Песьня Песьняў 1 глава

Песьня Песьняў Салямона
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

Песьня песьняў Салямона.

Да лобжет мя от лобзаний уст своих: яко блага сосца твоя паче вина,

«Няхай ён цалуе мяне пацалункамі вуснаў сваіх!» «Бо пяшчоты твае лепшыя за віно.

и воня мира твоего паче всех аромат. Миро излияное имя твое: сего ради отроковицы возлюбиша тя.

Пах алейкаў тваіх салодкі. Алей разьліты — імя тваё. Дзеля гэтага дзяўчыны кахаюць цябе».

Привлекоша тя: вслед тебе в воню мира твоего течем. Введе мя царь в ложницу свою: возрадуемся и возвеселимся о тебе, возлюбим сосца твоя паче вина: правость возлюби тя.

«Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»

Черна есмь аз и добра, дщери Иерусалимския, якоже селения кидарска, якоже завесы соломони.

«Чарнявая я, і зграбная, дочкі Ерусалімскія, як намёты Кедара, як палатніны Салямона.

Не зрите мене, яко аз есмь очернена, яко опали мя солнце: сынове матере моея сваряхуся о мне, положиша мя стража в виноградех: винограда моего не сохраних.

Не глядзіце на мяне, што я смуглявая, бо сонца апаліла мяне. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, паставілі мяне пільнаваць вінаграднікі, а я не ўпільнавала вінаграднік мой.

Возвести ми, егоже возлюби душа моя, где пасеши? где почиваеши в полудне? да не когда буду яко облагающаяся над стады другов твоих.

Распавядзі мне, каханьне душы маёй, дзе ты пасьвіш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між чародаў таварышаў тваіх».

Аще не увеси самую тебе, добрая в женах, изыди ты в пятах паств и паси козлища твоя у кущей пастырских.

«Калі ня ведаеш гэтага, найпрыгажэйшая між жанчынаў, дык ідзі па сьлядах авечак, і пасьві казьлянятаў тваіх каля буданоў пастушыных.

Конем моим в колесницех фараоновых уподобих тя, ближняя моя.

Да жаробкі ў калясніцы фараона я ўпадобніў цябе, сяброўка мая.

Что украшены ланиты твоя яко горлицы, выя твоя яко монисты?

Прыгожыя шчочкі твае пад кляйнотамі, шыя твая — у каралях.

подобия злата сотворим ти с пестротами сребра.

Мы зробім табе кляйноты залатыя з блішчыкамі срэбнымі».

Дондеже (будет) царь на восклонении своем, нард мой даде воню свою.

«Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разьліваў водар свой.

Вязание стакти брат мой мне, посреде сосцу моею водворится:

Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.

грезн кипров брат мой мне в виноградех енгаддовых.

Любы мой для мяне — як гронка кіпровая ў вінаградніках Эн-Геды».

Се, еси добра, искренняя моя, се, еси добра: очи твои голубине.

«Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая прыгожая! Вочы твае — як галубкі».

Се, еси добр, брат мой, и еще красен: одр наш со осенением,

«Які прыгожы ты, любы мой, які цудоўны! Ложак наш — зеляніна,

преклади дому нашего кедровии, дски нашя кипарисныя.

страха дому нашага — кедры, столь нашая — кіпарысы».

« 12 глава 2 глава »