́лющей съ царе́мъ, и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ прїи́де.

І паведамілі валадару, кажучы: «Вось, Натан прарок». І ён прыйшоў перад аблічча валадара, і пакланіўся валадару абліччам да зямлі.

И҆ возвѣсти́ша царю̀, глаго́люще сѐ, наѳа́нъ про҇ро́къ. И҆ вни́де пред̾ лицѐ царе́во, и҆ поклони́сѧ царю̀ пред̾ лице́мъ є҆гѡ̀ до землѝ,

І сказаў Натан: «Гаспадару мой, валадар, ці ты сказаў: “Адонія будзе валадарыць пасьля мяне, і ён будзе сядзець на пасадзе маім”?

и҆ речѐ наѳа́нъ: го́споди мо́й царю̀, ты́ ли ре́клъ є҆сѝ: а҆дѡ́нїа да ца́рствѹетъ по мнѣ̀, и҆ то́й да сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ;

Бо сёньня ён пайшоў і склаў у ахвяру валоў, кормных цялят і мноства авечак, і паклікаў усіх сыноў валадарскіх, і начальнікаў войска, і сьвятара Абіятара, і вось, яны перад абліччам ягоным ядуць і п’юць, і кажуць: “Няхай жыве валадар Адонія!”

ѩ҆́кѡ сни́де дне́сь и҆ закла̀ телцы̀ и҆ а҆́гнцы и҆ ѻ҆́вцы во мно́жествѣ, и҆ созва̀ всѧ҄ сы́ны царє́вы и҆ кнѧ҄зи си́льныхъ, и҆ а҆вїа́ѳара ї҆ере́а: и҆ сѐ, сѹ́ть ѩ҆дѹ́ще и҆ пїю́ще пред̾ ни́мъ, и҆ рѣ́ша: да живе́тъ ца́рь а҆дѡ́нїа:

А мяне, слугу твайго, і сьвятара Цадока, і Бэнаю, сына Егаяды, і Салямона, слугу твайго, ён не паклікаў.

и҆ менѐ самаго̀ раба̀ твоего̀, и҆ садѡ́ка ї҆ере́а, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева, и҆ соломѡ́на раба̀ твоего̀ не зва̀:

Ці ня сталася гэта з волі гаспадара майго, валадара, і чаму ты ня выявіў мне, слузе твайму, хто будзе сядзець на пасадзе гаспадара майго, валадара, пасьля яго?»

ѿ господи́на ли царѧ̀ моегѡ̀ бы́сть глаго́лъ се́й; и҆ не сказа́лъ є҆сѝ рабѹ̀ твоемѹ̀, кто̀ сѧ́детъ на престо́лѣ господи́на моегѡ̀ царѧ̀ по не́мъ;

І адказаў валадар Давід, і сказаў: «Паклічце да мяне Батшэву». І ўвайшла яна перад аблічча валадара, і стала перад абліччам валадара.

И҆ ѿвѣща̀ ца́рь даві́дъ и҆ речѐ: призови́те мѝ вирсаві́ю. И҆ вни́де (вирсаві́а) пред̾ царѧ̀ и҆ ста̀ пред̾ лице́мъ є҆гѡ̀.

І прысягнуў валадар, і сказаў: «Як жывы ГОСПАД, Які выратаваў душу маю з усялякай бяды!

И҆ клѧ́тсѧ ца́рь и҆ речѐ: жи́въ гд҇ь, и҆́же и҆зба́ви дѹ́шѹ мою̀ ѿ всеѧ̀ печа́ли:

Як я прысягнуў табе ГОСПАДАМ, Богам Ізраіля, кажучы, што Салямон, сын твой, будзе валадаром пасьля мяне, і ён будзе сядзець на пасадзе маім замест мяне, так сёньня і зраблю».

ѩ҆́коже бо клѧ́хтисѧ пред̾ гд҇емъ бг҃омъ ї҆и҃левымъ, глаго́лѧ: ѩ҆́кѡ соломѡ́нъ сы́нъ тво́й воцари́тсѧ по мнѣ̀, и҆ то́й сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ вмѣ́стѡ менє̀, ѩ҆́кѡ та́кѡ сотворю̀ є҆мѹ̀ въ дне́шнїй де́нь.

