1 да Карынфянаў 1 глава

Першае пасланьне да Карынфянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Павал, воляй Божаю пакліканы апостал Ісуса Хрыста, і Сасфэн брат,

Па́ѵелъ, зва́нъ а҆п҇лъ ї҆и҃съ хр҇то́въ во́лею бж҃їею, и҆ сѡсѳе́нъ бра́тъ,

Царкве Божай, якая ў Карынфе, асьвечаным у Хрысьце Ісусе, пакліканым сьвятым, з усімі, хто заклікае імя Госпада нашага Ісуса Хрыста, у кожным месцы, у іх і ў нас:

цр҃кви бж҃їей сѹ́щей въ корі́нѳѣ, ѡ҆сщ҃є́ннымъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, зва҄ннымъ ст҃ы҄мъ, со всѣ́ми призыва́ющими и҆́мѧ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, во всѧ́цѣмъ мѣ́стѣ, тѣ́хъ же и҆ на́шемъ:

мілата вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.

(За҄ 123.) блгдть ва́мъ и҆ ми́ръ ѿ бг҃а ѻ҆ц҃а̀ на́шегѡ и҆ гд҇а ї҆и҃са хр҇та̀.

Не перастаю дзякаваць Богу майму за вас, дзеля мілаты Божай, дадзенай вам у Хрысьце Ісусе.

Благодарю̀ бг҃а моего̀ всегда̀ ѡ҆ ва́съ, ѡ҆ блгдти бж҃їей да́ннѣй ва́мъ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

Бо ў Ім вы ўзбагаціліся ўсім, усякім словам і ўсякім разуменьнем,

ѩ҆́кѡ во все́мъ ѡ҆богати́стесѧ ѡ҆ не́мъ, во всѧ́цѣмъ сло́вѣ и҆ всѧ́цѣмъ ра́зѹмѣ,

бо сьведчаньне Хрыстовае сьцьвердзілася ў вас,

ѩ҆́коже свидѣ́телство хр҇то́во и҆звѣсти́сѧ въ ва́съ:

так што вы ня маеце нястачы ні ў якім дараваньні, чакаючы зьяўленьня Госпада нашага Ісуса Хрыста,

ѩ҆́кѡ ва́мъ не лиши́тисѧ ни во є҆ди́нѣмъ дарова́нїи, ча́ющымъ ѿкрове́нїѧ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

Які і ўмацуе вас да канца, каб вам быць бязьвіннымі ў дзень Госпада нашага Ісуса Хрыста.

и҆́же и҆ ѹ҆тверди́тъ ва́съ да́же до конца̀ непови́нныхъ въ де́нь гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀.

Верны Бог, Якім вы пакліканыя да супольнасьці з Сынам Ягоным, Ісусам Хрыстом, Госпадам нашым.

Вѣ́ренъ бг҃ъ, и҆́мже зва́ни бы́сте во ѻ҆бще́нїе сн҃а є҆гѡ̀ ї҆и҃са хр҇та̀, гд҇а на́шегѡ.

Малю вас, браты, імем Госпада нашага Ісуса Хрыста, каб усе вы гаварылі адно, і ня было паміж вамі падзелаў, а каб вы спалучаны былі ў адным духу і ў адных помыслах.

(За҄ 124.) Молю́ же вы̀, бра́тїе, и҆́менемъ гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀, да то́жде глаго́лете всѝ, и҆ да не бѹ́дѹтъ въ ва́съ ра҄спри, да бѹ́дете же ѹ҆твержде́ни въ то́мже разѹмѣ́нїи и҆ въ то́йже мы́сли.

Бо ад дамашніх Хлоіных сталася мне вядома пра вас, браты мае, што паміж вамі ёсьць незлагадзь.

Возвѣсти́сѧ бо мѝ ѡ҆ ва́съ, бра́тїе моѧ҄, (пѡ́сланнымъ) ѿ хло́иса {ѿ дома́шнихъ хло́иса}, ѩ҆́кѡ рвє́нїѧ въ ва́съ сѹ́ть.

Я разумею тое, што ў вас кажуць: «я Паўлаў»; «я Апалосаў»; «я Кіфаў»; «а я Хрыстоў».

Глаго́лю же сѐ, ѩ҆́кѡ кі́йждо ва́съ глаго́летъ: а҆́зъ ѹ҆́бѡ є҆́смь па́ѵловъ, а҆́зъ же а҆поллѡ́совъ, а҆́зъ же ки́финъ, а҆́зъ же хр҇то́въ.

Хіба падзяліўся Хрыстос? хіба Павал крыжаваўся за вас? альбо ў імя Паўлава вы ахрысьціліся?

Є҆да̀ раздѣли́сѧ хр҇то́съ, є҆да̀ па́ѵелъ распѧ́тсѧ по ва́съ; и҆лѝ во и҆́мѧ па́ѵлово крести́стесѧ;

Дзякую Богу, што я нікога з вас ня хрысьціў, акрамя Крыспа і Гаія,

Благодарю̀ бг҃а, ѩ҆́кѡ ни є҆ди́наго ѿ ва́съ крести́хъ, то́чїю крі́спа и҆ га́їа,

каб не сказаў хто, што я хрысьціў у імя маё.

да не кто̀ рече́тъ, ѩ҆́кѡ въ моѐ и҆́мѧ крести́хъ.

Хрысьціў я таксама Сьцяпанаў дом; а ці хрысьціў я яшчэ каго, ня ведаю.

