2 Пятра 1 глава

Другое паўсюднае пасланьне Апостала Пятра
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Сымон Пётар, слуга і апостал Ісуса Хрыста, — тым, якія прынялі з намі роўна каштоўную веру ў праведнасьці Бога нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста:

Сі́мѡнъ пе́тръ, ра́бъ и҆ посла́нникъ ї҆и҃съ хр҇то́въ, равноч҇тнѹю съ на́ми полѹчи́вшими вѣ́рѹ въ пра́вдѣ бг҃а на́шегѡ и҆ сп҃са ї҆и҃са хр҇та̀:

ласка вам і супакой няхай памножацца ў пазнаньні Бога і Ісуса, Госпада нашага.

блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ да ѹ҆мно́житсѧ въ позна́нїи бг҃а, и҆ хр҇та̀ ї҆и҃са гд҇а на́шегѡ.

Як Боская моц Ягоная падаравала нам усё дзеля жыцьця і пабожнасьці, праз пазнаньне Таго, Хто паклікаў нас славаю і цнотаю,

ѩ҆́кѡ всѧ҄ на́мъ бж҇твенныѧ си́лы є҆гѡ̀, ѩ҆̀же къ животѹ̀ и҆ бл҃гоче́стїю, по́дана ра́зѹмомъ {позна́нїемъ} призва́вшагѡ на́съ сла́вою и҆ добродѣ́телїю,

праз якія падараваныя нам найвялікшыя і каштоўныя абяцаньні, каб праз іх сталіся вы супольнікамі Боскае прыроды, пазьбегнуўшы сапсутасьці ў пажаданьні, якое ў сьвеце,

и҆́миже чт҇на҄ѧ на́мъ и҆ вели҄каѧ ѡ҆бѣтова҄нїѧ дарова́шасѧ, да си́хъ ра́ди бѹ́дете бж҇твеннагѡ прича҄стницы є҆стества̀, ѿбѣ́гше, ѩ҆́же въ мі́рѣ, по́хотныѧ тлѝ:

дык вы, прыкладаючы да гэтага ўсякую дбайнасьць, зьявіце ў веры вашай цноту, а ў цноце — разуменьне,

и҆ въ са́мое же сїѐ, тща́нїе всѐ привне́сше, подади́те въ вѣ́рѣ ва́шей добродѣ́тель, въ добродѣ́тели же ра́зѹмъ,

а ў разуменьні — стрыманасьць, а ў стрыманасьці — цярплівасьць, а ў цярплівасьці —пабожнасьць,

въ ра́зѹмѣ же воздержа́нїе, въ воздержа́нїи же терпѣ́нїе, въ терпѣ́нїи же бл҃гоче́стїе,

а ў пабожнасьці — браталюбства, а ў браталюбстве — любоў.

во бл҃гоче́стїи же братолю́бїе, въ братолю́бїи же любо́вь.

Калі гэтае ў вас ёсьць і памнажаецца, вы не застанецеся бязьдзейнымі і бясплоднымі ў пазнаньні Госпада нашага Ісуса Хрыста.

Сїѧ҄ бо сѹ҄щаѧ въ ва́съ и҆ мнѡ́жащаѧсѧ, не пра́здныхъ нижѐ безпло́дныхъ сотворѧ́тъ вы̀ въ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ позна́нїе:

Бо хто ня мае гэтага, той сьляпы, невідушчы, забыўся, што атрымаў ачышчэньне даўнейшых сваіх грахоў.

є҆мѹ́же бо нѣ́сть си́хъ, слѣ́пъ є҆́сть, мжа́й, забве́нїе прїе́мъ ѡ҆чище́нїѧ дре́внихъ свои́хъ грѣхѡ́въ.

Дзеля гэтага, браты, яшчэ больш намагайцеся рабіць цьвёрдым вашае пакліканьне і выбраньне, бо гэтак робячы, ніколі не спатыкняцёся,

(За҄ 65.) Тѣ́мже па́че, бра́тїе, потщи́тесѧ и҆звѣ́стно ва́ше зва́нїе и҆ и҆збра́нїе твори́ти: сїѧ҄ бо творѧ́ще, не и҆́мате согрѣши́ти никогда́же,

бо гэтак шырока зьявіцца вам уваход у вечнае Валадарства Госпада нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста.

