Ёэля 1 глава

Кніга прарока Ёэля
Пераклад Антонія Бокуна → Синодальный перевод (СВ)

Слова ГОСПАДА, якое было да Ёэля, сына Пэтуэля.

Слово Господа, которое было к Иоилю, сыну Вафуила:

Слухайце гэта, старыя, і прыхіліце вуха, усе жыхары зямлі. Ці было такое ў дні вашыя або ў дні бацькоў вашых?

«Слушайте это, старцы, и внимайте, все жители земли этой! Бывало ли такое в дни ваши или в дни отцов ваших?

Распавядзіце пра гэта сынам вашым, а сыны вашыя — сынам сваім, а сыны іхнія — пакаленьню наступнаму.

Передайте об этом детям вашим, а дети ваши пусть скажут своим детям, а их дети — следующему роду:

Тое, што засталося ад вусеняў, зьела саранча, што засталося ад саранчы, зьелі хрушчы, што засталося ад хрушчоў, паелі чэрві.

оставшееся от гусеницы ела саранча, оставшееся от саранчи ели черви, а оставшееся от червей доели жуки.

Прачніцеся, п’яніцы, і плачце, і бядуйце ўсе тыя, што п’юць віно, па маладым віне, бо яно забранае ад вуснаў вашых.

Пробудитесь, пьяницы, и плачьте и рыдайте все, пьющие вино, о виноградном соке, ибо он отнят от уст ваших!

Бо прыйшоў на зямлю Маю народ дужы, якога безьліч. Зубы ягоныя — зубы ільвіныя, а сківіцы — як у ільвіцы.

Ибо пришел на землю Мою народ сильный и бесчисленный; зубы у него — зубы львиные, и челюсти у него — как у львицы.

Ён зрабіў пустэчаю вінаграднік Мой, дрэва фігавае Маё паламаў, дашчэнту агаліў яго і адкінуў; зьбялелі галіны ягоныя.

Опустошил он виноградную лозу Мою и смоковницу Мою обломал, ободрал ее догола и бросил; сделались белыми ветви ее».

Галасі як маладзіца, падперазаная зрэбніцаю, над мужам маладосьці сваёй.

Рыдай, как молодая жена, препоясавшись вретищем, о муже юности своей!

Забраныя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ад Дому ГОСПАДА; у жалобе сьвятары, служыцелі ГОСПАДА.

Прекратилось хлебное приношение и возлияние в доме Господнем; плачут священники, служители Господни.

Поле спустошана, у жалобе зямля, бо стаптанае збожжа, высахла маладое віно, зьвяла аліўка.

Опустошено поле, сетует земля; ибо истреблен хлеб, высох виноградный сок, завяла маслина.

Смуткуйце, земляробы, галасіце, вінаградары, дзеля пшаніцы і дзеля ячменю, бо загінула жніво ў полі.

Краснейте от стыда, земледельцы, рыдайте, виноградари, о пшенице и ячмене, потому что погибла жатва в поле,

Вінаградная лаза засохла, і дрэва фігавае зьвяла, дрэва гранатовае і пальма, і яблына, і ўсе дрэвы палявыя пасохлі; бо высахла вясёласьць паміж сыноў чалавечых.

засохла виноградная лоза и смоковница завяла; гранатовое дерево, пальма и яблоня — все деревья в поле посохли; потому и веселье у сынов человеческих исчезло.

Падперажыцеся [зрэбніцай] і лямантуйце, сьвятары, галасіце, служыцелі ахвярніка, хадзіце, начуйце ў зрэбніцы, служыцелі Бога майго, бо затрыманыя ахвяры хлебныя і ахвяры вадкія ў Доме Бога вашага.

Препояшьтесь вретищем и плачьте, священники! Рыдайте, служители алтаря! Войдите, ночуйте во вретищах, служители Бога моего! Ибо не стало в доме Бога вашего хлебного приношения и возлияния.

Прызначце сьвяты пост, склічце ўрачысты сход, зьбярыце старых і ўсіх жыхароў зямлі гэтай у Дом ГОСПАДА, Бога вашага, і клічце да ГОСПАДА.

Назначьте пост, объявите торжественное собрание, созовите старцев и всех жителей страны этой в дом Господа, Бога вашего, и взывайте к Господу.

Гора дню гэтаму, бо блізка дзень ГОСПАДА, ён прыйдзе як спусташэньне ад Усемагутнага.

О, какой день! Ибо день Господень близок, как опустошение от Всемогущего придет он.

Хіба не перад вачыма нашымі забіраецца ежа, з Дому Бога нашага [забіраецца] радасьць і пацяшэньне?

Не пред нашими ли глазами отнимается пища, от дома Бога нашего — веселье и радость?

Згніла зерне пад скібамі сваімі, спусьцелі каморы, разбураныя пуні, бо высахла збожжа.

Истлели зерна под глыбами своими, опустели житницы, разрушены кладовые, ибо не стало хлеба.

Як стогне скаціна, блукаюць чароды кароваў, бо няма для іх пашы, і чароды авечак спустошаны.

Как стонет скот! Уныло ходят стада волов, ибо нет для них пажити; томятся и стада овец.

Да Цябе, ГОСПАДЗЕ, гукаю, бо агонь зжэр пашы пустыні, і полымя спаліла ўсе дрэвы палявыя.

К Тебе, Господи, взываю! Ибо огонь пожрал злачные пастбища пустыни и пламя попалило все деревья в поле.

Таксама жывёла палявая прагне да Цябе, бо ручаі водаў высахлі, і агонь зжэр пашы пустыні.

Даже и животные на поле взывают к Тебе, потому что иссохли потоки вод и огонь истребил пастбища пустыни.

« 14 глава 2 глава »