Руціна 1 глава

Кніга Руціна
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская на русском

І было таго часу, як радзілі судзьдзі, што была галадоў у зямлі; і пайшоў адзін чалавек із Бэтлеему Юдэйскага, жыць на палёх Моаўскіх, ён а жонка ягоная а два сыны ягоныя.

И бысть внегда судяху судии, бысть глад на земли. И иде муж от вифлеема иудина обитати в селе моавли, сам и жена его, и два сыны его:

А імя члавека Елімелех, імя жонкі ягонае Наомі, а імя двух сыноў ягоных Маглон а Хілён; яны былі Ехрамляне зь Бэтлеему Юдэйскага. І прышлі яны на полі Моаўскія, і былі там.

имя же мужеви елимелех, имя же жене его ноемминь и имя двема сынома его маалон и хелеон, ефрафейстии от вифлеема иудина. И приидоша в село моавле, и беша тамо.

І памер Елімелех, муж Наомін, і засталася яна і два сыны яе.

И умре елимелех муж ноемминин, и остася она и оба сыны ея:

І яны ўзялі сабе жонкі з Моаўлянак; імя аднае Орпа, а імя другое Рут; і жылі яны там каля дзесяцёх год.

и пояста себе жены моавитския: имя единей орфа и имя вторей руфь: и жиша тамо до десяти лет.

І памерлі таксама абодва Маглон а Хілён; і засталася тая жонка па абодвых сынох і па мужу сваім.

И умроста оба сыны ея, маалон и хелеон, и остася жена от мужа своего и от обоих сынов ея.

І ўстала яна зь нявесткамі сваімі, і пайшла назад із палёў Моаўскіх, бо пачула на палёх Моаўскіх, што СПАДАР даведаўся да люду свайго, каб даць ім хлеб.

И воста она и обе снохи ея, и возвратишася с села моавля: зане услыша на селе моавли, яко присети Господь людий своих дати им хлебы.

І вышла яна з тога места, у каторым яна была, і абедзьве нявесткі яе зь ёю. І пайшлі яны дарогаю, каб зьвярнуцца да зямлі Юдэйскае.

И отиде от места, идеже бе, она и обе снохи ея с нею, и идяху в путь возвратитися в землю иудину.

І сказала Наомі дзьвюм нявесткам сваім: «Ідзіце, зьвярніцеся кажная да дому маці свае. Хай СПАДАР учыне з вамі ласку, як вы ўчынілі з памерлымі а з імною!

И рече ноемминь обема снохама своима: идите убо, возвратитеся каяждо в дом отца своего: да сотворит Господь с вами милость, якоже сотвористе со умершими и со мною:

Хай дасьць вам СПАДАР, каб вы знайшлі супачынак, кажная ў доме мужа свайго!» І цалавала іх. Яны ж узьнялі голас свой і плакалі,

да даст Господь Бог вам обрести покой коейждо в дому мужа своего. И целова я: они же воздвигоша гласы своя и плакашася,

І сказалі ёй: «Не, мы з табою зьвернемся да люду твайго».

и рекоша ей: ни, но идем с тобою в люди твоя.

І сказала Наомі: «Зьвярніцеся, дачкі мае; нашто вам ісьці з імною? Ціж яшчэ ёсьць у мяне сынове ў маіх нутрох, каторыя былі б вам мужамі?

И рече ноемминь: обратитеся убо, дщери мои, вскую идете со мною? или еще мне сынове во утробе моей, и будут вам мужи?

Зьвярніцеся, дачкі мае, пайдзіце; бо я ўжо старая, каб быць замужам; ды калі б я й сказала: "Ё імне яшчэ надзея", нават, калі б я была гэтуго ноч мужу і нават нарадзіла сыноў,

возвратитеся убо, дщери мои и отидите, яко состарехся, и не буду мужу: аще же бых и рекла, яко у мене есть надежда, да буду мужу и рожду сыны,

То ці можна вам ждаць, пакуль яны вырасьлі б? Ці можна вам адвалакаць і ня выходзіць замуж? Не, дачкі мае, бо горка імне вельма за вас, бо вышла супроці мяне рука СПАДАРОВА».

вы ли пождете их, дондеже возрастут? и вы ли удержитеся, да не будете иному мужу? ни, дщери мои, яко горько бысть мне паче вас, яко изыде на мя рука Господня.

Яны ўзьнялі галасы свае і плакалі яшчэ. І Орпа цалавала сьвякрывю сваю, а Рут прыліпла да яе.

И воздвигоша гласы своя, и плакаша паки. И целова орфа свекровь свою, и возвратися в люди своя, руфь же последова ей.

І сказала: «Вось, ятроўка твая зьвярнулася да люду свайго й да багоў сваіх; зьвярніся й ты за ятроўкаю сваёй!»

И рече ноемминь к руфе: се, возвратися ятровь твоя к людем своим и к богом своим, возвратися убо и ты вслед ятрове своея.

І сказала Рут: «Не малі мяне пакінуць цябе й зьвярнуцца, каб ня йсьці за табою; бо куды ты пойдзеш, я пайду, і йдзе ты начаваць будзеш, я буду начаваць; люд твой — мой люд, Бог твой — Бог мой;

И рече руфь: не срящи мене то, еже оставити тебе или обратитися мне от тебе, но идеже идеши ты, и аз пойду, и идеже водворишися ты, водворюся и аз: людие твои людие мои, и Бог твой Бог мой:

І йдзе ты памрэш, і я памру, і там пахавана буду. Гэтак хай зробе СПАДАР імне, і гэтак хай дадасьць імне, бо адно сьмерць разлуча мяне з табою».

и идеже аще умреши, умру и тамо погребуся: тако да сотворит мне Господь, и сия да приложит, яко смерть разлучит между мною и тобою.

І бачачы, што яна станаўко наважыла йсьці зь ёю, перастала гукаць ёй.

Видевши же ноемминь, яко укрепися она ити с нею, умолче глаголати к ней ктому.

І йшлі абедзьве яны, пакуль ня прышлі да Бэтлеему. І сталася, як прышлі яны да Бэтлеему, што прышло ў рух усе места ад іх, і казалі: «Ці гэта Наомі?»

Идосте же обе, дондеже приидосте в вифлеем. И бысть егда приидосте они в вифлеем, и возгласи весь град о них, и рекоша: еда сия есть ноемминь?

І яна сказала ім: «Не завіце мяне Наомі, але завіце мяне Марою, бо ўчыніў Усемагучы гаркою вельма мяне.

И рече к ним: не зовите убо мене ноемминь, но зовите мене горька: яко исполни мя горести вседержитель зело:

Я поўная вышла, а пустою зьвярнуў СПАДАР мяне. Нашто вам зваць мяне Наомі, калі СПАДАР мучыў мяне, і ўсемагучы прычыніў імне ліха?»

аз исполнь отидох, и ныне тщу мя возврати Господь: и вскую мя нарицаете ноемминь, Господь смири мя и вседержитель озлоби мя?

І зьвярнулася Наомі, і Рут Моаўлянка, нявестка ейная зь ёю, зьвярнулася з палёў Моаўскіх, і яны прышлі да Бэтлеему на пачатку жніва ячменю.

И возвратися ноемминь и руфь моавитиня сноха ея с нею, обращающыяся с села моавля: и приидосте в вифлеем в начале жатвы ячменя.

« 21 глава 2 глава »