си́це бо ѻ҆би́лнѡ припода́стсѧ ва́мъ вхо́дъ въ вѣ́чное цр҇тво гд҇а на́шегѡ и҆ сп҃са ї҆и҃са хр҇та̀.

Дзеля гэтага я ня буду занядбоўваць заўсёды нагадваць вам пра гэтае, хоць вы і ведаеце гэта, і ўмацаваныя ў гэтай праўдзе.

Сегѡ̀ ра́ди не ѡ҆блѣню́сѧ воспомина́ти пр҇нѡ ва́мъ ѡ҆ си́хъ, а҆́ще и҆ вѣ́дите, и҆ ѹ҆твержде́ни є҆стѐ въ настоѧ́щей и҆́стинѣ.

Справядлівым жа лічу, пакуль знаходжуся ў гэтай будыніне, пабуджаць вас нагадваньнем,

Пра́ведно бо мню̀, доне́лѣже є҆́смь въ се́мъ тѣлесѝ, возставлѧ́ти ва́съ воспомина́нїемъ,

ведаючы, што хутка пакіну маю будыніну, як і Госпад наш Ісус Хрыстос мне паведаміў.

вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ско́рѡ є҆́сть ѿложе́нїе тѣлесѐ моегѡ̀, ѩ҆́коже и҆ гд҇ь на́шъ ї҆и҃съ хр҇то́съ сказа̀ мнѣ̀.

Але буду намагацца, каб вы і пасьля майго адыходу заўсёды ўспаміналі гэтае.

Потщѹ́сѧ же и҆ всегда̀ и҆мѣ́ти ва́съ по мое́мъ и҆схо́дѣ па́мѧть ѡ҆ си́хъ твори́ти.

Бо мы зрабілі вядомымі вам моц і прыйсьце Госпада нашага Ісуса Хрыста, не за мудрагелістымі байкамі ідучы сьледам, але быўшы відавочцамі велічы Ягонай,

Не ѹ҆хищрє́ннымъ бо ба́снемъ послѣ́довавше сказа́хомъ ва́мъ си́лѹ и҆ прише́ствїе гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, но самови́дцы бы́вше вели́чествїѧ ѻ҆́нагѡ.

бо Ён прыняў ад Бога Айца пашану і славу, калі ад велічнае славы зыйшоў да Яго гэтакі голас: «Гэта ёсьць Сын Мой улюбёны, у Якім маю ўпадабаньне».

Прїе́мъ бо ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ че́сть и҆ сла́вѹ, гла́сѹ прише́дшѹ къ немѹ̀ ѿ велелѣ́пныѧ сла́вы: се́й є҆́сть сн҃ъ мо́й возлю́бленный, ѡ҆ не́мже а҆́зъ бл҃гоизво́лихъ.

І гэты голас, які зыходзіў з неба, мы чулі, быўшы з Ім на гары сьвятой.

И҆ се́й гла́съ мы̀ слы́шахомъ съ небесѐ сше́дшь, съ ни́мъ сѹ́ще на горѣ̀ ст҃ѣ́й.

І мы маем цьвёрдае прарочае слова, і вы добра робіце, што зважаеце на яго, як на сьветач, што сьвеціць у цёмным месцы, пакуль не пачне днець і ня ўзыйдзе зараніца ў сэрцах вашых,

И҆ и҆́мамы и҆звѣ́стнѣйшее про҇ро́ческое сло́во: є҆мѹ́же внима́юще ѩ҆́коже свѣти́лѹ сїѧ́ющѹ въ те́мнѣмъ мѣ́стѣ, до́брѣ творитѐ, до́ндеже де́нь ѡ҆зари́тъ, и҆ денни́ца возсїѧ́етъ въ сердца́хъ ва́шихъ,

разумеючы спачатку, што ніякае прароцтва з Пісаньня ня мае адвольнага тлумачэньня,

(За҄ 66.) сїѐ пре́жде вѣ́дѹще, ѩ҆́кѡ всѧ́ко про҇ро́чество кни́жное по своемѹ̀ ска́занїю не быва́етъ.

бо ніколі прароцтва не прыносілася воляй чалавека, але гаварылі яго сьвятыя Божыя людзі, ведзеныя Духам Сьвятым.

Ни бо̀ во́лею бы́сть когда̀ человѣ́кѡмъ про҇ро́чество, но ѿ ст҃а́гѡ дх҃а просвѣща́еми глаго́лаша ст҃і́и бж҃їи человѣ́цы.

« 5 глава 2 глава »