Ёэля 1 глава

Кніга прарока Ёэля
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Слова ГОСПАДА, якое было да Ёэля, сына Пэтуэля.

Сло́во гд҇не, и҆́же бы́сть ко ї҆ѡи́лю сы́нѹ ваѳѹи́левѹ.

Слухайце гэта, старыя, і прыхіліце вуха, усе жыхары зямлі. Ці было такое ў дні вашыя або ў дні бацькоў вашых?

Слы́шите сїѧ҄, ста́рцы, и҆ внѹши́те, всѝ живѹ́щїи на землѝ: а҆́ще бы́ша сицева҄ѧ во дне́хъ ва́шихъ и҆лѝ во дне́хъ ѻ҆тє́цъ ва́шихъ;

Распавядзіце пра гэта сынам вашым, а сыны вашыя — сынам сваім, а сыны іхнія — пакаленьню наступнаму.

Ѡ҆ си́хъ ча́дѡмъ свои҄мъ повѣ́дите, а҆ ча҄да ва҄ша ча́дѡмъ свои҄мъ, а҆ ча҄да и҆́хъ ро́дѹ дрѹго́мѹ:

Тое, што засталося ад вусеняў, зьела саранча, што засталося ад саранчы, зьелі хрушчы, што засталося ад хрушчоў, паелі чэрві.

ѡ҆ста́нокъ гѹ́сеницъ поѧдо́ша прѹ́зи, и҆ ѡ҆ста́нокъ прѹ́гѡвъ поѧдо́ша мши҄цы, и҆ ѡ҆ста́нокъ мши́цъ поѧдо́ша си́плеве.

Прачніцеся, п’яніцы, і плачце, і бядуйце ўсе тыя, што п’юць віно, па маладым віне, бо яно забранае ад вуснаў вашых.

Ѹ҆трезви́тесѧ, пїѧ́нїи, ѿ вїна̀ своегѡ̀ и҆ пла́читесѧ: рыда́йте, всѝ пїю́щїи вїно̀ до пїѧ́нства, ѩ҆́кѡ ѿѧ́сѧ ѿ ѹ҆́стъ ва́шихъ весе́лїе и҆ ра́дость.

Бо прыйшоў на зямлю Маю народ дужы, якога безьліч. Зубы ягоныя — зубы ільвіныя, а сківіцы — як у ільвіцы.

Поне́же ѩ҆зы́къ взы́де на зе́млю мою̀ крѣ́покъ и҆ безчи́сленъ: зѹ́бы є҆гѡ̀ (ѩ҆́коже) зѹ́бы львѡ́вы, и҆ членѡ́вныѧ є҆гѡ̀ ѩ҆́коже льви́чища:

Ён зрабіў пустэчаю вінаграднік Мой, дрэва фігавае Маё паламаў, дашчэнту агаліў яго і адкінуў; зьбялелі галіны ягоныя.

положѝ вїногра́дъ мо́й въ погѹбле́нїе и҆ смѡ́квы моѧ҄ въ сломле́нїе: взыскѹ́ѧ ѡ҆б̾иска̀ и҆̀ и҆ све́рже, ѡ҆бѣлѝ ло́зїе є҆гѡ̀.

Галасі як маладзіца, падперазаная зрэбніцаю, над мужам маладосьці сваёй.

Воспла́чисѧ ко мнѣ̀ па́че невѣ́сты препоѧ́саныѧ во вре́тище по мѹ́жи свое́мъ дѣ́вственнѣмъ.

Забраныя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ад Дому ГОСПАДА; у жалобе сьвятары, служыцелі ГОСПАДА.

И҆зве́ржесѧ же́ртва и҆ возлїѧ́нїе и҆з̾ до́мѹ гд҇нѧ: пла́читесѧ, жерцы̀, слѹжа́щїи же́ртвенникѹ гд҇ню,

Поле спустошана, у жалобе зямля, бо стаптанае збожжа, высахла маладое віно, зьвяла аліўка.

ѩ҆́кѡ ѡ҆пѹстѣ́ша полѧ̀. пла́чисѧ, землѐ, ѩ҆́кѡ пострада̀ пшени́ца, и҆ и҆́зсше вїно̀, ѹ҆ма́лисѧ є҆ле́й,

Смуткуйце, земляробы, галасіце, вінаградары, дзеля пшаніцы і дзеля ячменю, бо загінула жніво ў полі.

