Ёны 1 глава

Кніга прарока Ёны
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

І было слова Гасподняе Ёну, сыну Амафіінаму:

И҆ бы́сть сло́во гд҇не ко ї҆ѡ́нѣ сы́нѹ а҆маѳі́инѹ, гл҃ѧ:

«устань, ідзі ў Нінэвію — горад вялікі і прапаведуй у ім, бо зладзействы яго дайшлі да Мяне».

воста́ни и҆ и҆дѝ въ нїнеѵі́ю гра́дъ вели́кїй и҆ проповѣ́ждь въ не́мъ, ѩ҆́кѡ взы́де во́пль ѕло́бы є҆гѡ̀ ко мнѣ̀.

І ўстаў Ёна, каб бегчы ў Тарсіс ад аблічча Гасподняга, і прыйшоўшы ў Ёпію і знайшоўшы карабель, які выпраўляўся ў Тарсіс, аддаў плату за правоз і ўзышоў на яго, каб плыць зь імі ў Тарсіс ад аблічча Госпада.

И҆ воста̀ ї҆ѡ́на, є҆́же бѣжа́ти въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ и҆ сни́де во ї҆ѻппі́ю и҆ ѡ҆брѣ́те кора́бль и҆дѹ́щь въ ѳарсі́съ, и҆ дадѐ нае́мъ сво́й и҆ вни́де въ ѻ҆́нь плы́ти съ ни́ми въ ѳарсі́съ ѿ лица̀ гд҇нѧ.

Але Гасподзь падняў на моры моцны вецер, і зрабілася на моры вялікая бура, і карабель гатовы быў разьбіцца.

И҆ гд҇ь воздви́же вѣ́тръ ве́лїй на мо́ри, и҆ бы́сть бѹ́рѧ вели́каѧ въ мо́ри, и҆ кора́бль бѣ́дствоваше є҆́же сокрѹши́тисѧ.

І спалохаліся карабельнікі і заклікалі кожны свайго бога, і пачалі кідаць у мора паклады з карабля, каб аблегчыць яго ад іх; а Ёна апусьціўся ў нутро карабля, лёг і моцна заснуў.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ корабе́лницы, и҆ возопи́ша кі́йждо къ бо́гѹ своемѹ̀, и҆ и҆змета́нїе сотвори́ша сосѹ́дѡвъ и҆̀же въ кораблѝ въ мо́ре, є҆́же ѡ҆блегчи́тисѧ ѿ ни́хъ: ї҆ѡ́на же сни́де во дно̀ кораблѧ̀ и҆ спа́ше тѹ̀ и҆ храплѧ́ше.

І прыйшоў да яго начальнік карабля і сказаў яму: «чаго ты сьпіш? устань, закліч Бога твайго; можа быць, Бог успомніць пра нас, і мы не загінем».

И҆ прїи́де къ немѹ̀ ко́рмчїй и҆ речѐ є҆мѹ̀ что̀ ты̀ хра́плеши; воста́ни и҆ молѝ бг҃а твоего̀, ѩ҆́кѡ да сп҃се́тъ ны̀ бг҃ъ, да не поги́бнемъ.

І сказалі адзін аднаму: «хадзем, кінем жэрабя, каб даведацца, за каго спасьцігае нас гэтая бяда». І кінулі жэрабя, і ўпала жэрабя на Ёну.

И҆ речѐ кі́йждо ко и҆́скреннемѹ своемѹ̀: прїиди́те, ве́ржимъ жрє́бїѧ и҆ ѹ҆разѹмѣ́емъ, когѡ̀ ра́ди є҆́сть ѕло̀ сїѐ на на́съ; И҆ ме́тнѹша жрє́бїѧ, и҆ падѐ жре́бїй на ї҆ѡ́нѹ.

Тады сказалі яму: «скажы нам, за каго спасьцігла нас гэтая бяда? які твой занятак, і адкуль ідзеш ты? дзе твая краіна, і зь якога ты народу?»

