1 да Карыньцянаў 5 глава

Першае Пасланьне Паўлы да Карыньцянаў
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская Библия

Зусюль чутно, што ў вас распуста, ды такая распуста, аб якой ня чуваць навет у паганаў: што не́хта ма́е жонку свайго бацькі.

Ѿню́дъ слы́шитсѧ въ ва́съ блѹже́нїе, и҆ таково̀ блѹже́нїе, ѩ҆ково́же ни во ѩ҆зы́цѣхъ и҆менѹ́етсѧ, ѩ҆́кѡ нѣ́коемѹ и҆мѣ́ти женѹ̀ ѻ҆́тчѹю.

І вы сталіся гордымі, а ці ня ле́пей бы вам заме́ст таго плакаць, каб узяты быў спасярод вас той, хто робіць гэткую рэч?

И҆ вы̀ разгордѣ́сте, и҆ не па́че пла́касте, да и҆́зметсѧ ѿ среды̀ ва́съ содѣ́ѧвый дѣ́ло сїѐ.

А я, ня быўшы це́лам, але духам у вас, ужо прысудзіў, як-бы быў у вас, каб таго, хто гэткае робіць,

Занѐ а҆́зъ ѹ҆́бѡ а҆́ще не ѹ҆ ва́съ сы́й тѣ́ломъ, тѹ́ же живы́й дѹ́хомъ, ѹ҆жѐ сѹди́хъ, ѩ҆́кѡ та́мѡ сы́й: содѣ́ѧвшаго си́це сїѐ,

у імя Госпада нашага Ісуса Хрыста на сходзе вашым суме́сна з маім духам, сілаю Госпада нашага Ісуса Хрыста,

ѡ҆ и҆́мени гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀ собра́вшымсѧ ва́мъ и҆ моемѹ̀ дѹ́хѹ, съ си́лою гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

аддаць гэткага шатану на загубу це́ла, каб дух быў збаўлены ў дзе́нь Госпада нашага Ісуса Хрыста.

преда́ти такова́го сатанѣ̀ во и҆зможде́нїе пло́ти, да дѹ́хъ спасе́тсѧ въ де́нь гд҇а на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀.

Нядобрая пахвальба вашая. Хіба ня ве́даеце, што крошка кісьлі квасіць усё це́ста?

Не добра̀ похвала̀ ва́ша. (За҄ 133.) Не вѣ́сте ли, ѩ҆́кѡ ма́лъ ква́съ всѐ смѣше́нїе ква́ситъ;

Дык ачысьцьце старую кісьлю, каб быць вам новым це́стам, бо вы бяз кісьлі; бо Пасха наша, Хрыстос, заколены за нас.

Ѡ҆чи́стите ѹ҆̀бо ве́тхїй ква́съ, да бѹ́дете но́во смѣше́нїе, ѩ҆́коже є҆стѐ безква́сни: и҆́бо па́сха на́ша за ны̀ пожре́нъ бы́сть хр҇то́съ.

Дзеля гэтага пачне́м сьвяткаваць не з старой кісьляй і ня з кісьляй зла і подступу, але з праснакамі чыстасьці і праўды.

Тѣ́мже да пра́зднѹемъ не въ ква́сѣ ве́тсѣ, ни въ ква́сѣ ѕло́бы и҆ лѹка́вства, но въ безква́сїихъ чт҇оты̀ и҆ и҆́стины.

Я пісаў вам у пасланьні ня злучацца з распусьнікамі;

(За҄ 134.) Писа́хъ ва́мъ въ посла́нїи не примѣша́тисѧ блѹдникѡ́мъ:

ды не наагул з распусьнікамі гэтага сьве́ту, ці хабарнікамі, ці драпе́жнікамі, ці паклоньнікамі ідалаў: бо вам трэба было-б хіба выйсьці з гэтага сьве́ту; —

и҆ не всѧ́кѡ блѹдникѡ́мъ мі́ра сегѡ̀, и҆лѝ лихои́мцємъ, и҆лѝ хи́щникѡмъ, и҆лѝ ї҆дѡлослѹжи́телємъ, поне́же ѹ҆̀бо до́лжни бы є҆стѐ бы́ли ѿ мі́ра (сегѡ̀) и҆зы́ти:

але я пісаў вам ня злучацца, калі хто, называючыся братам, будзе распусьнікам, ці хабарнікам, ці ідалапаклоньнікам, ці зламоўным, ці п’яніцаю, ці драпе́жнікам; з гэтакім і ня е́сьці разам!

нн҃ѣ же писа́хъ ва́мъ не примѣша́тисѧ, а҆́ще нѣ́кїй, бра́тъ и҆менѹ́емь, бѹ́детъ блѹдни́къ, и҆лѝ лихои́мецъ, и҆лѝ ї҆дѡлослѹжи́тель, и҆лѝ досади́тель, и҆лѝ пїѧ́ница, и҆лѝ хи́щникъ: съ таковы́мъ нижѐ ѩ҆́сти.

Бо што́ мне́ судзіць тых, хто вонках? Ці ня тых, што пасярод, судзіце вы?

Что́ бо мѝ и҆ внѣ́шнихъ сѹди́ти; Не внѹ́треннихъ ли вы̀ сѹ́дите;

Вонкавых жа судзіць Бог. Дык выкіньце распуснага спасярод вас.

Внѣ́шнихъ же бг҃ъ сѹ́дитъ. И҆ и҆зми́те ѕла́го ѿ ва́съ самѣ́хъ.

Примечания:

Пераклад Л. Дзекуць-Малея

12−13 У папяровай версіі 12 і 13 вершы аб’яднаны і складаюць адзін 12 верш.

« 4 глава 6 глава »