Ёны 1 глава

Кніга прарока Ёны
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

І было слова ГОСПАДА да Ёны, сына Амітая, кажучы:

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко ї҆ѡ́нѣ сы́нѹ а҆маѳі́инѹ, гл҃ѧ:

«Устань, ідзі ў Нініву, горад вялікі, і кажы супраць яго, бо ўзышло ліхоцьце іхняе перад аблічча Маё».

воста́ни и҆ и҆дѝ въ нїнеѵі́ю гра́дъ вели́кїй и҆ проповѣ́ждь въ не́мъ, ѩ҆́кѡ взы́де во́пль ѕло́бы є҆гѡ̀ ко мнѣ̀.

І ўстаў Ёна, каб уцячы ў Таршыш ад аблічча ГОСПАДА, і зыйшоў у Яфу, і знайшоў карабель, які плыў у Таршыш; і даў плату, і зыйшоў на карабель, каб плыць з імі ў Таршыш ад аблічча ГОСПАДА.

И҆ воста̀ ї҆ѡ́на, є҆́же бѣжа́ти въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ и҆ сни́де во ї҆ѻппі́ю и҆ ѡ҆брѣ́те кора́бль и҆дѹ́щь въ ѳарсі́съ, и҆ дадѐ нае́мъ сво́й и҆ вни́де въ ѻ҆́нь плы́ти съ ни́ми въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ.

Але ГОСПАД пусьціў вялікі вецер на мора, і ўзьнялася вялікая бура на моры, і думалі, што карабель разаб’ецца.

И҆ гд҇ь воздви́же вѣ́тръ ве́лїй на мо́ри, и҆ бы́сть бѹ́рѧ вели́каѧ въ мо́ри, и҆ кора́бль бѣ́дствоваше є҆́же сокрѹши́тисѧ.

І напалохаліся маракі, і крычалі кожны да бога свайго, і выкінулі ў мора рэчы, што былі на караблі, каб быў лягчэйшым; а Ёна зыйшоў у сярэдзіну карабля, і лёг, і моцна заснуў.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ корабе́лницы, и҆ возопи́ша кі́йждо къ бо́гѹ своемѹ̀, и҆ и҆змета́нїе сотвори́ша сосѹ́дѡвъ и҆̀же въ кораблѝ въ мо́ре, є҆́же ѡ҆блегчи́тисѧ ѿ ни́хъ: ї҆ѡ́на же сни́де во дно̀ кораблѧ̀ и҆ спа́ше тѹ̀ и҆ храплѧ́ше.

І наблізіўся да яго корнік, і сказаў яму: «Што табе, што ты сьпіш? Устань, кліч да Бога свайго, можа, узгадае Бог пра нас, і мы не загінем».

И҆ прїи́де къ немѹ̀ ко́рмчїй и҆ речѐ є҆мѹ̀ что̀ ты̀ хра́плеши; воста́ни и҆ молѝ бг҃а твоего̀, ѩ҆́кѡ да сп҃се́тъ ны̀ бг҃ъ, да не поги́бнемъ.

І сказалі адзін аднаму: «Хадземце, кіньма жэрабя, і даведаемся, праз каго гэтае ліха [прыйшло] на нас». І кінулі жэрабя, і выпала жэрабя на Ёну.

И҆ речѐ кі́йждо ко и҆́скреннемѹ своемѹ̀: прїиди́те, ве́ржимъ жрє́бїѧ и҆ ѹ҆разѹмѣ́емъ, когѡ̀ ра́ди є҆́сть ѕло̀ сїѐ на на́съ; И҆ ме́тнѹша жрє́бїѧ, и҆ падѐ жре́бїй на ї҆ѡ́нѹ.

І сказалі яму: «Скажы нам, з якой прычыны гэтае ліха [прыйшло] на нас? Які занятак твой? Адкуль ты прыйшоў? З якога ты краю і з якога народу?»

