Песьня Песьняў 1 глава

Песьня Песьняў Салямона
Пераклад Антонія Бокуна → Пераклад Васіля Сёмухі

Песьня песьняў Салямона.

Найвышэйшая песьня Саламонава. Няхай вусны яго мяне пацалуюць! Бо лепшыя за віно твае ласкі.

«Няхай ён цалуе мяне пацалункамі вуснаў сваіх!» «Бо пяшчоты твае лепшыя за віно.

Ад водару мазяў тваіх імя тваё — як разьлітае міра; таму і дзяўчаты цябе кахаюць.

Пах алейкаў тваіх салодкі. Алей разьліты — імя тваё. Дзеля гэтага дзяўчыны кахаюць цябе».

Надзь мяне! Мы пабяжым за табою; — цар мяне ўвёў у харомы свае! Радавацца і весяліцца будзем з табою; — больш за віно будзем славіць пяшчоты; цябе годнасна любяць!

«Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»

Ерусалімскія дочкі! Чорная я, прыгажуня сабою, нібы намёты Кідара ці полагі Саламонавыя.

«Чарнявая я, і зграбная, дочкі Ерусалімскія, як намёты Кедара, як палатніны Салямона.

Не зважайце на смугласьць маю; гэта сонца мяне апаліла: сыны маёй маці ўгневаліся на мяне, — вінаграднікі вартаваць мне казалі, — свайго вінаградніка я не ўпільнавала.

Не глядзіце на мяне, што я смуглявая, бо сонца апаліла мяне. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, паставілі мяне пільнаваць вінаграднікі, а я не ўпільнавала вінаграднік мой.

Ты скажы, каханьне маёй душы, дзе ты пасьвіш? дзе апоўдні ты адпачываеш? навошта бадзяцца мне каля статкаў сяброў тваіх?

Распавядзі мне, каханьне душы маёй, дзе ты пасьвіш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між чародаў таварышаў тваіх».

Калі гэтага ты ня знаеш, найпрыгажэйшая краска-дзяўчына, дык ідзі па авечых сьлядах і пасьві свае казьляняткі каля буданоў пастушыных.

«Калі ня ведаеш гэтага, найпрыгажэйшая між жанчынаў, дык ідзі па сьлядах авечак, і пасьві казьлянятаў тваіх каля буданоў пастушыных.

З кабыліцаю з фараонавай калясьніцы параўнаў я цябе, каханая.

Да жаробкі ў калясніцы фараона я ўпадобніў цябе, сяброўка мая.

Прыгожыя шчокі твае пад падвескамі, шыю тваю аздабляюць каралькі;

Прыгожыя шчочкі твае пад кляйнотамі, шыя твая — у каралях.

зробім табе залатыя падвескі са срэбнымі іскрамі.

Мы зробім табе кляйноты залатыя з блішчыкамі срэбнымі».

Пакуль цар за сталом весяліўся, мой народ разьліваў пахошчы.

«Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разьліваў водар свой.

Мне мой мілы — як ладанка зь мірай; начуе ў мяне на грудзях,

Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.

мне мой мілы — як скрыпеню гронка ў мяне ў вінаградніках Эн-гэдзі.

Любы мой для мяне — як гронка кіпровая ў вінаградніках Эн-Геды».

Якая прыгожая ты, каханая! якая прыгожая ты! Твае вочы — дзьве галубіцы!

«Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая прыгожая! Вочы твае — як галубкі».

Які ты прыгожы, мой любы, які ты ласкавы, і ложак наш — зелень;

«Які прыгожы ты, любы мой, які цудоўны! Ложак наш — зеляніна,

стрэхі дамоў нашых — кедры, столі іх — кіпарысы.

страха дому нашага — кедры, столь нашая — кіпарысы».

« 12 глава 2 глава »