2 да Цімафея 1 глава

Другое пасланьне да Цімафея
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Павал, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, па абяцаньні жыцьця ў Хрысьце Ісусе,

Па́ѵелъ, а҆п҇лъ ї҆и҃съ хр҇то́въ во́лею бж҃їею, по ѡ҆бѣтова́нїю жи́зни, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

Цімафею, любаснаму сыну: мілата, міласэрнасьць, мір ад Бога Айца і Хрыста Ісуса, Госпада нашага.

тїмоѳе́ю возлю́бленномѹ ча́дѹ: блгдть, мл҇ть, ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ и҆ хр҇та̀ ї҆и҃са гд҇а на́шегѡ.

Дзякую Богу, Якому служу ад продкаў у чыстым сумленьні, што не перастаю ўспамінаць пра цябе ў малітвах маіх, удзень і ўначы,

(За҄.) Благодарю̀ бг҃а, є҆мѹ́же слѹжѹ̀ ѿ прароди́телей чи́стою со́вѣстїю, ѩ҆́кѡ непреста́ннѹю и҆́мамъ ѡ҆ тебѣ̀ па́мѧть въ моли́твахъ мои́хъ де́нь и҆ но́щь,

і хачу бачыць цябе, памятаючы сьлёзы твае, каб мне напоўніцца радасьцю,

жела́ѧ ви́дѣти тѧ̀, помина́ѧ сле́зы твоѧ҄, да ра́дости и҆спо́лнюсѧ,

трымаючы ў памяці шчырую веру тваю, якая раней жыла ў бабулі тваёй Лаідзе і ў маці тваёй Яўніцы; упэўнены, што яна і ў табе.

воспомина́нїе прїе́млѧ ѡ҆ сѹ́щей въ тебѣ̀ нелицемѣ́рнѣй вѣ́рѣ, ѩ҆́же всели́сѧ пре́жде въ ба́бѹ твою̀ лѡі́дѹ и҆ въ ма́терь твою̀ є҆ѵнїкі́ю: и҆звѣ́стенъ же є҆́смь, ѩ҆́кѡ и҆ въ тебѐ.

З гэтай прычыны нагадваю табе падаграваць дар Божы, які ў табе праз ускладаньне маіх рук;

Є҆ѧ́же ра́ди вины̀ воспомина́ю тебѣ̀ возгрѣва́ти да́ръ бж҃їй живѹ́щїй въ тебѣ̀ возложе́нїемъ рѹкѹ̀ моє́ю:

бо даў нам Бог Духа ня боязі, а сілы і любові і цноты.

не бо̀ дадѐ на́мъ бг҃ъ дѹ́ха стра́ха, но си́лы и҆ любвѐ и҆ цѣломдрїѧ.

Дык не саромейся сьведчаньня Госпада нашага Ісуса Хрыста, ні мяне, вязьня Ягонага; а пакутуй з Дабравесьцем (Хрыстовым) сілаю Бога,

(За҄ 291.) Не постыди́сѧ ѹ҆̀бо стр҇тїю {свидѣ́телствомъ} гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, ни мно́ю ю҆́зникомъ є҆гѡ̀: но спостраждѝ бл҃говѣствова́нїю (хр҇то́вѹ) по си́лѣ бг҃а,

Які выратаваў нас і паклікаў званьнем сьвятым, не за дзеі нашыя, а паводле Свайго волевыяўленьня і мілаты, дадзенай нам у Хрысьце Ісусе раней адвечных часоў,

сп҇шагѡ на́съ и҆ призва́вшагѡ зва́нїемъ ст҃ы́мъ, не по дѣлѡ́мъ на́шымъ, но по своемѹ̀ бл҃говоле́нїю {предложе́нїю} и҆ блгдти да́ннѣй на́мъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ пре́жде лѣ́тъ вѣ́чныхъ,

якая адкрылася цяпер зьяўленьнем Збаўцы нашага Ісуса Хрыста, Які разбурыў сьмерць і явіў жыцьцё нятленнае праз Дабравесьце,

ѩ҆́вльшейсѧ же нн҃ѣ просвѣще́нїемъ сп҃си́телѧ на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, разрѹши́вшагѡ ѹ҆́бѡ сме́рть и҆ возсїѧ́вшагѡ жи́знь и҆ нетлѣ́нїе бл҃говѣствова́нїемъ,

прапаведаваць якое я пастаўлены і апосталам і настаўнікам язычнікаў.

въ не́же поста́вленъ бы́хъ а҆́зъ проповѣ́дникъ и҆ а҆п҇лъ и҆ ѹ҆чи́тель ѩ҆зы́кѡвъ.

З гэтай прычыны я і пакутую так; але не саромеюся. Бо я ведаю, у Каго ўвераваў, і ўпэўнены, што Ён мае сілу захаваць заруку маю на той дзень.

Є҆ѧ́же ра́ди вины̀ и҆ сїѧ҄ страждѹ̀: но не стыждѹ́сѧ. Вѣ́мъ бо, є҆мѹ́же вѣ́ровахъ, и҆ и҆звѣсти́хсѧ, ѩ҆́кѡ си́ленъ є҆́сть преда́нїе моѐ сохрани́ти въ де́нь ѡ҆́нъ.

Трымайся ўзору здаровага вучэньня, якое ты чуў ад мяне, зь вераю і любоўю ў Хрысьце Ісусе.

Ѡ҆́бразъ и҆мѣ́й здра́выхъ слове́съ, и҆́хже ѿ менє̀ слы́шалъ є҆сѝ, въ вѣ́рѣ и҆ любвѝ, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ.

Захоўвай добрую заруку Духам Сьвятым, Які жыве ў нас.

До́брое завѣща́нїе соблюдѝ дх҃омъ ст҃ы́мъ живѹ́щимъ въ на́съ.

Ты ведаеш, што ўсе Асійцы пакінулі мяне; сярод іх і Фігел і Ермаген.

Вѣ́си ли сїѐ, ѩ҆́кѡ ѿврати́шасѧ ѿ менє̀ всѝ, и҆̀же ѿ а҆сі́и, ѿ ни́хже є҆́сть фѷге́ллъ и҆ є҆рмоге́нъ.

Няхай дасьць Гасподзь міласьць дому Анісіфора за тое, што ён колькі разоў прымаў мяне і не саромеўся кайданоў маіх,

Да да́стъ (же) мл҇ть гд҇ь ѻ҆нисі́форовѹ до́мѹ, ѩ҆́кѡ мно́гажды мѧ̀ ѹ҆поко́и и҆ вери́гъ мои́хъ не постыдѣ́сѧ,

а, як быў у Рыме, зь вялікім стараньнем шукаў мяне і знайшоў.

но прише́дъ въ ри́мъ, то́щнѣе взыска́ мѧ и҆ ѡ҆брѣ́те:

Няхай дасьць яму Гасподзь здабыць міласьць у Госпада ў той дзень; а колькі ён служыў (мне) ў Эфэсе, ты лепей ведаеш.

да да́стъ є҆мѹ̀ гд҇ь ѡ҆брѣстѝ мл҇ть ѿ гд҇а въ де́нь ѡ҆́нъ: и҆ є҆ли́кѡ во є҆фе́сѣ послѹжи́ ми, до́брѣе ты̀ вѣ́си.

« 6 глава 2 глава »