1 Цімафею 1 глава

Першае пасланьне да Цімафея Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Павал, апостал Ісуса Хрыста паводле загаду Бога, Збаўцы нашага, і Госпада Ісуса Хрыста, надзеі нашае, —

Па́ѵелъ, посла́нникъ ї҆и҃съ хр҇то́въ по повелѣ́нїю бг҃а сп҃са на́шегѡ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀ ѹ҆пова́нїѧ на́шегѡ,

Цімафею, шчыраму дзіцяці ў веры: ласка, літасьць, супакой ад Бога, Айца нашага, і Хрыста Ісуса, Госпада нашага.

тїмоѳе́ю пр҇номѹ ча́дѹ въ вѣ́рѣ: блгдть, мл҇ть, ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ и҆ хр҇та̀ ї҆и҃са гд҇а на́шегѡ.

Ідучы ў Македонію, я прасіў цябе быць у Эфэсе і загадаць некаторым, каб яны не навучалі іншага

ѩ҆́коже ѹ҆моли́хъ тѧ̀ пребы́ти во є҆фе́сѣ, и҆ды́й въ македо́нїю, да завѣща́еши нѣ҄кимъ не и҆́накѡ ѹ҆чи́ти,

і не зважалі на байкі і радаводы бясконцыя, якія выклікаюць больш спрэчак, чым Божага збудаваньня ў веры.

нижѐ внима́ти ба́снемъ и҆ родосло́вїємъ безконє́чнымъ, ѩ҆̀же стѧза҄нїѧ творѧ́тъ па́че, не́жели бж҃їе строе́нїе, є҆́же въ вѣ́рѣ.

Канец жа загаду ёсьць любоў з чыстага сэрца, і добрага сумленьня, і веры некрывадушнай,

Коне́цъ же завѣща́нїѧ є҆́сть любы̀ ѿ чи́ста се́рдца и҆ со́вѣсти бл҃гі́ѧ и҆ вѣ́ры нелицемѣ́рныѧ,

ад чаго адхіліўшыся, некаторыя збочылі да пустаслоўя,

въ ни́хже нѣ́цыи погрѣши́вше, ѹ҆клони́шасѧ въ сѹеслѡ́вїѧ,

хочучы быць законавучыцялямі, не разумеючы ані таго, што кажуць, ані таго, пра што сьцьвярджаюць.

хотѧ́ще бы́ти законоѹчи́телє, не разѹмѣ́юще ни ѩ҆̀же глаго́лютъ, ни ѡ҆ ни́хже ѹ҆твержда́ютъ.

А мы ведаем, што Закон добры, калі хто законна карыстаецца ім,

(За҄ 279.) Вѣ́мы же, ѩ҆́кѡ до́бръ зако́нъ (є҆́сть), а҆́ще кто̀ є҆го̀ зако́ннѣ твори́тъ,

ведаючы тое, што Закон не пастаўлены для праведніка, але для беззаконьнікаў і непакорлівых, бязбожных і грэшнікаў, нячыстых і паганых, бацьказабойцаў і мацізабойцаў, чалавеказабойцаў,

вѣ́дый сїѐ, ѩ҆́кѡ првдникѹ зако́нъ не лежи́тъ {не положе́нъ}, но беззакѡ́ннымъ и҆ непокори҄вымъ, нечести҄вымъ (же) и҆ грѣ́шникѡмъ, непра́вєднымъ и҆ сквє́рнымъ, ѻ҆тца̀ и҆ ма́тере досади́телємъ, мѹжеѹбі́йцамъ,

распусьнікаў, мужаложнікаў, людакрадаў, хлусьлівых, крывапрысяжнікаў і для іншых, што супрацівяцца здароваму вучэньню,

блѹдникѡ́мъ, мѹжело́жникѡмъ, разбо́йникѡмъ, (клеветникѡ́мъ, скотоло́жникѡмъ,) лжи҄вымъ, клѧтвопрестѹ́пникѡмъ, и҆ а҆́ще что̀ и҆́но здра́вомѹ ѹ҆че́нїю проти́витсѧ,

паводле Эвангельля славы шчаснага Бога, якое мне даверана.

