2 Самуэля 1 глава

Другая кніга Самуэля
Пераклад Антонія Бокуна → Синодальный перевод (СВ)

І сталася пасьля сьмерці Саўла, што Давід вярнуўся пасьля перамогі над Амалекам і спыніўся на два дні ў Цыклягу.

По смерти Саула, когда Давид возвратился от поражения амаликитян и пробыл в Секелаге два дня,

І сталася на трэці дзень, вось, чалавек прыйшоў з табару, з [атачэньня] Саўла, у падзёртым адзеньні і з пасыпанай зямлёй галавой. І прыйшоў ён да Давіда, і ўпаў на зямлю, і пакланіўся.

вот на третий день приходит человек из стана Саулова; одежда на нем разодрана и прах на голове его. Придя к Давиду, он пал на землю и поклонился ему.

І сказаў яму Давід: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён сказаў яму: «Я ўцёк з табару Ізраіля».

И сказал ему Давид: «Откуда ты пришел?» И сказал тот: «Я убежал из стана израильского».

І сказаў яму Давід: «Што сталася? Распавядзі мне». Ён сказаў: «Людзі паўцякалі з месца бою, і шмат народу загінула, таксама Саўл і Ёнатан, сын ягоны, загінулі».

И сказал ему Давид: «Что произошло? Расскажи мне». И тот сказал: «Народ побежал со сражения, и множество из народа пало и умерло, и умерли и Саул, и сын его Ионафан».

І сказаў Давід юнаку, які яму расказваў [вестку]: «Адкуль ты ведаеш, што загінуў Саўл і Ёнатан, сын ягоны?»

И сказал Давид отроку, рассказывавшему ему: «Как ты знаешь, что Саул и сын его Ионафан умерли?»

І сказаў юнак, які расказваў яму [вестку]: «Я ўзыйшоў на гару Гільбоа, і вось, Саўл ляжаў прабіты дзідай сваёй, і вось, коньнікі і калясьніцы даганялі яго.

И сказал отрок, рассказывавший ему: «Я случайно пришел на гору Гелвуйскую, и вот, Саул пал на свое копье, колесницы же и всадники настигали его.

І ён аглянуўся, і ўбачыў мяне, і паклікаў мяне. І я сказаў: “Вось я”.

Тогда он оглянулся назад и, увидев меня, позвал меня.

І ён сказаў мне: “Хто ты?” Я сказаў яму: “Я — з Амалека”.

И я сказал: „Вот я“. Он сказал мне: „Кто ты?“ И я сказал ему: „Я амаликитянин“.

І ён сказаў мне: “Падыйдзі да мяне, і забі мяне, бо туга сьмяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ў-ва мне”.

Тогда он сказал мне: „Подойди ко мне и убей меня, ибо тоска смертная объяла меня, душа моя все еще во мне“.

Я падыйшоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ня будзе ён жыць пасьля падзеньня свайго, і ўзяў я вянок з галавы ягонай і нараменьнік, які на рамёнах ягоных, і прынёс іх гаспадару майму».

И я подошел к нему и убил его, ибо знал, что он не будет жив после своего падения; и взял я венец, бывший на голове его, и браслет, бывший на руке его, и принес их к господину моему сюда».

І схапіўся Давід за шаты свае, і разьдзёр іх, і [так зрабілі] ўсе людзі, якія [былі] з ім.

Тогда схватил Давид одежды свои и разодрал их, также и все люди, бывшие с ним,

І галасілі яны, і плакалі, і посьцілі аж да вечара дзеля Саўла і дзеля Ёнатана, сына ягонага, і дзеля народу ГОСПАДА, і дзеля дому Ізраіля, якія пагінулі ад мяча.

и рыдали и плакали, и постились до вечера о Сауле и о сыне его Ионафане, и о народе Господнем, и о доме Израилевом, что пали они от меча.

І сказаў Давід юнаку, які [пра гэта] паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын прыхадня Амалекца».

И сказал Давид отроку, рассказывавшему ему: «Откуда ты?» И сказал он: «Я сын пришельца амаликитянина».

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку тваю і забіць памазанца ГОСПАДАВАГА?»

Тогда Давид сказал ему: «Как не побоялся ты поднять руку, чтобы убить помазанника Господнего?»

І паклікаў Давід аднаго з юнакоў, і сказаў: «Падыйдзі і забі яго». І той забіў яго, і ён памёр.

И призвал Давид одного из отроков и сказал ему: «Подойди, убей его».

І сказаў Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьведчылі супраць цябе, кажучы: “Я забіў памазанца ГОСПАДАВАГА”».

И тот убил его, и он умер. И сказал ему Давид: «Кровь твоя на голове твоей, ибо твои уста свидетельствовали на тебя, когда ты говорил: „Я убил помазанника Господнего“».

І аплакваў Давід Саўла і Ёнатана, сына ягонага, гэтым жалобным сьпевам,

И оплакал Давид Саула и сына его Ионафана этой плачевной песней,

і загадаў навучыць яму сыноў Юды, і ён быў запісаны ў Кнізе Справядлівага, [і сказаў]:

и повелел научить сынов Иудиных луку, как написано в книге Праведного, и сказал:

«Слаўныя твае, Ізраілю, загінулі на ўзгорках тваіх. Як жа маглі загінуць такія волаты?!

«Краса твоя, о Израиль, поражена на высотах твоих! Как пали сильные!

Не расказвайце [гэтага] ў Гаце, не абвяшчайце на вуліцах Ашкелёну, каб ня цешыліся [з гэтага] дочкі Філістынскія, каб ня радаваліся дочкі неабрэзаных.

Не рассказывайте в Гефе, не возвещайте на улицах Аскалона, чтобы не радовались дочери филистимлян, чтобы не торжествовали дочери необрезанных.

Горы Гільбоа! Няхай [ня будзе] на вас ані расы, ані дажджу, ані палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт волатаў, шчыт Саўла ня быў памазаны алеем.

Горы Гелвуйские! Да не сойдет ни роса, ни дождь на вас, и да не будет на вас полей с плодами, ибо там повержен щит сильных, щит Саула, как будто не был он помазан елеем.

Без крыві забітых, бяз тлушчу волатаў лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

Без крови раненых, без тука сильных лук Ионафана не возвращался назад, и меч Саула не возвращался даром.

Саўла і Ёнатана, якія любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, сьмерць таксама не разлучыла. Хутчэйшыя за арлоў і дужэйшыя за ільвоў яны [былі].

Саул и Ионафан, любезные и согласные в жизни своей, не разлучились и в смерти своей; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Дочкі Ізраіля, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у кармазын з упрыгожваньнямі, які ўскладаў аздобы залатыя на шаты вашыя.

Дочери израильские! Плачьте о Сауле, который одевал вас в багряницу с украшениями и доставлял на одежды ваши золотые уборы.

Як жа маглі загінуць у баі такія волаты! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

Как пали сильные на брани! Сражен Ионафан на высотах твоих.

Цяжка мне, бо [няма цябе], браце мой Ёнатан! Ты быў вельмі дарагі для мяне. Любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

Скорблю о тебе, брат мой Ионафан; ты был очень дорог для меня; любовь твоя была для меня превыше любви женской.

Як маглі загінуць такія волаты? Загінула зброя баявая!»

Как пали сильные, погибло оружие бранное!»

« 31 глава 2 глава »