І Батшэва схіліла аблічча сваё да зямлі, і пакланілася валадару, і сказала: «Няхай жыве гаспадар мой, валадар Давід, на вякі!»

И҆ преклони́сѧ вирсаві́а лице́мъ на зе́млю, и҆ поклони́сѧ царю̀ и҆ речѐ: да живе́тъ господи́нъ мо́й ца́рь даві́дъ во вѣ́ки.

І сказаў валадар Давід: «Паклічце да мяне Цадока сьвятара, і Натана прарока, і Бэнаю, сына Егаяды». І яны прыйшлі перад аблічча валадара,

И҆ речѐ ца́рь даві́дъ: призови́те мнѣ̀ садѡ́ка жерца̀ и҆ наѳа́на про҇ро́ка, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева. И҆ внидо́ша пред̾ царѧ̀.

І сказаў ім валадар: «Вазьміце з сабою слугаў гаспадара вашага, і пасадзіце Салямона, сына майго, на мула майго, і вядзіце яго ў Гіхон,

И҆ речѐ и҆̀мъ ца́рь: поими́те съ собо́ю рабы҄ господи́на ва́шегѡ, и҆ всади́те сы́на моего̀ соломѡ́на на мска̀ моего̀, и҆ веди́те є҆го̀ къ гїѡ́нѹ,

і няхай там сьвятар Цадок і прарок Натан памажуць яго на валадара Ізраіля, і затрубіце ў рог, і кажыце: “Няхай жыве валадар Салямон!”

и҆ да пома́жетъ є҆го̀ та́мѡ садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ въ царѧ̀ над̾ ї҆и҃лемъ, и҆ вострѹби́те трѹбо́ю ро́жаною и҆ рече́те: да живе́тъ ца́рь соломѡ́нъ:

І пойдзеце за ім, і прыйдзе ён, і сядзе на пасадзе маім, і будзе валадарыць пасьля мяне, бо я загадаў паставіць яго правадыром Ізраіля і Юды».

и҆ и҆зыди́те в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀, и҆ вни́детъ, и҆ сѧ́детъ на престо́лѣ мое́мъ, и҆ то́й воцари́тсѧ вмѣ́стѡ менє̀: и҆ а҆́зъ заповѣ́дахъ, да бѹ́детъ властели́нъ над̾ ї҆и҃лемъ и҆ ї҆ѹ́дою.

І адказаў Бэная, сын Егаяды, валадару, і сказаў: «Амэн, няхай скажа гэтак ГОСПАД, Бог гаспадара майго, валадара!

И҆ ѿвѣща̀ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ царю̀ и҆ речѐ: бѹ́ди та́кѡ: да ѹ҆тверди́тъ гд҇ь бг҃ъ глаго́лъ се́й господи́на моегѡ̀ царѧ̀:

Як быў ГОСПАД з гаспадаром маім, валадаром, так няхай будзе Ён з Салямонам і няхай узвялічыць пасад ягоны больш за пасад гаспадара майго, валадара Давіда!»

ѩ҆́коже бѣ̀ гд҇ь со господи́номъ мои́мъ царе́мъ, та́кѡ да бѹ́детъ и҆ съ соломѡ́номъ, и҆ да возвели́читъ престо́лъ є҆гѡ̀ па́че престо́ла господи́на моегѡ̀ царѧ̀ даві́да.

І пайшоў Цадок сьвятар, і Натан прарок, і Бэная, сын Егаяды, і Керэты, і Пэлеты, і пасадзілі Салямона на мула валадара Давіда, і завялі яго ў Гіхон.

И҆ сни́де садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ, и҆ ване́а сы́нъ ї҆ѡда́евъ, и҆ хереѳѳї̀ и҆ фелеѳѳї̀, и҆ всади́ша соломѡ́на на мска̀ царѧ̀ даві́да, и҆ возведо́ша є҆го̀ къ гїѡ́нѹ:

І сьвятар Цадок узяў рог алею з Сялібы, і памазаў Салямона, і затрубіў у рог, і закрычаў увесь народ: «Няхай жыве валадар Салямон!»