по бл҃говѣ́стїю сла́вы бл҃же́ннагѡ бг҃а, є҆́же мнѣ̀ ѹ҆вѣ́рено бы́сть.

І я дзякую Хрысту Ісусу, Госпаду нашаму, Які ўмацаваў мяне, што Ён палічыў мяне верным, паставіўшы на служэньне,

(За҄ 280.) И҆ благодарю̀ ѹ҆крѣплѧ́ющаго мѧ̀ хр҇та̀ ї҆и҃са гд҇а на́шего, ѩ҆́кѡ вѣ́рна мѧ̀ непщева̀, положи́въ (мѧ̀) въ слѹ́жбѹ,

[мяне], які раней блюзьніў, і перасьледаваў, і крыўдзіў, але памілаваны, бо рабіў гэта, ня ведаючы, у недаверстве.

бы́вша мѧ̀ и҆ногда̀ хѹ́лника и҆ гони́телѧ и҆ досади́телѧ: но поми́лованъ бы́хъ, ѩ҆́кѡ невѣ́дый сотвори́хъ въ невѣ́рствїи:

І ласка Госпада нашага памножылася разам з вераю і любоўю ў Хрысьце Ісусе.

ѹ҆преѹмно́жисѧ же блгдть гд҇а на́шегѡ (ї҆и҃са хр҇та̀) съ вѣ́рою и҆ любо́вїю ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ.

Вернае слова і ўсякага прыняцьця вартае, што Хрыстос Ісус прыйшоў у сьвет збавіць грэшнікаў, з якіх я — першы.

(За҄.) Вѣ́рно сло́во и҆ всѧ́кагѡ прїѧ́тїѧ досто́йно, ѩ҆́кѡ хр҇то́съ ї҆и҃съ прїи́де въ мі́ръ грѣ́шники сп҇тѝ, ѿ ни́хже пе́рвый є҆́смь а҆́зъ.

Але дзеля таго я памілаваны, каб Ісус Хрыстос у-ва мне першым зьявіў усю доўгацярплівасьць на прыклад тым, якія маюць верыць у Яго дзеля жыцьця вечнага.

Но сегѡ̀ ра́ди поми́лованъ бы́хъ, да во мнѣ̀ пе́рвѣмъ пока́жетъ ї҆и҃съ хр҇то́съ всѐ долготерпѣ́нїе, за ѡ҆́бразъ хотѧ́щихъ вѣ́ровати є҆мѹ̀ въ жи́знь вѣ́чнѹю.

Валадару ж вякоў, незьнішчальнаму, нябачнаму, адзінаму мудраму Богу пашана і слава на вякі вякоў. Амэн.

Цр҃ю́ же вѣкѡ́въ нетлѣ́нномѹ, неви́димомѹ, є҆ди́номѹ премдромѹ бг҃ѹ, чт҇ь и҆ сла́ва во вѣ́ки вѣкѡ́въ. А҆ми́нь.

Гэткі загад даю табе, дзіця [маё] Цімафей, паводле ранейшых адносна цябе прароцтваў, каб ты змагаўся згодна з імі добрым змаганьнем,

(За҄ 281.) Сїе́ же завѣща́нїе предаю́ ти, ча́до тїмоѳе́е, по бы́вшихъ на тѧ̀ пре́жде про҇ро́чествїихъ, да во́инствѹеши въ ни́хъ до́брое во́инство,

маючы веру і добрае сумленьне, адкінуўшы якое, некаторыя разьбіліся ў веры;

и҆мѣ́ѧ вѣ́рѹ и҆ бл҃гѹ́ю со́вѣсть, ю҆́же нѣ́цыи ѿри́нѹвше, ѿ вѣ́ры ѿпадо́ша:

з якіх Гімэнэй і Аляксандар, якіх я аддаў шатану, каб яны навучыліся ня блюзьніць.

ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ а҆леѯа́ндръ, и҆̀хже преда́хъ сатанѣ̀, да нака́жѹтсѧ не хѹ́лити.

« 3 глава 2 глава »