Рут 1 глава

Кніга Рут
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

І было ў дні, калі судзілі судзьдзі, і быў голад на зямлі, і пайшоў чалавек з Бэтлеему Юдэйскага жыць на палях Мааву, ён, і жонка ягоная, і два сыны ягоныя.

И бысть внегда судяху судии, бысть глад на земли. И иде муж от вифлеема иудина обитати в селе моавли, сам и жена его, и два сыны его:

І [было] імя чалавека Элімэлех, а імя жонкі — Наомі, а імёны двух сыноў ягоных — Махлон і Кільён з Эфраты, з Бэтлеему Юдэйскага. І прыйшлі яны на палі Мааву, і былі там.

имя же мужеви елимелех, имя же жене его ноемминь и имя двема сынома его маалон и хелеон, ефрафейстии от вифлеема иудина. И приидоша в село моавле, и беша тамо.

І памёр Элімэлех, муж Наомі, і засталася яна і два сыны ейныя.

И умре елимелех муж ноемминин, и остася она и оба сыны ея:

І ўзялі яны сабе жонак Мааўлянак, імя адной — Орпа, а імя другой — Рут. І яны жылі там гадоў дзесяць.

и пояста себе жены моавитския: имя единей орфа и имя вторей руфь: и жиша тамо до десяти лет.

І памерлі таксама Махлон і Кільён, і засталася жанчына без дзяцей і бяз мужа.

И умроста оба сыны ея, маалон и хелеон, и остася жена от мужа своего и от обоих сынов ея.

І ўстала яна, і нявесткі яе, і вярнуліся з палёў Мааву, бо пачула яна на палях Мааву, што ГОСПАД наведаў народ Свой і даў ім хлеб.

И воста она и обе снохи ея, и возвратишася с села моавля: зане услыша на селе моавли, яко присети Господь людий своих дати им хлебы.

І выйшла яна з месца, у якім была, і дзьве нявесткі ейныя з ёй, і яны пайшлі па дарозе назад у зямлю Юды.

И отиде от места, идеже бе, она и обе снохи ея с нею, и идяху в путь возвратитися в землю иудину.

І сказала Наомі двум нявесткам сваім: «Ідзіце, няхай [кожная] жанчына вернецца ў дом маці сваёй. Няхай зьявіць вам ГОСПАД міласэрнасьць, як вы зьявілі памерлым сваім і мне.

И рече ноемминь обема снохама своима: идите убо, возвратитеся каяждо в дом отца своего: да сотворит Господь с вами милость, якоже сотвористе со умершими и со мною:

Няхай дасьць вам ГОСПАД знайсьці спакой жаночы ў доме мужа свайго». І яна пацалавала іх, а яны ўзьнялі голас свой і заплакалі.

да даст Господь Бог вам обрести покой коейждо в дому мужа своего. И целова я: они же воздвигоша гласы своя и плакашася,

І сказалі яны ёй: «Мы вернемся з табою да народу твайго».

и рекоша ей: ни, но идем с тобою в люди твоя.

І сказала Наомі: «Вяртайцеся, дочкі мае. Навошта вы пойдзеце са мною? Ці ж маю я сыноў ва ўлоньні маім, каб яны сталіся мужамі для вас?

И рече ноемминь: обратитеся убо, дщери мои, вскую идете со мною? или еще мне сынове во утробе моей, и будут вам мужи?

Вяртайцеся, дочкі мае, ідзіце. Бо я занадта старая, каб выйсьці замуж, нават калі б я сказала: “Ёсьць для мяне надзея”, і таксама ў гэту ноч выйшла замуж, і нарадзіла сыноў,

возвратитеся убо, дщери мои и отидите, яко состарехся, и не буду мужу: аще же бых и рекла, яко у мене есть надежда, да буду мужу и рожду сыны,

ці будзеце вы чакаць, пакуль яны вырастуць? Ці дзеля іх вы ня выйдзеце замуж? Не, дочкі мае. Вельмі горка мне з-за вас, бо зьвернута на мяне рука ГОСПАДА».

вы ли пождете их, дондеже возрастут? и вы ли удержитеся, да не будете иному мужу? ни, дщери мои, яко горько бысть мне паче вас, яко изыде на мя рука Господня.

І яны ўзьнялі голас свой, і плакалі. І Орпа пацалавала сьвякруху сваю, а Рут засталася з ёю.

И воздвигоша гласы своя, и плакаша паки. И целова орфа свекровь свою, и возвратися в люди своя, руфь же последова ей.

І сказала [Наомі]: «Вось, швагерка твая вярнулася да народу свайго і багоў сваіх. Вяртайся і ты за швагеркай тваёй».

И рече ноемминь к руфе: се, возвратися ятровь твоя к людем своим и к богом своим, возвратися убо и ты вслед ятрове своея.

І сказала Рут: «Не прымушай мяне, каб я пакінула цябе і зыйшла ад цябе. Куды ты пойдзеш, туды я пайду, дзе ты будзеш жыць, там я буду жыць. Народ твой будзе народам маім, і Бог твой будзе Богам маім.

И рече руфь: не срящи мене то, еже оставити тебе или обратитися мне от тебе, но идеже идеши ты, и аз пойду, и идеже водворишися ты, водворюся и аз: людие твои людие мои, и Бог твой Бог мой:

Дзе ты памрэш, там я памру, і там буду пахаваная. Няхай гэта зробіць мне ГОСПАД і няхай яшчэ дадасьць, бо [толькі] сьмерць аддзеліць мяне ад цябе».

и идеже аще умреши, умру и тамо погребуся: тако да сотворит мне Господь, и сия да приложит, яко смерть разлучит между мною и тобою.

І ўбачыла [Наомі], што [Рут] вырашыла ісьці з ёю, і перастала адгаворваць яе.

Видевши же ноемминь, яко укрепися она ити с нею, умолче глаголати к ней ктому.

І ішлі абедзьве разам, аж прыйшлі ў Бэтлеем. І было, калі прыйшлі ў Бэтлеем, увесь горад узрушыўся, і казалі: «Ці ж гэта Наомі?»

Идосте же обе, дондеже приидосте в вифлеем. И бысть егда приидосте они в вифлеем, и возгласи весь град о них, и рекоша: еда сия есть ноемминь?

А яна казала ім: «Не называйце мяне Наомі, але называйце мяне Мара, бо вялікай горыччу напоўніў мяне Усемагутны.

И рече к ним: не зовите убо мене ноемминь, но зовите мене горька: яко исполни мя горести вседержитель зело:

Я выйшла поўная, але пустою вярнуў мяне ГОСПАД. Чаму вы называеце мяне Наомі, калі ГОСПАД выступіў супраць мяне і Усемагутны спаслаў няшчасьце на мяне».

аз исполнь отидох, и ныне тщу мя возврати Господь: и вскую мя нарицаете ноемминь, Господь смири мя и вседержитель озлоби мя?

І вярнулася Наомі, і Рут Мааўлянка, нявестка ейная, з ёю вярнулася з палёў Мааву, і прыйшлі яны ў Бэтлеем на пачатку жніва ячменю.

И возвратися ноемминь и руфь моавитиня сноха ея с нею, обращающыяся с села моавля: и приидосте в вифлеем в начале жатвы ячменя.

« 21 глава 2 глава »