и҆ взѧ̀ садѡ́къ ї҆ере́й ро́гъ съ є҆ле́емъ ѿ ски́нїи, и҆ пома́за соломѡ́на, и҆ вострѹбѝ трѹбо́ю ро́жаною, и҆ рѣ́ша всѝ лю́дїе: да живе́тъ ца́рь соломѡ́нъ.

І ўвесь народ ішоў за [Салямонам], і граў народ на флейтах, і цешыўся радасьцю вялікай, і зямля гучэла ад гоману іхняга.

И҆ взыдо́ша всѝ лю́дїе в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆ ликова́ша въ ли́цѣхъ, и҆ веселѧ́хѹсѧ весе́лїемъ вели́кимъ, и҆ разсѣ́десѧ землѧ̀ ѿ гла́са и҆́хъ.

І пачуў [гэта] Адонія і ўсе запрошаныя ім, а ўжо яны скончылі есьці. І Ёаў пачуў гук рогу, і сказаў: «Што гэта за гоман узрушанага гораду?»

И҆ слы́ша а҆дѡ́нїа и҆ всѝ зва́ннїи є҆гѡ̀, и҆ ті́и сконча́ша ѹ҆жѐ ѩ҆дѹ́ще. И҆ слы́ша ї҆ѡа́въ гла́съ трѹбы̀ ро́жаны и҆ речѐ: кі́й гла́съ є҆́сть гра́да шѹмѧ́ща;

Ён яшчэ гаварыў, і вось, прыйшоў Ёнатан, сын Абіятара сьвятара. І сказаў яму Адонія: «Увайдзі, бо ты — чалавек шчыры і добрае абвесьціш».

И҆ є҆щѐ є҆мѹ̀ глаго́лющѹ, и҆ сѐ, ї҆ѡнаѳа́нъ сы́нъ а҆вїа́ѳара ї҆ере́а прїи́де. И҆ речѐ а҆дѡ́нїа: вни́ди, ѩ҆́кѡ мѹ́жъ си́лы ты̀ є҆сѝ, и҆ блага҄ѧ возвѣстѝ.

І адказаў Ёнатан, і сказаў Адоніі: «Зусім не! Гаспадар наш, валадар Давід, зрабіў валадаром Салямона,

И҆ ѿвѣща̀ ї҆ѡнаѳа́нъ и҆ речѐ: и҆звѣ́стно, господи́нъ на́шъ ца́рь даві́дъ поста́ви соломѡ́на царе́мъ:

і паслаў з ім Цадока сьвятара, і Натана прарока, і Бэнаю, сына Егаяды, і Керэтаў, і Пэлетаў. І яны пасадзілі Салямона на мула валадара,

и҆ посла̀ съ ни́мъ ца́рь садѡ́ка ї҆ере́а и҆ наѳа́на про҇ро́ка, и҆ ване́а сы́на ї҆ѡда́ева, и҆ хереѳѳї̀ и҆ фелеѳѳї̀, и҆ всади́ша є҆го̀ на мска̀ царе́ва:

а памазаў яго сьвятар Цадок і прарок Натан на валадара ў Гіхоне. І адтуль выйшлі яны з радасьцю, і горад загаманіў. І гэта той гоман, які вы чуеце.

и҆ пома́заша є҆го̀ садѡ́къ ї҆ере́й и҆ наѳа́нъ про҇ро́къ на ца́рство въ гїѡ́нѣ, и҆ взыдо́ша ѿтѹ́дѹ веселѧ́щесѧ, и҆ возшѹмѣ̀ гра́дъ: се́й гла́съ, є҆го́же слы́шасте:

А Салямон сеў на пасадзе валадарскім.

