2 Самуэля 1 глава

Другая кніга Самуэля
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

І сталася пасьля сьмерці Саўла, што Давід вярнуўся пасьля перамогі над Амалекам і спыніўся на два дні ў Цыклягу.

И бысть егда умре саул, и давид возвратися победив амалика, и пребысть давид в секелазе дни два.

І сталася на трэці дзень, вось, чалавек прыйшоў з табару, з [атачэньня] Саўла, у падзёртым адзеньні і з пасыпанай зямлёй галавой. І прыйшоў ён да Давіда, і ўпаў на зямлю, і пакланіўся.

И бысть в третий день, и се, муж прииде от полка людий сауловых, ризы же его (бяху) раздраны, и персть на главе его: и бысть егда вниде к давиду (отрок), и пад на земли поклонися ему.

І сказаў яму Давід: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён сказаў яму: «Я ўцёк з табару Ізраіля».

И рече ему давид: откуду ты пришел еси? И рече ему: от полка израилева аз избегох.

І сказаў яму Давід: «Што сталася? Распавядзі мне». Ён сказаў: «Людзі паўцякалі з месца бою, і шмат народу загінула, таксама Саўл і Ёнатан, сын ягоны, загінулі».

И рече ему давид: что слово сие? возвести ми. И рече: яко побегоша людие от брани, и падоша мнози от людий, и измроша, и саул и ионафан сын его умре.

І сказаў Давід юнаку, які яму расказваў [вестку]: «Адкуль ты ведаеш, што загінуў Саўл і Ёнатан, сын ягоны?»

И рече давид отроку возвестившему ему: како знаеши, яко умре саул и ионафан сын его?

І сказаў юнак, які расказваў яму [вестку]: «Я ўзыйшоў на гару Гільбоа, і вось, Саўл ляжаў прабіты дзідай сваёй, і вось, коньнікі і калясьніцы даганялі яго.

И рече отрок возвещаяй ему: по случаю приидох в гору гелвуйскую, и се, саул нападаше на копие свое, и се, колесницы и вельможи собрашася нань:

І ён аглянуўся, і ўбачыў мяне, і паклікаў мяне. І я сказаў: “Вось я”.

и обозреся вспять (саул) и виде мя, и призва мя, и рех: се, аз:

І ён сказаў мне: “Хто ты?” Я сказаў яму: “Я — з Амалека”.

и рече ми: кто ты еси? и рех: амаликитин есмь аз:

І ён сказаў мне: “Падыйдзі да мяне, і забі мяне, бо туга сьмяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ў-ва мне”.

и рече ми: прииди убо на мя и убий мя, яко объят мя тма лютая, яко еще душа моя во мне:

Я падыйшоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ня будзе ён жыць пасьля падзеньня свайго, і ўзяў я вянок з галавы ягонай і нараменьнік, які на рамёнах ягоных, і прынёс іх гаспадару майму».

и стах над ним, и убих его: ведех бо, яко не будет жив по падении своем: и взяв венец царский, иже бе на главе его, и нарамницу, яже бе на плещу его, и принесох сия к господину моему семо.

І схапіўся Давід за шаты свае, і разьдзёр іх, і [так зрабілі] ўсе людзі, якія [былі] з ім.

И емься давид за ризы своя, и раздра я, и вси мужие иже с ним раздраша ризы своя,

І галасілі яны, і плакалі, і посьцілі аж да вечара дзеля Саўла і дзеля Ёнатана, сына ягонага, і дзеля народу ГОСПАДА, і дзеля дому Ізраіля, якія пагінулі ад мяча.

и рыдаша и плакашася, и постишася до вечера о сауле, и о ионафане сыне его, и о людех иудиных и о доме израилеве, яко избиени быша мечем.

І сказаў Давід юнаку, які [пра гэта] паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын прыхадня Амалекца».

И рече давид отроку возвестившему ему: откуду ты еси? И рече: сын мужа пришелца амаликитина есмь аз.

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку тваю і забіць памазанца ГОСПАДАВАГА?»

И рече ему давид: како не убоялся еси воздвигнути руку твою погубити христа Господня?

І паклікаў Давід аднаго з юнакоў, і сказаў: «Падыйдзі і забі яго». І той забіў яго, і ён памёр.

И призва давид единаго от отрок своих и рече: иди, убий его. И уби его, и умре.

І сказаў Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьведчылі супраць цябе, кажучы: “Я забіў памазанца ГОСПАДАВАГА”».

И рече ему давид: кровь твоя на главе твоей, яко уста твоя на тя возвещаша, глаголюще: яко аз убих христа Господня.

І аплакваў Давід Саўла і Ёнатана, сына ягонага, гэтым жалобным сьпевам,

И плакася давид плачем сим о сауле и о ионафане сыне его,

і загадаў навучыць яму сыноў Юды, і ён быў запісаны ў Кнізе Справядлівага, [і сказаў]:

и рече еже научити сыны иудины стрелянию. Се написано в книзе праведнаго.

«Слаўныя твае, Ізраілю, загінулі на ўзгорках тваіх. Як жа маглі загінуць такія волаты?!

И рече: воздвигни столп, израилю, над умершими на высоких твоих язвеными: како падоша сильнии?

Не расказвайце [гэтага] ў Гаце, не абвяшчайце на вуліцах Ашкелёну, каб ня цешыліся [з гэтага] дочкі Філістынскія, каб ня радаваліся дочкі неабрэзаных.

не возвещайте в гефе, ниже поведайте на исходищих аскалоних, да не возвеселятся дщери иноплеменничи, ни да возрадуются дщери необрезанных.

Горы Гільбоа! Няхай [ня будзе] на вас ані расы, ані дажджу, ані палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт волатаў, шчыт Саўла ня быў памазаны алеем.

Горы гелвуйския, да не снидет роса ниже дождь на вас: и села начатков (житных), яко тамо повержен бысть щит сильных: щит саулов не быти помазан елеем:

Без крыві забітых, бяз тлушчу волатаў лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

от крове язвеных и от тука сильных лук ионафанов не возвратися тощь вспять, и мечь саулов не возвратися тощь:

Саўла і Ёнатана, якія любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, сьмерць таксама не разлучыла. Хутчэйшыя за арлоў і дужэйшыя за ільвоў яны [былі].

саул и ионафан возлюбленнии и прекраснии неразлучни, благолепни в животе своем, и в смерти своей не разлучишася: паче орлов легцы и паче львов крепцы:

Дочкі Ізраіля, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у кармазын з упрыгожваньнямі, які ўскладаў аздобы залатыя на шаты вашыя.

плачите по сауле, дщери израилевы, иже вас облачаше в червленицы со украшением вашим, и возлагаше украшение злато на ризы вашя:

Як жа маглі загінуць у баі такія волаты! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

како падоша сильнии посреде брани? ионафане, до смерти на высоких твоих язвен еси:

Цяжка мне, бо [няма цябе], браце мой Ёнатан! Ты быў вельмі дарагі для мяне. Любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

болезную о тебе, брате мой ионафане, красный ми зело, удивися любовь твоя от мене паче любве женския:

Як маглі загінуць такія волаты? Загінула зброя баявая!»

како падоша сильнии, и погибоша оружия бранная?

« 31 глава 2 глава »