Крести́хъ же и҆ стефани́новъ до́мъ: про́чее не вѣ́мъ, а҆́ще кого̀ и҆но́го крести́хъ.

Бо Хрыстос паслаў мяне ня хрысьціць, а зьвеставаць, ня ў мудрасьці слова, а каб не зьнясіліць крыж Хрыстовы.

Не посла́ бо менѐ хр҇то́съ крести́ти, но благовѣсти́ти, не въ премѹ́дрости сло́ва, да не и҆спраздни́тсѧ кр҇тъ хр҇то́въ.

Бо слова пра крыж для пагібельных — юродзтва ёсьць, а нам, што ратуемся, — сіла Божая!

(За҄ 125.) Сло́во бо кр҇тное погиба́ющымъ ѹ҆́бѡ ю҆ро́дство є҆́сть, а҆ спаса́ємымъ на́мъ си́ла бж҃їѧ є҆́сть.

Бо напісана: «Я зьнішчу мудрасьць мудрацоў, і розум разумных адкіну».

Пи́сано бо є҆́сть: погѹблю̀ премѹ́дрость премѹ́дрыхъ, и҆ ра́зѹмъ разѹ́мныхъ ѿве́ргѹ.

Дзе мудрэц? дзе кніжнік? дзе суразмоўца веку гэтага? Ці не абярнуў Бог мудрасьць сьвету гэтага ў неразумнасьць?

Гдѣ̀ премѹ́дръ; гдѣ̀ кни́жникъ; гдѣ̀ совопро́сникъ вѣ́ка сегѡ̀; Не ѡ҆бѹи́ ли бг҃ъ премѹ́дрость мі́ра сегѡ̀;

Бо калі сьвет сваёй мудрасьцю не спазнаў Бога ў мудрасьці Божай, дык заўгодна было Богу юродзтвам пропаведзі выратаваць веруючых.

Поне́же бо въ премдрости бж҃їей не разѹмѣ̀ мі́ръ премѹ́дростїю бг҃а, бл҃гоизво́лилъ бг҃ъ бѹ́йствомъ про́повѣди сп҇тѝ вѣ́рѹющихъ.

Бо і Юдэі патрабуюць цудаў, і Эліны шукаюць мудрасьці;

Поне́же и҆ ї҆ѹде́є зна́менїѧ про́сѧтъ, и҆ є҆́ллини премѹ́дрости и҆́щѹтъ:

а мы прапаведуем Хрыста ўкрыжаванага, для Юдэяў камень спатыкненьня, а для Элінаў неразумнасьць,

мы́ же проповѣ́дѹемъ хр҇та̀ ра́спѧта, ї҆ѹде́ємъ ѹ҆́бѡ собла́знъ, є҆́ллинѡмъ же безѹ́мїе,

а для саміх пакліканых, Юдэяў і Элінаў, Хрыста, Божую сілу і Божую мудрасьць;

самѣ҄мъ же зва҄ннымъ ї҆ѹде́ємъ же и҆ є҆́ллинѡмъ хр҇та̀, бж҃їю си́лѹ и҆ бж҃їю премдрость:

бо і буянае Божае мудрэйшае за людзей, і нямоцнае Божае мацнейшае за людзей.

занѐ бѹ́ее бж҃їе премдрѣе человѣ҄къ є҆́сть, и҆ немощно́е бж҃їе крѣпча́е человѣ҄къ є҆́сть.

Паглядзеце, браты, хто вы, закліканыя: няшмат сярод вас мудрых па плоці, няшмат моцных, няшмат высакародных;

(За҄.) Ви́дите бо зва́нїе ва́ше, бра́тїе, ѩ҆́кѡ не мно́зи премѹ́дри по пло́ти, не мно́зи си́льни, не мно́зи благоро́дни:

але Бог выбраў буянае сьвету, каб пасароміць мудрых, і нямоглае сьвету выбраў Бог, каб пасароміць моцнае;

но бѹ҄ѧѧ мі́ра и҆збра̀ бг҃ъ, да премѹ҄дрыѧ посрами́тъ, и҆ не́мѡщнаѧ мі́ра и҆збра̀ бг҃ъ, да посрами́тъ крѣ҄пкаѧ:

і бязроднае сьвету і пагарджанае і нічога ня значнае выбраў Бог, каб зьнясіліць значнае;

и҆ хѹдорѡ́днаѧ мі́ра и҆ ѹ҆ничижє́ннаѧ и҆збра̀ бг҃ъ, и҆ не сѹ҄щаѧ, да сѹ҄щаѧ ѹ҆праздни́тъ,

на тое, каб ніякая плоць не пахвалялася перад Богам.

ѩ҆́кѡ да не похва́литсѧ всѧ́ка пло́ть пред̾ бг҃омъ.

Ад Яго і вы ў Хрысьце Ісусе, Які зрабіўся нам мудрасьцю ад Бога, праведнасьцю і асьвячэньнем і адкупленьнем,

И҆з̾ негѡ́же вы̀ є҆стѐ ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, и҆́же бы́сть на́мъ премдрость ѿ бг҃а, пра́вда же и҆ ѡ҆сщ҃е́нїе и҆ и҆збавле́нїе,

каб было, як напісана: «хто хваліцца, хваліся Госпадам».

да, ѩ҆́коже пи́шетсѧ: хвалѧ́йсѧ, ѡ҆ гд҇ѣ да хва́литсѧ.

« 16 глава 2 глава »