и҆ сѣ́де соломѡ́нъ на престо́лѣ ца́рстѣмъ:

І слугі валадарскія прыйшлі таксама дабраславіць гаспадара нашага, валадара Давіда, кажучы: “Няхай Бог дасьць дабрабыт для імя Салямона па-над імя тваё, і ўзьвялічыць пасад ягоны па-над пасад твой”. І валадар пакланіўся на ложку сваім.

и҆ внидо́ша рабѝ царє́вы благослови́ти господи́на на́шего царѧ̀ даві́да, глаго́люще: да ѹ҆бл҃жи́тъ бг҃ъ и҆́мѧ соломѡ́на сы́на твоегѡ̀ па́че и҆́мене твоегѡ̀, и҆ да возвели́читъ престо́лъ є҆гѡ̀ па́че престо́ла твоегѡ̀: и҆ поклони́сѧ ца́рь на ѻ҆дрѣ̀ свое́мъ,

І сказаў валадар так: “Дабраслаўлёны ГОСПАД, Бог Ізраіля, Які даў сёньня вачам маім бачыць таго, які сядзіць на пасадзе маім, і вочы мае бачылі [гэта]”».

и҆ си́це речѐ ца́рь: блг҇ве́нъ гд҇ь бг҃ъ ї҆и҃левъ, и҆́же дадѐ дне́сь ѿ сѣ́мене моегѡ̀ сѣдѧ́ща на престо́лѣ мое́мъ, и҆ ѻ҆́чи моѝ ви́дѧтъ.

І спалохаліся, і паўскоквалі ўсе, запрошаныя Адоніем, і кожны з іх пайшоў дарогаю сваёй.

И҆ ѹ҆жасо́шасѧ ѹ҆́жасомъ, и҆ воста́ша всѝ зва́ннїи а҆дѡ́нїєвы, и҆ ѿи́де кі́йждо пѹте́мъ свои́мъ.

А Адонія, баючыся [стаць] перад абліччам Салямона, устаў, і пайшоў, і ўхапіўся за рогі ахвярніка.

И҆ а҆дѡ́нїа ѹ҆боѧ́сѧ ѿ лица̀ соломѡ́нѧ, и҆ воста̀ и҆ ѿи́де, и҆ ѩ҆́тсѧ за ро́гъ ѻ҆лтарѧ̀.

І паведамілі Салямону, кажучы: «Вось, Адонія баіцца валадара Салямона, і вось, ён ухапіўся за рогі ахвярніка, кажучы: “Няхай сёньня прысягне мне валадар Салямон, што не заб’е слугі свайго мячом”».

И҆ возвѣсти́ша соломѡ́нѹ, глаго́люще: сѐ, а҆дѡ́нїа ѹ҆боѧ́сѧ царѧ̀ соломѡ́на, и҆ держи́тсѧ за ро́гъ ѻ҆лтарѧ̀, глаго́лѧ: да клене́тмисѧ дне́сь ца́рь соломѡ́нъ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆бїе́тъ раба̀ своего̀ ѻ҆рѹ́жїемъ.

І сказаў Салямон: «Калі ён будзе чалавекам шчырым, не спадзе на зямлю ніводны волас ягоны, але калі выявіцца ў ім ліхоцьце, памрэ».

И҆ речѐ соломѡ́нъ: а҆́ще бѹ́детъ сы́нъ си́лы, ни вла́съ главы̀ є҆гѡ̀ ѹ҆паде́тъ на зе́млю: а҆́ще же ѕло́ба ѡ҆брѧ́щетсѧ въ не́мъ, ѹ҆́мретъ.

І паслаў валадар Салямон, і адвялі яго ад ахвярніка, і ён прыйшоў, і пакланіўся валадару Салямону, а Салямон сказаў яму: «Ідзі ў дом твой».

И҆ посла̀ ца́рь соломѡ́нъ, и҆ сведо́ша є҆го̀ со ѻ҆лтарѧ̀. И҆ вни́де, и҆ поклони́сѧ царю̀ соломѡ́нѹ. И҆ речѐ є҆мѹ̀ соломѡ́нъ: и҆дѝ въ до́мъ сво́й.

« 24 глава 2 глава »