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: возвѣстѝ на́мъ, когѡ̀ ра́ди сїѐ ѕло̀ на на́съ, и҆ что̀ твоѐ дѣ́ланїе є҆́сть, и҆ ѿкѹ́дѹ грѧде́ши и҆ ка́мѡ и҆́деши, и҆ ѿ ко́еѧ страны̀ и҆ ѿ кі́ихъ люді́й є҆сѝ ты̀;

І ён сказаў ім: «я — Габрэй, шаную Госпада Бога нябёсаў, Які стварыў мора і сушу».

И҆ речѐ къ ни҄мъ: ра́бъ гд҇ень є҆́смь а҆́зъ и҆ гд҇а бг҃а нб҇наго а҆́зъ чтѹ̀, и҆́же сотворѝ мо́ре и҆ сѹ́шѹ.

І спалохаліся людзі страхам вялікім і сказалі яму: «дзеля чаго ты гэта зрабіў», бо даведаліся гэтыя людзі, што ён уцякае ад аблічча Гасподняга, як ён сам абвясьціў ім.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ и҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ сїѐ сотвори́лъ є҆сѝ; Занѐ разѹмѣ́ша мѹ́жїе, ѩ҆́кѡ ѿ лица̀ гд҇нѧ бѣжа́ше, ѩ҆́кѡ возвѣстѝ и҆̀мъ.

І сказалі яму: «што зрабіць нам з табою, каб мора аціхла для нас?», бо мора не пераставала хвалявацца.

И҆ рѣ́ша къ немѹ̀: что̀ тебѣ̀ сотвори́мъ, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ на́съ; Занѐ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́ше па́че волне́нїе.

Тады ён сказаў ім: «вазьмеце мяне і кіньце мяне ў мора, — і мора аціхне для вас, бо я ведаю, што празь мяне спасьцігла вас гэта вялікая бура».

И҆ речѐ къ ни҄мъ ї҆ѡ́на возми́те мѧ̀ и҆ вве́рзите въ мо́ре, и҆ ѹ҆толи́тсѧ мо́ре ѿ ва́съ поне́же позна́хъ а҆́зъ, ѩ҆́кѡ менѐ ра́ди волне́нїе сїѐ вели́кое на вы̀ є҆́сть.

Але гэтыя людзі пачалі моцна веславаць, каб прыстаць да зямлі, але не маглі, бо мора ўсё бушавала і бушавала супроць іх.

И҆ нѹжда́хѹсѧ мѹ́жїе, возврати́тисѧ къ землѝ, и҆ не можа́хѹ, ѩ҆́кѡ мо́ре восхожда́ше и҆ воздвиза́шесѧ па́че на ни́хъ.

Тады заклікалі яны Госпада і сказалі: «молім Цябе, Госпадзе, хай не загінем за душу чалавека гэтага, і хай не залічыш на нас кроў невінаватую; бо Ты, Госпадзе, зрабіў, што заўгодна Табе!»

И҆ возопи́ша ко гд҇еви и҆ рѣ́ша: ника́коже, гд҇и, да не поги́бнемъ дѹшѝ ра́ди человѣ́ка сегѡ̀, и҆ не да́ждь на на́съ кро́ве првдныѧ: занѐ ты̀, гд҇и, ѩ҆́коже восхотѣ́лъ, сотвори́лъ є҆сѝ.

І ўзялі Ёну і кінулі яго ў мора; і аціхла мора ад лютасьці сваёй.

И҆ взѧ́ша ї҆ѡ́нѹ и҆ вве́ргоша є҆го̀ въ мо́ре, и҆ преста̀ мо́ре ѿ волне́нїѧ своегѡ̀.

І спалохаліся гэтыя людзі Госпада вялікім страхам і прынесьлі Госпаду ахвяру і далі абяцаньні.

И҆ ѹ҆боѧ́шасѧ мѹ́жїе стра́хомъ вели́кимъ гд҇а и҆ пожро́ша же́ртвѹ гд҇еви и҆ помоли́шасѧ моли́твами.

« 1 глава 2 глава »