посрами́шасѧ земледѣ́лателє. пла́читесѧ, се́ла, по пшени́цѣ и҆ по ѩ҆чме́ни, ѩ҆́кѡ поги́бе ѡ҆б̾има́нїе ѿ ни́вы,

Вінаградная лаза засохла, і дрэва фігавае зьвяла, дрэва гранатовае і пальма, і яблына, і ўсе дрэвы палявыя пасохлі; бо высахла вясёласьць паміж сыноў чалавечых.

вїногра́дъ и҆́зсше, и҆ смѡ́квы ѹ҆ма́лишасѧ: ши́пки, и҆ фі́нїѯъ, и҆ ѩ҆́блонь, и҆ всѧ҄ древа̀ пѡльска́ѧ и҆зсхо́ша, ѩ҆́кѡ посрами́ша ра́дость сы́нове челѡвѣ́чи.

Падперажыцеся [зрэбніцай] і лямантуйце, сьвятары, галасіце, служыцелі ахвярніка, хадзіце, начуйце ў зрэбніцы, служыцелі Бога майго, бо затрыманыя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ў Доме Бога вашага.

Препоѧ́шитесѧ и҆ бі́йтесѧ, жерцы̀, пла́читесѧ, слѹжа́щїи же́ртвенникѹ: вни́дите, поспи́те во вре́тищихъ, слѹжа́щїи бг҃ѹ, ѩ҆́кѡ ѿѧ́сѧ ѿ до́мѹ бг҃а ва́шегѡ же́ртва и҆ возлїѧ́нїе:

Прызначце сьвяты пост, склічце ўрачысты сход, зьбярыце старых і ўсіх жыхароў зямлі гэтай у Дом ГОСПАДА, Бога вашага, і клічце да ГОСПАДА.

ѡ҆свѧти́те по́стъ, проповѣ́дите цѣльбѹ̀, собери́те старѣ҄йшины всѧ҄ живѹ́щыѧ на землѝ въ до́мъ бг҃а ва́шегѡ и҆ воззови́те ко гд҇ѹ ѹ҆се́рднѡ:

Гора дню гэтаму, бо блізка дзень ГОСПАДА, ён прыйдзе як спусташэньне ад Усемагутнага.

ѹ҆вы̀ мнѣ̀, ѹ҆вы̀ мнѣ̀, ѹ҆вы̀ мнѣ̀ въ де́нь! ѩ҆́кѡ бли́з̾ є҆́сть де́нь гд҇ень, и҆ ѩ҆́кѡ бѣда̀ ѿ бѣды̀ прїи́детъ:

Хіба не перад вачыма нашымі забіраецца ежа, з Дому Бога нашага [забіраецца] радасьць і пацяшэньне?

ѩ҆́кѡ пред̾ ѻ҆чи́ма ва́шима пи́щы взѧ́шасѧ и҆ ѿ до́мѹ бг҃а ва́шегѡ весе́лїе и҆ ра́дость.

Згніла зерне пад скібамі сваімі, спусьцелі каморы, разбураныя пуні, бо высахла збожжа.

Вскочи́ша ю҆́ницы ѹ҆ ѩ҆́слей свои́хъ, погибо́ша сокрѡ́вища, раскопа́шасѧ точи҄ла, ѩ҆́кѡ посшѐ пшени́ца.

Як стогне скаціна, блукаюць чароды кароваў, бо няма для іх пашы, і чароды авечак спустошаны.

Что̀ положи́мъ себѣ̀; воспла́кашасѧ стада̀ волѡ́въ, ѩ҆́кѡ не бѣ̀ па́жити и҆̀мъ, и҆ па҄ствы ѻ҆́вчыѧ погибо́ша.

Да Цябе, ГОСПАДЗЕ, гукаю, бо агонь зжэр пашы пустыні, і полымя спаліла ўсе дрэвы палявыя.

Къ тебѣ̀, гд҇и, возопїю̀, ѩ҆́кѡ ѻ҆́гнь потребѝ кра҄снаѧ пѹсты́ни, и҆ пла́мень пожжѐ всѧ҄ древа̀ пѡльска́ѧ,

Таксама жывёла палявая прагне да Цябе, бо ручаі водаў высахлі, і агонь зжэр пашы пустыні.

и҆ ско́ти польсті́и воззрѣ́ша къ тебѣ̀, ѩ҆́кѡ посхо́ша и҆сто́чницы водні́и, и҆ ѻ҆́гнь поѧдѐ кра҄снаѧ пѹсты́ни.

« 14 глава 2 глава »