1 да Карынфянаў 5 глава

Першае пасланьне да Карынфянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Ходзіць пэўная чутка пра распусту сярод вас, ды такую распусту, якое ня чуваць нават у язычнікаў: нехта за жонку мае бацькаву жонку.

Ѿню́дъ слы́шитсѧ въ ва́съ блѹже́нїе, и҆ таково̀ блѹже́нїе, ѩ҆ково́же ни во ѩ҆зы́цѣхъ и҆менѹ́етсѧ, ѩ҆́кѡ нѣ́коемѹ и҆мѣ́ти женѹ̀ ѻ҆́тчѹю.

І вы заганарыліся, замест таго, каб лепей плакаць, каб забраць спаміж вас таго, хто зрабіў гэта.

И҆ вы̀ разгордѣ́сте, и҆ не па́че пла́касте, да и҆́зметсѧ ѿ среды̀ ва́съ содѣ́ѧвый дѣ́ло сїѐ.

А я, целам адсутны, але прысутны ў вас духам, ужо пастанавіў, як бы калі б быў сярод вас: таго, хто ўчыніў такое,

Занѐ а҆́зъ ѹ҆́бѡ а҆́ще не ѹ҆ ва́съ сы́й тѣ́ломъ, тѹ́ же живы́й дѹ́хомъ, ѹ҆жѐ сѹди́хъ, ѩ҆́кѡ та́мѡ сы́й: содѣ́ѧвшаго си́це сїѐ,

на сходзе вашым у імя Госпада нашага Ісуса Хрыста разам з маім духам, сілаю Госпада нашага Ісуса Хрыста,

ѡ҆ и҆́мени гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ собра́вшымсѧ ва́мъ и҆ моемѹ̀ дѹ́хѹ, съ си́лою гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

аддаць сатане на зьнемажэньне плоці, каб дух быў выратаваны ў дзень Госпада нашага Ісуса Хрыста.

преда́ти такова́го сатанѣ̀ во и҆зможде́нїе пло́ти, да дѹ́хъ спасе́тсѧ въ де́нь гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀.

Няма чым вам хваліцца. Хіба ня ведаеце, што каліва закваскі расчыняе ўсё цеста?

Не добра̀ похвала̀ ва́ша. (За҄ 133.) Не вѣ́сте ли, ѩ҆́кѡ ма́лъ ква́съ всѐ смѣше́нїе ква́ситъ;

Дык вось, ачысьціце старую закваску, каб сталіся вы новым цестам, бо вы прэсныя, бо Пасха наша Хрыстос, ахвяраваны за нас.

Ѡ҆чи́стите ѹ҆̀бо ве́тхїй ква́съ, да бѹ́дете но́во смѣше́нїе, ѩ҆́коже є҆стѐ безква́сни: и҆́бо па́сха на́ша за ны̀ пожре́нъ бы́сть хр҇то́съ.

А таму будзем сьвяткаваць не са старою закваскаю, не з закваскаю заганы і падступнасьці, а з праснакамі чысьціні і праўды.

Тѣ́мже да пра́зднѹемъ не въ ква́сѣ ве́тсѣ, ни въ ква́сѣ ѕло́бы и҆ лѹка́вства, но въ безква́сїихъ чт҇оты̀ и҆ и҆́стины.

Я пісаў вам у пасланьні — не вадзіцца з блудадзеямі;

(За҄ 134.) Писа́хъ ва́мъ въ посла́нїи не примѣша́тисѧ блѹдникѡ́мъ:

але ня ўвогуле з блудадзеямі сьвету гэтага, ці зь ліхазьдзірцамі, ці з драпежнікамі, ці з балавахваламі, бо інакш трэба было б вам выйсьці зь сьвету гэтага,

и҆ не всѧ́кѡ блѹдникѡ́мъ мі́ра сегѡ̀, и҆лѝ лихои́мцємъ, и҆лѝ хи́щникѡмъ, и҆лѝ ї҆дѡлослѹжи́телємъ, поне́же ѹ҆̀бо до́лжни бы є҆стѐ бы́ли ѿ мі́ра (сегѡ̀) и҆зы́ти:

а пісаў я вам ня супольнічаць з тым, хто, называючыся братам, застаецца блудадзеем, ці ліхазьдзірцам, ці балвахвалам, ці ліхасловам, ці п’яніцаю, ці драпежнікам; з такім нават і ня есьці разам.

нн҃ѣ же писа́хъ ва́мъ не примѣша́тисѧ, а҆́ще нѣ́кїй, бра́тъ и҆менѹ́емь, бѹ́детъ блѹдни́къ, и҆лѝ лихои́мецъ, и҆лѝ ї҆дѡлослѹжи́тель, и҆лѝ досади́тель, и҆лѝ пїѧ́ница, и҆лѝ хи́щникъ: съ таковы́мъ нижѐ ѩ҆́сти.

Бо што мне судзіць і староньніх? Ці ж не сваіх вы судзіце?

Что́ бо мѝ и҆ внѣ́шнихъ сѹди́ти; Не внѹ́треннихъ ли вы̀ сѹ́дите;

А староньніх судзіць Бог. Выкіньце распуснага спасярод вас.

Внѣ́шнихъ же бг҃ъ сѹ́дитъ. И҆ и҆зми́те ѕла́го ѿ ва́съ самѣ́хъ.

« 4 глава 6 глава »