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: возвѣстѝ на́мъ, когѡ̀ ра́ди сїѐ ѕло̀ на на́съ, и҆ что̀ твоѐ дѣ́ланїе є҆́сть, и҆ ѿкѹ́дѹ грѧде́ши и҆ ка́мѡ и҆́деши, и҆ ѿ ко́еѧ страны̀ и҆ ѿ кі́ихъ люді́й є҆сѝ ты̀;

І ён сказаў ім: «Я — Гебрай, і я баюся ГОСПАДА, Бога нябёсаў, Які ўчыніў мора і сухазем’е».

И҆ речѐ къ ни҄мъ: ра́бъ гд҇ень є҆́смь а҆́зъ и҆ гд҇а бг҃а нб҇наго а҆́зъ чтѹ̀, и҆́же сотворѝ мо́ре и҆ сѹ́шѹ.

І спалохаліся тыя людзі страхам вялікім, і сказалі яму: «Чаму ты гэта зрабіў?», бо даведаліся тыя людзі, што ён уцякае ад аблічча ГОСПАДА, бо ён абвясьціў ім [гэта].

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ и҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ сїѐ сотвори́лъ є҆сѝ; Занѐ разѹмѣ́ша мѹ́жїе, ѩ҆́кѡ ѿ лица̀ гд҇нѧ бѣжа́ше, ѩ҆́кѡ возвѣстѝ и҆̀мъ.

І сказалі яму: «Што нам зрабіць з табою, каб сьціхла мора?», бо мора ўсё больш бушавала.

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ тебѣ̀ сотвори́мъ, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ на́съ; Занѐ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́ше па́че волне́нїе.

І ён сказаў ім: «Вазьміце мяне і кіньце ў мора, і супакоіцца мора, [якое] супраць вас, бо я ведаю, што з-за мяне гэтая бура вялікая супраць вас».

И҆ речѐ къ ни҄мъ ї҆ѡ́на возми́те мѧ̀ и҆ вве́рзите въ мо́ре, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ ва́съ поне́же позна́хъ а҆́зъ, ѩ҆́кѡ менѐ ра́ди волне́нїе сїѐ вели́кое на вы̀ є҆́сть.

І моцна веславалі тыя людзі, каб вярнуцца на сухую зямлю, і не маглі, бо мора больш і больш бушавала супраць іх.

И҆ нѹжда́хѹсѧ мѹ́жїе, возврати́тисѧ къ землѝ, и҆ не можа́хѹ, ѩ҆́кѡ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́шесѧ па́че на ни́хъ.

І клікалі яны да ГОСПАДА, і сказалі: «ГОСПАДЗЕ, молім Цябе, няхай не загінем мы за душу чалавека гэтага, і не ўскладай на нас кроў нявінную, бо Ты, ГОСПАДЗЕ, як захочаш, так і зробіш».

И҆ возопи́ша ко гд҇еви и҆ рѣ́ша: ника́коже, гд҇и, да не поги́бнемъ дѹшѝ ра́ди человѣ́ка сегѡ̀, и҆ не да́ждь на на́съ кро́ве првдныѧ: занѐ ты̀, гд҇и, ѩ҆́коже восхотѣ́лъ, сотвори́лъ є҆сѝ.

І яны паднялі Ёну, і кінулі яго ў мора, і перастала мора гневацца.

И҆ взѧ́ша ї҆ѡ́нѹ и҆ вве́ргоша є҆го̀ въ мо́ре, и҆ преста̀ мо́ре ѿ волне́нїѧ своегѡ̀.

І напалохаліся тыя людзі страхам вялікім перад ГОСПАДАМ, і складалі яны ахвяры ГОСПАДУ, і абяцалі абяцаньні.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ гд҇а и҆ пожро́ша же́ртвѹ гд҇еви и҆ помоли́шасѧ моли́твами.

« 1 глава 2 глава »