2 да Цімафея 1 глава

¹ Павал, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, па абяцаньні жыцьця ў Хрысьце Ісусе,

² Цімафею, любаснаму сыну: мілата, міласэрнасьць, мір ад Бога Айца і Хрыста Ісуса, Госпада нашага.

³ Дзякую Богу, Якому служу ад продкаў у чыстым сумленьні, што не перастаю ўспамінаць пра цябе ў малітвах маіх, удзень і ўначы,

⁴ і хачу бачыць цябе, памятаючы сьлёзы твае, каб мне напоўніцца радасьцю,

⁵ трымаючы ў памяці шчырую веру тваю, якая раней жыла ў бабулі тваёй Лаідзе і ў маці тваёй Яўніцы; упэўнены, што яна і ў табе.

⁶ З гэтай прычыны нагадваю табе падаграваць дар Божы, які ў табе праз ускладаньне маіх рук;

⁷ бо даў нам Бог Духа ня боязі, а сілы і любові і цноты.

⁸ Дык не саромейся сьведчаньня Госпада нашага Ісуса Хрыста, ні мяне, вязьня Ягонага; а пакутуй з Дабравесьцем (Хрыстовым) сілаю Бога,

⁹ Які выратаваў нас і паклікаў званьнем сьвятым, не за дзеі нашыя, а паводле Свайго волевыяўленьня і мілаты, дадзенай нам у Хрысьце Ісусе раней адвечных часоў,

¹⁰ якая адкрылася цяпер зьяўленьнем Збаўцы нашага Ісуса Хрыста, Які разбурыў сьмерць і явіў жыцьцё нятленнае праз Дабравесьце,

¹¹ прапаведаваць якое я пастаўлены і апосталам і настаўнікам язычнікаў.

¹² З гэтай прычыны я і пакутую так; але не саромеюся. Бо я ведаю, у Каго ўвераваў, і ўпэўнены, што Ён мае сілу захаваць заруку маю на той дзень.

¹³ Трымайся ўзору здаровага вучэньня, якое ты чуў ад мяне, зь вераю і любоўю ў Хрысьце Ісусе.

¹⁴ Захоўвай добрую заруку Духам Сьвятым, Які жыве ў нас.

¹⁵ Ты ведаеш, што ўсе Асійцы пакінулі мяне; сярод іх і Фігел і Ермаген.

¹⁶ Няхай дасьць Гасподзь міласьць дому Анісіфора за тое, што ён колькі разоў прымаў мяне і не саромеўся кайданоў маіх,

¹⁷ а, як быў у Рыме, зь вялікім стараньнем шукаў мяне і знайшоў.

¹⁸ Няхай дасьць яму Гасподзь здабыць міласьць у Госпада ў той дзень; а колькі ён служыў (мне) ў Эфэсе, ты лепей ведаеш.

Стих 7

Как никто не обладает надлежащими мудростью, разумением, советом и крепостью, не является сознательно благочестивым или благочестиво сознательным, как никто не испытывает трепетного страха перед Богом — если не воспримет дух премудрости и разума... совета и крепости... ведения и благочестия... и страха Божьего (2 и почиет на нем Дух Господень, дух премудрости и разума, дух совета и крепости, дух ведения и благочестия; 3 и страхом Господним исполнится, и будет судить не по взгляду очей Своих и не по слуху ушей Своих решать дела. Ис 11:2−3); как никто не имеет истинной силы, искренней любви, богобоязненного целомудрия, кроме как через дух силы и любви и целомудрия, — так и без духа веры никто не будет верующим надлежащим образом.

Источник: Послания 194, Сl. 0262, 194.57.4.189.23

Стих 9

Павел говорит: Я веру сохранил (7 Подвигом добрым я подвизался, течение совершил, веру сохранил; 2Тим 4:7), но он же и говорит: Я знаю, в Кого уверовал, и уверен, что Он силен сохранить залог мой на оный день (12 По сей причине я и страдаю так; но не стыжусь. Ибо я знаю, в Кого уверовал, и уверен, что Он силен сохранить залог мой на оный день. 2Тим 1:12), то есть вверенное мною, поскольку некоторые списки содержат не термин depositum1 , а более ясный термин commendatum.

Но что мы вверяем Богу, если не те вещи, о которых мы молимся, чтобы Он их сохранил, и среди них и сама наша вера? Ибо что еще вверил Господь, молясь за апостола Петра, когда Он ему говорит: Я молился о тебе, Петр, чтобы не оскудела вера твоя (32 но Я молился о тебе, чтобы не оскудела вера твоя; и ты некогда, обратившись, утверди братьев твоих. Лк 22:32), — если не его веру, чтобы Бог ее сохранил, дабы не оскудела она в уступках искушениям?

О позиции Пелагия 14.35, Cl.0348,14.35.91.3−8

Примечания

• 1 — В данном случае Августин точно цитирует Вульгату, в которой используется термин depositum ( залог, нечто переданное).— Прим. ред.